Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-06-2007
Natuurgeweld.
Dat de natuur zich niet aan de regels houdt, tenminste niet aan die, die de mens opmaakt, is de laatste tijd wel heel erg duidelijk . Koud en nat als het droog en warm zou moeten zijn, en omgekeerd. Op de ene plaats in Europa vallen mensen dood van de hitte en weer elders verdrinken er andere, of verliezen have en goed door de overlast aan regenwater. Heel dat natuurgeweld fascineert me maar beangstigt me ook bij tijd en wijle.
Het zal een jaar of vijftien geleden zijn. We waren met de wagen naar Zuid-Tirol gereden en hadden daar een onderkomen gevonden in een heerlijk klein pension. Je arriveerde er via een klein weggetje dat van de "hoofdweg" afboog en dan reed je over een bruggetje. Zo reed je rechtstreeks het erf van het pension op. Dat werd gerund door een vrij jong paar, waarvan de man ook begeleide bergwandelingen verzorgde. Het verblijf was idyllisch en aangenaam en de verzorging uitstekend. De bazin stond aan het fornuis en trakteerde ons op lekkere maaltijden en zelfgebakken koeken, die het hele huis deden geuren. Ik begin te watertanden als ik de woorden neerschrijf. Het weer was niet denderend en werd elke dag een beetje slechter. Ik had mijn tennisspullen meegebracht maar van tennissen was geen sprake. Het regende voortdurend en het ene onweder volgde op het andere. Als ik op een zomervakantie vertrekt, sleur ik niet ook nog eens hopen warme kleren mee en ik was dus maar al te blij dat ik mijn training , tennissokken en tennisschoenen aan kon doen om niet te verkleumen van de kou. Van ellende was ik het nabij gelegen dorp ingereden en had in een winkel breigaren en -naalden gekocht en in een andere een boekje met modellen en ik heb de vakantie doorgebracht met breien!!! Op een morgen stonden wij op en gingen naar buiten om de toestand eens op te nemen. Het was ongelooflijk! Het vredige beekje onder het brugje was veranderd in een kolkende massa! Ganse boomstammen kwamen naar beneden gedonderd. Later bleek dat de rand van de weg in stukken was weggespoeld en zeer gevaarlijk werd voor auto's. We waren de weg een eind omhoog gereden maar moesten uit veiligheidsoverwegingen terugkeren. Niet zo ver verwijderd was een ganse camping weggespoeld, zo bleek later. Auto's en caravan's, tenten enz alles was kapot of had zware schade opgelopen. Het idyllische plekje was veranderd in een plaats van onheil en verdriet. En opeens voel je dan hoe nietig en machteloos een mens is, als hij zich moet meten met natuurgeweld.
Ik vind het heerlijk om op verlof te gaan wat niet wegneemt dat ik ook altijd weer heel graag thuiskom. Wij zijn reeds een jaar of vijf met een groep kennissen in het voorjaar naar Salou gegaan en de mannen namen allemaal de koersfiets mee. Elke morgen na het ontbijt stonden ze om 09u00 gereed in groot ornaat en werden de dagelijkse kilometers aangevat. Het gebied is er vrij bergachtig en het is dus geen trip voor doetjes. De mannen zijn echter nogal wat gewend en dat leverde dus helemaal geen problemen op.Tegen 13u00 waren ze dan terug in het hotel, namen een douche en dan gingen wij samen eten. Dit jaar zouden we maar met enkelen op verlof vertrekken en het werd juni in plaats van mei. Een vriend, die sinds enkele jaren terug single is, zou ons vergezellen met koersfiets uiteraard en hij zou samen met M. mijn man dan de dagelijkse ritjes afmalen. We wilden eens iets anders, dus werd er gekozen voor Lloret de Mar, waar wij zelf reeds enkele malen geweest waren, en onze vriend had daar nog al een fietsvakantie doorgebracht. Wij kozen een hotel, op 150 meter van de zee, volpension en maar halfpension betalen, gratis wijn en water aan tafel en wat het belangrijkste was: in de periode dat wij er waren werd er geen singletoeslag gerekend en dat was voor onze vriend de reden, waarom hij vooral graag naar dit hotel wilde. Voor ons geen probleem, dus werd er geboekt. Wij zouden vertrekken op 03 juni. Eind maart werd onze vriend echter aan een gecompliceerde hernia geopereerd. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Geen vakantie, want die lange reis kon niet voor een rug die nog in de herstelperiode was! Nu ja, dan gaan we maar met ons tweetjes zegden M. en ik tot elkaar. Uiteindelijk waren we met z'n vieren, want een ander stel, waarvan de man ook veel fietste en die ook al mee waren geweest naar Salou, wilden graag meegaan. Voor ons niet gelaten, dus waren we met z'n vieren bij het vertrek. Het hotel kon de vergelijking met de hotels in Salou niet doorstaan, maar het zag er goed uit, de kamers waren goed en proper, het eten was fatsoenlijk en de gebruikersprijzen waren meer dan redelijk. Voor een kop koffie betaal ik hier in ons dorp meer dan daar in het hotel en die "cafe con leche" is stukken lekkerder! Het probleem was echter: in de voormiddag was er geen straaltje zon aan het zwembad of ergens anders waar gezond kon worden. Op het heetste van de dag, de namiddag, volle zon maar niet uit te houden van de hitte, omdat er geen zuchtje wind aan je kon, door al de hoogbouw rondom. En wat ik op al die jaren nog ooit heb meegemaakt: in het hele hotel was er geen enkele parasol, niet gratis en niet te huur. Dus kon je alleen maar even een kwartiertje in de zon en dan maar ergens terugtrekken onder een overkapping , waar biljart en ping-pongspel stonden, ofwel verdwijnen naar je kamer. Het ergste echter waren de nachten. Het hotel lag inderdaad maar 150 meter van de zee, maar men vergat erbij te vermelden, dat het op de boulevard lag waar heel veel discotheken en dancings gelegen waren. Het was elke nacht to minstens 06u00 in de morgen lawaai, geschreeuw, gebrul, gelal, dat je zelfs door de schuifpui te sluiten, niet buiten kon houden. Als we s' avonds van onze avondwandeling langs de zee terug naar het hotel wandelden, kon ik mijn ogen niet geloven. Er waren groepen van jongeren (kinderen!) bij van 13-14 jaar. Als je de gezichten bekeek en het geroep en getier aanhoorde, vroeg je je af wat ze gedronken, geslikt en gespoten hadden. En dan moest de nacht nog beginnen. De politie was elke nacht massaal en nadrukkelijk aanwezig en daardoor werd er nauwelijks gevochten. Voor ons hotel stonden soms 6 wagens met politieagenten. Als de feestvierders dan rond een uur of vijf-half zes uit de discotheken gezet werden, trokken ze brullend en lallend over de straten en ganse groepen lagen op de trappen voor de hotels of op het strand waar er volop aan seks werd gedaan en waar je hier en daar een meisje naar haar slipje zag zoeken, vooraleer ze verdween. Ik heb zelf een kleindochter van 9 jaar, bijna 10 en als ik me voorstel dat zij daar tussen loopt, keert mijn maag zich om en ga ik gubbelen. Elke morgen, rond een uur om half zeven, zeven uur worden de straten met veel water en onder hoge druk zuiver gespoten , daarna komt er ook nog een keerauto en daarna een stofzuiger om de resten op te zuigen. (o.a. plastieken flesjes en ander soortgelijk gerei.) En 's morgens vroeg zag alles en zuiver en netjes uit. Als je pech had, lagen er in de kamer langs of boven je van die jongeren, die dan verder gingen met vieren, als ze naar hun kamer verdwenen. Dit hebben we één nacht (morgen) meegemaakt. Conclusie: ik stel me van vakantie heel wat anders voor en Lloret is best mooi, maar ik hoef het nooooooooooit meer te zien.
Ja zo'n stokje hebben er al velen doorgekregen en Pazke heeft mij er ditmaal mee bedacht. Ben een beetje laat met mijn reactie, maar was op verlof en kreeg het bericht te laat onder ogen. Nu zal ik me dan maar van mijn opdracht kwijten, maar het is echt iet zo simpel als het klinkt.
Wat zou ik echt nog willen vooraleer ik voorgoed de ogen sluit? Dat is het een en ander hoor en waarschijnlijk voor een groot deel niet haalbaar of te verwezenlijken, maar ik waag een poging. Grinniken mogen jullie allemaal maar niet te hard hé!
-Alle dingen, die in mij borrelen in goede banen leiden en een boek(je) schrijven. -Ooit met ons koor een overweldigende avond brengen, waarvan de mensen totaal ontroerd geraken en vooral steeds muziek kunnen blijven maken. -Een reis maken door Zuid-Amerika en speciaal door Brazilië en eindelijk mijn jarenlange penvriend in levende lijve ontmoeten. -Nog meemaken dat mijn kleinkinderen afstuderen, even- tueel trouwen en kinderen krijgen. -Dat ik nooit hoef mee te maken dat ik mijn kinderen of kleinkinderen verlies. -En als ik dan al oud mag worden, redelijk gezond blijven naar lichaam en vooral naar geest.
De goede fee die hiervoor moet zorgen, zal haar handen meer dan vol hebben, denk ik, maar het zijn dan ook maar wensen, en de meeste wensen blijven, zoals geweten, onvervuld. Daarom zijn het wensen.
Ik geef dit stokje door aan Hartendame 2 Floreanne Zonneke.
In de gangen tussen de verschillende hotels stonden er regelmatig kraampjes, waar allerlei soeveniers te koop werden aangeboden. Er was ontzettend veel houtsnijwerk bij en voor een appel en een ei kon men mooie handgesneden beeldjes kopen.Wat ik erg apart vond, was een kistje, waarin je allerlei zaken kon opbergen (zoals dokumenten, of juwelen, of eender wat, dat helemaal kunstig bewerkt was en dat een geheime vergrendeling had, zodat men het niet zomaar kon openen. Ik heb zo'n kleinood gekocht en heb het nog steeds in mijn bezit. Ons zoontje vond het geweldig, een kist met een geheime sluiting. Het bracht zijn fantasie helemaal op hol. Ook haakwerk en kunstbreiwerk, waaronder tafellakens, kocht je er voor een prikje. Aan een van de kraampjes stond een oud vrouwtje. Tenminste in mijn ogen was ze oud, maar misschien niet in jaren.Ze was klein en tenger en helemaal in het zwart gekleed. Wij hadden aan haar kraampje staan kijken en plots sprak ze me aan. Ik verstond natuurlijk geen jota maar met gebaren gaf ze me te verstaan dat ze graag mijn ringen wilde hebben en ik mocht kiezen wat ik maar wilde uit haar kraam. Natuurlijk had ik daar geen oren naar. Ze kon die juwelen echt niet betalen met haar koopwaar en vooral, ik wilde mijn ringen niet kwijt omdat ze dierbare geschenken waren. Dit fenomeen maakten we nog verschillende keren mee. Vrouwen, die met hun handwerken op de muurtjes langs de weg zaten, vlak langs het strand, wilden hun handwerk ruilen voor nylon kousen, nylon slipjes etc , etc. De badmeester van het hotel, Tony, maakte regelmatig een praatje met mijn man M. Hij sprak dan wel roemeens, maar daar deze taal veel gelijkenis vertoont met het italiaans, kon M. zich met hem onderhouden door gebruik te maken van italiaans en frans. M. was op een bepaald ogenblik gekleed in een zwarte broek, zwart tricot hemd en een riem met mooie gesp. Tony was totaal verliefd op de outfit en heeft hem de oren van het hoofd gezaagd om hem die te verkopen. Het waren favoriete kleren van M. (en voor mij!) en die verkoop je zomaar niet. Bovendien was Tony zo tenger en een stuk kleiner dan mijn man, dat die kleren hem absoluut niet zouden passen. Dit zijn werkelijk dingen, die me bijgebleven zijn. Ook de gewoonte om op het strand rond te lopen, helemaal ingesmeerd met zwarte modder, die heilzaam heette te zijn, was een meer dan komisch zicht! De zakjes modder kon je blijkbaar kopen. Schouders, nek, rug, of been werden ermee ingesmeerd en door de zon was dat zo opgedroogd. En dan maar met modder besmeurd rondlopen en hopen dat het ook heil brengt! M. ging elke namiddag zijn middagdutje doen, als hij op vakantie was. Zelf dacht ik er niet aan om tijdens de dag op mijn kamer in bed te kruipen. Ik ging tegenover het hotel op het strand liggen en rustte daar wat, speelde met onze zoon of volgde het doen en laten van de badgasten. Op een bepaald ogneblik lag ik op mijn buik met mijn hoofd op mijn armen en was blijkbaar een beetje aan het soezelen. Plots voelde ik hoe vingers over mijn ruggegraat liepen naar mijn hals toe. Dit was een van de gewoontes van mijn man als hij uit zijn dutje terugkeerde en mij op het strand aantrof. Ik keek niet op en liet hem rustig zijn gang gaan. Plots hoorde ik een vreemde mannenstem iets zeggen en daarna in gebroken engels: I love you. Dit was dus zeker niet mijn man! Met en ruk schoot ik rechtop en daar zat een wildvreemde Roemeen liefdesverklaringen af te leggen. Ik kon hem met geen mogelijkheid meer van me afschudden of diets maken dat ik hiervan niet gediend was! Door het feit dat ik mooi rustig bleef liggen toen zijn vingers over mijn rug wandelden, besloot hij dat ik "het" en "hem" prettig vond! De hulp van Tony, die in de gaten kreeg, wat zich daar afspeelde, was toen meer dan welkom. Hij kwam naar me toe, beet de man enkele zinnen toe, waarop die met hangende pootjes afdroop. Ik vertelde mijn man naderhand , wat er gebeurd was, in de hoop dat hij dan niet elke middag zijn dutje zou gaan doen. Zijn droge repliek was: Zie je wel dat jij je wel uit de slag trekt!
Dat de natuur zich niet aan de regels houdt, tenminste niet aan die, die de mens opmaakt, is de laatste tijd wel heel erg duidelijk . Koud en nat als het droog en warm zou moeten zijn, en omgekeerd. Op de ene plaats in Europa vallen mensen dood van de hitte en weer elders verdrinken er andere, of verliezen have en goed door de overlast aan regenwater.
Ik vind het heerlijk om op verlof te gaan wat niet wegneemt dat ik ook altijd weer heel graag thuiskom. Wij zijn reeds een jaar of vijf met een groep kennissen in het voorjaar naar Salou gegaan en de mannen namen allemaal de koersfiets mee. Elke morgen na het ontbijt stonden ze om 09u00 gereed in groot ornaat en werden de dagelijkse kilometers aangevat. Het gebied is er vrij bergachtig en het is dus geen trip voor doetjes. De mannen zijn echter nogal wat gewend en dat leverde dus helemaal geen problemen op.Tegen 13u00 waren ze dan terug in het hotel, namen een douche en dan gingen wij samen eten. Dit jaar zouden we maar met enkelen op verlof vertrekken en het werd juni in plaats van mei.
Ja zo'n stokje hebben er al velen doorgekregen en Pazke heeft mij er ditmaal mee bedacht. Ben een beetje laat met mijn reactie, maar was op verlof en kreeg het bericht te laat onder ogen. 
In de gangen tussen de verschillende hotels stonden er regelmatig kraampjes, waar allerlei soeveniers te koop werden aangeboden. Er was ontzettend veel houtsnijwerk bij en voor een appel en een ei kon men mooie handgesneden beeldjes kopen.Wat ik erg apart vond, was een kistje, waarin je allerlei zaken kon opbergen (zoals dokumenten, of juwelen, of eender wat, dat helemaal kunstig bewerkt was en dat een geheime vergrendeling had, zodat men het niet zomaar kon openen. Ik heb zo'n kleinood gekocht en heb het nog steeds in mijn bezit. Ons zoontje vond het geweldig, een kist met een geheime sluiting. Het bracht zijn fantasie helemaal op hol. Ook haakwerk en kunstbreiwerk, waaronder tafellakens, kocht je er voor een prikje. Aan een van de kraampjes stond een oud vrouwtje. Tenminste in mijn ogen was ze oud, maar misschien niet in jaren.Ze was klein en tenger en helemaal in het zwart gekleed. Wij hadden aan haar kraampje staan kijken en plots sprak ze me aan. Ik verstond natuurlijk geen jota maar met gebaren gaf ze me te verstaan dat ze graag mijn ringen wilde hebben en ik mocht kiezen wat ik maar wilde uit haar kraam. Natuurlijk had ik daar geen oren naar. Ze kon die juwelen echt niet betalen met haar koopwaar en vooral, ik wilde mijn ringen niet kwijt omdat ze dierbare geschenken waren. 
