Een zichtkaart uit Zwitserland.

Ik kreeg eens een zichtkaart vanuit Zwitserland.Een prachtig landschap. Bergen met sneeuw en een vallei. Maar er stond geen handtekening op. Alleen een groot vraagteken. Ik vroeg me dan ook af van wie dat kon komen. Niemand van mijn familie of van mijn vriendenkring had me gezegd dat hij of zij naar Zwitserland zou gaan. Van wie kon dat zijn? Wie zou er daar in Zwitserland aan mij denken? Ik had niet het flauwste vermoeden. Een plagerijtje? De kaart kreeg voorlopig een plaats op mijn bureau.

Weken gingen voorbij tot plotseling een tweede kaart in mijn brievenbus viel. Een zichtkaart uit de Franse Pyreneeën. Prachtig. Maar weer geen handteken, maar een bloemetje. Van wie komt dat toch? Mannen tekenen geen bloemetjes. Maar wie dan? Ik heb ze naast die andere op mijn bureau geplaatst. Een derde kaart ! Dit keer uit Volendam. Je kent ze wel : die groep meiden met klompen en in oude klederdracht. Drie kaarten van iemand die aan mij denkt en plagend schijnt te vragen : “Kun je raden wie ik ben ?”

Neen, ik zou niet weten wie ik moest verdenken. Weer gingen dagen voorbij tot ik op een bruiloftsfeest kwam van en familielid. Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Op zeker ogenblik stond ik middenin een groepje jongeren die me plaagden. Tussen al dat gebabbel en gegiechel hoorde ik plotseling iemand zeggen “En als je dan af en toe een kaart krijgt en je weet niet van waar ze komt….”. “Haha ! riep ik uit, daar is die rakker !” Nu was het duidelijk. Een lieve nicht die in mijn kinderjaren veel moeder kwam helpen…!

***

Van Wie zou het komen : al die mooie, goede dingen die we dagelijks in de brievenbus van ons leven krijgen?

****
Piet.