Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
23-12-2015
Dinsdag 20/10 ben ik nog steeds duizelig en mottig. Serge en Gita dringen erop aan dat ik contact opneem met de oncocoach en haar inlicht over de toestand van de voorbije dagen. Val haar niet graag lastig met mijn klachten maar zal nu toch maar eens goede raad aannemen en een telefoontje plegen.
Ann belooft me contact op te nemen met de vervangster van mijn oncoloog, die in verlof is. Ze zal terugbellen zodra ze haar gesproken heeft. Als ze terugbelt, deelt ze me mee dat ik me moet aandienen in het ziekenhuis op 28/10 voor een bloedtransfusie. Op genoemde datum ben ik om 08.00u weer ter plaatse en wordt eerst mijn bloed gecontroleerd. Daaruit blijkt dat ik te weinig rode bloedplaatjes heb en dus een transfusie noodzakelijk is. Ik hang dus weer aan het infuus maar ditmaal een ander soort zonder vergif. Het zou mijn conditie toch een beetje moeten opkrikken en dus ben ik meer dan bereid om dat rode goedje in mijn aders te laten lopen. Weer een dag van 08.00u tot 18.00u in het ziekenhuis en hopelijk voel ik me morgen beter, want een van mijn broers en vrouwtje komen uit Drongen om me te bezoeken en dan wil ik toch een beetje aanspreekbaar zijn.
Op 4/11 is de volgende gifkuur. Door de cortisone in de cocktail krijg ik vuurrode gloeiende kaken gedurende een dag of vier. Zie er niet uit maar blijkbaar hoort het er allemaal bij.
De dagen na de chemo ben ik weer ellendig en duizelig en dat wordt hoe langer hoe erger na elke kuur. Blijkbaar is dat normaal, omdat de conditie bij de start van elke volgende chemo slechter is en die kuur dus elke keer meer impact heeft op het lichaam. Vraag me af of het mijn hersenen en verstand ook aantast!
En toch kijk ik elke keer uit naar de volgende chemosessie al was het alleen maar omdat er dan eindelijk een eind aan komt en mijn lichaam kan gaan recupereren van alle gif. Tot mijn grote teleurstelling gaat de chemokuur op 23/11 niet door omdat mijn bloedwaarden weer niet goed zijn. Opnieuw een bloedtransfusie want heb te weinig rode bloedplaatjes. De oncoloog zegt: als ik je nu chemo geeft, ga je volledig onderuit en dat kan niet de bedoeling zijn. Opnieuw aanbieden op 30/11 en dan zou de laatste chemokuur moeten doorgaan.
Op 30/11 bied ik me aan met een klein hartje. Mijn bloed wordt gecontroleerd en ik moet op gesprek bij de oncoloog vooraleer ik chemo krijg. De rode bloedplaatjes zijn gestegen van 90.000, wat veel te laag is, naar 240.000 en de laatste gifkuur kan dus doorgaan om weer een deel van die plaatjes af te breken!
's Anderendaags telefoneer ik met het ZOL Genk voor een afspraak met de chirurg en die wordt vastgelegd op 07/12 om 06.40u in Genk. Ik vraag me af of die man ooit slaapt? Elke afspraak die ik heb gehad met hem was rond diezelfde tijd in de vroege ochtend.
De naweeën van de laatste chemo hebben me duchtig te pakken. Ben totaal op en slaap heel veel. Serge wil ons zijn bureau tonen en vraagt of we naar hem toe kunnen komen. Ben er niet toe in staat. Vind het zo spijtig.
Ondertussen is het 07/12 geworden en ik ben een totaal wrak. Kan zelfs niet eten van vermoeidheid. Mijn slikspieren zijn oververmoeid, hoe raar dat ook mag klinken. Mijn bloeddruk is 110 op 70 en mijn hartslag 90. Die bonkt in mijn hoofd alsof er een paard in galoppeert. Ik heb het gevoel dat ze mij op een blik kunnen keren en bij de afval kunnen gooien. Morgen moet ik nochtans zo vroeg in Genk staan en die bespreking met de chirurg wil ik absoluut hebben. Als het dan 07/12 is ben ik al wakker voor 05.00u maar kan me nauwelijks recht houden. Michel wil de afspraak afbellen maar daar wil ik absoluut niets van weten. Ik wil dat er eindelijk schot in de zaak komt en de volgende ingreep moet gepland worden.
Ik kom toch een beetje bedrogen uit want ik moet eerst aansterken en daarna wordt er een CT-scan gemaakt zonder contrastvloeistof voor de chirurg en een mét contrastvloeistof voor de oncoloog. Die scans zullen doorgaan op 04/01 en tot dan heb ik tijd om te recupereren. Die dag zal dan ook weer een bloedonderzoek doorgaan.
Op 11/01 zal ik een gesprek hebben met de oncoloog voor de bespreking van bloedonderzoek en scan en in de loop van diezelfde week een gesprek met de chirurg voor de bespreking van zijn scan. Als die in orde is wordt er een datum geprikt voor de ingreep. Lieve deugd wat wens ik dat die scans in orde zijn en ik eindelijk uitzicht heb op het licht aan het einde van de tunnel.
De dagen slepen zich voort en ik heb zo weinig om ze op te vullen.Ja ellende te over maar daar zit ik ook niet op te wachten. Krijg ik zomaar gratis voor niets er bovenop. Je mag niet pessimistisch zijn want dat staat de genezing in de weg, maar kan iemand me eens vertellen, hoe je dat doet in mijn situatie, optimistisch zijn. Ik ben namelijk niet erg goed in mezelf wat wijs maken. De feiten zijn wat ze zijn en mijn toestand is allesbehalve rooskleurig en met dit gegeven moet ik het doen. Mijn hoofd in het zand steken heeft geen enkele zin en is mijn aard niet.
Maar de volgende chemokuur dient zich aan op 21.09 en dus maar weer op stap naar het ziekenhuis, horen wat de arts te vertellen heeft en vechten met de wapens die ik heb.
Blijkbaar zijn mijn bloedwaarden niet schitterend en hij vraagt of ik de chemo niet een week wil uitstellen. Ik denk er niet aan! Ellendig ben ik toch wel en ik wil dit allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben en dan komt uitstellen niet in mijn woordenboek voor. Dus terug aan het infuus en het gif verwelkomen. Maar de rekening krijg ik dan ook gepresenteerd in de week na de chemo. Ben doodziek, misselijk en duizelig en kan niet op de been blijven. Al mijn spieren geven het op. Zelfs eten is een opgave want mijn slikspieren laten ook verstek gaan. Wist niet dat je van eten zo onnoemelijk moe kon worden.
Het is dus een week van zitten en liggen wat dan ook nog resulteert in een serieuze doorligwonde. Heb daar in eerste instantie niets van gezegd tegen de verpleegkundige maar dan doet dat op den duur zoveel pijn dat ik niet meer kan zitten of liggen en er moet dus iets gebeuren. Ze heeft die wonde dan verzorgd en er een soort tweede huid op geplakt. Die mag er blijven op zitten totdat ze vanzelf eraf komt. En wonder boven wonder, het effect is gelijk voelbaar: geen pijn meer! Het is ondertussen eind september en stilaan betert mijn toestand en kan ik weer een beetje functioneren. Op 30.09 gaan we een ritje maken met de wagen en het is stralend zonnig weer. We rijden naar de jachthaven in Maaseik en komen na een korte wandeling aan bij de Maasnimf, een horecazaak aan het water met een prachtig terras. Daar zullen we wel iets kunnen drinken. Niet dus, want de zaak is gesloten. Ik ga op het terras in een van de zeteltjes zitten met mijn gezicht naar de zon en ben daar blijven zitten en genieten terwijl Michel een eind langs het water verder wandelt. We sluiten later de dag af met een etentje. Daarna is alle reserve op en ben ik blij dat we onze garage inrijden en ik me niet meer sterk moet houden.
In de daarop volgende dagen krijg ik bezoek en telefoontjes van familie en vrienden en dat vind ik heerlijk maar iedereen krijgt direct in de gaten als het allemaal teveel wordt. Ik krijg dan net als een baby vuurrode wangen van vermoeidheid en dat is het teken voor de bezoekers om de visite af te breken. Ik slaap dan ook erg veel. Slaap goed 's nachts en daar bovenop nog in de voormiddag en in de namiddag. Waar blijf ik het toch maar halen.
En de volgende chemokuur dient zich weer aan op 12/10. Die morgen wordt er dan bloed geprikt, zoals voor elke chemokuur, maar daarna krijg ik een CT-scan en als de gegevens van allebei bij de oncoloog zijn, heb ik een gesprek met hem en vertelt hij me hoe ik er voorsta. Michel en ik zitten in zijn bureau en wachten af, terwijl hij geconcentreerd naar het scherm tuurt en geen woord zegt. Dat duurt zo ongeveer een half uur en het is muisstil. Af en toe typt hij iets op zijn klavier en gaat dan verder met bestuderen. Ik vraag me af wat hij allemaal ontdekt en wat er nu weer mis is! Plots kijkt hij me aan met een glimlach en zegt: Ik heb geen enkele kankercel meer kunnen ontdekken. Je doet het heel goed! Er valt een centergewicht van mijn schouders bij dat nieuws. Dat betekent natuurlijk niet alles, want kankercellen zijn niet te zien als ze nog erg klein zijn. Die worden dan opgespoord door de tumormarkers in het bloed. Maar er zijn geen zichtbare cellen meer en voor de onzichtbare krijg ik nog steeds chemo. Dit goede nieuws kan ik echt wel gebruiken en dus nu maar vol goede moed aan het infuus met gif.
De week die volgt is zo mogelijk nog ellendiger dan de vorige keer. Al mijn spieren geven het op en kan me niet meer recht houden. Ellendig, misselijk, duizelig en heel veel pijn in mijn voeten, veroorzaakt door de aantasting van de zenuwuiteinden door de chemo. Ik heb dan ook nog een publicatie gelezen van een arts van UZ Brussel, over de prognose bij eierstokkanker en daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Er zijn vier fases en ik zit in fase 3 met heel veel uitzaaiingen. Van de patiënten in deze fase hervallen er 75% en genezen niet meer. Bij het lezen van zo'n bericht verlies je heel wat illusies als je die al hebt. Haal ik de volgende vijf jaar?
Er moet dus ingegrepen worden en dat heet, alle resterende haren afscheren. Ik neem telefonisch contact op met de pruikendame en 's anderendaags kan ik al terecht op een uur dat er geen andere klanten meer zijn, zodat het allemaal iets minder pijnlijk wordt. Als ik in de stoel zit en ze aan het werkje gaat beginnen, vraagt ze me of ik met de rug naar de spiegel wil zitten. Blijkbaar willen sommige patiënten dat. Voor mij hoeft het niet, ik moet de confrontatie met mezelf toch aangaan, en kan dat maar best meteen doen. Het verdriet dat door me heen gaat kan ik niet beschrijven. Ik kijk naar dat gezicht en dat kale hoofd en verlies op dat ogenblik de vrouw die ik was en nooit meer zal zijn. Natuurlijk, het zijn mààr haren, maar die geven beeld aan je uitstraling en wezen, en maken het plaatje tot de vrouw die je wil zijn en bent. The final touch. Alles weg en wat overschiet is kaal en verdrietig. Tijd voor de pruik en de sjaaltjes.
Ik merk al een paar dagen dat er een ontsteking zit op mijn linker bewegend ooglid. Mijn oog wordt kleiner en het ooglid dikker en roder. Op een zeker ogenblik krijg ik zelfs een blaas, gevuld met vocht op mijn jukbeen onder het oog. Ik maak een afspraak bij de huisarts, die me ontstekingremmers en AB-zalf voorschrijft. Op aanraden van Serge en Gita neem ik kontakt met het ziekenhuis. Daar is aangeraden om elke ontsteking door te geven aan de dienst oncologie en absoluut geen medicatie te nemen zonder toestemming van de oncoloog. De oncocoach van het ziekenhuis raadt me aan om naar de spoed te komen en naar het oog te laten kijken. Op 04.09 gaan we naar de spoed waar een dokter ons dan weer een verwijsbriefje maakt voor de oogarts in Maasmechelen. Dat is dan ook mijn oogarts. Dus op weg naar Maasmechelen. Daar komen we aan en moeten natuurlijk een hele tijd wachten omdat we geen afspraak hebben en ze ons ergens moeten invoegen. Een verstopte talgklier is het verdict en zalf blijven smeren. Indien het niet genezen is na 10 dagen moet ik naar Lanaken om het operatief te laten verwijderen. De ingreep is reeds vastgelegd.
Als ik thuis ben bedenk ik dat de oncoloog me gezegd heeft dat hij niet wil dat er tijdens de chemo ingrepen gebeuren omdat het gevaar bestaat dat die wonden niet of heel slecht genezen onder invloed van de chemo. Dus geen snijden aan mijn oog! Ik bel onmiddellijk om de geplande ingreep te annuleren. Dat is verder ook geen probleem. En ik ga verder met smeren en smeren en na verschillende weken is de ontsteking eindelijk onder de knie zonder ingreep.
De dagen slepen zich voort en ik voel me uitgeput en duizelig. Als je moe bent en je gaat liggen en slapen, gaat die vermoeiheid over. Uitputting gaat niet over door te slapen. Je krijgt het gevoel dat het wat minder is maar zodra ik een kwartiertje op de been ben slaat die terug toe en krijg ik het gevoel dat ik in twee breek met erge pijn onder de schouderbladen en op hoogte van het middenrif.
Het is 19.09 en ik ben heel erg verdrietig. Ik kan niet mee naar Levensloop in Lommel. Op de piste wordt daar weer 24 uren non-stop gelopen voor de mensen die vechten tegen kanker of eraan overleden zijn. Verleden jaar heb ik samen met velen van ons koor meegelopen en dit jaar kan ik niet meelopen en ben ik zelf slachtoffer. Ons koor zal ook twee liedjes brengen in de loop van de avond en ik kan het niet aan om daar zoveel uren te staan en te participeren. Ik word er helemaal emotioneel van.
'Anderendaags zit ik in een dip ofschoon ik goed geslapen heb. Mijn man wil iets gaan drinken zodat ik er eens uit ben, maar heb totaal geen zin. Heb hem dan maar weggestuurd zodat hij even wat ontspanning heeft en niet voortdurend met mijn ziekte geconfronteerd wordt.
Als ik naar de TV zit te kijken 's avonds dwalen mijn gedachten dikwijls af en zie ik het als tijdverspilling. Hoeveel maanden, jaren heb ik nog? En dan verdoe ik die tijd met naar dat stomme kastje te staren. Dat is toch zonde.
Maar wat moet ik anders? Ik kan zo weinig en heb totaal geen conditie, dus zelfs een wandeling zit er niet in want dat red ik niet. Dus staar ik verder naar dat kastje dat mijn gedachten dan verstrooit met ellende of plezier van anderen dan ik.
De weken na de eerste chemo vallen me eigenlijk mee. Als ik lees wat ik geschreven heb, is dat maar een rare uitspraak maar ik wist dan ook helemaal niet wat ik moest verwachten en dan stelt een mens zich allerlei akelige dingen voor. Ben af en toe misselijk maar moet gelukkig niet overgeven en met de vermoeidheid valt het nog mee. Als ik zo de rit kan uitzitten mag ik van geluk spreken, maar dat zal wel te hoog gegrepen zijn.
Ik merk elke dag dat ik erg veel haren verlies. Mijn borstel zit vol na elke borstelstreek en het blijft maar komen. Ik moet inderdaad erg veel haren gehad hebben om er elke dag zoveel te kunnen verliezen en nog iets over te houden op mijn hoofd. Maar eeuwig zal dit ook niet doorgaan natuurlijk en dus maar op stap om een pruik te kopen en een paar mooie sjaaltjes. Zoonlief en vrouwtje vragen of ze mee mogen en daar ben ik alleen maar blij mee. Kan wat geestelijke en reële steun gebruiken en een andere mening dan de mijne is welgekomen. Ik maak telefonisch een afspraak met het kapsalon waar ook pruiken e.d. verkocht worden en we kunnen er erg snel terecht. Ik word erg goed begeleid door de jonge vrouw en alle voorhanden pruiken worden gepast en beoordeeld door mijn gezelschap en mezelf. Ik blader in enkele catalogen en kies nog enkele pruiken uit die dan geleverd worden en ik ook nog kan aanpassen, en waaruit ik dan de uiteindelijke keuze kan maken. Ze zullen 's anderendaags al ter plaatse zijn en dus hoef ik niet te lang te nagelbijten en af te wachten.
Als we enkele dagen later voor de uiteindelijke keuze staan, wordt er gepast en commentaar geleverd en gemakkelijk is anders. Ik ben zelf donkerharig met een langere carré maar op aanraden van mijn zoon kies ik voor een grijs-blond korter kapsel dat volgens de reacties prachtig zit. Grijs-blond omdat mijn eigen haren, zodra die opnieuw zullen gaan groeien waarschijnlijk erg grijs zullen zijn. Dan is de schok niet te groot voor mezelf en anderen. Er worden dan nog een paar toffe sjaaltjes gekocht en met een lichtere beurs maar toch erg tevreden vertrekken we weer naar huis. Ik heb mijn uitrusting dan thuis en kan ze gebruiken zodra ik ze nodig heb. Voorlopig heb ik nog voldoende eigen haren maar of dat nog lang zo zal zijn is maar zeer de vraag.
Dat is zowat de enige afleiding die ik heb in de drie weken na de eerste chemobeurt. De volgende beurt staat ingepland op 24.08 en hetzelfde ritueel als de eerste keer voltrekt zich. In de chemokamer tref ik dezelfde vrouwen als de vorige keer en het gezelschap voelt gelijk vertrouwd aan. We zitten dan ook allemaal ongeveer in hetzelfde schuitje en moeten roeien met de riemen die we hebben. Als we elkaar daar een beetje bij kunnen ondersteunen, is dat mooi meegenomen en wordt het allemaal misschien een beetje minder zwaar. De oudste van het gezelschap zorgt door haar uitspraken regelmatig voor lachsalvo's door haar verhalen over haar vriend. Ze doet er natuurlijk een schepje bovenop maar dat is haar vergeven en ondertussen vergeten we zowaar waarom we daar bij elkaar zitten. De verpleegsters komen vragen of we warm eten of broodjes willen voor het middagmaal en de dag neemt zijn verloop. Ik heb een gesprek met de oncoloog en die is erg tevreden en zegt dat ik goed bezig ben. Ik heb ook geen echte klachten over de voorbije weken en hoop maar dat ik er de volgende drie weken ook zo goed vanaf kom. De chemosessie wordt beëindigd om 18.00u.
's Anderendaags moet ik naar de huisarts om papieren te laten invullen en zij neemt ook de voorbije stadia van mijn ziekte met me door. Veel kan ze er verder ook niet toe bijdragen maar van elke tussenkomst in het ziekenhuis krijgt zij de verslagen toegestuurd, en ze weet dus perfect wat er gaande is en waar ik doorheen moet.
De volgende chemosessie is gepland op 21.09. Dus vier weken respijt want mijn oncoloog gaat in verlof en hij wil me absoluut zien vooraleer ik de volgende chemo onderga. Maar nu eerst afwachten hoe ik de tweede verteer. En al gauw blijkt dat het veel minder gemakkelijk gaat dan de eerste keer. Door de cortisone die samen met de chemo wordt toegediend krijg ik vuurrode wangen, van de jukbeenderen tot aan de kin. Vuurrood en gloeiend zodat mijn huid aanvoelt alsof ze opgespannen wordt. Crème smeren helpt niet, want de hitte komt van binnenuit en is absoluut niet aangenaam. Ik ben misselijk en heel erg moe en mijn vingertoppen en tenen voelen voos aan en worden geteisterd door steken en zenuwtrekkingen. Af en toe schokken mijn benen alsof er iemand met een naald in steekt. Het gevolg is dat ik slecht slaap of niet in slaap geraak en dat draagt natuurlijk niet bij tot bekomen van al dat gif. Tot daar die relatief gemakkelijke eerste drie weken.
In de weken die vooraf gingen is mijn kapster tweemaal aan huis geweest om mijn haren te wassen en dat heeft deugd gedaan. Maar doordat het erg warm is, vraag ik Michel of hij mijn haar kan wassen boven het bad. Voor hem geen probleem en ik onderga gedwee de wasbeurt. Maar dan! Mijn resterende haren zitten als een vogelnest boven op mijn hoofd bijeen geklit en zijn met geen mogelijkheid nog uit te kammen. Mijn man ziet het niet meer zitten en vraagt of hij ze misschien moet afsnijden. Daardoor raak ik in paniek en ik vraag hem de borstel en begin pluisje na pluisje los te kammen en ben daar ongeveer een uur zoet mee. Wat er dan nog overschiet is om te huilen en met de haren in de afvalbak kunnen heel wat mensen bediend worden! Ik voel me doodongelukkig en lelijk. Ik herken de vrouw niet meer die ik was en zou willen gillen en krijsen maar er komt zelfs geen traan en ik voel me alleen en van God en iedereen verlaten.
Mijn smartphoon wekt me om 06.30u op 04.08. Tijd om me klaar te maken en naar het ziekenhuis te gaan voor mijn eerste chemokuur. Ik weet niet wat ik me daarbij moet voorstellen, ondanks de uitleg van de oncoloog enige dagen geleden. Ik treed binnen in een giftige wereld, die mijn enige kans op eventuele genezing zal zijn. Mijn lichaam gaat volgepompt worden met giftig spul dat de kankercellen moet doden maar ook heel wat gezonde cellen zal vernietigen met alle gevolgen vandien voor mijn lichaam. Het gaat een lange dag worden in het ziekenhuis en ik heb mijn voorzorgen genomen: leesboek, Ipad, kruiswoordraadsels gaan mee in een tasje. Michel brengt me en blijft even bij me maar gaat aansluitend naar huis om me 's avonds terug op te halen. We praten nauwelijks in de auto en zijn allebei verzonken in eigen gedachten en zorgen. Het is nog redelijk rustig op de baan en later ook in de inkomhal van het ziekenhuis zo blijkt. Ik meld me aan om 08.00u en krijg een resem etiketten met mijn gegevens en een plastieken armbandje met diezelfde gegevens om mijn arm. Dat dien ik te dragen totdat ik 's avonds terug naar huis ga. Gedurende de dag wordt ook regelmatig gecheckt of ik de desbetreffende persoon ben. En dit om alle vergissingen uit te sluiten.
We worden doorverwezen naar de dagkliniek en ik meld me aan bij de verpleegsters in het kantoortje. Zij dirigeren me naar een ruime kamer waar vier relaxen staan en ik mag in een ervan plaats nemen. Dan begint het wachten. Steeds maar wachten telkens opnieuw. Ik realiseer me achteraf dat ik drievierde van mijn tijd doorbreng met wachten. Voor en na komen nog drie dames binnen, die ook plaats nemen in de stoelen. Dan komt een verpleegster met allerlei materiaal op een karretje naar me toe en controleert het infuus dat in de portacath geplaatst is de dag ervoor. Ze spoelt het apparaatje en trekt dan enkele buisjes bloed. Dat gaat allemaal erg gemakkelijk en wat ben ik blij dat het op deze manier kan, want ik heb ellendige aders, die zich niet laten prikken en waar nauwelijk bloed kan genomen worden, om me dan achter te laten met zwart-blauwe plekken. Dat is allemaal voorkomen door de portacath! Voel alleen de prik en de rest voel ik niet meer. Nu wordt het bloed naar het labo gestuurd en onderzocht. De uitslag komt na een tijdje bij de oncoloog binnen, die aan de hand hiervan de chemo samenstelt en opdracht geeft aan de apotheker om die klaar te maken. Dat gaat allemaal niet zo gauw als ik het hier vertel. Er gaan steeds uren overheen en als de oncoloog de uitslag van het bloed heeft, krijg ik een gesprek met hem en legt hij uit wat er gaat gebeuren. Dit herhaalt zich elke keer als ik chemo moet krijgen. Het gebeurt dat de bloedwaarden niet goed zijn door te weinig rode bloedcellen of te weinig witte bloedcellen en dan wordt de chemokuur gewoon uitgesteld. Daar zit natuurlijk niemand op te wachten want dan duurt het weeral langer. Bij een eerste chemokuur is dat gewoonlijk niet het geval en om 11.45u wordt het eerste zakje aangesloten en neemt het gif mijn aderen in beslag. IK word elke keer een beetje duizelig of high het eerste kwartier. Nadien is dat voorbij. Ik krijg erg zware chemo en dat is voor iedereen anders natuurlijk. Twee van de vier dames hebben borstkanker en een heeft al allerlei tumoren gehad en komt dan telkens weer terug voor behandeling. Er wordt gebabbeld en heel dikwijls gelachen door de grappige opmerkingen van de oudste van het gezelschap. Veel reden om te lachen hebben we allemaal niet maar het lucht wel op en maakt het allemaal een beetje ludieker. Het wordt een erg lange sessie en ik ben pas thuis om 19.00u. Hopelijk zal het de volgende keer wat minder lang duren, maar indien niet? Wat stelt het al helemaal voor. Ik zal het moeten ondergaan want alternatieven zijn er niet. En nu wordt het afwachten wat dit gif met me doet in de drie weken die volgen. Daarna op naar de volgende sessie.
Eenmaal thuis betekent niet het einde van de ellende. Heel mijn leven moet nu ingesteld worden in functie van mijn ziekte. De thuisverpleging is gecontacteerd om me driemaal per dag te verzorgen. In eerste instantie wil ik geen bed in de living maar de volgende dag verander ik al van mening. Een logeerbedje wordt naar beneden gehaald en in de hoek van de kamer geplaatst zodat ik op elk moment dat ik me zwak of moe voel, kan gaan liggen en een dutje doen. Ook voor de verpleegsters is dit gemakkelijker, dus het zij zo. Ik ben erg zwak en tot weinig in staat. Zal enkele weken moeten aansterken en daarna zal de chemokuur gestart worden.
Op 15.07 word ik verwacht in het ziekenhuis in Genk voor een controle en 's anderendaags moet ik me aanmelden bij dr. Schoofs in Maaseik die de alleereerste onderzoeken gedaan heeft. Tijdens het gesprek met haar neemt ze telefonisch contact op met de oncoloog dr. Staelens. Hij zal me begeleiden tijdens de chemosessies en er moeten nu afspraken gemaakt worden betreffende de start van deze sessies. De afspraak wordt vastgelegd op 27.07 om 14.00u. Dan wordt de chemo en de te verwachten bijwerkingen besproken. De chemosessies zullen beginnen op 04.08 en om de drie weken plaatsvinden. De bijwerkingen zullen niet mis zijn want het wordt een zware kuur. Als hij me zegt dat ik mijn haren zal verliezen gaat er letterlijk een schok door me heen. Men had me eerder in Genk te verstaan gegeven dat dit niet het geval zou zijn. Pech gehad dus. En het blijft natuurlijk niet bij de haren alleen maar ook de wimpers en wenkbrouwen verdwijnen voor en na. Ik denk dat ik nu aan elk oog anderhalve wimper heb. Misschien iets meer maar niet genoeg om mijn ogen op te maken en er een beetje toonbaar uit te zien. Dat doet verdorie wat met je zelfbeeld! Ik ben "ik" niet meer en ik herken mezelf niet meer.
Op 27.07 word ik weer in Genk verwacht bij de chirurg om de wonde, het litteken en de algemene toestand te controleren.Hij is erg tevreden over mij maar dat was hij ook al tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Daar de chemosessies op 04.08 starten dient er nog een port-a-cath ingeplant en daarvoor dien ik me op 03.08 in Genk aan te bieden, waar die dezelfde dag wordt ingeplant onder het linkse sleutelbeen in een grote ader. Dat toestelletje zal telkens aangeprikt worden om de chemo toe te dienen en ook gebruikt worden om bloed te trekken of infusen te geven. Gelukkig dat er zoiets bestaat want ik heb vreselijke aders, die niet aan te prikken zijn en dat betekende steeds een lijdensweg als er geprikt moest worden en nadien blauw-zwarte plekken overal waar een poging gedaan werd. Ik mag diezelfde dag naar huis en ben nu gereed om 's anderendaags mijn eerste chemosessie te starten.
Het was 13 mei toen mijn leven een triestige wending nam en mij werd meegedeeld dat ik kanker had met uitzaaiïngen. En op 22 mei zouden we onze Gouden Bruiloft vieren omdat we net op die dag 50 jaar getrouwd waren. Het feest was gepland en ik was absoluut niet van plan om daaraan ook maar iets te veranderen. Toen ik thuis kwam heb ik onze familie en goede vrienden, die ook allemaal uitgenodigd waren, via mail verwittigd van mijn toestand en uitgelegd wat er aan de hand was. Zo wist iedereen precies hoe de vork in de steel zat en hoefde er geen wilde verhalen en allerlei sprookjes de ronde te doen. Dat dit hard aankwam was natuurlijk te verwachten en sommigen zullen zich ook wel erg verwonderd hebben over mijn aanpak. Maar achteraf kreeg ik van velen een berichtje om te zeggen hoe blij ze waren dat ik met hen gecommuniceerd had en zij op de hoogte gebracht waren door mijzelf en het niet hadden moeten vernemen van horen zeggen.
Op de dag van het feest waren ze allemaal aanwezig en iedereen had de tijd gehad om het bericht te laten bezinken. Er is nauwelijks of niet gsproken over wat me te wachten stond en wij hebben een heerlijk feest gehad, met fantastische mensen, lekker eten en heerlijke muziek. Ik heb alles van me af gezet en alleen maar genoten. Achteraf hebben wij talloze complimenten gekregen hoe intiem en mooi het hele gebeuren geweest was. Dat kon ons niemand meer afnemen, ook die smerige "K" niet.
Mijn man en ik hebben dan afgesproken dat we verder zouden communiceren met één van zijn zussen en één van mijn broers, die op hun beurt iedereen op de hoogte stelden via mail of telefoon.
Nu kon de lijdensweg beginnen en wat die inhield kon ik bij benadering niet niet inschatten.
Vier dagen na het feest werd ik verwacht in het ziekenhuis omdat de chirurg een MRI wilde om de toestand gedetailleerd te kunnen beoordelen. Op 01.06 werd ik bij hem verwacht om de MRI en de operatie te bespreken. Wat ik te horen kreeg was niet om vrolijk van te worden. De hoofdtumor zat op de eierstokken en had van daaruit uitgezaaid. Hij zou de baarmoeder en eierstokken verwijderen, en verder een stuk van de darm, de gal, de blinde darm, de klieren, het buikvlies, de schors van de lever die tegen het middenrif lag, en drievierde van het middenrif, zoals later zou blijken, omdat de uitzaaiïngen er bijeengetrost zaten. De operatie zou tussen 6 en 18 uren gaan duren. Ze hebben uiteindelijk 14 uren geopereerd. Ik heb tijdens de operatie dan nog een halve klaplong gekregen en water tussen het longvlies en de longen, wat dagenlang door een drain afgevoerd moest worden. Ik heb nadien nog tegen de chirurg gezegd: gelukkig zit er vrij veel in die buik, anders was helemaal niets meer overgebleven!
Tijdens de vier dagen op de I.C waaraan ik geen enkele herinnering heb, heb ik vreselijk gehallucineerd. En die beelden herinner ik me wel en waren afschuwelijk. Na die vier dagen werd ik naar mijn kamer gebracht en daar heb ik dan de rest van mijn dagen tot 29/06 doorgebracht. Ik werd er heel goed verzorgd en de verpleegsters en verplegers waren lief en attentvol en dat is oms wel eens anders. Ik zag af van bezoek want dat kon ik niet aan door de algehele verzwakking. Alleen mijn zoon en zijn gezinnetje en mijn man waren er elke dag. En de dag dat ik het ziekenhuis mocht verlaten was dan ook heel welgekomen ondanks het feit dat ik totaal zwak en hulpbehoevend was, maar ik mocht naar huis naar mijn eigen stekje en de rest zou wel goed komen, toch?
Ik weet het niet. Meegedreven met de wind of met de zorgen, die deel van mijn leven zijn geworden.
Verleden jaar kreeg ik opeens het bericht dat een van mijn broers geopereerd was van darmkanker. Dat was een flinke opdoffer want hij had niemand iets verteld en dan hoor je plots dat hij chemo krijgt na eerst door de bestralingen en de operatie gegaan te zijn. Ik zat er voortdurend mee in mijn hoofd. En zo is het allemaal begonnen. Tijdens een bezoek aan de huisarts voor een zware bronchitis, merkte zij dat ik moeilijk mijn hoofd draaide. Ze vroeg me of ik een stijve nek had. Dat niet precies maar ik heb zware artrose aan de nekwervels wat de beweeglijkheid van mijn hoofd nogal beperkt en bovendien had ik op dat ogenblik veel last van mijn halsspieren. Door de verkoudheid? Teveel gelezen en met gebogen hoofd boven een boek gezeten? De dokter kwam naar me toe en ging met haar handen over de weerspannige spieren en merkte dat die totaal verkrampt waren. Heb je last van stress vroeg ze. Stress? Niet echt sinds ik gepensioneerd ben, maar misschien dat toch de operatie en behandeling van mijn broer een beetje meespeelde. Ik vertelde haar dat en ze vroeg wat mijn broer aan de hand had.Ik deed de uitleg en onmiddellijk reageerde ze heel allert en wilde gelijk een brief gaan schrijven zodat ik een onderzoek kon aanvragen in het ziekenhuis voor een coloscopie. Ze vertelde dat die ziekte heel dikwijls familiaal erfelijk is en dat mijn broers en zus ons best lieten onderzoeken, om alle eventualiteiten uit te sluiten. Ik zag de redelijkheid van die opmerking wel in maar op dat ogenblik had ik daar absoluut geen tijd voor. Ik beloofde haar de maand later terug te komen en dan zou ze me de betreffende brief voor het ziekenhuis opstellen en meegeven. Zo gezegd zo gedaan. Heb mijn broers en zus verwittigd en verdere akties dienden ze zelf te ondernemen. Toen ik mijn brief voor het ziekenhuis gekregen had diende ik zelf een arts te kiezen en via google zocht ik die dan ook op. Ik maakte telefonisch een afspraak en er werd me gevraagd waarom ik die afspraak wilde maken. Ik vertelde de reden en daaruit bleek dan ook dat het niet super dringend was maar om een routinecontrole ging.
En daar ging de rollercoaster van start. Bij die controle werd niets abnormaal gevonden in de darm maar merkte de arts dat er aan de buitenkant iets tegen de darmwand drukte. Dat moest dus nader onderzocht worden door een CT-scan.
Het verdict was klaar: er drukte een tumor tegen de darm en daarvan diende een biopsie genomen om vast te stellen of die al dan niet kwaadaardig was. De chirurg die de operatie zou uitvoeren legde me uit dat ze, indien mogelijk, de tumor gelijktijdig zouden verwijderen tijdens het nemen van de biopsie. Ik zou dan een weekje in de het ziekenhuis moeten blijven. Het hele proces werd in gang gezet en de dag van de biopsie en verwijdering van de tumor naderde snel en ik voelde me niet zenuwachtig of gestrest maar content dat dat ding uit mijn buik gehaald zou worden.De dag na de operatie lag ik in bed en een van de verpleegsters kwam de kamer binnen en vroeg hoe ik me voelde. Vrij goed vond ikzelf en ze antwoordde daarop dat ik me in de loop van de voormiddag mocht aankleden en ik tegen de namiddag naar huis mocht.
Ik hoorde het in Keulen donderen! Naar huis? Ik moest toch enkele dagen in het ziekenhuis blijven. Niet dus want de tumor was niet verwijderd en er werd een afspraak gemaakt om terug te komen nadat de uitslag van de biopsie binnen was. Op de dag van die bespreking werden de poten onder mijn leven weggezaagd van het ene op het andere moment. Nooit zal nog iets hetzelfde zijn en nooit word ik nog de vrouw die ik eerder was. Ik had eierstokkanker, volledig uitgezaaid en de tumor tegen de darm was reeds een uitzaaiing en niet de hoofdtumor zoals in eerste instantie gemeend was.
Mijn zoon, schoondochter en mijn man zaten daar sprakeloos en confuus te luisteren naar de arts, die zijn uitleg deed en die vertelde dat het een heel ingewikkelde operatie zou worden die in een ander ziekenhuis zou uitgevoerd worden door een andere chirurg. En ik, ik zat erbij en luisterde naar zijn uitleg. Alles gebeurde met mijn andere ik, die ziek was en waaraan ik part noch deel had. Zelfbescherming om overeind te blijven? Waarschijnlijk want er stond me nog zoveel te wachten waarvan ik geen flauw vermoeden had en waar men zich geen voorstelling van kan maken.
Ik zit als zo dikwijls aan mijn computer en kijk door de glazen deur naar buiten, waar de herfst zijn intrede gedaan heeft. De beukenbomen zijn al veel van hun bladeren kwijt maar je kunt ze bijlange nog niet kaal noemen!
Er zal nog heel veel lover bijeen geschraapt moeten worden vooraleer ze hun wintergezicht opzetten. De bladeren verrassen door een veelvoud van kleuren en tinten zoals je die in de zomer niet ziet. Tinten van groen , geel, oker, bruin en rood en alle tinten tussenin zijn een lust voor het oog en mooier dan elke schilder op het doek kan toveren. Ik merk dat ik dit seizoen hoe langer hoe meer op prijs stel en dat was in mijn jonge jaren wel ietwat anders. Toen kon het niet zonnig en heet genoeg zijn en ik kon dan ook uren in de zon zitten zonder enige hinder te ondervinden. Ik hou nog steeds van die warme dagen en zonlicht maar heet hoeft het voor mij niet meer te zijn, warm is ook al genoeg. ;-) Zou het iets te maken hebben met de melancholie van de jaren die zo goed aansluit bij de herfst? IK zou het niet weten maar het blijft een feit dat ik nu meer van dit jaargetijde geniet dan ik ooit voorheen gedaan heb. Zelfs de striemende regen tegen de ruiten geeft me een warm en heerlijk gevoel, als ik binnen zit wel te verstaan.
Het is de tijd dat wij met ons koor weer volop in de voorbereiding zitten voor ons kerstconcert in december. Wij zullen dit jaar twee optredens verzorgen, direct na elkaar in de kerk van Gruitrode. De kerk is niet heel groot en de aanvragen overtroffen de plaatsen, dus moesten we een oplossing bedenken en dat worden dus twee optredens na elkaar. Onze repetities vergen veel van ons omdat er weer enkele behoorlijk moeilijke liedjes ingestudeerd moeten worden. Tweemaal per week repeteren en thuis studeren, want zonder dat laatste lukt het dus niet. We krijgen voor elk liedje een opname van een repetitie toegestuurd via de PC en kunnen dan op die manier thuis oefenen en zorgen dat we die tekst en melodie vanbuiten kennen. Maria, onze overleden voorzitster, is bij elke repetitie prominent aanwezig door een witte zijden roos die aan de bladhouder van de dirigente bevestigd is. Wij zijn bezig met het maken van een herinneringsboek over/voor haar en haar man en dochters. En ik ben overtuigd dat zij, waar vandaan ook, ons begeleid naar en tijdens dit concert dat aan haar wordt opgedragen.
Ja inderdaad, het leven gaat door met een rotvaart en zelfs indien je het wilt stoppen, bestaat daarvoor geen enkele mogelijkheid.
Sinds de begrafenis van Maria is er weer zoveel gebeurd en heel wat minder fijne dingen, die een mens maar moet ondergaan en waaraan je geen spat kunt veranderen. De schoonzus van Maria, die van ongeveer dezelfde leeftijd is en ook een lid is van ons koor, is hervallen en heeft opnieuw kanker. Dat kwam natuurlijk aan als een mokerslag en we zittten daar dan allemaal met stomheid geslagen en kunnen letterlijk geen woord meer uitbrengen. En of dat allemaal nog niet genoeg is, kreeg ik enkele weken later een telefoontje van een broer om me mee te delen dat een andere broer, die net een jaar jonger is dan ik, ook kanker heeft en reeds bestralingen, operatie en chemo ondergaan heeft. Nu is het afwachten of de bestralingen en chemo hun werk naar behoren gedaan hebben en de vijand hebben uitgeschakeld. Niet verwonderlijk toch dat ik dat allemaal niet meer uit mijn hoofd kan zetten en ermee opsta en slapen ga.
Buiten is het herfst maar in mijn hoofd ook, want de spinnewebben vertroebelen mijn klaar denken en de mist maakt mijn gedachten grijs, wazig en verdrietig. IK ben niet iemand die deze gebeurtenissen zomaar opzij kan schuiven. M. kan dat wel. Dingen die niet te veranderen zijn, kan hij aanvaarden en naast zich neerleggen en ik, ik blijf maar piekeren en vragen naar het waarom en hoe en wanneer, zonder dat daar een antwoord op komt natuurlijk. Ik help er niemand mee en maak alleen mezelf maar ellendig en toch kan ik het niet laten. De aard van het beestje en daar valt op mijn ouderdom niet veel meer aan te veranderen.
Toen ik vandaag het geval van mijn broer aankaartte bij mijn huisdokter, zegde ze onmiddellijk dat de broers en zussen een coloscopie moesten laten uitvoeren en dat dit echt noodzakelijk is als dat een familielid in de eerste graad overkomt. Ze was gelijk een brief aan het typen maar ik heb de boot nog even afgehouden en zal daarvoor binnen enkele maanden wel aanstalten maken.
Klinkt dit bericht nu als een klaagzang? Dat is niet de bedoeling, maar wel een manier om zorgen en verdriet van mijn ziel te schrijven, want een mens zou er wel in stikken als je zonder meer blijft slikken zonder uiting te geven aan alles wat in je omgaat en je leven tekent.
De dagen en weken razen voorbij met een snelheid, die me regelmatig beangstigt. Zo is ook de begrafenis van Maria al verleden tijd. Het was een prachtige dienst, beladen van emoties. Maar dat zal wel het geval zijn bij elke begrafenis van een geliefd iemand.
Van de 34 leden van ons koor waren er 32 aanwezig. Wij vormden, volledig in het wit met elk een witte roos, een erehaag aan de deur en zaten nadien op voorbehouden plaatsen, direct achter de familie. De roos werd aan de voet van de kist in een grote vaas gezet. De dienst was direct en intiem en heel erg persoonlijk en algemeenheden werden vermeden. Er werden regematig liedjes, gezongen door ons koor, gespeeld, want zo heeft Maria het gewild. Haar drie dochters hadden mij gevraagd om twee van mijn gedichten te lezen in de kerk. Daar had ik het heel erg moeilijk mee, want had dat nog nooit gedaan. Ik wilde er in eerste instantie niet aan, maar dan heb ik mezelf voorgehouden, dat dit het laatste was wat ik voor haar kon doen. Heb mezelf dus onderhanden genomen en toegezegd. Hoe, dat was mijn probleem. Bij aanvang van de dienst heb ik mijn gedicht, wat het lievelingsgedicht van Maria was, voorgelezen.
Als....
Als jij er niet meer bent
wat moet ik dan beginnen
wie moet mij dan beminnen
als jij er niet meer bent.
Als jij er niet meer bent
zal dan de zon nog opgaan
zal ik nog 's morgens opstaan
als jij er niet meer bent
Als jij er niet meer bent
zal dan mijn leven doorgaan
zal ik dan nog bestaan
als jij er niet meer bent.
jij bent dan "jij" niet meer
en ik ben "ik" niet meer
ons "wij" bestaat niet meer....
In de loop van de dienst heb ik het volgende gedicht voorgelezen:
Jij bent er nog.....
ik hoor de nacht
met duizend geluiden
en mijn gedachten
drijven naar je toe
ik ruik de nacht
met duizend geuren
en een geur is de jouwe
ik weet echt niet hoe
ik voel de nacht
met alle zintuigen
ze tasten naar jou
maken me zo bedroefd
je bent weggedreven
naar een ander leven
liet ons hier achter
zo totaal diep bedroefd
je deelt niet langer
ons aardse leven
maar toch ben je er nog
al weet ik niet hoe.
Bij het eerste gedicht voelde ik hoe mijn stem begon te begeven door de emoties. Er heeft echter niemand een boodschap aan een snotterende lector. Ik werd boos op mezelf en het lukte me om mijn emoties te verdringen en het gedicht zonder verder haperen te lezen. Een ander lid van het koor heeft dan een tekst, opgesteld door de dochters van Maria, voorgelezen en nog een tekst vanwege het koor.
Als we de massa volk zagen, die deze dienst hebben bijgewoond, drong eerst tenvolle tot ons door, hoe geliefd ze was. De mensen bleven toestromen om haar de laatste eer te bewijzen.
Dit is nu voorbij en voor haar kinderen en man begint de droevige tijd om te leren leven zonder haar nabijheid en aanwezigheid. Als de belangstelling van buren en kennissen nalaat en er alleen de stilte overblijft, dan zullen zij waarschijnlijk pas echt beseffen, dat ze er niet meer is en nooit meer zal zijn.
Ik ben zo enorm verdrietig . Verdrietig in elke vezel van mijn lijf. En omdat ik dat voortdurend tracht te verbergen lijkt mijn hoofd te barsten en verga ik van de hoofdpijn.
Onze voorzitster van het koor is gestorven. Ze was enkele dagen eerder 54 jaar geworden en laat een man en drie dochters achter. En ik kan me bij benadering niet voorstellen welke pijn zij ervaren.
Zo ongeveer anderhalf jaar geleden waren er tekenen dat er iets niet in orde was en dus onderging ze enkel onderzoeken en al gauw bleek dat de situatie heel ernstig was. Kanker met uitzaaiïngen in de lever. Dat kwam bij ons aan als een mokerslag, dus welke impact moet dat gehad hebben op haar geliefden. Maar ze was zo ontzettend dapper. De lever werd geopereerd en gedeeltelijk weggenomen, er volgde nog een operatie om de ziekte de pas af te snijden, alle veertien dagen kreeg ze chemo, en dat dapper vrouwtje verscheen om de week nog op onze repetities en zong met ons en repeteerde voor onze optredens verleden jaar en dit jaar. Soms ging ze bijna door de knieën, letterlijk dan, en moest ze gaan zitten om het vol te houden. En toch gaf ze niet op. Ik had een mateloze bewondering voor deze vrouw, die van geen wijken wilde weten en zeker niet van medelijden of jammeren. Soms, tijdens de pauze, zat ik naar haar te kijken en vroeg me af hoe het daar vanbinnen uitzag. Hoeveel verdriet moest ze hebben. Hoeveel machteloosheid werd gecamoufleerd door die moed en dat doorzettingsvermogen. Ik werd er zelf emotioneel van en wachtte mij wel om daar iets van te zeggen. Haar eigen emoties de baas blijven was al een hele opgave, die af en toe niet helemaal lukte. Ze kon die van mij er echt niet nog bij hebben. Daarom schreef ik het dan maar neer.
Onmacht.....
ze zit daar zo stil
zo tenger en roerloos
verdrietige ogen
verdrongen gevoel
moet steeds naar haar kijken
zou haar willen omarmen
zou ze wel weten
wat ik nu voel
ik weet niet wat ik
voor haar kan betekenen
voel me zo machteloos
opstandig en boos
de ziekte beheerst haar
maakt haar frêle en broos
nog steeds zit ze stil
zonder beweging
en volgt ons gebabbel,
gelach en geplaag
is zij hier nog deel van?
afschuwelijke vraag!
En een maand geleden, tijdens ons Singing Dinner, heeft ze nog bij ons op het podium gestaan en enkele liedjes meegezongen, een woordje gezegd aan de micro, zoals ze dat elke jaar deed, en met ons samen het succes van de avond gevierd. En weer vraag ik me af, wat ging er in haar om.
En deze week kwam opeens 's avonds laat het telefoontje dat ze gestorven was. Ik ben zo verdrietig en toch dringt het niet echt tot me door. Hoe moet ik me dat voorstellen, dat zij er niet meer bij zal zijn. Dat is op dit moment teveel gevraagd.
Maandag is de avonddienst en dinsdag afscheidsdienst en de begrafenis. Wij zullen daar allemaal staan en een erehaag vormen om haar een laatste groet mee te geven op die weg, die niemand van ons kent. Een mens kan zich meestal wel inleven in de gevoelens van een ander, omdat iedereen wel weer zoiets meegemaakt heeft en je dat ook zo aanvoelt. Maar als je zelf gezond bent, kun je je met geen mogelijkheid voorstellen, wat het met iemand doet, als hij of zij de woorden hoort: wij kunnen niets meer voor je doen en je weet dat elke minuut met een rotvaart naar het einde snelt en er geen weg terug is.
Het lijkt wel of ik het helemaal heb opgegeven, dat schrijven, en niets is minder waar. Mijn blog heb ik schromelijk verwaarloosd en de reden daarvoor is, dat ik ergens anders aan het schrijven ben en druk in de weer om mijn gedichten, of tenminste een gedeelte ervan, en een deel van mijn teksten te laten drukken. Ik heb lang geaarzeld of ik dat zou doen. Soms wist ik het wel zeker, en dan overviel me de twijfel en de angst voor de eventuele afkeurende reacties. Wel, niet, wel, niet en tenslotte heb ik de knoop doorgehakt en mezelf voorgehouden, dat ik niemand rekenschap verschuldigd ben over de inhoud van mijn gedichten en teksten, of de gevoelens, die ik verwoord, zolang ik niemand kwets of belachelijk maak. Ik ben er trouwens, niet de persoon naar om ten koste van iemand anders succes te boeken. En dan komt de moeilijke taak om te kiezen en te schrappen. Welke wel, welke niet. Alles heel secuur nazien en controleren om typfouten en vergissingen uit te sluiten. De controle op de computer vindt namelijk lang niet alles, wat niet correct geschreven of verkeerd gebruikt is. Het ontwerp van de omslag had ik gevraagd aan een schoonzusje, en ze heeft dat prachtig gedaan. Ze heeft me enkele mogelijkheden voorgelegd en daaruit heb ik de uiteindelijke keuze gemaakt. En ik ben er heel erg blij mee. Daarna werd alles naar de uitgever/drukker gestuurd en het proces ging van start. Enkele weken later was mijn eersteling geboren. Ik bedenk nu dat ik best had kunnen trakteren op suikerbonen, want dat doen we hier toch bij de geboorte van een kindje? En deze gedichtenbundel is mijn kindje, in de overdrachtelijke zin van het woord. Daarna was het bang afwachten, hoe erop zou gereageerd worden, en of er gegadigden zouden zijn voor het boekje. De reacties hebben me volledig overrompeld en diep ontroerd. Ongelooflijk wat dat met een mens doet. Als bijvoorbeeld een man naar je toekomt en zegt dat hij tot tranen toe ontroerd was, toen hij mijn gedichten las. Nooit had ik kunnen denken dat mijn gedichten, deze impact op iemand konden hebben en ik voelde en voel me nog steeds ongelooflijk dankbaar en heel blij met het talent, dat ik gekregen heb, en waar ik eindelijk, na zoveel jaren, openlijk gebruik van maak. Soms moet een mens wat moed tonen en zijn nek durven uitsteken en dat doe ik nu. En ik heb er mij bij neergelegd, dat ik zowel positieve als negatieve reacties mag verwachten, maar dat is nu eenmaal zo. Maar het belangrijkste is, dat ik eindelijk gedaan heb, waar ik al jaren van droom en waarvoor ik toen de moed niet vond. Die heb ik nu eindelijk wel en een boekje met losse verhalen uit mijn kindertijd, zit eraan te komen.
Ik schrik als ik zie hoe lang ik mijn blog verwaarloosd heb! Maar dat bewijst weeral eens dat de tijd als zand door mijn vingers glipt en slechts als ik achterom kijk, bemerk ik hoeveel tijd er ook werkelijk vergaan is. Ik heb mijn gedichten, of beter gezegd een deel ervan, verzameld en laten drukken, zodat mijn kinderen dit als een aandenken van mij kunnen bewaren. Waarschijnlijk gaan ze facetten van mij leren kennen, die ze nooit verwacht of herkend hebben. Dat moet ik dan in koop nemen natuurlijk en ik hoop dan maar dat ze niet onaangenaam verrast zullen zijn. Ben toch wel even bezig geweest met de lay-out en hoe ik het allemaal wilde. Zelfs M. had nooit een gedicht van mij gelezen. Ik heb me dan ook klein en onzichtbaar gemaakt, toen hij het boekje in zijn handen had en zich aan het lezen zette. Zijn reactie was onverwacht en heeft me heel erg veel deugd gedaan. Maar ook hij zegde: ik ontdek kanten van je, die ik helemaal niet kende en dat wil al wat zeggen als je bijna 50 jaar getrouwd bent. De reacties in het algemeen waren hartverwarmend en hebben me vervuld met verwondering en dankbaarheid. Had nooit kunnen denken dat iets wat ik schreef, zoveel indruk zou maken en zulke impact zou hebben op de lezers. En dat de reacties zowel van mannen als van vrouwen kwamen, maakte ze voor mij zoveel te waardevoller. Ik blijf schrijven, en soms zijn er dat veel op een maand en soms is dat drie maanden helemaal niets. Sturen kan ik dat niet en het komt zoals het komt. En dan is daar ons koor hé. We hebben weer ons "Singing dinner" gehad en er waren zoveel gegadigden om te komen luisteren en eten, dat we de lounge van het CC in Gruitrode erbij hebben moeten nemen om de mensen een plaats te geven. Bij ons optreden in de zaal namen ze dan plaats achteraan op daarvoor speciaal geplaatste stoelen. De reacties waren weer geweldig en wat doet het een mens tot deugd, als je na zoveel maanden en weken van inspanning en soms ook frustraties, iets kunt brengen waarover de mensen wild enthousiast zijn en zelfs niet genoeg hadden aan drie bisnummers! Normaliter hebben we na ons optreden verlof tot einde augustus, maar niet deze reis! De Landelijke Gilde heeft een openluchtconcert voorzien op de Oude Commanderij in Gruitrode. Ons koor treedt er afwisselend op met de harmonie van Gruitrode. Maar de weergoden hebben behoorlijk wat roet in het eten gestrooid en dus gaat het allemaal door in het vlakbij gelegen CC. Dus ook voor dit optreden was het weer repeteren geblazen en dat repeteren kreeg ook weer te maken met onverwachte perikelen. Onze vaste pianist was verhinderd en we hadden iemand anders die hem zou vervangen. Krijgt die invaller een accidentje en verstuikt twee vingers en daar staan we weeral zonder pianist! Stad en land afgebeld, wat het was kort dag en de eventuele gegadigde moest al die partituren toegestuurd krijgen en ook nog eens allemaal instuderen en dat op minder dan een week! Onze dirigente heeft het klaargespeeld om die persoon te vinden en dus zouden we uit de brand moeten zijn. Laat ons hopen dat morgen alles goed gaat en we een schitterend optreden kunnen afwerken. Maar kers op de taart gaat toch wel het volgende zijn: wij zijn toegelaten om deel te nemen aan de korenwedstrijd in Amsterdam. Dit evenement vindt elk jaar plaats in Nederland en de koren staan in de rij om te mogen deelnemen: 60 in het totaal zijn er toegelaten en daar horen wij bij! Zie je mijn neus al krullen? Wij horen onder de sectie popmuziek en musicals En zo is mijn leven gevuld met heerlijk evenementen, waarvan ik zelf erg blij wordt en die anderen eveneens blij maken. Iets mooiers bestaat er toch niet!
Het is eindelijk lente of tenminste een dag, die deze naam waardig is. Ik heb in de voormiddag alles aan de kant gemaakt en hoef me dus geen greintje schuldig te voelen dat ik nu lekker in een ligstoel lig te genieten van dat heerlijk zonnetje. Ik heb de plaats en de mogelijkheid/tijd daarvoor en ik voel dankbaarheid en contentement ingepakt in zonnewarmte. Op een paar meter van me verwijderd staat een kersenboom in volle bloei en bij elk zuchtje wind strooit hij een regen van witte bloemblaadjes over me uit. Ze sieren zelfs mijn haren en lijken in het gras op honderde witte bloempjes, die de madeliefjes gezelschap houden.. Achter de fruitboom staat een notenboom, een lindeboom en een kastanjeboom, maar die hebben geen bloemen om over me heen te strooien. Ik sluit mijn ogen en luister naar alles rondom mij. Zoveel geluiden en toch zo stil. In de verte hoor ik het gelach en geklap van mensen. Het geschater wordt gedempt door de afstand. Een auto toetert, misschien uit haast, misschien als groet. Een haan kraait voortdurend en heeft blijkbaar de morgen gemist! In de weide van de buurman klinkt het geblaat van enkele schapen, dat prompt beantwoord wordt door het gemekker van de geiten. Ik hoor getrappel van paarden. Waarschijnlijk ruiters van de manege in de buurt op stap voor een boswandeling in het bos vlakbij. Ergens ver weg klinkt met tussenpozen het gepiep van een vrachtwagen, die achteruit rijdt. Waarschijnlijk op een of andere bouwwerf van een huis in aanbouw. Een buurman klopt matten uit of misschien wel kussens voor de tuinmeubelen. Vogels van allerlei pluimage zingen elk hun eigen lied, zo totaal verschillend van elkaar en tussendoor het gepiep van hun jongen in de nesten, verscholen in de bomen en struiken. Een merel hupt tot gans dicht bij me en blijft dan roerloos staan en vliegt niet eens weg als ik even beweeg. Even later hupt hij verder en verdwijnt al scharrelend onder de struiken. Iemand in de buurt heeft blijkbaar ganzen en kalkoenen en die dieren laten regelmatig met hun schril geluid op luidruchtige wijze van zich horen. Betere wachters bestaan er niet. Af en toe zorgt een briesje voor verfrissing en daarna wordt het weer warm. De weide van de buurman ziet geel van de paardebloemen. Een gele vlinder fladdert reeds van struik naar struik. De lucht is stralend blauw met hier en daar een wattig wolkje, dat geen kwaad in zich heeft. Ik hoor ergens het zoemend geluid van een electrische grasmaaier. Die dingen maken toch aanmerkelijk minder lawaai dan de andere. Op de wasdraad flapperen enkele lakens en er bestaat geen twijfel dat die binnen de kortste keren droog zijn. Ze nemen de geur van buiten en zon op in elke vezel. Heel ver weg zaagt iemand hout en het geluid van de electrische zaag weerklinkt, met tussenpozen onderbroken door stilte. Ik hoor zelfs een stofzuiger! Iemand die zijn auto poetst? Ik zie hoe klimop langs de stammen van de beukebomen omhoog klimt. Ik laat alles op me inwerken, zoveel geluiden en zoveel stilte. De wind heeft enkele slierten van mijn haar losgewaaid en die friemelen over mijn gezicht en ik krijg de neiging om te niesten. Met een clips zet ik ze terug vast en verlies me dan in wazige gedachten en dromen.
Mijn blog lijkt me verwijtend aan te staren en dan realiseer ik me hoe lang ik al niets meer geschreven heb. Waarom?? Ik heb soms zoveel dingen in mijn hoofd, waarover ik wil schrijven, dat er helemaal niets uitkomt en ik geen letter op papier zet. Raar maar waar. Ben ook erg veel met mijn gedichtenbundel bezig geweest en dat slorpt nogal wat tijd en aandacht op. En natuurlijk weer druk, druk met het repeteren van ons koor. Op 15 juni hebben we weer ons Singing Dinner en daar komt een en ander bij kijken. Een volledig nieuw repertoire en daar wordt heel hard op gestudeerd. Het thema is "Folk" en een mens zou verschieten van wat er allemaal onder die noemer te ondekken valt en wat mooie melodieën we zullen brengen. Toen onze dirigente het aanbracht, had ik zo'n reactie van "Oh neen toch!" Maar dat gevoel is nu verleden tijd en we genieten volop maar studeren superhard om weer het beste van onszelf te kunnen geven. En als ik dan de flyer met de aankondiging van ons optreden heb doorgestuurd naar familie, vrienden en bekenden, en de reacties en inschrijvingen beginnen binnen te stromen, word ik helemaal vrolijk. Ik bevind me dus nu in een vrolijke toestand om heel begrijpelijke redenen. Toch is het niet allemaal vreugde bij ons koor. Wij hebben namelijk enkele weken geleden een heel verdrietig mededeling gekregen. Onze voorzitster, die het koor al jaren met hart en ziel toegedaan is, heeft darmkanker met uitzaaiïngen. Ze heeft het ons zelf meegedeeld op een repetitieavond en daar gelijk aan toegevoegd, dat ze blijft komen naar de repetities en haar taak als voorzitster blijft uitoefenen, zolang het ook maar even kan. Ze heeft ons dat meegdeeld, en dan gevraagd om er niet meer op terug te komen, zodat ze niet elke keer opnieuw hierover moet uitwijden. We waren allemaal muisstil en totaal van de kaart. Mij overviel een gevoel koude en van totale machteloosheid. Wil haar zo graag helpen en heb daar de kennis en de mogelijkheid niet voor. Ze is ergens tussen 55 en 60 jaar. Ze krijgt nu chemo om de andere week en dat zal zo blijven doorgaan. En als ik naar haar kijk en zie hoe ze haar best doet, hoe moedig ze is, vraag ik me af hoe het er diep vanbinnen uitziet en hoeveel verdriet een mens in stilte kan verwerken.
Vanaf mijn bureel kijk ik door de glazen deur naar buiten en zie een donzig witte vlakte van sneeuw, af en toe onderbroken door een half bedekt palmstruikje. Die donzige witheid is reeds deels weggewaaid door de wervelende wind, die gisteren het landschap teisterde. Lees net dat het vandaag de koudste 13de maart is sinds 160 jaar. Dat wil al wat zeggen, als je het mij vraagt. Bij dit weer steek ik normaal mijn neus niet buiten maar deze voormiddag kon niet anders, want mijn kasten grijnsden mij leeg tegemoet en dus moest er aangeschaft worden. Toen ik bij het grootwarenhuis aankwam werd mijn vrees bewaarheid. De parking was een ijsvlakte van aangevroren sneeuw en zwart glimmend ijs. Heel voorzichtig een plaatsje gezocht en gevonden en dan uiterst voorzichtig uitgestapt. Mijn voeten schoven gelijk onder mij uit en ik hield me dan ook erg goed vast aan de deurklink. Ik had geen zin om mijn botten te breken en schuifelend zocht ik mijn weg naar binnen. Toen ik al het nodige in mijn kar geladen had en aan de kassa stond aan te schuiven, hoorde ik mensen praten over iemand, die wel plotseling gestorven was. Er viel een familienaam, die vrij veel voor komt in het dorp. Ik ken niet zoveel mensen hier maar wel enkele met genoemde naam. Daarom vroeg ik aan de kassadame, wie er gestorven was. Ze noemde de naam van de overledene en daar schrok ik van. Iemand, die ik kende en een jaar ouder was dan ik en steeds in het onderwijs gestaan had. Ze was blijkbaar tijdens of direkt na een medische ingreep overleden. Later hoorde ik van de overbuurvrouw, die ook in het onderwijs staat, dat ze in het ziekenhuis was voor behandeling van spataderen. Een behandeling, die aan de lopende band wordt uitgevoerd en zogenaamd niets meer voorstelt! Wat het overlijden veroorzaakt heeft, weet ik niet maar dan begrijpt een mens opnieuw, dat elke operatie, hoe klein ook, een risico inhoudt, hetgeen door elke goede arts ook steeds vermeld wordt.
Iedereen zal ze wel kennen, die programma's, waarin kinderen op zoek gaan naar hun biologische ouders, vader en/of moeder en daarvoor de halve wereld afreizen en beroep doen op bepaalde instanties of verenigingen. Regelmatig komt er op maandagavond zo'n programma op een van de Nederlandse zenders. Hier gaat het dan gewoonlijk over kinderen, die geadopteerd zijn en uit een of ander ver land komen, maar af en toe is er ook iemand, die op zoek is naar een naamloze donor van een zaadje, dat aan de oorsprong ligt van haar of zijn leven. Het is telkens weer aangrijpend om te zien, hoe die jongeren en soms ook volwassenen hun gevoelens hieromtrent proberen te verwoorden en proberen uit te leggen, wat ze nu eigenlijk missen en waarom het voor hen zo belangrijk is om te weten, wie er aan de oorsprong van hun leven ligt. Gelijken ze op hun vader? Hebben ze zijn talenten of gebreken, zijn ziekten of zijn karakter geërfd? Vraagt hij zich ook wel eens af, waar zijn "kinderen" rondlopen, en zoveel meer onbeantwoorde vragen. De meeste van die zoekenden, krijgen nooit antwoord op hun vragen en blijven gefrustreerd en verloren achter. En nu las ik in de krant en hoorde op TV, dat men op zoek was naar spermadonoren. Hieruit groeien weer zoveel potentiële ongelukkigen, die hun afkomst nooit kunnen achterhalen. Als ik daar dan over nadenk, moet het toch niet denkbeeldig zijn, dat, in zo'n klein land als het onze, een halfbroer en halfzus verliefd worden op elkaar en met elkaar trouwen. Ze kunnen toch geboren zijn uit het zaadje van één en dezelfde man, zonder dat ooit te weten??? Als die donoren anoniem blijven, kan toch nooit achterhaald worden wie hun kinderen zijn. Ofwel zou het DNA moeten opgeslagen worden in een databank en het DNA van jongeren, die uit donorsperma geboren zijn en gaan trouwen, vergeleken worden met die gegevens in die databank. Maar dat is allemaal wel een beetje laat hé en weten alle kinderen, die op die manier verwekt zijn, ook dat dit zo is? Ikzelf vind dit allemaal zo problematisch, dat het een afschrikkende uitwerking op me heeft. Om nog maar te zwijgen van alle hierboven aangehaalde gevoelens en vragen, waarmee ze hun hele leven blijven zitten zonder hoop op een antwoord. Zie ik het allemaal te somber en verkeerd???
Als je op een dag naar de oogarts gaat met het idee, dat je bril moet aangepast worden, en dan te horen krijgt dat je cataract hebt in een gevorderd stadium is dat wel even schrikken. De enige manier om hieraan te verhelpen was, nieuwe lenzen inplanten. Het probleem zou alleen maar verergeren en een sterkere bril kon dat ook niet oplossen, omdat het zicht steeds waziger zou worden. Ik ben niet iemand, die zo'n beslissing voor zich uitschuift. Wat moet gebeuren,moet gebeuren, en dan liefst zo snel mogelijk.
Ik had reeds enkele artikels gelezen over de mogelijkheid om multifocale lenzen in te planten en dat leek me wel wat. Voor altijd van een bril verlost zijn, heeft zo zijn voordelen. Nooit meer zoeken, waar dat ding nu weer ligt. Geen nieuwe uitgaven omdat hij hopeloos verouderd is en nooit meer tot de vaststelling komen, dat je hem weer eens vergeten hebt, net als je hem groot nodig hebt! Heb dan wat informatie opgevraagd, want voor deze lenzen kwam er een bedrag van ca 1.000 te betalen op het hoofd van de patiënt. Maar dat was het me allemaal wel waard, dus werd er een afspraak gemaakt voor de operatie, die door het hoofd van de oogartsen zou uitgevoerd worden. Hij is de enige in de praktijk, die de operaties met multifocale lenzen uitvoert. Hij is een heel rustige arts, aangenaam in de omgang en zonder de attitude, die veel artsen kenmerkt.
Eind november werd het rechteroog onder handen genomen en op 07 december het linkeroog. De operatie verliep onder plaatselijke verdoving en viel goed mee, ondanks het feit dat het linkeroog gevoeliger was dan het rechter. Uit een gesprek met een verpleegster na de operatie wordt dat door elke patiënt zo ervaren.;-)) Na de operatie kreeg ik een schelp op het betreffende oog om te voorkomen dat men er onverwacht in wrijft.Die moet er dan enkele nachten op blijven. Ik zag er zo'n beetje uit als "The phantom of the opera""
Nu kwam dus de tijd om te herstellen en te druppelen, driemaal per dag, dag na dag in elk oog . In eerste instantie leek alles geleidelijk aan beter te gaan. Maar dan merkte ik dat mijn rechteroog waziger werd. Ik moest verschillende keren op controle voor beide ogen en de druppels voor het rechteroog werden aangepast naar antibiotica met cortisone. Maar niets verbeterde en elke keer moest ik zeggen op de controle dat het niet in orde was. Ik kreeg het gevoel dat ik een zeur was en raakte gefrustreerd. Bij andere mensen hoorde je geen of nauwelijks klachten en bij mij moet er, wat de ingreep ook is, steeds iets fout lopen. Bij de laatste controle zegde ik dan ook tegen de arts, dat ik verschrikkelijk vond, dat ik voortdurend klachten had, maar dat het echt niet goed zat. Hij stelde me gerust en benadrukte, datik me daar niet schuldig over mocht voelen en het absoluut moest zeggen, als dat zo was en dat hij moest zorgen dat die klachten verdwenen. Hij controleerde weeral extra het rechtse oog, wat me zorgde baarde en zegde: de lens geneest mooi, staat mooi in het midden, maar trekt ovaal en ik weet niet hoe dat komt. Hij zat daar wat te peinzen en zegde dan: ik ga wat proberen. Je zult geen pijn hebben, het voelt alleen een beetje irritant aan. Hij druppelde wat vocht in mijn oog sperde die open, ging er met een werktuigje in, haalde iets van het draadje achter de lens vandaan, knipte dat af en haalde het eruit met een pincet. Zo, zegde hij, misschien gaat dit helpen, en zou je dat weldra moeten merken, en je komt binnen drie weken terug op controle. Is het dan niet helemaal verbeterd, dan zal er gelaserd moeten worden of moet ik een nieuwe ingreep doen. Ik mocht vertrekken en een uur later merkte ik reeds dat het zicht van mijn rechteroog verbeterde.
En nu sta ik elke morgen op met het gevoel dat het allemaal goed komt en ik binnenkort heldere kijkers en de blik van een arend heb!;-)))
