Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
26-02-2006
Wespensteken.
Wij hadden thuis achter de grote hof met groenten, een stukje weide liggen, waarop verschillende fruitbomen stonden en waaronder het in de zomer heerlijk vertoeven was in de schaduw. Er groeiden, appelen, peren, pruimen, kersen, en dat was een natuurlijke heerlijkheid in de zomer, waar wij als kinderen ten volle van genoten. Ik ben tot op heden een echte fruit- en groenteneter, en dat zal wel te wijten zijn aan mijn gezond eetpatroon in mijn jeugd. Als de pruimen en kersen rijp waren, had mijn ma haar handen vol aan het bereiden van ketels confituur! Eerst moesten de vruchten minutieus gewassen worden en alle slechte exemplaren werden verwijderd. Daarna werden alle kersen en pruimen ontpit, wat een behoorlijk werkje was! Dan werden de vruchten met de nodige suiker in grote ketels op het vuur gezet. Terwijl de hete brij op het vuur stond te pruttelen, werden alle glazen potjes netjes afgewassen en gereed gezet om de gelei erin te lepelen. Ondertussen moest er ijverig in de borrelende confituur geroerd worden zodat hij niet aan de bodem aanbrandde. Af en toe werd dan met een lepel een beetje van de brij uitgeschept op een bordje om te zien of de gelei voldoende opstijfde, want dan was het brouwsel klaar en werd hij met een pollepel in de glazen potjes overgeheveld. Hierin bleef hij staan totdat hij afgekoeld en opgestijfd was en dan werd er een soort gesmolten was opgegoten, die op zijn beurt hard werd en de confituur afsloot van de buitenlucht zodat hij een hele tijd bewaard kon worden.Dan werden de glaasjes afgesloten met een doorschijnend velletje papier en mooi in een koude ruimte neergezet om te bewaren. Heel het huis was zwanger van de zoete geur van vruchten en suiker. De deur van de keuken en een venster stonden wijd open, om op die manier een beetje van de hitte te laten ontsnappen. Een afzuigkap hadden wij niet en ik weet zelfs niet of die in die goede oude tijd al in zwang waren voor huishoudelijk gebruik! Niet alleen wij werden door die zoete geur naar binnen gelokt, maar ook wespen kwamen gulzig af op het heerlijke goedje. Het kon natuurlijk niet uitblijven en op een bepaald ogenblik werd mijn ma door een van de diertjes in de onderzijde van haar arm gestoken. Niet zo prettig, maar er werd gewoon doorgewerkt, nadat de wespenbeet met een doekje, in azijn gedrenkt, gebet was. Tegen de avond, toen de kleintjes naar bed gebracht waren, merkte ik dat mijn ma last had van haar arm. Ze maakte hierover een opmerking tegen mijn pa, en die moest er mee lachen! Lieve deugd, zegde hij, ik ben wel honderd keren gestoken door wespen, en dat gaat vanzelf over. In de zomer reden zij namelijk met de fiets naar de grens en hadden dan een uniformhemd aan zonder jas, zodat ze er een beetje fris bijliepen. Het gebeurde regelmatig dat een wesp in de opening aan de manchetsluiting vloog, zich in het nauw gebracht voelde, en prompt stak. Mijn pa was daar dan ook totaal immuun voor. Mijn ma begon zich echter licht misselijk te voelen en haar hand zwol helemaal op. Ze kreeg vingers als worstjes en haar ringen kon ze niet meer uitdoen. Ook de plek, waar de wesp gestoken had, zag er rood en grillig uit en er liep een rode streep naar de elleboogholte. Ma vond het dan toch maar wijzer om even de dokter te raadplegen, en deze stelde inderdaad een lichte bloedvergiftiging vast en gaf haar een inspuiting met tegengif. Het was dus niet de onschuldige wespensteek, waarover mijn pa lachte. Het diertje had waarschijnlijk, volgens de dokter, ergens op zwaar besproeid fruit gezeten en samen met de prik ook die giftige stof in de arm van mijn ma gespoten. Ik snap eigenlijk nu nog niet, hoe het daarbij zelf in leven gebleven is. De dokter knipte de ringen van mijn ma door, want die zouden haar vingers zodanig gaan afknellen, dat er mogelijkheid bestond voor blijvende schade. Toen ma thuiskwam, maakte mijn pa zich helemaal niet meer vrolijk over de situatie. De éne wespensteek is de andere niet, en hij zelf had dus al heel veel geluk gehad.
Door de aard van zijn werk, was mijn pa voortdurend buiten, in regen en wind, in koude en zonneschijn. Hij was een erg donker type met zwarte haren, donkere ogen en zware, zwarte wenkbrouwen. Dat gaf hem een erg streng uitzicht. Hij had bovendien een huid, die gemakkelijk bruinde. Het kaki van zijn uniform versterkte die strenge aanblik dan nog. Meestal hoefde hij helemaal niets te zeggen, maar alleen de mensen eens zijdelings aan te kijken, en ze voelden zich al niet meer op hun gemak. Dat was zeker het geval als ze iets te verbergen hadden. Hij vond het absoluut "not done" dat mijn ma met het veer de grens overstak, als hij dienst had. Mensen denken dan, dat jij smokkelt, als ik daar sta, zegde hij, en ik heb totaal niets meer te zeggen. Mijn moeder hield zich dan ook braaf aan de orders. Zij had familie in Nederland en bezocht die af en toe per fiets. Zij zorgde dat zij steeds tijdig terug was, voordat mijn pa aan de grens stond. Op een dag liep het echter fout. Het bezoek was uitgelopen en ze kwam terug met de veerboot toen mijn pa al aan de Maas stond. Met haar stonden op het veer nog enkele vrouwen , die boter gekocht hadden en die wilden wegstoppen onder hun kleren. Om "Jo de veerman" niet al teveel inkijk te geven, vroegen ze aan mij ma of ze even voor hen wou gaan staan. Die deed dat zonder commentaar. Plots zegde één van de dames: Als die kwaaie zwarte daar maar niet staat, want dat is een lelijkerd! Niet dat hij al ooit iets gezegd, heeft, maar de manier waarop hij kijkt!!! Mijn ma gaf geen antwoord, waarop de vrouw vroeg: Vind jij dat dan niet? Och neen, zegde mijn ma, ik heb daar nog nooit iets van gemerkt. Het is namelijk mijn man. De arme vrouw wist niet, hoe ze zich moest verontschuldigen en ik denk dat ze zich graag in lucht had opgelost! Mijn ma vond dat allemaal behoorlijk grappig.
Het buitenleven mag dan al erg romantisch lijken, dat was het zeker niet altijd! Daar in die tijd echt nog smokkelroutes waren, had mijn pa ook regelmatig nachtdienst en dat was altijd velddienst. In de winter, met laarzen aan en een zware, dikke lange jas, trokken ze het veld in langs de Maas. Om zich nog beter tegen de koude te beschermen, stopten ze krantenpapier of bruin inpakpapier onder hun jas op de borst. Dat hield de snijdende wind weer een beetje beter tegen. Op een nacht had pa met een collega velddienst. Ze liepen met hun fiets aan de hand langs de boord van de Maas. Plots zagen ze op enige afstand een donker gevaarte staan, dat bij nader inzicht een auto bleek te zijn. Ze naderden voorzichtig het vehikel en dachten dat ze hier te maken hadden met smokkelaars. Groot was echter hun verbazing toen ze tot op enkele passen genaderd waren. De ruiten van de auto waren ietwat beslagen en een van de vensters van de achterdeur was een stukje naar beneden gedraaid. Binnen in de auto was het één en al leven! Twee vrijers waren volop in actie en hoorden of zagen iets van de wereld rondom hen. De man die bovenop lag had zijn blote billen naar het venster gericht. Pa en zijn collega keken elkaar aan, en zonder woorden begrepen ze elkaar. Eén van hen stak zijn hand door het venster en klopte de man op zijn billen met de woorden: Gaat het jongen!!! Dat die jongen bijna een hartinfarct kreeg en prompt platviel hoeft verder zeker geen betoog. Ik denk dat die beiden het record aankleden toen verbeterd hebben en daarna gingen ze er in een razende vaart vandoor. Velddienst was niet altijd alleen maar kommer en kwel!
Wij hadden thuis achter de grote hof met groenten, een stukje weide liggen, waarop verschillende fruitbomen stonden en waaronder het in de zomer heerlijk vertoeven was in de schaduw. Er groeiden, appelen, peren, pruimen, kersen, en dat was een natuurlijke heerlijkheid in de zomer, waar wij als kinderen ten volle van genoten. Ik ben tot op heden een echte fruit- en groenteneter, en dat zal wel te wijten zijn aan mijn gezond eetpatroon in mijn jeugd. Als de pruimen en kersen rijp waren, had mijn ma haar handen vol aan het bereiden van ketels confituur! Eerst moesten de vruchten minutieus gewassen worden en alle slechte exemplaren werden verwijderd. Daarna werden alle kersen en pruimen ontpit, wat een behoorlijk werkje was! Dan werden de vruchten met de nodige suiker in grote ketels op het vuur gezet. Terwijl de hete brij op het vuur stond te pruttelen, werden alle glazen potjes netjes afgewassen en gereed gezet om de gelei erin te lepelen. Ondertussen moest er ijverig in de borrelende confituur geroerd worden zodat hij niet aan de bodem aanbrandde. Af en toe werd dan met een lepel een beetje van de brij uitgeschept op een bordje om te zien of de gelei voldoende opstijfde, want dan was het brouwsel klaar en werd hij met een pollepel in de glazen potjes overgeheveld. Hierin bleef hij staan totdat hij afgekoeld en opgestijfd was en dan werd er een soort gesmolten was opgegoten, die op zijn beurt hard werd en de confituur afsloot van de buitenlucht zodat hij een hele tijd bewaard kon worden.Dan werden de glaasjes afgesloten met een doorschijnend velletje papier en mooi in een koude ruimte neergezet om te bewaren. 
Door de aard van zijn werk, was mijn pa voortdurend buiten, in regen en wind, in koude en zonneschijn. Hij was een erg donker type met zwarte haren, donkere ogen en zware, zwarte wenkbrouwen. Dat gaf hem een erg streng uitzicht. Hij had bovendien een huid, die gemakkelijk bruinde. Het kaki van zijn uniform versterkte die strenge aanblik dan nog. Meestal hoefde hij helemaal niets te zeggen, maar alleen de mensen eens zijdelings aan te kijken, en ze voelden zich al niet meer op hun gemak. Dat was zeker het geval als ze iets te verbergen hadden.
