Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
24-08-2007
Sneller, snelst.....
Het waren lieverds, Valiant en Boots, en ze genoten met volle teugen van het feit dat ze konden rondrennen. Ik heb zelfs nooit begrepen, dat ze niet eenvoudig over de omheining sprongen en er vandoor gingen, want dat was voor hen een fluitje van een cent. In de zomer liet ik ze overdag, als wij werken waren, steeds buiten in de "hondenweide" zodat ze konden ravotten zoveel ze wilden. Vanuit die weide konden ze via een luikje binnen in een tuinhuis, waar ook een warm nest voor hen gemaakt was, zodat ze niet in regen en wind buiten hoefden te blijven tijdens onze werkuren. Op zekere dag, toen ik hen wilde binnenhalen, merkte ik schrammen op hun snuit. Felle vuurrode schrammen! Ik schrok behoorlijk. Vader en zoon waren toch zeker niet aan het vechten geslagen! Lieve deugd, wat moest ik hiermee aan! Ik besprak dat met M. en beiden wisten we niet wat we ervan moesten denken. We hadden nooit iets gehoord en Boots aanvaardde duidelijk het meesterschap van zijn vader. Valiant at eerst en daarna Boots. Nooit problemen. Maar waarvan kwamen die schrammen?? Op een vrije dag stond ik boven voor het raam naar hen te kijken. In de weide zag ik iets wit-zwart-rood liggen en ik kon absoluut niet ontwaren, wat het precies was. Het gekke was: ik wilde en durfde ook helemaal niet te gaan kijken! 's Avonds zegde ik tegen M. dat hij eens bij de honden moest gaan kijken, "want daar ligt zoiets raars". Hij ging naar de honden en ik zag hem daar een tijdje bezig met een en ander opruimen. Toen hij terug naar binnen kwam, vroeg ik hem wat daar gelegen had. Droog antwoordde hij: een kat! Ik wist niet wat ik hoorde! Ja een kat en Boots en Valiant hebben haar zo ongeveer uitgekleed. Katten zijn snel en hebben 7 levens, zo wordt verteld, maar deze had haar laatste leven geleefd! Nu begrepen we waarvan Vialant en Boots die schrammen op hun snuit hadden. Die kat had zich een plaatsje eigen gemaakt in het tuinhuis bij de honden. En ik zegde al: konijnen en katten, dat is geen goede combinatie met jagers, die whippets toch zijn. Ze hebben dus gevochten, maar die kat kwam weer (is toch een liedje hé). En één keer was ze niet snel genoeg en was haar 7de leven voorbij! M. heeft het cadaver opgeruimd en onze honden hebben nooit meer schrammen op hun snuit gehad. Ze lagen langerekt in de zon, terwijl de bijen en vliegen rond hun snuitje zoemden. Eén keer zag ik hoe Valiant op zijn achterste poten stond rond te draaien met zijn spitse snuitje omhoog geheven en de voorpootjes gebogen. Hij stond als het ware ballet te dansen. Gefascineerd stond ik het schouwspel te bekijken en kreeg toen in de gaten dat hij meedraaide met een vlinder, die rond zijn kop fladderde en hem blijkbaar helemaal betoverd had. Een andere maal hoorde ik hem blaffen, hetgeen sowieso héél raar was, en zelden of nooit gebeurde. Ik ging kijken en zag hem met de lenden omhoog, kop en voorpoten vooruit en dan weer terugtrekken, en weer vooruit en terug.... Iets in het gras scheen niet pluis te zijn. M. bekeek het tafereeltje en zegde: dat is gegarandeerd een egel in het gras. Hij ging kijken en inderdaad. Valiant had zijn neus reeds verschillende keren gestoten aan de opgezette stekels van de egel en begreep maar niet wat dat stekelige beest in zijn weide deed. M. heeft de egel op een schop genomen en in de tuin gezet. En de rust keerde weer.
Aanvankelijk hadden we maar één whippet, Valiant Van der Schicht. Hij was beige-bruin met een witte bef. Zijn snuitje was spits, lijk bij alle whippets en zijn ogen amandelvormig of Bambi-ogen. Valiant was een uitzonderlijk rustig dier. Hij had nog snelheidsracen gelopen en was later door de eigenaars uit het wedstrijdcircuit genomen, toen hij een pootje gebroken had. Die werd gespalkt en is perfect genezen, zodat hij er echt totaal geen hinder meer van had. Wij hebben hem dan nadien gekocht van de eigenaars, en mijnheertje was verwend omdat het pootje in het gips gezeten had en hij voortdurend gedragen werd. Wij waren niet van plan om hem te dragen, en hij bleef mooi beneden staan aan de trap van de garage naar de gang. Wij lieten hem staan en toen hij zag dat hij ons niet voor zijn karretje kon spannen, kwam hij netjes de trappen opgetrippeld. Hij blafte nooit, behalve als hij een kat of konijn zag. Die honden worden namelijk getraind met konijnenvellen en tijdens de racen rennen ze ook achter een konijnenvel aan , dat via een katrol zeer snel voortbewogen wordt. Aan de eindmeet staan dan de baasjes hen op te wachten en ze springen in de vlucht in hun armen. Je mag al stevig op je benen staan om niet met hond en al omver te tuimelen. Valiant was een ongelooflijk rustig huisdier. Als ik 's avonds in de zetel zat, lag hij steeds net op mijn tenen. Hij zocht contact en hield mijn voeten warm! Als er een hond op TV kwam en die verdween, stond hij op en ging achter het toestel kijken. Als er op TV een deurbel ging, stond hij op en ging aan de deur naar de gang staan om de bezoeker te verwelkomen. Op een avond rond Kerstmis zat M. in de zetel okkernoten te kraken en deed de schillen in en grote asbak op zijn schoot. Valiant zat op zijn achterste rechtop voor hem voortdurend met zijn tong over zijn lippen te likken. M. gaf hem zo nu en dan een stuk noot en dat peuzelde hij met veel smaak op. Toen de portie noten op was, zegde M.: Ik heb niets meer, alles is op! Valiant bekeek hem, draaide zich om en wandelde bedaard naar de grote kom vol noten aan de open haard. Daar bleef hij staan en keek achterom om te zeggen: Hier is het te doen!! Op een zeker ogenblik werd hij vader en de whippet van mijn overbuurmeisje was de moeder van een prachtige nest jonge puppies. Als eigenaars van de vader, mochten wij als eersten een hondje uitkiezen. Wij kozen een prachtig diertje uit, met een grijs-blauwe vacht, zoals ik nog nooit gezien had. De nest jongen moesten allemaal een naam krijgen, beginnend met de letter B. Ons hondje zou Blue Diamand heten. Blue Diamand heeft het niet gehaald want hij had epilepsie en moest afgemaakt worden. Ondertussen waren de meeste andere puppies verkocht en hadden we niet meer veel keuzemogelijkheden. We kozen voor een grijs-bruin hondje met wit befje en vier witte pootjes. Hij werd Boots gedoopt. Hij was gewoon schattig , heel erg sterk, en zijn volledige naam was: Boots of the Flying Dogs. Vader en zoon leefden dus samen onder ons dak en in onze tuin en genoten met volle teugen van hun "hondeleven". Ze waren veel binnen maar ik liet ze ook regelmatig rennen in de weide achter het huis. Op een zonnige zomerdag had ik een afspraak en vond het doodjammer dat de dieren binnen moesten blijven. Dus maar naar buiten en de weide ingestuurd. Even had ik mijn bedenkingen, want onze konijnen liepen ook vrij in de weide en whippets en konijnen??? Niet zo'n goede combinatie. Och wat, die konijnen waren veel te snel en konden zo in de pijpen verdwijnen, die ze overal gegraven hadden in de weide. Dacht ik toch!! Ik wierp een laatste blik op de honden voor ik vertrok en zag hoe ze door de weide buitelden en renden. Ik had plezier in hun plezier. 's Avonds, toen mijn man en ik samen aan tafel zaten, vertelde ik hem dat de honden zich zo ongelooflijk geamuseerd hadden, omdat ze buiten hadden mogen rennen. M. keek me met grote ogen aan, stond van tafel op en ging de weide in. Na verloop van tijd kwam hij terug en zegde: Ik geloof graag dat ze zich geamuseerd hebben! Hebben de hele namiddag op konijnen gejaagd en ze allemaal de nek overgebeten. Geen enkel konijn had het overleefd! Het was dus een gewéldig idee geweest van het vrouwtje om die whippets zich te laten uitleven. Dat hadden ze inderdaad gedaan, en het was hen niet eens kwalijk te nemen, want de grote schuldige was ik, en zij hadden maar alleen hun instinct gevolgd!
Als ik zo nadenk, kom ik tot het besef, dat we héél veel diertjes gehad hebben en nu geen enkel meer! Raar maar waar. Honden, konijnen, eenden, ganzen, geiten, fazanten, krielkippen en een haan, en als top of the bill een paard. En ieder van die dieren had dan weer zijn eigen specifieke gedragingen. Zo stonden onze zes ganzen elke avond , klokslag hetzelfde uur, te wachten aan het poortje dat naar de weide leidde. Ze hadden geen klok nodig om precies te weten, hoe laat M. terugkwam van zijn werk en zij hun eten kregen. Hij opende dat poortje onder luid gekwaak van de ganzen en liep met zijn emmertje met voer naar de stal en de ganzen waggelden mooi in rij achter hem aan! Prachtig was dat om te zien, maar ik moest er steeds vreselijk om lachen. Tot de dag dat de dieren zouden geslacht worden. Geen gans stond aan de poort en ze waren in geen velden of wegen te bespeuren. Hadden zich gewoon verstopt en M. heeft zich kapotgelopen om de dieren één voor één te vangen, Dat bracht hem zo ondersteboven, dat we daarna, nooit meer dieren aangekocht hebben en hij heeft er ook nooit meer een geslacht. Tussen al dat grote gevogelte liepen ook onze kleine krielhen en -haan rond. Je zag ze nauwelijks in het gras maar op zekere dag liepen daar kleine krielkuikens. Je moest ze bijna met een loup gaan zoeken! Een stuk of zeven waren er en moeder voorop, liepen ze door het hoge gras de ronde van de weide. Een trotse vaderhaan sloot de rij en hij hield alles haarscherp in de gaten. Dat heeft de ekster, die zijn een van zijn kuikens uitkoos als lekker hapje, geweten. Wij vonden haar met een gebroken vleugel en een gebroken poot en ze had niet veel meer te missen. S. onze zoon, heeft de poot en vleugel nog gespalkt maar dat kon niet baten. Het dier is aan zijn verwondingen overleden, of misschien wel van schrik voor die furie die hem aangevallen had.
Het waren lieverds, Valiant en Boots, en ze genoten met volle teugen van het feit dat ze konden rondrennen. Ik heb zelfs nooit begrepen, dat ze niet eenvoudig over de omheining sprongen en er vandoor gingen, want dat was voor hen een fluitje van een cent. 
Aanvankelijk hadden we maar één whippet, Valiant Van der Schicht. Hij was beige-bruin met een witte bef. Zijn snuitje was spits, lijk bij alle whippets en zijn ogen 
Als ik zo nadenk, kom ik tot het besef, dat we héél veel diertjes gehad hebben en nu geen enkel meer! Raar maar waar. Honden, konijnen, eenden, ganzen, geiten, fazanten, krielkippen en een haan, en als top of the bill een paard. 
