Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
22-08-2014
Het leven gaat door.
De dagen en weken razen voorbij met een snelheid, die me regelmatig beangstigt. Zo is ook de begrafenis van Maria al verleden tijd. Het was een prachtige dienst, beladen van emoties. Maar dat zal wel het geval zijn bij elke begrafenis van een geliefd iemand.
Van de 34 leden van ons koor waren er 32 aanwezig. Wij vormden, volledig in het wit met elk een witte roos, een erehaag aan de deur en zaten nadien op voorbehouden plaatsen, direct achter de familie. De roos werd aan de voet van de kist in een grote vaas gezet. De dienst was direct en intiem en heel erg persoonlijk en algemeenheden werden vermeden. Er werden regematig liedjes, gezongen door ons koor, gespeeld, want zo heeft Maria het gewild. Haar drie dochters hadden mij gevraagd om twee van mijn gedichten te lezen in de kerk. Daar had ik het heel erg moeilijk mee, want had dat nog nooit gedaan. Ik wilde er in eerste instantie niet aan, maar dan heb ik mezelf voorgehouden, dat dit het laatste was wat ik voor haar kon doen. Heb mezelf dus onderhanden genomen en toegezegd. Hoe, dat was mijn probleem. Bij aanvang van de dienst heb ik mijn gedicht, wat het lievelingsgedicht van Maria was, voorgelezen.
Als....
Als jij er niet meer bent
wat moet ik dan beginnen
wie moet mij dan beminnen
als jij er niet meer bent.
Als jij er niet meer bent
zal dan de zon nog opgaan
zal ik nog 's morgens opstaan
als jij er niet meer bent
Als jij er niet meer bent
zal dan mijn leven doorgaan
zal ik dan nog bestaan
als jij er niet meer bent.
jij bent dan "jij" niet meer
en ik ben "ik" niet meer
ons "wij" bestaat niet meer....
In de loop van de dienst heb ik het volgende gedicht voorgelezen:
Jij bent er nog.....
ik hoor de nacht
met duizend geluiden
en mijn gedachten
drijven naar je toe
ik ruik de nacht
met duizend geuren
en een geur is de jouwe
ik weet echt niet hoe
ik voel de nacht
met alle zintuigen
ze tasten naar jou
maken me zo bedroefd
je bent weggedreven
naar een ander leven
liet ons hier achter
zo totaal diep bedroefd
je deelt niet langer
ons aardse leven
maar toch ben je er nog
al weet ik niet hoe.
Bij het eerste gedicht voelde ik hoe mijn stem begon te begeven door de emoties. Er heeft echter niemand een boodschap aan een snotterende lector. Ik werd boos op mezelf en het lukte me om mijn emoties te verdringen en het gedicht zonder verder haperen te lezen. Een ander lid van het koor heeft dan een tekst, opgesteld door de dochters van Maria, voorgelezen en nog een tekst vanwege het koor.
Als we de massa volk zagen, die deze dienst hebben bijgewoond, drong eerst tenvolle tot ons door, hoe geliefd ze was. De mensen bleven toestromen om haar de laatste eer te bewijzen.
Dit is nu voorbij en voor haar kinderen en man begint de droevige tijd om te leren leven zonder haar nabijheid en aanwezigheid. Als de belangstelling van buren en kennissen nalaat en er alleen de stilte overblijft, dan zullen zij waarschijnlijk pas echt beseffen, dat ze er niet meer is en nooit meer zal zijn.
Ik ben zo enorm verdrietig . Verdrietig in elke vezel van mijn lijf. En omdat ik dat voortdurend tracht te verbergen lijkt mijn hoofd te barsten en verga ik van de hoofdpijn.
Onze voorzitster van het koor is gestorven. Ze was enkele dagen eerder 54 jaar geworden en laat een man en drie dochters achter. En ik kan me bij benadering niet voorstellen welke pijn zij ervaren.
Zo ongeveer anderhalf jaar geleden waren er tekenen dat er iets niet in orde was en dus onderging ze enkel onderzoeken en al gauw bleek dat de situatie heel ernstig was. Kanker met uitzaaiïngen in de lever. Dat kwam bij ons aan als een mokerslag, dus welke impact moet dat gehad hebben op haar geliefden. Maar ze was zo ontzettend dapper. De lever werd geopereerd en gedeeltelijk weggenomen, er volgde nog een operatie om de ziekte de pas af te snijden, alle veertien dagen kreeg ze chemo, en dat dapper vrouwtje verscheen om de week nog op onze repetities en zong met ons en repeteerde voor onze optredens verleden jaar en dit jaar. Soms ging ze bijna door de knieën, letterlijk dan, en moest ze gaan zitten om het vol te houden. En toch gaf ze niet op. Ik had een mateloze bewondering voor deze vrouw, die van geen wijken wilde weten en zeker niet van medelijden of jammeren. Soms, tijdens de pauze, zat ik naar haar te kijken en vroeg me af hoe het daar vanbinnen uitzag. Hoeveel verdriet moest ze hebben. Hoeveel machteloosheid werd gecamoufleerd door die moed en dat doorzettingsvermogen. Ik werd er zelf emotioneel van en wachtte mij wel om daar iets van te zeggen. Haar eigen emoties de baas blijven was al een hele opgave, die af en toe niet helemaal lukte. Ze kon die van mij er echt niet nog bij hebben. Daarom schreef ik het dan maar neer.
Onmacht.....
ze zit daar zo stil
zo tenger en roerloos
verdrietige ogen
verdrongen gevoel
moet steeds naar haar kijken
zou haar willen omarmen
zou ze wel weten
wat ik nu voel
ik weet niet wat ik
voor haar kan betekenen
voel me zo machteloos
opstandig en boos
de ziekte beheerst haar
maakt haar frêle en broos
nog steeds zit ze stil
zonder beweging
en volgt ons gebabbel,
gelach en geplaag
is zij hier nog deel van?
afschuwelijke vraag!
En een maand geleden, tijdens ons Singing Dinner, heeft ze nog bij ons op het podium gestaan en enkele liedjes meegezongen, een woordje gezegd aan de micro, zoals ze dat elke jaar deed, en met ons samen het succes van de avond gevierd. En weer vraag ik me af, wat ging er in haar om.
En deze week kwam opeens 's avonds laat het telefoontje dat ze gestorven was. Ik ben zo verdrietig en toch dringt het niet echt tot me door. Hoe moet ik me dat voorstellen, dat zij er niet meer bij zal zijn. Dat is op dit moment teveel gevraagd.
Maandag is de avonddienst en dinsdag afscheidsdienst en de begrafenis. Wij zullen daar allemaal staan en een erehaag vormen om haar een laatste groet mee te geven op die weg, die niemand van ons kent. Een mens kan zich meestal wel inleven in de gevoelens van een ander, omdat iedereen wel weer zoiets meegemaakt heeft en je dat ook zo aanvoelt. Maar als je zelf gezond bent, kun je je met geen mogelijkheid voorstellen, wat het met iemand doet, als hij of zij de woorden hoort: wij kunnen niets meer voor je doen en je weet dat elke minuut met een rotvaart naar het einde snelt en er geen weg terug is.
Het lijkt wel of ik het helemaal heb opgegeven, dat schrijven, en niets is minder waar. Mijn blog heb ik schromelijk verwaarloosd en de reden daarvoor is, dat ik ergens anders aan het schrijven ben en druk in de weer om mijn gedichten, of tenminste een gedeelte ervan, en een deel van mijn teksten te laten drukken. Ik heb lang geaarzeld of ik dat zou doen. Soms wist ik het wel zeker, en dan overviel me de twijfel en de angst voor de eventuele afkeurende reacties. Wel, niet, wel, niet en tenslotte heb ik de knoop doorgehakt en mezelf voorgehouden, dat ik niemand rekenschap verschuldigd ben over de inhoud van mijn gedichten en teksten, of de gevoelens, die ik verwoord, zolang ik niemand kwets of belachelijk maak. Ik ben er trouwens, niet de persoon naar om ten koste van iemand anders succes te boeken. En dan komt de moeilijke taak om te kiezen en te schrappen. Welke wel, welke niet. Alles heel secuur nazien en controleren om typfouten en vergissingen uit te sluiten. De controle op de computer vindt namelijk lang niet alles, wat niet correct geschreven of verkeerd gebruikt is. Het ontwerp van de omslag had ik gevraagd aan een schoonzusje, en ze heeft dat prachtig gedaan. Ze heeft me enkele mogelijkheden voorgelegd en daaruit heb ik de uiteindelijke keuze gemaakt. En ik ben er heel erg blij mee. Daarna werd alles naar de uitgever/drukker gestuurd en het proces ging van start. Enkele weken later was mijn eersteling geboren. Ik bedenk nu dat ik best had kunnen trakteren op suikerbonen, want dat doen we hier toch bij de geboorte van een kindje? En deze gedichtenbundel is mijn kindje, in de overdrachtelijke zin van het woord. Daarna was het bang afwachten, hoe erop zou gereageerd worden, en of er gegadigden zouden zijn voor het boekje. De reacties hebben me volledig overrompeld en diep ontroerd. Ongelooflijk wat dat met een mens doet. Als bijvoorbeeld een man naar je toekomt en zegt dat hij tot tranen toe ontroerd was, toen hij mijn gedichten las. Nooit had ik kunnen denken dat mijn gedichten, deze impact op iemand konden hebben en ik voelde en voel me nog steeds ongelooflijk dankbaar en heel blij met het talent, dat ik gekregen heb, en waar ik eindelijk, na zoveel jaren, openlijk gebruik van maak. Soms moet een mens wat moed tonen en zijn nek durven uitsteken en dat doe ik nu. En ik heb er mij bij neergelegd, dat ik zowel positieve als negatieve reacties mag verwachten, maar dat is nu eenmaal zo. Maar het belangrijkste is, dat ik eindelijk gedaan heb, waar ik al jaren van droom en waarvoor ik toen de moed niet vond. Die heb ik nu eindelijk wel en een boekje met losse verhalen uit mijn kindertijd, zit eraan te komen.
Ik schrik als ik zie hoe lang ik mijn blog verwaarloosd heb! Maar dat bewijst weeral eens dat de tijd als zand door mijn vingers glipt en slechts als ik achterom kijk, bemerk ik hoeveel tijd er ook werkelijk vergaan is. Ik heb mijn gedichten, of beter gezegd een deel ervan, verzameld en laten drukken, zodat mijn kinderen dit als een aandenken van mij kunnen bewaren. Waarschijnlijk gaan ze facetten van mij leren kennen, die ze nooit verwacht of herkend hebben. Dat moet ik dan in koop nemen natuurlijk en ik hoop dan maar dat ze niet onaangenaam verrast zullen zijn. Ben toch wel even bezig geweest met de lay-out en hoe ik het allemaal wilde. Zelfs M. had nooit een gedicht van mij gelezen. Ik heb me dan ook klein en onzichtbaar gemaakt, toen hij het boekje in zijn handen had en zich aan het lezen zette. Zijn reactie was onverwacht en heeft me heel erg veel deugd gedaan. Maar ook hij zegde: ik ontdek kanten van je, die ik helemaal niet kende en dat wil al wat zeggen als je bijna 50 jaar getrouwd bent. De reacties in het algemeen waren hartverwarmend en hebben me vervuld met verwondering en dankbaarheid. Had nooit kunnen denken dat iets wat ik schreef, zoveel indruk zou maken en zulke impact zou hebben op de lezers. En dat de reacties zowel van mannen als van vrouwen kwamen, maakte ze voor mij zoveel te waardevoller. Ik blijf schrijven, en soms zijn er dat veel op een maand en soms is dat drie maanden helemaal niets. Sturen kan ik dat niet en het komt zoals het komt. En dan is daar ons koor hé. We hebben weer ons "Singing dinner" gehad en er waren zoveel gegadigden om te komen luisteren en eten, dat we de lounge van het CC in Gruitrode erbij hebben moeten nemen om de mensen een plaats te geven. Bij ons optreden in de zaal namen ze dan plaats achteraan op daarvoor speciaal geplaatste stoelen. De reacties waren weer geweldig en wat doet het een mens tot deugd, als je na zoveel maanden en weken van inspanning en soms ook frustraties, iets kunt brengen waarover de mensen wild enthousiast zijn en zelfs niet genoeg hadden aan drie bisnummers! Normaliter hebben we na ons optreden verlof tot einde augustus, maar niet deze reis! De Landelijke Gilde heeft een openluchtconcert voorzien op de Oude Commanderij in Gruitrode. Ons koor treedt er afwisselend op met de harmonie van Gruitrode. Maar de weergoden hebben behoorlijk wat roet in het eten gestrooid en dus gaat het allemaal door in het vlakbij gelegen CC. Dus ook voor dit optreden was het weer repeteren geblazen en dat repeteren kreeg ook weer te maken met onverwachte perikelen. Onze vaste pianist was verhinderd en we hadden iemand anders die hem zou vervangen. Krijgt die invaller een accidentje en verstuikt twee vingers en daar staan we weeral zonder pianist! Stad en land afgebeld, wat het was kort dag en de eventuele gegadigde moest al die partituren toegestuurd krijgen en ook nog eens allemaal instuderen en dat op minder dan een week! Onze dirigente heeft het klaargespeeld om die persoon te vinden en dus zouden we uit de brand moeten zijn. Laat ons hopen dat morgen alles goed gaat en we een schitterend optreden kunnen afwerken. Maar kers op de taart gaat toch wel het volgende zijn: wij zijn toegelaten om deel te nemen aan de korenwedstrijd in Amsterdam. Dit evenement vindt elk jaar plaats in Nederland en de koren staan in de rij om te mogen deelnemen: 60 in het totaal zijn er toegelaten en daar horen wij bij! Zie je mijn neus al krullen? Wij horen onder de sectie popmuziek en musicals En zo is mijn leven gevuld met heerlijk evenementen, waarvan ik zelf erg blij wordt en die anderen eveneens blij maken. Iets mooiers bestaat er toch niet!
Het is eindelijk lente of tenminste een dag, die deze naam waardig is. Ik heb in de voormiddag alles aan de kant gemaakt en hoef me dus geen greintje schuldig te voelen dat ik nu lekker in een ligstoel lig te genieten van dat heerlijk zonnetje. Ik heb de plaats en de mogelijkheid/tijd daarvoor en ik voel dankbaarheid en contentement ingepakt in zonnewarmte. Op een paar meter van me verwijderd staat een kersenboom in volle bloei en bij elk zuchtje wind strooit hij een regen van witte bloemblaadjes over me uit. Ze sieren zelfs mijn haren en lijken in het gras op honderde witte bloempjes, die de madeliefjes gezelschap houden.. Achter de fruitboom staat een notenboom, een lindeboom en een kastanjeboom, maar die hebben geen bloemen om over me heen te strooien. Ik sluit mijn ogen en luister naar alles rondom mij. Zoveel geluiden en toch zo stil. In de verte hoor ik het gelach en geklap van mensen. Het geschater wordt gedempt door de afstand. Een auto toetert, misschien uit haast, misschien als groet. Een haan kraait voortdurend en heeft blijkbaar de morgen gemist! In de weide van de buurman klinkt het geblaat van enkele schapen, dat prompt beantwoord wordt door het gemekker van de geiten. Ik hoor getrappel van paarden. Waarschijnlijk ruiters van de manege in de buurt op stap voor een boswandeling in het bos vlakbij. Ergens ver weg klinkt met tussenpozen het gepiep van een vrachtwagen, die achteruit rijdt. Waarschijnlijk op een of andere bouwwerf van een huis in aanbouw. Een buurman klopt matten uit of misschien wel kussens voor de tuinmeubelen. Vogels van allerlei pluimage zingen elk hun eigen lied, zo totaal verschillend van elkaar en tussendoor het gepiep van hun jongen in de nesten, verscholen in de bomen en struiken. Een merel hupt tot gans dicht bij me en blijft dan roerloos staan en vliegt niet eens weg als ik even beweeg. Even later hupt hij verder en verdwijnt al scharrelend onder de struiken. Iemand in de buurt heeft blijkbaar ganzen en kalkoenen en die dieren laten regelmatig met hun schril geluid op luidruchtige wijze van zich horen. Betere wachters bestaan er niet. Af en toe zorgt een briesje voor verfrissing en daarna wordt het weer warm. De weide van de buurman ziet geel van de paardebloemen. Een gele vlinder fladdert reeds van struik naar struik. De lucht is stralend blauw met hier en daar een wattig wolkje, dat geen kwaad in zich heeft. Ik hoor ergens het zoemend geluid van een electrische grasmaaier. Die dingen maken toch aanmerkelijk minder lawaai dan de andere. Op de wasdraad flapperen enkele lakens en er bestaat geen twijfel dat die binnen de kortste keren droog zijn. Ze nemen de geur van buiten en zon op in elke vezel. Heel ver weg zaagt iemand hout en het geluid van de electrische zaag weerklinkt, met tussenpozen onderbroken door stilte. Ik hoor zelfs een stofzuiger! Iemand die zijn auto poetst? Ik zie hoe klimop langs de stammen van de beukebomen omhoog klimt. Ik laat alles op me inwerken, zoveel geluiden en zoveel stilte. De wind heeft enkele slierten van mijn haar losgewaaid en die friemelen over mijn gezicht en ik krijg de neiging om te niesten. Met een clips zet ik ze terug vast en verlies me dan in wazige gedachten en dromen.
Mijn blog lijkt me verwijtend aan te staren en dan realiseer ik me hoe lang ik al niets meer geschreven heb. Waarom?? Ik heb soms zoveel dingen in mijn hoofd, waarover ik wil schrijven, dat er helemaal niets uitkomt en ik geen letter op papier zet. Raar maar waar. Ben ook erg veel met mijn gedichtenbundel bezig geweest en dat slorpt nogal wat tijd en aandacht op. En natuurlijk weer druk, druk met het repeteren van ons koor. Op 15 juni hebben we weer ons Singing Dinner en daar komt een en ander bij kijken. Een volledig nieuw repertoire en daar wordt heel hard op gestudeerd. Het thema is "Folk" en een mens zou verschieten van wat er allemaal onder die noemer te ondekken valt en wat mooie melodieën we zullen brengen. Toen onze dirigente het aanbracht, had ik zo'n reactie van "Oh neen toch!" Maar dat gevoel is nu verleden tijd en we genieten volop maar studeren superhard om weer het beste van onszelf te kunnen geven. En als ik dan de flyer met de aankondiging van ons optreden heb doorgestuurd naar familie, vrienden en bekenden, en de reacties en inschrijvingen beginnen binnen te stromen, word ik helemaal vrolijk. Ik bevind me dus nu in een vrolijke toestand om heel begrijpelijke redenen. Toch is het niet allemaal vreugde bij ons koor. Wij hebben namelijk enkele weken geleden een heel verdrietig mededeling gekregen. Onze voorzitster, die het koor al jaren met hart en ziel toegedaan is, heeft darmkanker met uitzaaiïngen. Ze heeft het ons zelf meegedeeld op een repetitieavond en daar gelijk aan toegevoegd, dat ze blijft komen naar de repetities en haar taak als voorzitster blijft uitoefenen, zolang het ook maar even kan. Ze heeft ons dat meegdeeld, en dan gevraagd om er niet meer op terug te komen, zodat ze niet elke keer opnieuw hierover moet uitwijden. We waren allemaal muisstil en totaal van de kaart. Mij overviel een gevoel koude en van totale machteloosheid. Wil haar zo graag helpen en heb daar de kennis en de mogelijkheid niet voor. Ze is ergens tussen 55 en 60 jaar. Ze krijgt nu chemo om de andere week en dat zal zo blijven doorgaan. En als ik naar haar kijk en zie hoe ze haar best doet, hoe moedig ze is, vraag ik me af hoe het er diep vanbinnen uitziet en hoeveel verdriet een mens in stilte kan verwerken.
Vanaf mijn bureel kijk ik door de glazen deur naar buiten en zie een donzig witte vlakte van sneeuw, af en toe onderbroken door een half bedekt palmstruikje. Die donzige witheid is reeds deels weggewaaid door de wervelende wind, die gisteren het landschap teisterde. Lees net dat het vandaag de koudste 13de maart is sinds 160 jaar. Dat wil al wat zeggen, als je het mij vraagt. Bij dit weer steek ik normaal mijn neus niet buiten maar deze voormiddag kon niet anders, want mijn kasten grijnsden mij leeg tegemoet en dus moest er aangeschaft worden. Toen ik bij het grootwarenhuis aankwam werd mijn vrees bewaarheid. De parking was een ijsvlakte van aangevroren sneeuw en zwart glimmend ijs. Heel voorzichtig een plaatsje gezocht en gevonden en dan uiterst voorzichtig uitgestapt. Mijn voeten schoven gelijk onder mij uit en ik hield me dan ook erg goed vast aan de deurklink. Ik had geen zin om mijn botten te breken en schuifelend zocht ik mijn weg naar binnen. Toen ik al het nodige in mijn kar geladen had en aan de kassa stond aan te schuiven, hoorde ik mensen praten over iemand, die wel plotseling gestorven was. Er viel een familienaam, die vrij veel voor komt in het dorp. Ik ken niet zoveel mensen hier maar wel enkele met genoemde naam. Daarom vroeg ik aan de kassadame, wie er gestorven was. Ze noemde de naam van de overledene en daar schrok ik van. Iemand, die ik kende en een jaar ouder was dan ik en steeds in het onderwijs gestaan had. Ze was blijkbaar tijdens of direkt na een medische ingreep overleden. Later hoorde ik van de overbuurvrouw, die ook in het onderwijs staat, dat ze in het ziekenhuis was voor behandeling van spataderen. Een behandeling, die aan de lopende band wordt uitgevoerd en zogenaamd niets meer voorstelt! Wat het overlijden veroorzaakt heeft, weet ik niet maar dan begrijpt een mens opnieuw, dat elke operatie, hoe klein ook, een risico inhoudt, hetgeen door elke goede arts ook steeds vermeld wordt.
Iedereen zal ze wel kennen, die programma's, waarin kinderen op zoek gaan naar hun biologische ouders, vader en/of moeder en daarvoor de halve wereld afreizen en beroep doen op bepaalde instanties of verenigingen. Regelmatig komt er op maandagavond zo'n programma op een van de Nederlandse zenders. Hier gaat het dan gewoonlijk over kinderen, die geadopteerd zijn en uit een of ander ver land komen, maar af en toe is er ook iemand, die op zoek is naar een naamloze donor van een zaadje, dat aan de oorsprong ligt van haar of zijn leven. Het is telkens weer aangrijpend om te zien, hoe die jongeren en soms ook volwassenen hun gevoelens hieromtrent proberen te verwoorden en proberen uit te leggen, wat ze nu eigenlijk missen en waarom het voor hen zo belangrijk is om te weten, wie er aan de oorsprong van hun leven ligt. Gelijken ze op hun vader? Hebben ze zijn talenten of gebreken, zijn ziekten of zijn karakter geërfd? Vraagt hij zich ook wel eens af, waar zijn "kinderen" rondlopen, en zoveel meer onbeantwoorde vragen. De meeste van die zoekenden, krijgen nooit antwoord op hun vragen en blijven gefrustreerd en verloren achter. En nu las ik in de krant en hoorde op TV, dat men op zoek was naar spermadonoren. Hieruit groeien weer zoveel potentiële ongelukkigen, die hun afkomst nooit kunnen achterhalen. Als ik daar dan over nadenk, moet het toch niet denkbeeldig zijn, dat, in zo'n klein land als het onze, een halfbroer en halfzus verliefd worden op elkaar en met elkaar trouwen. Ze kunnen toch geboren zijn uit het zaadje van één en dezelfde man, zonder dat ooit te weten??? Als die donoren anoniem blijven, kan toch nooit achterhaald worden wie hun kinderen zijn. Ofwel zou het DNA moeten opgeslagen worden in een databank en het DNA van jongeren, die uit donorsperma geboren zijn en gaan trouwen, vergeleken worden met die gegevens in die databank. Maar dat is allemaal wel een beetje laat hé en weten alle kinderen, die op die manier verwekt zijn, ook dat dit zo is? Ikzelf vind dit allemaal zo problematisch, dat het een afschrikkende uitwerking op me heeft. Om nog maar te zwijgen van alle hierboven aangehaalde gevoelens en vragen, waarmee ze hun hele leven blijven zitten zonder hoop op een antwoord. Zie ik het allemaal te somber en verkeerd???
Als je op een dag naar de oogarts gaat met het idee, dat je bril moet aangepast worden, en dan te horen krijgt dat je cataract hebt in een gevorderd stadium is dat wel even schrikken. De enige manier om hieraan te verhelpen was, nieuwe lenzen inplanten. Het probleem zou alleen maar verergeren en een sterkere bril kon dat ook niet oplossen, omdat het zicht steeds waziger zou worden. Ik ben niet iemand, die zo'n beslissing voor zich uitschuift. Wat moet gebeuren,moet gebeuren, en dan liefst zo snel mogelijk.
Ik had reeds enkele artikels gelezen over de mogelijkheid om multifocale lenzen in te planten en dat leek me wel wat. Voor altijd van een bril verlost zijn, heeft zo zijn voordelen. Nooit meer zoeken, waar dat ding nu weer ligt. Geen nieuwe uitgaven omdat hij hopeloos verouderd is en nooit meer tot de vaststelling komen, dat je hem weer eens vergeten hebt, net als je hem groot nodig hebt! Heb dan wat informatie opgevraagd, want voor deze lenzen kwam er een bedrag van ca 1.000 te betalen op het hoofd van de patiënt. Maar dat was het me allemaal wel waard, dus werd er een afspraak gemaakt voor de operatie, die door het hoofd van de oogartsen zou uitgevoerd worden. Hij is de enige in de praktijk, die de operaties met multifocale lenzen uitvoert. Hij is een heel rustige arts, aangenaam in de omgang en zonder de attitude, die veel artsen kenmerkt.
Eind november werd het rechteroog onder handen genomen en op 07 december het linkeroog. De operatie verliep onder plaatselijke verdoving en viel goed mee, ondanks het feit dat het linkeroog gevoeliger was dan het rechter. Uit een gesprek met een verpleegster na de operatie wordt dat door elke patiënt zo ervaren.;-)) Na de operatie kreeg ik een schelp op het betreffende oog om te voorkomen dat men er onverwacht in wrijft.Die moet er dan enkele nachten op blijven. Ik zag er zo'n beetje uit als "The phantom of the opera""
Nu kwam dus de tijd om te herstellen en te druppelen, driemaal per dag, dag na dag in elk oog . In eerste instantie leek alles geleidelijk aan beter te gaan. Maar dan merkte ik dat mijn rechteroog waziger werd. Ik moest verschillende keren op controle voor beide ogen en de druppels voor het rechteroog werden aangepast naar antibiotica met cortisone. Maar niets verbeterde en elke keer moest ik zeggen op de controle dat het niet in orde was. Ik kreeg het gevoel dat ik een zeur was en raakte gefrustreerd. Bij andere mensen hoorde je geen of nauwelijks klachten en bij mij moet er, wat de ingreep ook is, steeds iets fout lopen. Bij de laatste controle zegde ik dan ook tegen de arts, dat ik verschrikkelijk vond, dat ik voortdurend klachten had, maar dat het echt niet goed zat. Hij stelde me gerust en benadrukte, datik me daar niet schuldig over mocht voelen en het absoluut moest zeggen, als dat zo was en dat hij moest zorgen dat die klachten verdwenen. Hij controleerde weeral extra het rechtse oog, wat me zorgde baarde en zegde: de lens geneest mooi, staat mooi in het midden, maar trekt ovaal en ik weet niet hoe dat komt. Hij zat daar wat te peinzen en zegde dan: ik ga wat proberen. Je zult geen pijn hebben, het voelt alleen een beetje irritant aan. Hij druppelde wat vocht in mijn oog sperde die open, ging er met een werktuigje in, haalde iets van het draadje achter de lens vandaan, knipte dat af en haalde het eruit met een pincet. Zo, zegde hij, misschien gaat dit helpen, en zou je dat weldra moeten merken, en je komt binnen drie weken terug op controle. Is het dan niet helemaal verbeterd, dan zal er gelaserd moeten worden of moet ik een nieuwe ingreep doen. Ik mocht vertrekken en een uur later merkte ik reeds dat het zicht van mijn rechteroog verbeterde.
En nu sta ik elke morgen op met het gevoel dat het allemaal goed komt en ik binnenkort heldere kijkers en de blik van een arend heb!;-)))
Buiten ruizelt de sneeuw en dikt in een gestadig tempo het tapijt, dat reeds eerder viel, nog wat aan. Door dat sneeuwtapijt buiten, lijkt het binnen een stuk klaarder dan tijdens het regenweer van de vorige weken. Een droogrekje staat besneeuwd op het terras en elke dag zie ik verschillende keren een merel erop neerdalen en parmantig alles overschouwen. Het zwart van zijn verenkleed lijkt nog zwarter in de witte sneeuw. Als hij zijn inspectie volbracht heeft vliegt hij naar het vogelhuisje aan de andere kant van het terras en doet zich tegoed aan de lekkernijen, die daar in een netje zijn opgehangen voor hem en zijn gevederde vriendjes. De stilte ruist en het is alsof mens en dier een middagpauze nemen en alle geluid is verstomd. Blijkbaar heeft iedereen de waarschuwingen van de weerman ter harte genomen en waagt zich geen mens op straat. Waarom zou je ook risico's lopen als dat totaal niet nodig is. Dus maken we er een heel luie, warme zondag van. De koffie is net doorgelopen en de koekendoos is goed gevuld met een keur aan allerlei lekkers. Toch maar een beetje rustigaan doen met al die snoep, want de dinertjes volgen elkaar op in een rap tempo. Heb daarbij dan ook nog mijn verjaardag gevierd verleden week, en zo komen de caloriën in massa naar binnen en dat vind ik niet zo'n prettige gedachte! Waar is de tijd, dat ik me daar geen fluit van hoefde aan te trekken en eten en drinken kon, zoveel ik wilde, zonder een grammetje aan te komen! Dat waren onze gouden jonge jaren en ook dat is nu voorgoed voorbij. We houden het dus matig en gezellig en tokkelen wat op het toetsenbord van de PC. Een boek lezen gaat nog steeds niet echt, want mijn ogen zijn, na die cataractoperatie nog steeds niet in orde en de voorhanden brillen, kunnen niet van dienst zijn, want zijn aan de oude ogen aangepast en dus niet geschikt voor de multifocale lenzen, die nu ingeplant zijn. En de hemel zij dank dat ik wel kan computeren, want anders liep ik helemaal verloren! TV kijken gaat ook zonder problemen. Toch merk ik 's avonds laat dat mijn ogen veel vlugger vermoeid zijn dan vroeger, maar dat zal allemaal wel nog wat tijd nodig hebben zeker en ik ben nu eenmaal niet iemand met een zee van geduld, zeker niet waar het mezelf betreft!;-)) Ik zoek en klasseer allerlei teksten, die ik door de jaren heen geschreven heb en probeer ze in een bepaalde volgorde samen te voegen. En kom dan later tot de conclusie, dat die luie zondag toch zo lui nog niet was!;-)))
Lieve blogbezoeker. Ik wil jullie van harte een prachtig eindejaar wensen en een schitterend 2013 in goede gezondheid. Ooit las ik het volgende en het verwoordt perfect, wat ik voor iedereen wens in het komende jaar.
Ik wens jullie zonnige ochtenden en een glimlach van een voorbijganger op een grijze dag.
Ik wens u kranten, die het ook over gelukkige en gulle mensen hebben.
Ik wens u brieven van vrienden en boeken van dichters.
Ik wens u geschonken bloemen en gekregen boeketten.
Ik wens u een defecte TV en gezellige gesprekken in familiekring.
Ik wens u bioscoopjes met z'n tweetjes en leuke muziek, echte Bordeaux en Oosterse kruiden.
Ik wens u tijd om na te denken en tijd om te dromen.
Ik wens u onverwachte reisjes en aangenaam verloren rijden.
Ik wens u veel vrije tijd voor alles wat ongewoon, verrassend en wonderlijk is.
Ik wens u veeleisende vrienden en begripvolle vrienden.
Ik wens u nuttige afzondering en geheime oorden om gelukkig te zijn.
Kortom ik wens u allemaal een schitterend, overrompelend en ongelooflijk grappig en wonderlijk 2013.
Ik zit hier weer te tokkelen voor dit schermpje en het is niet meer weg te denken uit mijn leven. Hoe is dat zo gekomen? Zat daarover te peinzen en alles is begonnen op het ogenblik dat ik met brugpensioen ging. Voor die tijd had ik een drukke baan, werkte met drie verschillende computers op mijn werk: één Mac waarop nogal wat teksten getypt werden. Een IBM rechtstreeks verbonden met de banken, waarmee ik via het programma Isabel wekelijks de betalingen naar de verschillende windstreken deed! Dan een PC die verbonden was met de andere in de verschillende bedrijven en die alleen maar materie bevatte, die voor het werk nodig was. Behoefte of tijd voor een PC thuis was er dan ook niet, want ik had ook nog een huishouden te runnen, een huis te onderhouden zonder hulp, sporten om in conditie en gezond te blijven en tijd om aan mijn sociale verplichtingen te voldoen. Had mijn handjes dus meer dan vol. Daar bovenop kwam elke week babysitten bij de kleinkinderen, eerst één en later twee. Toen op 1 februari 2001 mijn actieve loopbaan een einde nam en ik vrolijk uitgewuifd werd door de collega's, veranderde dat natuurlijk mijn leven drastisch. IK was niet van plan om in dat zwarte gat te vallen en dus mijn plannen waren gemaakt. Direct werd er een desktop besteld en biebieke ging computerles volgen. M. vond dat te gek voor woorden en totaal overbodig want ik had toch altijd met PC gewerkt op het werk. Ja hoor, voorgeprogrammeerde dingen, maar dat heeft nauwelijks iets te maken met het echte werken op een PC en de mogelijkheden, die dat leuke ding biedt. En wat had ik een plezier met mijn nieuwe speeltje. Op een dag las ik ergens in een folder iets over seniorennet en nieuwsgierig ging ik op onderzoek via de PC. Bekeek het allemaal wat aarzelend en vroeg me af of ik het zou wagen om me daar in te schrijven of in te loggen en op verkenning te gaan in de wereld van de senioren. Na enige aarzeling besloot ik de kans te wagen en als het niet meeviel, kon ik me altijd afmelden. Simple comme bonjour of poepsimpel! En zo kwam ik op het forum terecht en hield me eerst op de achtergrond en las de mailtjes die andere schreven en de reactie die uit veschillende hoeken kwam. Toen ik eens de moed verzameld had om mijn virtuele stem te laten horen was de trein vertrokken en werd het een dagelijkse ontmoeting met mensen, die je langzaamaan steeds beter leert kennen. Maar toch bleven het namen en woorden waar geen gezicht achter zat. Tot de dag dat wij de afspraak maakten om elkaar te ontmoeten en om er een gezellige dag van te maken. Het was op een plaats in Antwerpen en opeens hadden al die nicknames een gezicht en al die stemmen een klank. En door de jaren heen zijn die virtuele vrienden en vriendinnen, vrienden en vriendinnen van vlees en bloed geworden. En één van hen is mijn soulmate geworden. Ik zou haar nooit hebben leren kennen zonder dit kastje en zonder die stap om mij aan te sluiten bij een forum en later naar die bijeenkomst te gaan, die nadien jaren lang steeds weer verschillende keren per jaar herhaald wordt. Een kleine groep van hen is mijn "fanclub" geworden en zijn present bij elk optreden van het vrouwenpopkoor, waarin ik meezing. Door deze blog heb ik nog lieve vrienden leren kennen, die ik dan wel niet in levende lijve ontmoet heb, maar waarvan ik het gevoel heb, dat we heel erg op dezelfde lijn zitten en elkaar wonderwel verstaan. Héérlijk is dat, en dat zou allemaal nooit mogelijk geweest zijn zonder die af en toe verguisde computer!
Ik dacht dat het vandaag een rustige zaterdag zou worden. Niet teveel op het programma en alleen wat prullen en me bezighouden en zo genieten van het weekend Maar dat was dus duidelijk verkeerd gedacht.
Ik kwam tot de vaststelling, dat ik maar beter nog even
naar de Colruyt reed om wat inkopen te doen. Volgende week zou daar niet veel
van in huis komen door een operatie aan mijn rechtse oog. Na die ingreep mag er
niet gebukt of getild worden en dat is niet erg handig hé, als je van alles en
nog wat mee naar huis moet slepen!;-)
Maar eerst reed ik even naar de winkel van een nichtje,
die allerlei mooie dingen als
accessoires te koop aanbiedt. Voor het komende kerstconcert wordenwe verondersteld volledig in het zwart te
verschijnen, maar dat zwart wel opgefleurd met vuurrode attributen. Dat kan
dan van alles zijn: halssnoer, oorbellen, rode roos, rode oorbellen, rode
sjaaltje, laarzen enz....
In de schattige winkel dus wat rondgesnuisterd en mijn
keuze gemaakt.
Daarna maar verder op weg naar de winkel. Het was er
ongelooflijk druk, en dat is ondermeer één van de redenen dat ik normaal
gesproken nooit op vrijdag of zaterdag naar een grootwarenhuis ga. Er was
nauwelijks een parkeerplaats te vinden op de grote parking en dat wil al wat zeggen.
Ik was blij als de inkopen afgerekend waren en ik alles in het koffer van de
wagen kon laden.
Ik stond heel kort bij de uitrit geparkeerd en hoefde
alleen maar achteruit te stoten en enkele meters te rijden tot aan de uitrit
van de parking. Snelheid had ik dan ook absoluut niet. Ik wilde net de draai
naar rechts nemen, maar had de parking nog niet verlaten toen er een kleine Opel
Corsa met een rotvaart van rechts aangereden kwam en de parking opreed en mij
helemaal sneed terwijl hij de helft van mijn bumper meenam.
Kan niet beschrijven wat er door me heen ging. Niet
weer! De auto was nog maar hersteld van in het begin van het jaar en dat voor
dezelfde stukken.
Er stapt een jonge kerel met een petje op uit de auto en
hij zegt doodleuk: je had me toch kunnen zien aankomen!! Maar ik stond helemaal
correct en hij snijdt mij de hoek af en dat vindt hij niet eens abnormaal. Na
wat tevergeefse pogingen om M. te bereiken belde ik zijn broer, die in Bree
woont. Deze is direct naar me toegekomen om me behulpzaam te zijn bij het
invullen van de gegevens. Plots kwam er een jonge vrouw naar ons toe en zezegde zachtjes: ik raad u aan om de politie
in te schakelen, want ik ken die jonge man en die is heel dikwijls onder
invloed. Er had me ook al een man aangesproken, die me een briefje in de hand duwde
met zijn naam en telefoonnummer en de opmerking: als je me nodig hebt, bel me
maar, ik ben getuige van hetgeen gebeurd is.
Ik heb dan de politie gebeld en na een lange tijd wachten
kwamen die om de toestand op te nemen. Ik stond te beven van de spanning en de
koude en dan is méér dan een uur buiten staan echt geen opkikker!
Mijn schoonbroer had de ongevalaangifte al ingevuld en ik
moest maar even in de combi van de politie gaan om nog wat toe te voegen en te
ondertekenen.De jonge man had nog niets
ingevuld en dat moest allemaal gebeuren in de combi. Nadien kwam de agent en
overhandigde mij mijn exemplaar. Het was half vijf en begon al donker te
worden. Als ik thuis het ingevulde papier opnieuw bekeek, zag ik dat de
aanrijder onderaan geschreven had, dat ik midden op de uitrit stond, wat
pertinent onwaar was. Maar zelfs als dat waar geweest was, moet hij me daar nog
niet aanrijden!
Ik voel me nog steeds opgefokt en boos en dat ligt als
een steen op mijn maag!
zwart nat glanzend asfalt wielen draaien, water spat hoog de radio speelt zacht mijn ogen vermoeid van uren lang turen verlangen naar huis eindelijk rust na zoveel uren alleen op de weg door regen en wind dit is geen plaats waar men vreugde vindt weldra weer thuis in warmte geborgen probeer te vergeten al die zorgen voor morgen.
Het is herfst en dat was deze morgen en deze voormiddag meer dan duidelijk. De wereld was gehuld in een mistige wattendeken en zag er onvriendelijk en koud uit. Al die prachtige herfstkleuren glanzen dan niet langer stralend en warm maar grauw en belabberd zonder een vonkje licht. Ik krijg dan de neiging om de wereld buiten te sluiten en geen blik meer naar buiten te werpen. Maar in de namiddag was heel die grijze massa verdwenen en stond de zon stralend aan de hemel. Wat zag de wereld er opeens mooi uit. De beukenbomen achter het huis praalden met hun weelderig bladerdak in rood, bruin en geel, en elk van die bomen leek een grote ruiker bloemen. Wij wonen in een heel rustige buurt maar met dit weer komen wandelaars en fietsers voorbij, allemaal genietend van de zachte temperatuur en de zon, zolang het nog kan. Het klik klak geluid van paarden nadert en de ruiters gaan richting het bos hier vlakbij, waar ruiterpaden voorzien zijn en dier en mens nu geen last meer heeft van insecten zoals in hartje zomer. Op de tennisclub is het winterseizoen al begonnen van het begin van de maand, en dat betekent dat er binnen gespeeld wordt op de indoorbanen. Maar met dit weer trekt iedereen naar buiten om zo lang mogelijk te genieten van de outdoorbanen. Dit kan natuurlijk maar zolang het niet vriest 's nachts of teveel regent, zodat de velden "verzuipen". Dit is veel en veel fijner om te spelen dan in de hitte van de zomerdagen. Veel meer zuurstof en meer energie om achter een bal aan te rennen!;-)) Ook de kleinkinderen sluiten vandaag het tennisseizoen af ergens in Valkenburg, samen met alle anderen van de club. Ze zullen ervan genieten en de lessen gaan al enkele weken door in de hal. De avond valt en alle zonlicht verdwijnt. De temperatuur neemt af en binnen slaat de verwarming aan. Ik installeer me voor een avondje TV-kijken en lezen en natuurlijk nog wat tokkelen, want ik ben niet een klein beetje verslaafd!;-))
Mist in de straten mist op het strand mist over zee neemt elke sprankje licht met zich mee.
Ik zit hier en wacht op ik weet niet wat zie mensen vertrekken anderen komen weer aan ik vraag me verwonderd waar komt het vandaan al dat volk, al die mensen ze doen me dan wensen heel ver weg te zijn alleen met mezelf en gedachten aan jou en besef weer opnieuw hoe vreselijk veel ik van je hou.
Zo happy, zo happy!!! En wat ben ik toch een klein kind. Dat moet ik telkens opnieuw weer vaststellen. Ik heb een nieuwe PC en ben gelukkig als een baby! Nochtans hoef ik zo'n ding alleen maar te bestellen en te laten leveren hé, wat ik dan nu ook gedaan heb. Betalen komt daarna!;-)) Het was echter een aankoop met hindernissen. Mijn oude PC viel om de haverklap uit. Had hem weggebracht en laten zuiver maken. In de winkel hadden ze hem aan een stresstest onderworpen en heel lang onder zware druk laten lopen, en geen probleem meer! Ja hoor, tot hij hier terug was. Twee dagen geen probleem en dan begon het weer. Niet meer zo dikwijls als voordien, maar ik kon me steeds verwachten aan een uitval. Gewoonlijk net als je een rapport of brief aan het schrijven bent en alles is foetsie! Het beestje was dan ook 6 jaar oud en blijkbaar is dat in de computerwereld zo oud als Methusalem!;-)) Het werd dus tijd voor aanschaf van een nieuwe. Ik ga vol goede moed naar de winkel en heb daar een gesprek met een van de bedienden. Of beter gezegd met de enige bediende op dat ogenblik in de winkel. De winkel stond vol wachtende na mij en erg relax voer je dan geen gesprekken, want iedereen kijkt je van je stoel omdat het voor hen allemaal te lang duurt. Ze zijn namelijk grote verbouwingswerken aan het uitvoeren in de winkel en alles loopt een beetje, zoals het niet zou moeten. Toch had ik mijn keuze gemaakt en opdracht gegeven voor een bepaald type en uitrusting. De jonge man zegde me dat ik in de loop van de week erna een telefoontje mocht verwachten om me mee te delen, dat ik de oude PC moest binnenbrengen zodat de gegevens op de nieuwe konden overgenomen worden. Ik vond het allemaal prima en trok naar huis. Ik wachtte deze week op dat telefoontje, dat maar niet kwam. Vond het allemaal nogal raar en verontrustend en belde woensdag 12/09 naar de winkel. De jonge man aan de telefoon vond mijn bestelling niet terug. Hij zou me terugbellen, en als ik dan vroeg om dat zo snel mogelijk te doen, vertelde hij me, dat er een probleem was, want er was brand in de zaak en de brandweer van Maaseik en Bree waren volop aan het blussen, zodoende.... Allemaal gevolg van de verbouwingswerken met heel veel schade tot gevolg. Die dag was de winkel gesloten en 's anderendaags belde ik eerst maar om te vragen of ik kon komen om het raadsel van mijn bestelling op te lossen. Dat kon en dan bleek dat de bestelling helemaal niet was ingegeven of doorgegeven. De vader van de eigenaar hoorde mijn verhaal en kwam naar me toe. Hij zegde: als jij me vandaag je oude PC nog brengt, begin ik er vandaag nog aan om de gegevens over te zetten. Ik ben toch heel laat hier, zegde hij, want ik ben dakloos! Ze hadden door de brand ergens anders een onderkomen moeten zoeken. Ik ben direct naar huis gereden, heb dat oude beestje opgepakt en naar de winkel gebracht en vrijdagnamiddag kreeg ik een telefoontje, dat mijn PC klaar was en de technieker hem vandaag, zaterdag wilde komen installeren. Of dat O.K. was voor mij? En of dat O.K. was!! Ik kon wel zingen van plezier, maar zo zit ik nu eenmaal in mekaar.,-))) Ik moet wel nog heel veel leren over dit nieuwe ding, want Windows 7 is wat anders dan XP prof. maar ingewijd is hij nu wel met dit blogstukje!;-)))
Treinen rijden af en aan ik sta verloren op het perron ik wacht op jou zie je niet staan lawaai, geschreeuw alom mijn ogen dwalen rond en zoeken jouw gezicht mensen rennen, lopen rond gebukt onder het gewicht van koffers, tassen en nog meer en ik, ik zoek je weer. En plots zie ik je dan ver weg zoekend net als ik je voelt mijn blik je kijkt me aan en elk geluid verstomt.
Waar is hij gebleven, die drive om te schrijven en te vertellen en dingen op het papier te zetten? Ik zou het niet weten, maar het lijkt alsof ik alleen maar opneem en niets afgeef. TV kijken, heel veel lezen, krijg er niet genoeg van en haal de boeken met de zes of zeven uit de BIB, en dan resulteert dat niet eens in gevoelens en gedachten weergeven in mijn blog.
Begrijp er zelf niets van en toch is dit op het ogenblik het geval.
Mijn dagen zijn meer dan gevuld met vanalles en nog wat en mijn hoofd zit vol indrukken, die vragen om verwoord te worden en toch doe ik het niet. Hoe complex kan een mens in elkaar zitten? Dit mens in elk geval.
Ons koor heeft zijn nieuw werkjaar weer ingezet en wij zijn volop aan het repeteren voor een optreden in Bokrijk op zondag 16 september. Het zal een optreden zijn in de vrije lucht op een plein vlakbij de speeltuin en in het niet te betalen gedeelte van het domein. Het gebeurt in het kader van Art-Bokrijk en de start werd gegeven op 03 augustus. Vervolgens zijn op zaterdagen en nadien ook op de zondagen koren van overal opgetreden en iedereen kan daar zijn gading vinden, want het gaat van ernstige en klassiekere stukken tot popmuziek. Het laatste optreden vindt plaats op 30 september.
Na ons optreden starten wij met het nieuwe repertoire voor het kerstconcert.
Op sportgebied speel ik mijn matchke tennis elke week en was op bepaalde dagen bijzitter van de wedstrijdleiding voor het open tornooi, dat intussen afgesloten is. Maar nu komende clubkampioenschappen eraan en ook daar is er weer een wedstrijdleiding nodig en dit gedurende de hele maand september.
We wisselen ons af, de leden van de sportcommissie en dan lukt het allemaal wel en hoeven we niet elke avond present te zijn.
Echter door het vele papierwerk en het vele lezen, werd ik met mijn neus op het feit gedrukt dat mijn ogen blijkbaar erg achteruit gegaan waren, dus werd een bezoek aan de oogarts wel erg dringend. Had voortdurend het gevoel dat ik mijn brilglazen moest poetsen, want zag en zie alles door een waas, dat de ene dag dichter is dan de andere, maar waardoor ik nogal nerveus werd. Toen ik echter in mei van dit jaar belde voor een afspraak, kon dit pas begin september en niet vroeger. Dat onderzoek is intussen achter de rug en ik kreeg een uitslag die ik helemaal niet verwacht had. Mijn ogen waren inderdaad erg achteruit gegaan maar het eigenlijke probleem was het feit dat ik aan beide ogen cataract heb en wel in die mate dat ik aan allebei een operatie moet ondergaan. Die kan dan ook maar doorgaan voor het eerste oog op 26 november en het tweede oog op 17 december, de dag na ons kerstconcert. Er worden dan nieuwe multifocale lenzen ingeplant en hopelijk kan ik dan weer kijken als een jong meisje!;-))
Ik zit hier weer te tokkelen voor dit schermpje 
.
