WEDERGEBOORTE.

“Ik wil bij je blijven”

zei de rijpe vrucht tot de moeder,

“het is hier warm en veilig”.

“En toch wil je leven,

mens worden?” vroeg de moeder.

“Ja,” fluisterde de vrucht

met een zucht van verlangen.

“Dan moet je hier van mij vandaan.

Als je niet weg wilt, als ik je niet uitstoot,

Zal je nooit echt mijn kind zijn.

Ik ken je nu, en buiten is het koud.

Je tijd in mij is nu voorbij.”

Het bloed gonsde heet.

Het lichaam van de moeder rilde.

“Ga nu.” zei ze zacht.

Toen baande de vrucht zich een weg

Door de nauwe donkere tunnel heen.

Naar het leven.

Vreemde handen knipten haar los.

De vrucht was een huilend kind geworden,

Bevend voor de koude wind van de wereld,

Tot het zijn moeder vond.

Een nieuwe mens aan de warme moederborst

sliep voldaan een nieuwe toekomst tegemoet.

Zo gaat ons leven langs vertrouwde wegen

Tot het door een donkere tunnel moet.

Wij willen aan deze zijde blijven

Hoewel onze tijd voorbij is.

Dan huilen we wellicht en beven van de kou

Omdat wij worden losgeknipt.

“Je wilt toch leven?” vroeg destijds de moeder

“je wilt ten volle mens worden?”

Mochten wij dan met een zucht van verlangen

“Ja!” fluisteren.

Uit “Kerk en Leven” noteerde Piet hierbij.

09-08-2005, 21:41 geschreven door Piet

EEN AAP VANGEN.

Er staan ons allerlei problemen te wachten:

grote en kleine.

Maar wellicht niet het probleem

een aap te moeten vangen.

En toch is het niet zo moeilijk.

Luister eens goed

naar dat Indisch recept.

Neem een kokosnoot,

hol ze uit,

giet er wat rijst in,

en hang ze aan een boom.

Het gat in de noot moet juist zo groot zijn

dat de aap er zijn poot kan door steken.

Wanneer hij dan komt

en zijn poot er insteekt,

zal hij zoveel rijst nemen,

dat zijn hand zo dik is geworden

dat ze niet meer door de opening kan.

Hij wil tegen elke prijs de rijst vasthouden.

Maar hij zit gevangen aan wat hij genomen heeft.

Als het niet waar is,

dan is het toch goed gevonden !

Ik vermoed dat de verteller van dit verhaal

het méér over mensen heeft dan over apen.

Wat de mens in de val doet lopen

is de hebzucht.

Wie altijd maar wil “hebben”

en niet kan loslaten of weggeven,

zit gevangen aan wat hij omknelt.

Hebzucht is niet de zaak

van hen die veel hebben.

Denk aan de aap: een handvol rijst !

Maar het is “mijn rijst”,

niet van de anderen.

Mijn plaats, mijn recht, mijn rust…

Ik kan er niet meer van los:

het heeft van mij bezit genomen.

Eens gehoord op DLF.

Piet.

08-08-2005, 17:47 geschreven door Piet