Voor de zevende maal al organiseerde onze Academie voor Muziek en Woord op de vooravond van het krokusverlof een carnavalsconcert. Sterren zijn die avond niet de gevorderde muzikanten of voordragers maar de eerstejaarsleerlingen in de diverse disciplines. Bij de pianistjes, fluitistjes, vioolspelertjes en zangertjes in spé hangt er dan ook een onbeschrijfbare gespannen sfeer.
De zaal van het gemeentehuis zit vol met blinkende ouders en familieleden die vol verwachting klaarzitten om trots hun oogappels te aanschouwen.
Het was opnieuw de moeite. Links en rechts ging een noot verloren of was er een aarzeling, maar dat maakt het geheel echt. De versiering van het podium met serpentines en dergelijke maakt dat de sfeer onevenaarbaar is
De opbrengst van de avond wordt door het gemeentebestuur afgerond naar boven en is ten voordele van Kom op Tegen Kanker. Dit jaar viel de eer mij te beurt om de cheque aan Gerda Lindekens van KoTK te overhandigen. Zij is een trouwe bezoekster van ons carnavalsconcert en het was me dan ook een genoegen haar te mogen vertellen dat ze met een cheque van 650 euro naar de vereniging kon weerkeren.
Het concert werd gevolgd door een receptie op kindermaat waar ik de gelegenheid had de nieuwe Directeur van onze Academie wat beter te leren kennen en met hem van gedachten te wisselen over de toekomst en de toekomstige financiering van de Academie. Een gedreven man, de nieuwe Directeur, die niet naliet me er enkele keren op te wijzen dat mijn kinderen ook wel hun gading in zijn Academie zouden vinden.
Er bestaat bij de wat grotere partijen in Schelle (CD&V, sp.a, VB en VLD) de laatste tijd de gewoonte om in hun huis aan huis krantje het plaatselijke nieuws te koppelen aan artikels die door hun hoofdkwartieren in Brussel worden geschreven. dit biedt het voordeel dat je als gemeentelijke afdeling mee wordt gelinkt aan het werk dat op hogere echelons wordt verricht door jouw partij en anderzijds dat je door een schaalvoordeel de prijs van het drukken omlaag haalt.
In Schelle noemt het sp.a krantje SPOTS op Schelle. Het is een dynamische lay-out, kleurrijk, vlot leesbaar. Elke vier maanden wordt, meestal van mij, de tekst verwacht die in onze SPOTS moet worden gepubliceerd. De deadline die wordt vooropgesteld, die haal ik nooit. Dit is niet zon probleem want men weet dat de tekst komt en vermits ik vroeger zelf op ons Provinciaal Secretariaat werkzaam was, ken ik het reilen en zeilen voldoende om te weten hoe de timing loopt.
Nu dat niet halen van die deadline heeft minder te maken met het uitstellen van werk dan met het feit dat tussen de deadline en het in de bus vallen bij de mensen er meestal iets meer dan 4 weken zit. In het College van Burgemeester en Schepenen weet je dat sommige dossiers bijna zijn afgerond en dat beslissingen gaan vallen maar je kan hierover vaak nog niets kwijt op die deadlinedag. Dit is vervelend.
Zo is de SPOTS voor Schelle afgerond met een laatste foto (waar je ook vaak afhankelijk bent van de weersomstandigheden) afgelopen woensdag en krijgen we nu, 4 dagen later, het bericht dat het Provinciebestuur de aanvraag voor subsidiëring van 16 zitbanken en 3 picknicktafels langsheen onze belangrijkste toeristische fiets- en wandelwegen heeft goedgekeurd.
Gedrukte pers is mooi, leest gemakkelijk, kan overal gelezen worden, ... maar het Internet is snel, flexibel en handiger. In de beginperiode van de gsm was de bezitter een arrogante zonderling, ne stoefer, vandaag ...
Zo lopen in de VS meer dan 3 miljoen Blackberry bezitters rond. In België een paar tienduizend. Onlangs heb ik dat legertje vervoegd, binnenkort zullen we opnieuw geen zonderlingen meer zijn.
De verwachte tweede ronde van de ophokplicht is er. Verwacht, alleszins toch voor diegenen die in de eerste ronde in de zogenaamde gevoelige zones lagen.
Die eerste ronde kwam een beetje als een donderslag bij heldere hemel.
Gebruik makende van het vrij performante informaticanetwerk van de Federale Overheid had ik weinig problemen om de beruchte kaart van het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid met daarop de gevoelige zones terug te raadplegen. Prijs! Ons huis, zon beetje gelegen in de punt die de samenloop van Rupel en Schelde vormen lag middenin een gevoelige zone. Systeem uitgedacht met een zogenaamde partytent op halve hoogte, vrij origineel blijkbaar want goed voor een item in het ATV en VTM journaal, gaas rondom de tent en de kippen (4) hadden een toch wel aardige loop, afgeschermd van de trekvogels.
Minder prettig was dat de kippen op de duur het wel een beetje beu gezien waren en er dus wat stress begon op te treden. Het altijd onder het tentje kruipen om water en graan bij te vullen leek ook al snel meer een last dan een lolletje.
Na de trek werd de ophokplicht even opgeheven. Met in het achterhoofd de terugkeer van die trekvogels en dus een tweede ophokronde kregen de kippen vrije loop maar bleef de bovenconstructie staan. Relatief koud kunstje om nu dan opnieuw de deur dicht te doen en ze opnieuw onder hun tent te houden.
Anders is het gesteld met mensen buiten de eerst gedefinieerde gevoelige zones. Ook zij mogen (moeten) aan de tweede ophokronde deelnemen. Voor velen een misschien te onverwachte en dus te zware opgave. De aangegrepen alternatieven zijn legio: pluimvee wordt gedumpt in een asiel, afgemaakt, ... of men veegt zijn voeten aan de ophokplicht.
De bangelijkste reactie was deze van een dame die in het tv-journaal haar beklag maakte dat de overheid altijd jaren tijd kreeg om dingen uit te voeren en zij het nu op een paar dagen moest doen. Fijne perceptie die heerst over de overheid en dus over de politiek. Volgende keer geen maatregelen treffen, vogelgriep in België, eens zien welke reacties dan loskomen...
De dochters hadden het (on)genoegen om op zesmaandelijkse tandartscontrole te moeten. Tandarts vond dat het misschien toch wel raadzaam was om de tienjarige een beugel aan te meten. Nu is ze al niet van de meest zelfzekere en assertieve (sommige genen komen niet van vaderszijde) en had ik zo mijn twijfels of het eerder kleine cosmetische voordeel wel zou opwegen tegen de twee jaar durende spot. Maar ik ben geen tandarts en ik geloof in een systeem waarbij de schoenmaker bij zijn leest moet blijven, dus laat maar komen zeker?
Maar aan het verhaal is er een keerzijde die me, als socialist, een onbehaaglijk gevoel geeft. Geraamde kostprijs van het metalen feestje, 24 raadplegingen incluis: 2 maal (boven en onderbeugel) 1.500 euro. Niet onmiddellijk een bedrag dat in de schuif ligt te wachten op een bestemming, maar haalbaar.
Wat echter met gezinnen die, om een politiek correcte term te gebruiken, sociaal zwakker zijn? Waar misschien de beugel meer dan licht-cosmetisch is?
Het ziekenfonds doet een tussenkomst van 150 euro, éénmalig.
Socialisten worden gedreven door drie Vs: de V van verwondering over wat er vandaag nog misloopt in onze omgeving, de V van verontwaardiging over de onrechtvaardigheid en de V van verantwoordelijkheid die we willen opnemen om hieraan iets te doen.
De eerste twee Vs heb ik in het beugelbekkieverhaal al gehad, ik zoek hoe ik de derde kan invullen en laat u zeker weten wat ik eraan heb geprobeerd te doen.
In een nieuwe regeling van de Vlaamse overheid worden de drinkwatermaatschappijen belast met de verantwoordelijkheid om in te staan voor de sanering van het afvalwater. Concreet moet er dus worden gezorgd dat het afvalwater van de gezinnen, maar ook bedrijfjes, wordt getransporteerd tot aan de collectors waar bovenlokaal de waterzuivering plaatsvindt. Een transport dat gebeurt doorheen de rioleringen die eigendom zijn van de gemeenten. Met andere woorden, de gemeenten moeten mee het bad in.
Voor onze gemeente zijn er grosso-modo een drietal opties.
Ofwel sluit de gemeente aan bij een vereniging die is opgericht door de drinkwatermaatschappij PIDPA, het zogenaamde Hidrorio-project. In deze constructie verkopen de gemeenten hun rioleringen aan die Hidrorio en krijgen dus een som geld in de plaats maar zijn wel het eigendomsrecht en de controle over hun rioleringen kwijt.
Concreet worden de geïnde saneringbijdragen van de burgers (de vroegere heffing op oppervlaktewater) in één grote pot gestoken en worden in de aangesloten gemeenten alle investeringen en werken, op basis van een prioriteitenlijst, uit deze pot betaald. Dit wil dus zeggend at gemeenten die weinig rioleringskosten hebben in een bepaald jaar dat jaar meebetalen voor de rioleringswerken in andere aangesloten gemeenten: het solidariteitsprincipe.
Tweede constructie is deze met Aquafin waarbij Aquafin als specialist optreedt in een vereniging Riant en waarbij per gemeente wordt berekend welke de te verwachten investeringen en kosten inzake riolering zijn voor het volgende jaar om aldus de saneringsbijdragen van de bevolking per gemeente te berekenen. Hierin is dus geen sprake van een verkoop van de rioleringen of van een solidariteitsprincipe.
Derde mogelijk is dat de gemeente zelf blijft instaan voor haar rioleringsstelsel. Hierbij zal de gemeente zelf beslissen welke investeringen nodig zijn, zelf de dossiers opmaken en uitvoeren en zelf de nodige acties voor het onderhoud ondernemen. Waar nodig kan de gemeente dan beroep doen op gespecialiseerde derden. De gemeente rekent dan aan de drinkwatermaatschappij een vergoeding aan voor het gebruik van haar rioleringen in het kader van de saneringsplicht.
Koppel hieraan het verhaal dat, vermits het transport van het afvalwater een btw-plichtige aangelegenheid is, de eigenaar van de riolering een btw-recuperatie kan doen op zijn investeringen, en u begrijpt dat dit dossier ons enige tijd heeft bezig gehouden.
Gelet op het feit dat onze gemeente inzake rioleringsgraad en onderhoud van de rioleringen bij de koplopers is in Vlaanderen, hebben we gekozen om het geheel in eigen beheer te houden. Het vervelende is dat we pas binnen een tiental jaar zullen kunnen vaststellen of dit vandaag de best mogelijke beslissing was of niet.
In 1992, na een boeiende en vooral ontplooiingsvolle periode aan de Vrije Universiteit van Brussel, ben ik mijn beroepsloopbaan begonnen als Federaal Secretaris van de Vlaamse Federatie voor Socialistische Gepensioneerden, de huidige S-Plus, seniorenvereniging van de socialistische zuil. Een bezigheidsclubje om gepensioneerden hun vrije tijd op te vullen? Helemaal niet!
De socialistische seniorenvereniging S-Plus werkt in twee grote richtingen: enerzijds is er de cliché-bekende weg van de ontspanningsnamiddagen en koffiefeesten, anderzijds is er deze van het wegen op het beleid door aandacht te vragen voor en advies te geven over seniorenaspecten bij dit beleid. De seniorenverenigingen zijn de afgelopen 20 jaar enorm geprofessionaliseerd.
De ontspanningsnamiddagen, seniorenreizen, ... zijn geen niemendalletjes. Meer en meer senioren komen alleen te staan, leven gelukkig maar- langer in hun vertrouwde woning, zijn meer mobiel en meer veeleisend naar hun vrijetijdsinvulling. De momenten van groepsgebeuren tijdens de namiddagactiviteiten zijn een vorm geworden van het opbouwen en onderhouden van een sociaal netwerk, van het elkaar vinden voor raad en daad, van een verdringen van verzuring en vereenzaming. De reizen zijn niet enkel dagtrips naar zee maar de grenzen worden steeds meer verlegd en bestemmingen als Kreta, Praag, ... zijn een vast waarde geworden. Ook cursussen als gsm-gebruik voor senioren, mobi + en internet voor senioren kennen een enorme bijval.
De tijd van de aan zijn of haar buurt gekluisterde gepensioneerde is gelukkig lang voorbij en de seniorenverenigingen hebben hierin een cruciale rol te vervullen.
Het wegen op het beleid gebeurt op verschillende manieren. Op lokaal vlak bestaat er in onze gemeente een seniorenraad die maandelijks een stevige agenda afwerkt. Aanbevelingen aan het beleid worden gedaan en door het beleid nogal nauwgezet opgevolgd. Een verwevenheid tussen het seniorengebeuren en het OCMW zorgt er dan weer voor dat het OCMW haar sociale rol nog verbreedt en de seniorenproblematiek op de voet volgt. Het spreekt voor zich dat gezien de senioren in de bevolking de snelst groeiende leeftijdsgroep vormen, ze een steeds zwaardere stempel op het beleid zullen kunnen drukken.
Vanuit mijn eerdere beroepservaring en vanuit mijn overtuiging dat de signalen die vanuit onze S-Plus komen belangrijk zijn voor het beleid dat wij als sp.a in onze gemeente trachten te voeren, probeer ik op zo veel als mogelijk S-Plus activiteiten aanwezig te zijn. Niet om even binnen te wippen, een toespraak te houden en dan met grote trom terug te vertrekken, maar om er een namiddag te spenderen, te luisteren naar de vaak spontane verhalen en de (soms verborgen) boodschappen en nadien daar ook iets mee te kunnen doen. Vanmiddag vind je mij dus op de pannenkoekennamiddag in het Schelse Volkshuis: hoe oubollig pannenkoekennamiddag ook mag klinken, het is de plaats om te leren wat er bij onze Schelse senioren leeft ... en om een goeie pint te drinken natuurlijk!
Er was een tijd dat toerisme als een zachte sector werd bekeken, als een extraatje. De grote steden leerden al snel beter, maar het platteland volgde schoorvoetend.
Zo ook in mijn regio: de Rupelstreek. Bakermat van de klei- en steenbakkerij-industrie, een kleine schoennijverheid, glasblazerij... een streek van ambachten en snel verouderende industrie.
De steenbakkerijen sloten één voor één, de ambachten verdwenen. Wat overbleef waren lege kleiputten die door Europese stortbaronnen fel gegeerd werden om hun troep te kunnen dumpen. Als eens de ondergrond van een half dorp weten verhuizen? Wij in Schelle zagen ooit een deel van Lekkerkerk komen.
De economische reconversie van de streek was geen sinecure. KMO zones werden aangelegd om zo volop te profiteren van de strategische ligging tussen Antwerpen en Brussel en langsheen de A12 en de E19. Ook toerisme werd als reconversie-opportuniteit naar voor geschoven.
De regio Rupelstreek ligt aan de monding van Rupel en Schelde, langsheen het Vaartland, heeft nogal wat open ruimte en is omgordeld door een uitgerekt systeem van dijken en kaaien. Ideale broedplaats voor nieuwe toeristische projecten dus.
En zo geschiedde. Het Antwerps Provinciebestuur deed haar inbreng en in de streek was visie aanwezig. De dijken werden wandel en fietsroutes, de open ruimten ontsloten voor natuurbeleving en recreatie, een provinciaal recreatiecentrum werd sterk uitgebouwd en diverse watergebonden projecten ontwikkeld en ondersteund. Ook het industrieel verleden werd met diverse steenbakkerijmusea een troef.
In Schelle werd mee aan de kar geduwd. Uitgebreide fiets- en wandelpaden werden aangelegd, uitgebreid en steeds aantrekkelijker gemaakt, het gemeentelijk park gerenoveerd en diverse ontspanningsmogelijkheden ingeplant, een veerdienst over de Rupel werd ingericht, ... maar er is nog veel te doen. Zo beschikt Schelle over een rijk historisch patrimonium. Dit gaat van oude akten en documenten over een heemmuseum, waar een deel van de Schelse geschiedenis wordt bewaard, tot een aantal waardevolle industriële gebouwen en sites. De ontsluiting van dit historisch erfgoed is niet alleen nodig, nuttig en verantwoord naar de komende generaties toe, maar zal voor onze gemeente een belangrijke toeristische meerwaarde creëren. Anderzijds onderzoeken we momenteel de mogelijkheid om op de Benedenvliet, aan de monding met de Schelde een jachthaven in te richten. Het watertoerisme groeit exponentieel en de mogelijkheden zijn er in Schelle. Er wordt dan ook hard gewerkt aan een dossier dat de haalbaarheid onderzoekt, dat kijkt welke subsidiemogelijkheden er bestaan en dat de "return" voor Schelle van een dusdanig project berekent. Deze jachthaven zou er in één klap mee voor zorgen dat er een serieuze herwaardering van dit stukje Schelle komt.
Het spreekt voor zich dat één gemeente in een zo ineenvloeide regio op toeristisch gebied geen einzelganger kan zijn. Om tot een coördinatie en ondersteuning te komen, om van de schaalvoordelen te kunnen profiteren en om nieuwe kansen te kunnen grijpen, hebben de gemeenten van de regio zich verenigd in Toerisme Rupelstreek. Dit is een overlegstructuur met een infokantoor dat open staat voor alle bezoekers van de streek en waarvan het personeel op toerismeprojecten ondersteuning geeft aan de gemeenten waar nodig, voorbereidend studiewerk verricht en overkoepelende acties zoals het jaarlijkse Zomeren in de Rupelstreek (www.toerismerupelstreek.be) organiseert. Zo hebben we morgen een vergadering samen met de medewerkers van Toerisme Rupelstreek en deze van de Schelse toeristische dienst om de acties en initiatieven nog beter op elkaar af te stemmen en tot een taakverdeling te komen.
Als schepen voor toerisme en ondervoorzitter van Toerisme Rupelstreek heb ik de Rupeltoerismesector mogen leren kennen als een boeiende, gevarieerde en concrete sector. Een sector die met een economisch rendement van 1 tegen 4 (per geïnvesteerde euro stromen er op één of andere manier 4 euro terug als inkomsten) zeer zeker een belangrijke factor is in de verdere reconversie van de regio en een sleutel naar de toekomst van Schelle.
Er bestaan in een gemeente drie soorten van inkomsten die gemeenlijk in de volksmond "belastingen" worden genoemd.
Ten eerste zijn er de vergoedingen die de gemeente vraagt voor bepaalde diensten die ze verleent. Bijvoorbeeld voor het gebruik van feestmateriaal (stoelen, tafels, ...), voor het gebruik van een sportzaal, voor het laten aan huis ophalen van grof afval, ... Dit zijn de zogenaamde retributies.
Anderzijds heb je het gemeentelijk aandeel in de personenbelastingen. Van het bedrag dat u betaalt aan de fiscus komt een bepaald percentage (percentage jaarlijks vastgelegd door de gemeente) naar de gemeente.
Ten derde zijn er de belastingen die door de gemeente zelf worden geheven en rechtstreeks door hen worden geïnd. Belasting op niet-bebouwde percelen grond, belasting op stortplaatsen, ...
Van deze laatste categorie werd twee jaar geleden een "Belasting op woon- en bedrijfsruimten" in Schelle ingevoerd. Probleem was dat er enerzijds een plotse daling was van de gemeentelijke inkomsten (sluiting van de in Schelle gelokaliseerde elektriciteitscentrale, liberalisering en dus wegvallen van de gemeentelijke dividenden van de energiemarkt, ...) en een stijging van de uitgaven doordat de hogere overheid steeds meer taken naar de gemeente doorschoof zonder de nodige financiële middelen voldoende snel of helemaal niet te laten volgen.
Een verhoging van de in het tweede voorbeeld aangehaalde personenbelasting was geen oplossing vermits het telkens drie jaar duurt vooraleer het gemeentelijk deel eindelijk via de fiscus in de gemeentekas komt. Er werd dus gezocht naar een belasting die draagbaar was en die zo gestructureerd was dat sociaal zwakkeren minder moesten betalen. Het socialistische principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moesten dragen, was in de ontworpen belasting terug te vinden.
Dit jaar zijn de gemeentefinanciën door een zuinig en financieel strategisch beleid zo geëvolueerd dat er wat ruimte is ontstaan. Niets eerlijker dus dan de burgers van deze "ruimte" te laten genieten. Enfin, dat dachten we toch! Nergens werd door ons dit jaar maar enigszins een belasting vehoogd en, als klap op de vuurpijl, werd die gemeentelijke belasting op woon- en bedrijfsruimtes voor de sociaal sterkeren met een derde verlaagd en voor de sociaal zwakkeren tot nul herleid. Fier met het behaalde resultaat trokken we de boer op.
Valt vandaag een krantje van de oppositiepartij VLD (1 zetel op 19 in Schelle) in de bus dat bol staat van insinuaties en aantijgingen over de belastingsverhoging in Schelle, zonder enig concreet voorbeeld (want er is er vanzelfsprekend geen). Op demagogische wijze wordt zo voorgehouden dat er in Schelle knoeiers aan het bestuur zijn en dat het met de VLD allemaal beter wordt.
Wat is het toch simpel om in de oppositie te zitten en met slogans de mensen te misleiden! Ook dat is politiek.
