KRUISBEELDEN.

Luc, er is een tijd geweest dat ik ook niet wist of het wel goed was zoveel kruisbeelden te hangen. Er kwamen af en toe klassen uit het middelbaar onderwijs in ons klooster op bezinning. Bij het binnenkomen zagen ze reeds een levensgroot kruisbeeld. Toen ze de trap opgingen weer een. In elk lokaal en elke kamer een kruisbeeld op de ereplaats.. Was dat niet wat te veel voor die jongens en meisjes? Gaf dat niet een al te somber zicht op ons geloof? Ik zag bij de protestanten wel het kruis maar zonder Christus. Eens zag ik in een kerk in Duitsland hoe op het altaar een kruisbeeld stond dat men kon omdraaien naar gelang het voor een katholieke of een protestantse dienst was.

Maar de laatste tijd ben ik dat toch anders gaan zien. Als men aan een kleine jongen vraagt “Hoe groot ga je later worden?“, dan steekt hij zijn armen in de lucht en zegt hij :“Zo groot…!” Hij gebruikt lichaamstaal. Zo begrijp ik ook een kruisbeeld. Het is de lichaamstaal waarmee Jezus zegt hoezeer Hij mij liefheeft. Voor mij is het geen beeld van de Man van Smarten, maar een beeld dat mij enorm blij maakt. “Pietje, zozeer hou Ik van jou”. En zijn gebaar is vastgenageld als om te zeggen : “Je mag er op vertrouwen !” Ik ben geneigd om voor een van die grote kruisbeelden te gaan staan en te zeggen : “Heer, zo wil ik je ook liefhebben !”

Ingevoegd door Piet.