Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-12-2005
Wensen!
Ik wil hierbij al mijn bezoekers en hun geliefden vredige Kerstdagen toewensen en een gezond, inspiratievol, en vooral LIEFDEVOL 2006! Eveneens wil ik iedereen bedanken voor de trouwe bezoekjes, en vooral voor de stimulerende en hartverwarmende commentaren, die jullie op mijn blog achterlieten. Steeds welgekomen!
Bijgevoegd plaatje en tekst zijn niet van mij persoonlijk maar ik vond het zo mooi, dat ik het van internet geplukt heb om hier voor jullie te plaatsen.
Kerstnacht, het roept héél speciale herinneringen op en die zijn voor ieder van ons natuurlijk weer anders en héél persoonlijk! Voor mij zijn er twee kerstnachten anders dan andere. Hier volgt het verhaal van een van die nachten. Het was Kerstavond en ik was 21 en mijn lief was er 24 en op die leeftijd probeer je wel eens wat uit, en deins je ook niet zo snel terug voor wat moeilijkheden. Hoe wij op het idee gekomen waren, weet ik nu niet meer maar we hadden besloten, dat wij in de Kerstnacht langs het kanaal naar het thuisdorp van mijn lief zouden lopen. Dat is op zich niet zo'n geweldige onderneming, want op die leeftijd kun je een afstand van 12 km te voet wel aan! Bijkomend feitje was echter, dat het héél hard gesneeuwd had en de wegen zo ongeveer dicht lagen met een prachtig wit tapijt. We stonden er echt niet bij stil, dat het langs de boorden van het kanaal natuurlijk nog onbegaanbaarder moest zijn. Vol goede moed vertrokken wij. Goed ingeduffeld en zelf droeg ik rood-zwarte rijglaarsjes met een klein hieltje. Niet zo uitermate geschikt voor een verre wandeling, maar , 1. ik was het gewoon van op hakjes te lopen en deed dat altijd. 2. ik bezat gewoon geen platte schoenen, dus moest ik het hiermee stellen. Zolang onze weg via de normale wegen voerde, ging alles zonder problemen. Toen we eindelijk aan de boord van het kanaal waren aangeland, bleek het allemaal geen sinecure te zijn! De sneeuw lag er erg hoog en er was natuurlijk nog geen enkel voertuig voorbij gereden. Er waren dus geen sporen waarop wij konden lopen. Mijn lief nam het voortouw en ik probeerde zo goed en zo kwaad als ik kn in zijn sporen te stappen. In die tijd waren die paden echter nog niet verhard en de weg, die wij moesten volgen lag rond. Hiermee bedoel ik dat het midden van de weg hoger lag dan de zijkanten. Het gevolg laat zich wel raden natuurlijk! Voortdurend schoof ik uit en belandde languit in de sneeuw. Ik zag er uit als een verkleumd sneeuwvrouwtje maar van opgeven was geen sprake! Na de nodige kilometers gelopen te hebben, moesten wij de boord van het kanaal verlaten en ging de tocht verder door een stuk bos. Daar was de weg breder, maar lag even rond en was even dik ondergesneeuwd als de kanaalweg. Op een bepaald ogenblik ging ik weeral onderuit en zat op mijn achterwerk in de sneeuw. Ik zegde tegen mijn maatje, dat ik het gevoel had, dat ik scheef liep! Laarsjes gecontroleerd en inderdaad één van mijn hieltjes had het begeven en ik liep dus op een laarsje mét en een laarsje zonder hieltje! Door de klompen sneeuw onder mijn laarzen, had ik dat niet echt gevoeld, maar het verklaarde natuurlijk wel, waarom ik zo dikwijls viel. Bleef ons niets anders over, dan de andere hiel er ook onderuit te halen. Voor mijn vriend was dat een koud kunstje en nu zou ik dus terug "normaal" kunnen lopen. Wat heet normaal!!! Nu stond ik met mijn hielen lager dan met mijn tenen! Bekijk schoenen met hoge hakken maar eens goed. De hiel zonder hak, ligt hoger dan de teen van de schoen! Ik schoof en schoof en zat meer in de sneeuw dan dat ik rechtstond. Ik kwam gewoon niet meer bij van het lachen. Ik zie mezelf daar nog zitten, op mijn achterwerk in de sneeuw, midden in het bos, bij het licht van de maan en niet bij machte op op een normale manier op mijn voeten te blijven staan! Mijn lief heeft mij dan aan een hand genomen en zo liep ik dan naast hem over de besneeuwde weg en was er geen sprake meer van om in zijn voetsporen te treden. Ik was gewoon al blij, dat ik mij aan hem kon vastklampen, telkens ik weer onderuit schoof! Enkele malen heb ik het zelfs klaargespeeld om hem mee omver te trekken. Het ergste stuk van de weg moest echter nog komen. Het was een vrij zware helling die we omhoog moesten om eindelijk terug in de bewoonde wereld te komen. Mijn lief dus voorop en ik achter hem aan tegen die helling op, met mijn hielen lager dan mijn tenen! Dit was zo'n potsierlijke bedoening dat het ons extra veel tijd gekost heeft, omdat wij voortdurende terugschoven en wij zo hard moesten lachen, dat we zonder meer al makkelijker een buiteling maakten. Na héél veel inspanning en de nodige tijd, is het ons eindelijk gelukt om de bewoonde wereld te bereiken. Ik moet er nog bij vertellen, dat wij allebei absoluut geen kou hadden, ondanks het feit, dat wij bijna zoveel tijd in de sneeuw zaten als dat wij erin liepen. Nu, na zoveel jaren, moet ik nog steeds gibberen, als ik aan die nacht denk! Het is een herinnering om nooit te vergeten, en we haddden toch maar bewezen, dat wij onze weg vonden door nacht en ontij!!!! En met de man, waarmee ik zo'n avontuur beleefd heb, en waarmee ik zo ongelooflijk kan lachen, ben ik nog steeds getrouwd.
Dat tieners verliefd werden, is van alle tijden, en dat zal wel niemand ontkennen! Bij de een slaat de verliefdheid wat eerder toe dan bij de ander, maar het gebeurt, en dat is zo ongeveer een vast gegeven. Het wordt door de omringende volwassenen dan wel niet serieus genomen en kalverliefde genoemd, maar daarom is het niet minder serieus voor de personen in kwestie. Ik was geen uitzonering op dat vlak en zo rond mijn veertiende werd ik voor de eerste keer verliefd. Het was allemaal héél onschuldig en puur en het voorwerp van die liefde werd dan ook behoorlijk geromantiseerd en geïdialiseerd. Hij was 18 en ik 14, ik studeerde en hij werkte als leerjongen. Toen mijn ouders, vooral dan mijn pa, daar lucht van kregen was het huis te klein. Veel gelegenheid om elkaar te ontmoeten hadden wij toch niet, want ik mocht nooit weg, zelfs niet in het weekend. Wij kwamen elkaar elke morgen en avond tegen, omdat wij in tegengestelde richting naar onze bestemming fietsten. Hij naar zijn werkhuis en ik naar mijn school. Toch waren wij behoorlijk "clever" als het erop aan kwam om mekaar berichten toe te spelen. Ik schreef kleine briefjes, die ik opgevouwen in mijn zak had en op het ogenblik dat we elkaar passeerden, liet ik dat briefje vallen. Dit gebeurde zo onopvallend, dat alleen de persoon, voor wie het bestemd was, dit zag, stopte en het briefje opraapte en naderhand las. De briefjes, die ik van hem ontving durfde ik niet los in mijn tas bewaren, want die werd door mijn ouders gecontroleerd op verdachte voorwerpen (zoals liefdesbriefjes). Ik bewaarde ze tussen de omslag van mijn leerboeken en het papier waarmee ze gekaft waren. In die tijd werden boeken nog met kaftpapier beschermd. Zo wisselden wij gegevens en berichten uit. Soms had mijn vriendje een namiddag vrij en kwam dan naar de school gereden, waar hij mij dan opwachtte. Op een winterdag zijn we zo samen naar de boorden van de Maas gewandeld en hebben onze fietsen daar achtergelaten. Je kon dan de weiden in langs de oevers van de Maas en dan zo langs de Maasboord verder wandelen. Ik weet nog dat wij daar hand in hand door de koude middaglucht liepen en over vanalles en nog wat liepen te kletsen. Opeens zagen we vanuit de verte een muur van sneeuw afkomen! Ik heb dat nooit meer gezien, maar vergeet die aanblik nooit meer! Sprookjesachtig was het! Weiden ver van ons verwijderd sneeuwde het hevig en waar wij liepen viel er nog geen vlok. Wij liepen zo de sneeuwmuur tegemoet en zagen er binnen de kortste tijd uit als verkleumde sneeuwmannetjes. Het was zo'n ongewone belevenis, dat ik dit natuurgebeuren nog klaar en duidelijk voor ogen heb. Het kon natuurlijk niet uitblijven, dat mijn pa de goed verstopte brieven en foto's van mijn vriendje vond. Toen gingen de poppen eerst echt aan het dansen! Mijn vriend werkte in een werkhuis, dat kort bij ons huis lag. Mijn pa contacteerde prompt zijn baas, en hoe hij het aan boord gelegd heeft, weet ik niet maar hij heeft er voor gezorgd, dat hij daar moest vertrekken en in een werkhuis in een ander dorp en bij een ander baas moest gaan werken. Hij heeft de ouders van die jongen gecontacteerd en formeel verboden nog contact met mij te zoeken, en blijkbaar had hij zoveel overwicht dat hij er dat ook doorgedrukt kreeg. Ik heb mijn vriendje niet meer teruggezien! Verdriet en hartzeer waren het gevolg en iets wat nog kinderlijk en heel puur was, werd door volwassenen besmeurd en kapotgemaakt, zonder ook maar enige consideratie met de gevoelens van diegenen, die gemanipuleerd werden. Dat laat voor altijd littekens na, en het vertrouwen komt nooit meer volledig terug.
Waar is de tijd? Dagen vervuld met angstige spanning, hoop, verwachting en geloof in wonderen. Ik herinner mij als de dag van gisteren, en het is echt al wat langer geleden, die avond begin december. Ik moet een jaar of 6-7 geweest zijn en Zwarte Piet was op ronde in de straat en zou ook ons huis aandoen. Vol angstige spanning zaten wij braaf te wachten. Opeens een hard gebons op de deur. Niemand van ons verroerde een vin en we staarden als gebiologeerd naar de deur waarachter een zwarte hand verscheen. En daar kwamen er twee Pieten binnen met een grote jutezak, waarin ze blijkbaar één en ander meezeulden. De Chefpiet nam ons een voor een op de korrel en mijn zus was onder de divan gekropen en was absoluut niet van plan om daar onderuit te komen, zolang het bezoek niet verdwenen was! De Pieten vertelden ons dat ze reeds de hele straat waren afgegaan en dat het maar goed was, dat wij nogal braaf geweest waren, want iets verder in de straat was er een kindje, dat echt stout was geweest! En waar denken jullie dat dat kindje nu zit??? Juist ja, in mijn zak hier, zegde de Piet, die de jutezak voortzeulde! In eerste instantie waren wij natuurlijk verstijfd van angst, maar ik wilde toch echt weten, of dat wel waar was. Dus ik vroeg met een bang stemmetje, of dat ook echt zo was, dat zij een kindje in de zak meesleurden. De Piet draaide zich naar mij toe, waarschijnlijk verwonderd, dat ik zoiets durfde te vragen, en zegde: Kom maar kijken, hier zit ze in! En geloof het of niet, maar ik deed inderdaad een paar passen naar voor en wierp een blik in de zak. En wat zag ik? Suzanne, een meisje uit de straat met blonde krullen, zat in de zak!! Er was maar een meisje met blonde krullen, dus het was zéker Suzanne! Daaruit blijkt maar weer, hoe kinderen, en soms ook volwassenen, zien, wat ze verwachten te zien op een bepaald ogenblik. Na nog wat gebrom en gepreek, vertrokken de Pieten, ons achterlatend met het vreselijke gevoel, dat de blonde krullebol in de zak ons buurmeisje was. Toen wij al wat groter waren en 's avonds samen aan tafel ons huiswerk maakten, gebeurde het met Sinterklaas regelmatig, dat er keihard op de rolluiken werd geroffeld. Iedereen hield dan zijn adem in en hield betreffend venster in de gaten. Natuurlijk werd er dan van een totaal andere zijde lekkers naar binnen gezwierd! Dat was, ondanks de hartkloppingen, een welkomme afleiding, want wij werden nooit overstelpt met zoetigheden of mandarijnen, en iedereen haastte zich om zijn deel bijeen te grabbelen. De avond van Sinterklaas, zetten wij dan allemaal een bord op de eetkamertafel, met wortelen of brood erin en daarna gingen de deuren op slot. Sinterklaas en Piet konden overal binnen, die hadden geen sleutel nodig! Slapen werd een erg moeilijke klus die nacht en bij het ochtendgloren stonden wij dan ook aan het bed van onze ouders, "of het nog niet tijd was om op te staan?". Wij werden dan nog een tijdje aan de draai gehouden tot het ogenblik aanbrak dat iedereen naar beneden ging. We moesten allemaal gewassen, aangekleed en netjes gekamd zijn, eerder gingen de deuren niet van het slot. Mijn pa treuzelde dan behoorlijk om de spanning op te voeren en wij probeerden om beurten door het sleutelgat iets te ontwaren. Iedereen zag vanalles en nog wat! Dat was echter absoluut onmogelijk omdat alle lichten gedoofd waren en de rolluiken naar beneden. In de plaats was het aardedonker en alleen onze kinderfantasie nam een loopje met ons, net als bij die zak! We zagen of meenden te zien, waar we het meeste naar verlangden. Als eindelijk de deuren opengingen, was het één groot feest. Veel speelgoed was er voor ons in die jaren niet bij. Maar we kregen altijd nieuwe kleren, die dan broodnodig waren voor de winter, wat snoep en fruit , een gezelschapsspel, spullen voor school en, wat mij het meest interesseerde: leesboeken. Dan kon mijn dag niet meer stuk en had ik niet eens meer oog voor al het andere. Het was mijn weg naar een andere wereld, vol spanning, avonturen en dromen.
Ik wil hierbij al mijn bezoekers en hun geliefden vredige Kerstdagen toewensen en een gezond, inspiratievol, en vooral LIEFDEVOL 2006!
