ADVENT.

“Nu moet ons ventje slapen gaan.”

Elke avond volgt hetzelfde ritueel :

staande op de grote tafel, onder de lamp,

laat de kleine dreumes zich ontkleden.

Stuk voor stuk moet hij iets van zijn privé afgeven.

Niet zo simpel !

Alleen vader of moeder mogen dat doen.

Zij weten goed waar de knopen zitten

en waar het moeilijk wordt.

Bij elke elleboog gebeurt er iets.

Iets van de muis of de “piep”, of de grote loebas.

Een kind uitkleden… er zit iets heiligs in :

een mensenkind ontdoen van al het overtollige,

van al het bijkomstige

tot het kwetsbaar en weerloos zijn armpjes om u heen legt.

Een kindje gereed maken

voor het altijd eender verhaaltje-in bed,

en voor de altijd nieuwe dromen.

Elk jaar volgt het zelfde ritueel.

met elke Advent wil God ons uitkleden,

ons ontdoen van al het overtollige,

van al het bijkomstige.

Hij alleen mag dat doen.

Hij weet waar de knelpunten zitten,

wat ons als mens belemmert :

…gij rookt te veel…gij drinkt te veel

…gij eet te veel…gij zit te veel

…gij praat te veel…gij…

En zo heeft ieder in zijn leven een stuk dat hem niet goed zit,

en dat zo moeilijk is om uit te trekken.

Maar God heeft een groot gedacht van onze vrijheid.

Dat is iets heiligs voor Hem.

Daarom moeten wij ons gewillig laten uitkleden door Hem.

Maar als we eenmaal zo ver zijn,

als we kwetsbaar en weerloos geworden zijn

en onze armen om Hem heenslaan

en we ons laten dragen,

dan brengt hij ons naar de kerstnacht

met dat altijd eender verhaal,

dat altijd nieuwe dromen wekt.

Ik las het eens bij Manu Verhulst, denk ik.

Piet.