Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
21-11-2006
Dob, dob......
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker! Of het daarom een voorrecht is om als jongste de rij af te sluiten, is ook voor betwisting vatbaar. Iedereen meent namelijk, dat hij of zij zich met je kan en mag bemoeien, want ze zijn immers allemaal groter en ouder, en weten "het" dus beter! Kan me voorstellen, dat dat niet zo'n aangename ervaring is. Mijn jongste broer heeft het echter aan zijn hart niet laten komen en ging zijn eigen gangetje. Toen hij echter nog een baby was, werd er veel met hem getutteld. Mijn pa had regelmatig avond- en nachtdienst en was dus zelden thuis tegen slaaptijd. Als hij er dan wel was, liep hij met dat kleine ukje op zijn arm uitgestrekt door de living op en af. Hij greep hem op een speciale manier vast. Mijn broertje lag op de lengte van zijn arm en zijn hand kwam tussen zijn beentjes door tot op zijn buikje. Zo droeg hij uren met hem rond en natuurlijk viel dat kleine hummeltje op die manier prachtig in slaap. Zijn armpje aan de buitenzijde bungelde dan naar beneden en bij elke beweging of stap wiegde het heen en weer. Je kon met je vingers onder dat vuistje gaan en zo de vingertjes strekken en hij werd er helemaal niet wakker van. We waren allemaal gek op hem en dat bleek uit alles. Als ik thuis was uit het internaat, droeg ik ook uren met hem rond. Op een zekere dag ging ik hem, na zijn middagdutje, ophalen uit zijn bedje boven. Ik had hem op mijn rechterarm en hield me goed vast aan de trapleuning met mijn linkerhand. Ik stond boven aan de trap, die, zoals in de meeste huizen, gebouwd in de jaren 50, redelijk steil was en bekleed met een dikke traploper. Plotseling struikelde ik en in opperste paniek klemde ik mijn broertje tegen mij aan en hobbelde van boven naar beneden op mijn achterwerk van de trap af! Beneden aan de trap zat ik op de grond en klemde nog steeds in opperste angst de kleine tegen mij aan. En nu, dacht ik, gaat hij heel luid wenen, en dan krijg ik een pak slaag, omdat ik met die kleine van de trap ben afgedonderd. Ik durfde mij niet te verroeren en zat angstig te wachten tot het gehuil zou losbarsten! Plots zei mijn broertje: Nog dob dob! Hij had het geweldig gevonden en wilde nog zo'n ritje van boven naar beneden hobbelen. Van opluchting dat hem niets mankeerde, ben ik heel erg gaan huilen en lachen tegelijk en ik hield nog meer van hem dan ooit tevoren! Van het pijnlijke achterwerk heb ik nog de nodige weken plezier gehad en ik ben een tijdje héél voorzichtig gaan zitten!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. Zeven jaren lang was hij de benjamin en toen veranderde dat opeens. Mijn ma werd opnieuw zwanger en moest vanaf het begin blijven rusten omdat er een miskraam dreigde. Met een huishouden met 7 kinderen was dat geen sinecure, dat zal wel duidelijk zijn. Overdag hadden wij een hulp voor het huishouden en het poetsen tot 17u00 en daarna moesten wij het zelf zien te klaren. Het was een moeilijke en verwarrende tijd, maar ook aan die 9 maanden kwamen een einde. En op een zondag was het zover. In die tijd bevielen bijna alle vrouwen thuis en de vroedvrouw, die ons allemaal op de wereld had helpen brengen, was dan ook tijdig aanwezig. Mijn pa liep rond te ijsberen, alsof het zijn eerste baby was, die ging geboren worden. De druppels zweet stonden op zijn voorhoofd en hij sleepte lakens en handdoeken aan en kookte liters water. Een boiler met warm water was een luxe, die wij in die tijd niet kenden. Toen het moment van de geboorte dichterbij kwam, zegde de vroedvrouw tegen mij: Blijf maar hier zodat je kunt zien, hoe alles in zijn werk gaat. Dat is niet slecht als je dat weet! Maar dat was buiten de waard gerekend!!! Ik griste mijn fiets uit de stal en maakte als de weerlicht dat ik uit de voeten kwam. Voor geen geld ter wereld ging ik daar ook nog op toezien! Een kind krijgen, ooit wilde ik dat wel, maar erop toezien bij iemand anders??? Nooit van mijn leven! Waar ik overal heb rondgefietst die zondagnamiddag, kan ik bij benadering niet meer zeggen. Maar kilométers heb ik afgelegd. Ik had er geen benul van, hoe lang die bevalling zou kunenn duren, en ik wilde absoluut niet het risico lopen, terug op te dagen, vooraleer alles netjes opgeruimd en achter de rug was. Toen ik uren later terug thuiskwam, was inderdaad alles onder de voeten uit en lag mijn ma rustig met haar pasgeboren benjamin in de armen in bed. Hij is dus inderdaad de laatste van de rij geworden en ik, de oudste zus van 16 werd zijn meter.
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. Toch heb ik ook nog ergens anders gespeeld dan bij ons op de achterkoer! Op internaat hadden we ook een volleybalploegje en er werden matchen gespeeld tussen de verschillende schoolploegen. Als aan onze ploeg terugdenk begin ik automatisch te grinniken! Alleen al onze outfit was hilarisch We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Niet alleen in het volleybal waren we gericht op het oude Griekenland. We hebben namelijk in het voorlaatste jaar, de Poësis, samen met de laatste jaars een toneelstuk in het grieks opgevoerd. Het grootste gedeelt van de tekst werd in het grieks gebracht en de rest in het nederlands: Elektra van Sofokles. In het stuk speelt een koor van klaagvrouwen. Ik was één van hen. Wij lagen op onze knieën in een halve cirkel op de grond en moesten met bepaalde tussenpozen griekse klaagzangen aanheffen, de armen in de lucht werpen en dan weer met het armen en hoofd voorover op de grond gaan liggen. Deze beweging ging zonder verpozen door, terwijl wij onze klaagliederen aanhieven. Heel dit gebeuren leidde tot niet te stuiten lachpartijen, waarvan we eenvoudigweg niet meer bijkwamen. Als de eerste van de rij uitgelachen was gaf de laatste het gegibber terug door, omdat we tegen elkaar aan lagen en direct voelden als onze buur de lachkriebels niet meer onder controle had. Of de nonnen nu kwaad werden of niet, er was geen helpen aan! De opvoering van het stuk werd dan ook erg in vraag gesteld, want uit alles, wat er aan vooraf ging, bleek, dat wij ons niet onder controle konden houden, bij heel dat gejerimieer! De generale repetitie werd dan ook een grandioze flop! Maar geloof het of niet, de opvoering was een daverend succes en blijkbaar hadden wij al onze lachtranen al vergoten, want die dag waren er geen meer over. We waren gewoon beduusd over onszelf, en de staande ovatie, die ons te beurt viel bracht ons helemaal uit ons evenwicht. Het was een helse opdracht geweest, maar ondanks dat, hebben we op kostschool nooit zoveel gelachen als bij het instuderen van dit stuk.
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. Het gevoel dat me dan overvalt is niet te beschrijven. Mijn hersenen noteren, wat daar geschreven staat en dan zakt dat vreselijke weten door mijn keel en maag tot in het diepste topje van mijn tenen. Er staat een prachtfoto van haar man bij het bericht met daarboven de melding: Hij is deze morgen gestorven. Ik voel zo'n ontzettend verdriet! Niet voor mezelf maar voor haar en haar kinderen. Zij is zo'n ongelooflijke moedige schat, die al zoveel jaren het verdriet en beperkingen meedraagt van de ziekte van haar man. Een man die nooit klaagde en steeds optimistisch was en in die houding zonder meer gesteund werd door haar. Soms was het erop en dan weer eronder, maar nooit gaven ze de moed op. En nu valt alles weg. Ze heeft schatten van kinderen en dus staat ze er niet alleen voor. Maar zelfs die schatten van kinderen kunnen zo'n verdriet niet voor je dragen of verwerken. Dat moet je helemaal alleen doen mijn lieverd. Ze kunnen zorgen dat ze in de buurt zijn, als ruggesteun om je de warmte te geven, die uit je lijf is gevloeid bij de dood van je man. Ik voel zo'n machteloos verdriet voor jou en wil iets doen om alles minder zwaar voor je te maken, maar dat kan helemaal niet en mijn tranen, die ween ik hier maar in stilte en in het besef, dat je nog een heel zware tijd te wachten staat. Ik stuur je mijn gedachten en gevoelens en hoop, neen weet wel zeker, dat jij ze voelt. En misschien, héél misschien helpt het jou een beetje.
Dat zo'n broertje, dat 7 jaren na de jongste geboren wordt, verwend wordt, hoeft wel geen betoog zeker!
Ik heb zes broers en één zus, dat is ondertussen al bekend. Zoals dat in heel veel gezinnen in die tijd was, volgden de kinderen elkaar in een gestaag tempo op. Eén jaar of maximum twee jaren waren er tussen de op elkaar volgende broers of zussen. Zo ook bij ons. Alleen mijn jongste broer is zeven jaren later geboren dan de voorlaatste. Die voorlaatste, die wij Puk noemden, was dus 7 jaren lang het jongste kind. Ik heb daar uren mee rondgedragen. Het was namelijk in die tijd, dat mijn ouders gebouwd hebben. De blokken om de kelder op te metselen werden ook nog zelf gemaakt. Ergens heb ik nog een foto, waarop wij allemaal op de hurken rond de hoop mortelspecie zitten. Mijn pa met een shop om de brij te mengen en mijn ma, die toen in verwachting was van mijn voorlaatste broer, bracht de vormen met specie naar de hof en draaide die daar voorzichtig om, zodat ze mooi konden drogen en later als bouwstenen voor de kelder konden dienen. In de loop van die bouwperiode is mijn ma dan bevallen van Puk. Ik vind het gek dat ik aan die geboorte geen herinnering heb! Aan de tijd, die dan volgde zoveel te meer! Ik heb zoveel met dat kleine hummeltje rondgesleept, dat het wel mijn eigen kind leek. Het was een heel rustig jongetje en die karaktertrek is tot op de dag van heden niet veranderd. Hij had een bos krullend haar en grote gitzwarte ogen. 
Volleybal: het heeft eigenlijk heel mijn jonge leven beheerst, en als ik daarover nadenk ook nog een heel veel jaren van mijn leven als getrouwde jonge vrouw! In mijn jonge jaren waren er nauwelijks meisjesploegen, en als ze er waren, dan was dat in de grotere steden en zaten ze echt niet te wachten op meisjes van de boerenbuiten! Ik heb veel meegespeeld met mijn broers en moest de nodige meppen incasseren, evenals verstuikte vingers en bloeduitstortingen aan de binnenkant van de polsen door het opvangen van smashen en opslagen. 
We waren namelijk gekleed in een griekse witte tuniek 
die tot iets boven de knie reikte. Er mocht namelijk niet teveel vrouwelijk vlees tentoon gesteld worden!Dat daar alleen andere vrouwen naar keken, werd niet eens in betracht genomen! In onze taille werd een mooie groene band aangesnoerd. Een van de voornaamste dingen bij het spel was, dat we het elegant en sierlijk speelden. Moet je je zoiets voorstellen! Er werd niet getraind op kracht, uithoudingsvermogen, snelheid en precisie, neen sierlijk omhoog springen met één been iets naar achter gestrekt, dat was de boodschap. Dat is toch om te gieren, of niet? 
De witte internaatskleur van onze benen werd , lach niet,met chicoreiwater bruin gemaakt! Je mocht niet te hard zweten en het mocht vooral niet regenen, want anders zagen wij eruit als bruin gestreepte zebra's!
Ik wandel op sennet van de ene rubriek naar de andere . Lees hier iets en sta stil bij het weer iets anders. PLots zie ik dat ik een privé-berichtje heb. Persoonlijke post is altijd fijn, en dus open ik snel dat bericht, dat van een vriendin komt, die ik via sennet heb leren kennen, en daarna reeds de nodige keren heb ontmoet. 
