Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
Het was zomer en de wereld had de kleuren van licht en zon. Bovendien was het grote vakantie en het leven zag er voor de komende maanden heerlijk uit! Hoe graag ik ook naar school ging, vakantie was ook niet te versmaden en ik genoot met volle teugen. Toch hadden wij niets bijzonders om naar uit te kijken, want geld voor reizen was er niet en thuis moest, zoals steeds, aangepakt worden! Ik stond dan ook te strijken en niettemin genoot ik met volle teugen van de dag en het leven. Mijn broer N., die een jaar jonger was dan ik, liep voorbij en vroeg: heb je mijn hemd al gestreken? Ja, dat had ik inderdaad en het hing netjes op een kleerhanger te wachten, totdat ik het in de kast zou hangen. Dat heb ik namelijk straks nodig, zegde hij. Toen vertelde hij mij, dat hij te voet naar Scherpenheuvel zou gaan en diezelfde avond aan de tocht zou beginnen. Hij had namelijk beloofd, dat hij dit zou doen, als hij zonder kleerscheuren of herexamens zijn jaar zou afsluiten. Alles was in kannen en kruiken en dus diende hij zijn belofte na te komen! In onze kinderjaren werden zulke beloften nog gedaan en we hielden ons dan ook strikt aan de afspraak. Eigenlijk leek het een beetje op handeltje drijven met de hemel! Het idee sprak mij wel aan en ik beloofde prompt dat ik hem zou vergezellen op zijn tocht. Het zullen zo om en bij de 55 à 60 kilometers enkele reis zijn en dat was en is een behoorlijke afstand om in je ééntje te lopen. Mijn grootmoedige belofte deed ik terloops en ging gewoon door met mijn strijkwerk, in plaats van even wat te rusten, vooraleer die tocht aan te vatten. Zo nonchalant kan natuurlijk alleen maar jeugd omspringen met het vooruitzicht om een ganse nacht te lopen. Wij zouden rond 21u00 vetrekken in de hoop om de volgende morgen veilig en wel aan te komen in Scherpenheuvel. Zo gezegd, zo gedaan. Wij hadden beiden een rugzak met drinken, boterhammetjes en wat fruit bij en daarmee moesten wij het doen. Zelfs geen deken of plaid om onderweg eens uit te rusten, zat er in die rugzak. Wie denkt er nu aan rusten als je 17 en 18 jaar oud bent! Vol goede moed vetrokken wij en aan gespreksstof hadden wij nooit gebrek. We hadden een erg goede band met elkaar en konden uren met elkaar babbelen over vanalles en nog wat. We liepen gestadig door en langzaam haalde de duisternis ons in. We hadden ondertussen al lang in de gaten dat het geen sinecure zou worden en dat wij eigenlijk véél te weinig drank meegenomen hadden. We besloten dan ook op een bepaald moment om maar ergens iets warms te gaan drinken, zolang er nog kans was dat er een of ander café open was, en zo ons meegeebrachte drinken te bewaren voor de uren en kilometers, die nog voor ons lagen. Het was een gewone avond in de week en in de meeste café's brandde er al geen licht meer tegen middernacht. Maar plots zagen wij een gelegenheid, die iets verder van de weg lag en waar nog licht brandde.Weliswaar een gedempt licht maar het was ook al middernacht, dus vonden wij dat niet echt vreemd. Het gebouw leek op een paviljoentje en had iets romantisch! Wij gingen naar binnen en keken een beetje ongemakkelijk rond, want we waren er allesbehalve aan gewend om naar café's of andere horecazaken te gaan. Er zaten enkele mannen aan de toog en achter de toog stond een fel opgemaakte mevrouw, die ons nogal verwonderd bekeek. Wij lieten ons echter niet uit ons lood slaan en namen plaats aan een rond tafeltje en deponeerden onze rugzakjes naast onze stoelen. Ondertussen hadden ook de mannen op de barkrukken zich naar ons omgedraaid en bestudeerden ons, alsof we wezens van een andere planeet waren. De dame kwam naar ons tafeltje en noteerde onze bestelling: twee warme chocomel, die wij genietend uitdronken en nadien nog eens aanvulden met hete koffie. Zo, nu waren we weer klaar voor het vervolg van onze tocht. We rekenden af, zegden vriendelijk goedenavond, hetgeen op wat gebrom werd onthaald, en vertrokken voor het vervolg van onze bedevaart. We hebben de ganse nacht doorgelopen en op een bepaald ogenblik loop je als in trance of op automatische piloot. Maar we wisten niet van opgeven en we vertikten het om autostop te doen. Te voet was te voet en belofte maakt schuld, zo eenvoudig was dat. Wij zijn, na een bezoek aan de basiliek, wel per autostop terug naar huis gekomen, want de terugreis ook nog eens lopend af te leggen, dat zagen we niet meer tot een goed einde te brengen. Wij hadden het er onder elkaar wel nog over gehad, dat die mensen in dat café ons toch maar raar bekeken hadden, en wat daar wel de reden voor geweest kon zijn! Wij konden er geen verzinnen. Jaren later gingen mijn man en ik na onze huwelijksreis in het dorp van dat cafeetje wonen, en begreep ik eindelijk de oorzaak van die rare blikken. Het café bleek namelijk een gelegenheid te zijn voor dames van lichte zeden, die hun diensten te koop aanboden aan de bezoekende mannen. Dus die gingen daar echt niet alleen naar toe om iets te drinken. Geen wonder dat hun ogen bijna uit hun kassen rolden, toen ze die twee snotneuzen met hun rugzakje daar zagen binnenstappen om een choco te drinken! Mijn broer en ik kwamen niet meer bij, toen de waarheid tot ons doordrong. Op bedevaart gaan en de eerste stop, die we inlasten was een hoerenkot!
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug!
Blijkbaar was dat kapsel erg "in" tijdens onze jeugdjaren, dat wil zeggen voor vaders dan toch. Ook mijn pa had de haren opgeknipt maar bovenop moesten ze lang zijn en werden ze met veel zorg netjes in de plooi gekamd. Hij gebruikte geen spul om ze op hun plaats te houden, omdat dit alleen maar in zijn kepi zou blijven hangen, van zodra hij die opzette. Met die lange haren bovenop zijn hoofd, daar kon je vanalles mee! En of we dat uitgeprobeerd hebben! Als mijn pa al eens thuis was omdat hij eerst later moest gaan werken of gewoon omdat hij een vrije dag had, dan deed hij na het middageten een tukje. En het rumoer van 8 kinderen en een spelende radio boven zijn hoofd, konden hem niet uit het land der dromen halen. Hij was in no time vertrokken en sliep de slaap der rechtvaardigen, diep en geruisloos! Dan namen mijn zus of een van mijn broers en ik een kam en een borstel en begonnen zijn haar te kammen, van links naar rechts en van rechts naar links . We kamden niet altijd in dezelfde richtig wat hem af en toe een ah!! ontlokte maar niet in staat was om hem uit het rijk der dromen terug te halen. Blijkbaar had dat kammen een rustgevende invloed op hem. Op mij heeft dat hetzelfde effect. Van die lange slierten maakten wij gevlochten staartjes en gewone staartjes met een kleurig elastiekje rond. Deze laatsten stonden dan rechtop zijn hoofd te prijken als mini-palmboompjes. Na een tijdje werden wij, kinderen, het spelletje moe en vertrokken om ons met wat anders bezig te houden. Onze attributen lieten we achter en mijn pa sliep zalig verder, zonder zich ergens van bewust te zijn. Op een bepaald ogenblik schoot hij natuurlijk wakker, rekte zich eens uit en bekeek de kammen en borstels naast hem op het tafeltje. Hij stond op om zich een beetje te verfrissen en zijn lange dierbare slierten in de plooi te leggen. Ik vergeet nooit zijn gezicht, toen hij zichzelf die eerste keer in de spiegel bekeek, met onze prachtige kunstgewrochten op zijn hoofd. Eigenlijk was het zonde, dat hij die zomaar verwijderde, maar hij was zelf blijkbaar een andere mening toegedaan. Prachtig was het, en ik heb maar van één ding spijt, en dat is dat er nooit iemand op het idee gekomen is hier een foto van te maken!!
Schilderij: Pavia collection Middagdutje 1890 naar van Gogh
Een jaar is voorbij en het nieuwe is gestart. Ik vind het een prachtig getal 2007, want ik heb duidelijk iets met 7 en 3. Zelfs mijn geboortedatum heeft alles te maken met deze twee cijfers, en misschien is dat dan wel de oorzaak van mijn voorkeur! Ik ben een winterkind en in januari geboren, maar bij winter stel ik mij echt iets anders voor dat het druilerige weer, waarmee wij nu verwend worden. Terwijl ik deze woorden tokkel, tokkelt buiten de regen tegen de ramen en het liefst van al neem ik daar helemaal geen nota van. Ofschoon ik midden in de winter geboren ben, ben ik echt een zonnekind en kom ik pas echt tot leven als Laura staat te stralen in de lucht en de hele wereld zich wentelt in bonte kleuren en geuren. Deze tijd van het jaar is uitermate geschikt om onder te duiken in herinneringen?. Oude foto's en tijdschriften opdiepen, die ik weet niet hoe lang al, ergens in een la vergeten liggen te wezen. Zo ontdekte ik verleden week enkel oude boekjes in een heel grote la. Daar ga ik dan echt bij op de grond zitten en ben ik de eerste uren niet meer weg te slaan uit het verleden. Ben ik echt al zo oud???? Ik ontdekte een oud banjoboekje, dat ik ergens in 1950 gekregen heb. Ik heb een oude banjo geerfd van mijn pa. Hij heeft hem mij gegeven, nog tijdens zijn leven, omdat ik de enige ben van de kinderen , die erop kan spelen. Het ding hangt tegen de grote schouw aan de open haard en is wel speciaal. Ik kan echt niet zeggen hoe oud het is, maar bestaat uit glanzend metaal, en helemaal rondom mooie metalen clipsen erop. Het heeft geen bodem, zoals de meeste banjo's wel hebben, hetgeen resulteert in een helder mooi geluid. De kop aan het uiteinde van de hals is uitgesneden als een bloem. Het model van deze banjo staat in het boekje beschreven als een amerikaanse banjo, en eigenlijk zou ik heel graag weten, hoe bejaard het ding werkelijk is! In elk geval ouder dan ik! Buiten dit boekje, vond ik nog verschillende personeelstijdschriften van firma's, waar ik gewerkt hebt. Eén van die firma's was Siemens A.G. en terwijl ik rustig in de boekjes zat te bladeren kwam ik tot de ontdekking dat het allereerste nummer ook erbij was. In dat nummer staat een intervieuw van een redacteur met mijzelf en dat ter gelegenheid van het feit dat ik de wedstrijd gewonnen had, die uitgeschreven was voor het kiezen van een naam voor het splinternieuwe tijdschrift. De naam moest bruikbaar zijn voor het nederlandstalig en franstalig gedeelte van België. Ik had aan de wedstrijd deelgenomen, gewoon omdat ik graag met taal en woorden speel. Er waren maanden overeen gegaan en plots kreeg ik op mijn bureel een telefoontje met de mededeling: Proficiat, u heeft gewonnen. Gewonnen???? Wat had ik gewonnen?? Ik wist niet eens meer dat ik aan de wedstrijd had deelgenomen, omdat er zoveel maanden overeen gegaan waren, en ik wel meer dingen invulde en opstuurde. Ik moest dus vragen, waar en wat ik gewonnen had. De naam die ik voorgesteld had, was uitgekozen voor het tijdschrift : SIEM-phonie. De stem van Siemens en de samenklank in harmonie van alle personeelsleden van het bedrijf. Vandaar de allusie op symfonie. Ik was natuurlijk behoorlijk blij en ook trots dat mijn inzending bekroond werd. Er volgde een prijsuitreiking, genoemd intervieuw en een foto, die in het eerste nummer gepubliceerd werd. Ik kijk naar die foto en zie een jonge vrouw met lange haren, die gelukgewenst wordt door de beide directeuren en de personeelschef. En dan kijk ik naar de omslag van het boekje en dit eerste nummer werd uitgegeven in december 1975: 31 jaar geleden en nog steeds draagt het blad die naam. Ik ben al een beetje oud, maar nog niet vergeten!
Want jij laat alle
Ik ben op wandel door de blogs, bij mijn geliefde blogvriendin Bojako gestuit op haar beschrijving van de lange spieren haar op het hoofd van haar vader! En floep, alles kwam terug! 
