JERICHO;

Ik moest van Jeruzalem naar Jericho,

laat in de namiddag,

langs de stofferige rotsige wegen.

Toen sprongen plotseling uit het struikgewas

twee mannen op me toe.

Ze sloegen me neer.

Ik vocht met vuist en voeten

maar het mocht niet baten.

Ze sloegen en schopten me

tot ik roerloos bleef liggen kreunend van pijn.

Ze namen mijn geld, mijn brieven,

mijn mantel, mijn sandalen.

Oh! Die dag vergeet ik nooit.

Hoe ik daar lag en dacht:

dit is het einde.

Ik bloedde uit neus en mond.

Ik huilde en bad.

Ik hoorde iemand naderen en dacht:

“dit is mijn redding”.

Een priester, ik zag het aan zijn mantel.

Hij neuriede een psalm:

“De Heer is mijn herder…”

Maar hij zweeg toen hij me zag..

Hij verhaastte zijn stap, vloekte en ging voorbij.

Nadien opeen ezel een leviet.

Hoeveel er nog passeerden weet ik niet.

Ik moet wel half verdoofd geweest zijn

toen ik voelde hoe een hand mijn wangen streelde

en mijn baard.

Moeizaam opende ik de ogen

en zag het gelaat van een man:

Oh zo vriendelijk en goed!

Kan dat wel ? Een Samaritaan?

U moet weten, vrienden:

wij haten dat volk.

Een rotvolk, een duivels volk.

Wij danken de Heer iedere morgen

dat we geen Samaritaan zijn !

Maar hij deed het, vrienden.

Ik lachte door mijn tranen heen

toen hij mijn wonden zalfde,

en verbond met stukken van zijn hoofddoek.

Voorzichtig heeft hij me toen op zijn muildier getild !

Maar verder weet ik het niet meer….

Het was nacht toen ik ontwaakte

tussen de pakken van de karavaanherberg.

Ik kon mijn ogen niet geloven

toen men mij in het licht van een olielampje

wat brood bracht en wat wijn

en mij verzorgde als een prins.

En toen ik ‘s anderendaags weer verder kon

en afscheid nam van baas en gasten

vroeg ik wie mijn redder was geweest.

Maar niemand wist het.

Hij had zijn naam niet geschreven in het boek.

Maar dit zei iedereen:

“Het was zo een goede vriend van jou !”

Vrienden dat vergeet ik nooit !.

Piet Moortgat.