Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
31-08-2006
Weggestuurd!!
Na het groot verlof waren wij, ondanks de méér dan strenge regels, blij dat we weer naar school konden en dus ook weer op internaat! We misten onze vriendinnen en schoolmaatjes en konden niet wachten om alles te vertellen, wat we beleefd hadden tijdens het verlof. Voor sommigen waren dat reizen naar Spanje, Frankrijk, Italië enz... . Voor mijzelf zat er dat gewoon niet in en was vakantie gewoon thuis een hand toesteken en zorgen dat alle werk zo snel mogelijk gedaan was, zodat er wat vrije tijd overbleef voor het lezen van een boek of tekenen. Bij het begin van het schooljaar moesten de internen de avond van tevoren aanwezig zijn. Wij kwamen aangereisd met koffers gevuld met lakens, dekens, handdoeken, ondergoed enz... Alles werd naar de chambretten gebracht en netjes in de kast getast. Het bed werd klaargemaakt voor de nacht en heel de slaapzaal gonsde van de bedrijvigheid. Er werd wel niet gesproken, want dat was strikt verboden, maar al die geluiden van kasten, bedden, deuren enz. vertelden ons, dat wij niet alleen waren met onze voorbereidingen. Zoals ik reeds vertelde, waren de de chambretten gescheiden door houten wanden, die niet tot aan de grond reikten maar een opening lieten van ongeveer 25cm. Die eerste avond lagen we dan ook gewoonlijk op een zijde op het matje voor het bed met het gezicht naar de afscheiding en lagen zo op fluistertoon met ons buurmeisje te praten. Vakantiefoto's werden getoond en alle spannende nieuwsjes met rode wangen verteld. Het was echter opletten geblazen want de controlerende mère kwam naderbij geslopen zonder dat ook maar iemand haar hoorde. Ik geloof echt dat die een "Para"-opleiding genoten had in het besluipen van mensen! Plots ging dan de deur open en stond ze gewoon achter je rug! Afschuwelijk was dat en je hart ging in één sprong naar je keel. De straf volgde dan ook prompt! Het gevolg was, dat er al leerlingen gestraft waren, nog voor het schooljaar begonnen was! Mijn Italiaanse vriendin werd zo betrapt terwijl ze op haar zijde lag te kletsen met haar buurmeisje. Ze kreeg een ferme straf en de verwittiging, als er nog een dergelijk voorval gemeld werd, zij haar biezen kon pakken en enkele reis naar huis mocht boeken. Enige tijd later is ze inderdaad naar huis gestuurd. Het fijne hebben wij er nooit van geweten, maar er werd verteld, dat ze op de chambrette bij haar buurmeisje "betrapt" was. Ze zaten samen op het bed te praten en plots stond de "Para-mère" in de kamer. De vriendin werd niet weggestuurd, maar zij wel. Er was dan ook een duidelijk verschil in maatschappelijke stand tussen beiden. Verder heb ik weet van één ander geval, waar een leerling "vriendelijk" verzocht werd niet meer terug te komen en ergens anders haar heil te zoeken. Het was een Nederlandse A.V.d.B. Ze was groot, spontaan, open van geest en niet op haar mondje gevallen! Veel te vrijgevochten om in een gemeenschap zoals deze te kunnen aarden. Als de mère iets zei, wat haar niet zinde, durfde ze echt wel binnensmonds te sputteren : "Stom wijf". Maar dan steeds hard genoeg dat de persoon in kwestie het wel degelijk hoorde, hetgeen ook haar bedoeling was. Dat had haar reeds heel wat strafstudie en opmerkingen bezorgd, maar daar veegde ze met zwier haar voeten aan. Zij was de dochter van een gegoede Nederlandse zakenman, die veel onderweg was. Dat verklaarde haar aanwezigheid in het internaat. Zij was echter een bonte vogel, die daar schril afstak tegen de gedweeë Belgen, die wij waren. Op een dag moesten wij onze chambretten een goede poetsbeurt geven. Kasten uitruimen, met een natte doek inwendig en uitwendig afvegen en nadien als alles netjes terug op orde lag, werd dat alles gecontroleerd door de "Para-mère" A. had echter niet veel zin in poetsen, want dat was iets, wat ze echt van huis uit niet meegekregen had. In plaats van een natte doek te gebruiken voor haar kast, had ze haar haarborstel onder de kraan gehouden en was ze boven op de kast geklommen. Daar zat ze lustig nar de ander zijde te sprenkelen, terwijl ze zong : het regent , het zegent....! Het was echter niet haar buurmeisje die de nattigheid op haar hoofd kreeg maar de mère. Toen ze dat in de gaten kreeg, schrok ze behoorlijk en wilde zo snel mogelijk van die kast af. Opeens een gekraak en geraas van jewelste en A. zakte met natte borstel en al door de kast naar beneden. Dat was meteen het einde van haar carrière als clown in het internaat. Ze verdween zonder boeh of bah, en we hebben ook nooit meer iets van haar gezien of gehoord. Ik vond het spijtig, want zij was de allereerste die ooit een tennisballetje met mij geslagen heeft op het slecht onderhouden tennisplein achter het park.
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. Er werd streng op toegekeken dat we nederig en netjes waren, en in die optiek hoorden geen juwelen thuis. Streng of preuts, ik weet niet hoe ik het moet noemen. Wat bijvoorbeeld te denken over hte volgende: Tijdens de geschiedenislessen werden er regelmatig diabeelden vertoond. Dat waren dan vooral dia's van italiaanse en griekse steden en alle monumenten en beelden , die daar al jaren te bewonderen zijn. Wij vonden dat steeds geweldig, want in die tijd was het niet vanzelfsprekend dat kinderen van onze ouderdom in heel Europa op vakantie gingen. Op die manier zogen wij de pracht en praal van al die steden als het ware op.Als er echter beelden vertoond werden van mannelijke naakten, werd minuscuul de mannelijkheid afgedekt! Dit vond en vind ik zo belachelijk dat het op mijn lachspieren werkte. Als men op de Poësis en de Rethorica een reis maakte naar Griekenland of Rome, werden die beelden daar ter plaatse toch ook niet bedekt om al die tere zieltjes niet te kwetsen! Het mag dus wel duidelijk zijn, dat aan voorlichting helemaal niet gedaan werd en dat de voorbereiding op het werkelijke leven nihil was! En toch waren die geschiedenislessen zonder meer fascinerend! Het lag natuurlijk vooral aan de manier waarop de leerkracht haar stof bracht. Ze was zo gedreven en enthousiast, dat ze je automatisch meesleepte in die wereld, die zo anders was, dan de onze. Een van haar uispraken herinner ik mij nog kristalhelder: Geschiedenis is niet: er was eens, ooit, ergens in een ver vreemd land! Geschiedenis gaat over exacte plaatsen en mensen en juiste data, waar je niet met je pet naar kunt slaan. Het moet behoorlijk indruk op me gemaakt hebben, dat ik dat nu nog zo exact weet. En de liefde voor die prachtige schilderijen en beelden, die ons daar getoond werden, ben ik nooit meer kwijtgeraakt!
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. Daar de middelen, om deze kinderen iets extra's te geven, zéér beperkt waren, spaarden wij met de ganse klas voor chocolade, die hen bezorgd zou worden met Sinterklaas. De doos met die chocolade stond op de trede onder het bord, zodat wij daar voortdurend aan herinnerd werden. Op een zekere ochtend waren wij allemaal in de klas , maar de titularis was nog niet gearriveerd. Het was een getater van jewelste en iedereen praatte zowat door elkaar, met een behoorlijk volume aan lawaai tot gevolg. Opeens stond onze klastitularis achter haar lessenaar en maande ons aan tot stilte. In heel het tummult hadden we haar niet eens zien of horen binnenkomen. Toen het lawaai bedaard was, vroeg ze: Waar is de doos met chocolade???? Verdwenen! Iedereen dacht dat zij die doos weggestopt had, om ons te bewijzen, dat wij zelfs zoiets niet zagen of hoorden, als we aan het tateren waren. Na veel heen en weer gevraag drong het tot ons door, dat de doos gewoon verdwenen was! Spoorloos en nergens meer te vinden. Met het besef steeg ons verontwaardiging naar ongekende hoogte! Wie had het lef om iets, dat voor arme kinderen bestemd was, te komen stelen?? We waren geschokt tot het diepste van onze ziel. Maar de chocolade was en bleef verdwenen. We wilden 's avonds in het donker postvatten in de klas om de dief op heterdaad te betrappen, maar daar werd door de zusters een stokje voor gestoken. De verdwenen chocolade bleef een mysterie en er werd ijverig gespaard om nieuwe, te kopen voor onze beschermelingen en die werd een week voor Sinterklaas bezorgd in het home. Sinterklaasdag brak aan en wij kregen allemaal een kleine attentie: een appelsien, wat nootjes en een speculaaskoek. Eerst moetsen wij echter het kleine pennenmes zoeken van de klastitularis. Dat ding was behoorlijk klein en de klas bijzonder groot! Er kwam dus aardig wat zoekwerk bij te pas. Er werd ook langs de trede gezocht en opeens ontdekte iemand een stukje zilverpapier, dat tussen de trede en de muur uitpiepte. Met man en macht werd die trede van de muur getrokken. De ontdekking, die we toen deden benam ons de adem. Sprakeloos stonden wij allemaal te staren naar al die stukken chocolade die onder de trede lagen. Toen wij die bijeen wilden rapen en wat nader bekeken, bleek dat er overal vlijmscherpe tanden instonden en aan sommige stukken waren ganse hoeken weggepeuzeld. Ratten!!!! Alleen ratten konden dit gedaan hebben, en de gaatjes van hun tanden waren het beste bewijs. Alle chocolade werd weggegooid, want die was onbruikbaar voor consumptie. Maar die ratten, die moesten er toch nog zitten! Maar waar en hoe konden wij die vangen? Er werd gewacht tot in het weekend en op vrijdagavond werd er een grote rattenval op de eerste trap van de trede gezet. En nu was het afwachten of die slimme dieren zich ook zouden laten verschalken en of ze überhaupt nog wel honger genoeg hadden om in die kooi naar het lokaas te gaan. Zondagmorgen. Wij kwamen van de mis en waren juist gearriveerd in de refter. Zoals altijd waren we slechts met een paar leerlingen. Plots kwam onze titularis de refter in en vroeg mij even mee naar buiten te gaan. Lieve deugd, dacht ik, daar gaan we weer! Maar tot mijn verbazing vroeg ze: Jij bent toch niet gauw bang hé. Neen , antwoordde ik, ik ben zelden bang. Kom eens met me mee, vroeg ze. Ze ging mij voor naar het klaslokaal van de Poësis en ik volgde haar naar binnen. Daar stonden we allebei met grote ogen en muisstil naar die enorme rat te kijken die gevangen zat in die kooi! Ik had nog nooit een rat in levende lijve gezien en nieuwsgierig ging ik dichterbij om het beest van dichtbij te bestuderen. Ze zat toch veilig en wel opgesloten! Het dier zat in elkaar gedoken in de kooi en keek naar mij omhoog met die harde kraaloogjes. De titularis en ik zegden geen woord. Plots werd de stilte verscheurd door een ongelooflijk gekrijs van het dier. De uitdrukking: het bloed stolde in de aderen, heeft toen zijn volledige betekenis voor mij gekregen! Het was gewoon afschuwelijk! Later is het dier met kooi en al in kokend water gedompeld. Wij wisten geen enkele andere manier om er ons van te ontdoen. Wij hebben nooit meer een rat in de klaslokalen gezien of gehoord. Waarschijnlijk heeft het afschuwelijke gegil van het dier, alle anderen op de vlucht gejaagd.
Het was in het internaat ten strengste verboden om juwelen te dragen, en met juwelen werd letterlijk alles bedoeld wat ook maar diende als opsmuk. Alleen oorbellen, die doorheen de gaatjes in de oren zaten, mochten erin blijven. Ringen, armbanden, kettinkjes, met of zonder kruisje, alles moest uit en eventueel in bewaring gegeven bij de nonnen. 
Het jaar liep op zijn einde en Sinterklaas naderde met rasse schreden. Wij hadden het plan opgevat om te sparen voor een groep van kinderen, die onder toezicht geplaatst waren door de jeugdrechter, en die in Schoten of in Bonheiden, als ik mij goed herinner, woonden. Er werd zoveel mogelijk een gezinssituatie nagestreefd. De kinderen woonden dan ook met groepen van een stuk of tien samen onder begeleiding van een "leider" of "leidster". Ik meen mij te herinneren dat ze allemaal de puberleeftijd hadden. Wij zijn daar ooit een week naar toe geweest met de klas om de leiders te ontlasten en hen enkele verlofdagen te gunnen. Wij deden dan spellen met de kinderen, die niet zoveel jonger waren dan wijzelf, hielden hen bezig en hielpen eten bereiden en zaten samen met hen aan tafel. Overnachten deden wij dan weer in het internaat. 
