Israël bombardeert grote delen van Libanon plat, jaagt duizenden burgers op de vlucht en het enige dat de Europese landen kunnen doen is een hulporganisatie voor Libanon opstarten. Met geld van de Europese burger zal schade, aangericht door de Israëlische oorlogsmachine, worden hersteld. Onze Amerikaanse vrienden kunnen in de vervanging voorzien van de bommen en gevechtsuitrusting van het Israëlische leger.
Eèn Israëlische soldaat wordt ontvoerd en het gehele Nabije Oosten wordt door het Israëlische leger onder vuur genomen en als ze zouden kunnen, van de kaart geveegd. Het is lang geleden, en waarschijnlijk zijn het alleen de Palestijnen die zich nog herinneren hoe in hun gebied met geweld een Israëlische staat werd gesticht. Millioenen Palestijnen werden uit hun land verdreven. Internationaal werd een Israëlische staat erkend, maar de Palestijnen kregen geen compensatie. Het verweer van de Palestijnen wordt afgeschilderd als terrorisme. De Israëlische staat blijft de Palestijnse bevolking op de meest schaamteloze wijze vernederen en miskennen. Het water van de Jordaan, dat de grens vormt tussen Israël en de Palestijnse gebieden ten Osten van Israël, wordt aan de Palestijnen ontnomen; Joodse kolonies worden opgezet in Palestijns gebied buiten Israel en worden verdedigd door Israëlische militairen. Deze kolonies zijn de aanzet van uitbreidingsgebieden voor Israël. Palestijnse reacties, die gaan van stenen gooien tot zelfmoordaanslagen, worden op de meest gruwelijke wijze gewroken door Israël. Feit is Israël wil geen rechtvaardige vrede met de Palestijnen. Er zijn al meer Palestijnen gesneuveld onder de Israëlische wapens dan dat er joden gestorven zijn in de holocaust. Dat geeft te denken. Israël kan het rolletje van verdrukte en vervolgde natie niet blijven spelen. De westerse maatschappij blijft afzijdig. Men wil zeker niet in botsing komen met de Verenigde Staten van Amerika, die in alles wat hun belangen niet dient, schurken ontwaren. Voor mij is het duidelijk ik koop geen Israëlische producten meer zolang als Israël geen rechtvaardige vrede sluit met de Palestijnen. Een druppel water in de wijde zee.
Murat Kaplan, een zware crimineel met op zijn strafblad gewapende roofovervallen, inbraken, gewapend verzet tegen de politie, autodiefstallen, verschillende ontsnappingen uit de gevangenis, enz... krijgt penitair verlof. Genoeg tijd om zijn palmares van misdaden nog wat bij te werken. Als hij zich na zijn verlof niet aanmeldt (wat verwachtte je?) dan moet de politie er achteraan. Een kostelijke en levensbedreigende onderneming met als enig resultaat dat Kaplan de stad Waver op zijn kop zet met alle gevolgen vandien en verder onvindbaar is. Een gangster van eerste categorie, een bedreiging voor elke burger wordt door de minister van Justitie van dit land vrijgelaten om zijn gewone gangetje te gaan. Wie is er de crimineel in dit geval? Telt het leven van een burger en van een politieman niet meer mee? Wanneer barst ook voor dergelijke gevallen de witte woede los?
Er wordt alweer gevochten,. Elke dag sterven tientallen mensen in het zinloos geweld. Zij vervoegen de duizenden slachtoffers die hun zijn voorgegaan. Zinloos geweld omdat in dit conflict het gezond verstand geen enkele kans maakt. Blinde haat is de drijfveer geworden en elke dode wakkert de haat telkens opnieuw aan. Oog om oog, tand om tand is de leefregel die elke redelijke oplossing uitsluit. Elk daad eist een reactie en vergelding. Een eindeloze spiraal van geweld. En als er een vleugje hoop opduikt dan wordt dit te niet gedaan de meest door onredelijke voorwendsels. Beide partijen eisen de stad Jeruzalem op als hun hoofdstad deels om historische maar vooral om godsdienstige redenen. Verdeling van de stad is geen aanvaardbaar voorstel omdat beiden de Tempelberg in hun stadsgedeelte willen hebben. Idioot godsdienstfanatisme aan beide zijden leidt tot de gruwelijkste oorlog uit de geschiedenis. Het is de God van de Oorlog die aanbeden wordt en die hen de overwining moet bezorgen. Eens te meer wordt godsdienst misbruikt voor het streven naar politieke macht. Vrede en gerechtigheid zullen in dit gebied vooralsnog geen kans krijgen.
De kostprijs van een topmanager! Sommige grote bedrijven worden geleid door een manager die zowat vijfhonderd maal zoveel verdient als een ongeschoolde werkman in datzefde bedrijf. Als de werkman per jaar pakweg 15.000 verdient, dan wordt dat voor de manager zowat 750.000. Maar dit brengt toch enkele bedenkingen met zich mee. Als de werkman eens een vijftal minuten besteedt aan een natuurlijke behoefte, dan kost dat het bedrijf enkel een halve euro. Diezelfde behoefte kost voor de manager echter wel 250 wat niet niets is. Als de manager tengevolge van zijn reisjes en dineetjes een hardnekkinge diarree opdoet, dan kost dit het bedrijf wel een klein fortuin. Als een arbeider er in slaagt om tijdens zijn werkuren een collegaatje te versieren dan kan dit het bedrijf wel een drietal euro kosten. Een standje van de manager à la Clinton/Lewinsky kost het bedrijf minstens 1 500 zonder rekening te houten met het boeketje exclusieve rozen. Het komt wel eens voor dat de arbeider wat later op zijn werk komt wegens een vertraging in het treinverkeer, maar dat kost het bedrijf helemaal niets, want ofwel wordt hem de verloren tijd niet vergoed ofwel haalt hij de verloren tijd in. De manager raakt wel eens verzeild in een urendurende verkeersopstopping. In dat geval komt zijn peperdure limousine geen stap vooruit. Noch zijn privé-chauffeur, noch zijn GSM met het gouden randje, in zijn vestzak, noch de laptop met de grootst denkbare geheugencapaciteit, op de achterbank, kunnen dit verhelpen. Voor het bedrijf kosten twee uurtjes vertraging wel een 6.000. En verkeersopstoppingen zijn er regelmatig op zijn weg. Allemaal nonssens deze bedenkingen, want op dergelijk niveau wordt het geld niet geteld.
vandaag is het weer mooi, maar het algemeen nieuws is minder mooi, er werd de voorbije dagen weer lustig gemoord en geslagen en geschopt, en de internationale politiek komt ook niet tot rust, dus het is weer niet al te mooi vandaag.
De beeltenissen van twee lieve kindjes zullen waarschijnlijk voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Nathalie en Stacy. Dag op dag hebben we het speurwerk meegevolgd, hoop en ontreddering waren ook ons deel. Niettegenstaande ze een moeilijk leven achter de rug hadden toonden ze zich met hun liefste glimlach. Hun ogen spraken van hoop op een beter leven. Zij waren zonnetjes in een der grauwe buurten van Luik. Toen was er die ene perverse kerel, brutaal en met cynisch egoïsme doofde hij het licht in beider ogen. Een misdaad waarvoor geen gronden van rechtvaardiging of verschoning kunnen ingeroepen worden. Zelfs in deze maatschappij met zijn ongelimiteerde tolerantie kunnen geen woorden van begrip geuit of aanhoord worden.
