De beeltenissen van twee lieve kindjes zullen waarschijnlijk voor altijd in ons geheugen gegrift blijven. Nathalie en Stacy. Dag op dag hebben we het speurwerk meegevolgd, hoop en ontreddering waren ook ons deel. Niettegenstaande ze een moeilijk leven achter de rug hadden toonden ze zich met hun liefste glimlach. Hun ogen spraken van hoop op een beter leven. Zij waren zonnetjes in een der grauwe buurten van Luik. Toen was er die ene perverse kerel, brutaal en met cynisch egoïsme doofde hij het licht in beider ogen. Een misdaad waarvoor geen gronden van rechtvaardiging of verschoning kunnen ingeroepen worden. Zelfs in deze maatschappij met zijn ongelimiteerde tolerantie kunnen geen woorden van begrip geuit of aanhoord worden.
