Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
27-09-2007
Zwangerschapsperikelen.
Ik las gisteren in de krant dat er op een bepaalde zender een presentatrice moest overgeven, terwijl ze een spelletjesprogramma presenteerde. Ik vroeg me direct af of ze soms zwanger was, want mijn eigen zwangerschap kwam me klaar en duidelijk voor de geest en van "gubbelen" weet ik alles af. Bij vele moedertjes in spé zijn alleen de eerste maanden een probleem maar bij mij ging het gewoon niet over. Of er nu iets in die maag zat of niet, elke dag had ik de nodige keren prijs. In die tijd werkte ik op een bank en moest elke morgen met de bus naar mijn werk. Ik had ook de geweldige eigenschap om, zelfs als ik niet zwanger was, wagenziek (of busziek) te worden en dan laat het vervolg zich al raden zeker! Bij alle miserie had ik toch nog het geluk, dat er erg veel bussen stopten aan mijn halte. Ze waren weliswaar volgeladen met studenten, op weg naar de scholen in het stadje waar ik werkte. Ik stapte dus elke morgen op de éné bus en vooraleer ik halverweg was, moets ik eruit en stond onder de geïnteresseerde, of misschien wel afkerige, blikken van de studentenbevolking de ziel uit mijn lijf te gubbelen langs de weg. De chauffeurs, die mij allemaal kenden, konden natuurlijk niet op me wachten en reden verder. Ze hadden zich ook aan hun tijdschema te houden. Daar bleef ik dan staan tot de volgende bus eraan kwam en dan stapte ik weer in en vervolgde mijn weg naar het werk. Als ik er nu zo over nadenk, vind ik het ongelooflijk, dat ik dat negen maanden heb volgehouden en zelden een dag gemist heb op mijn werk. Alleen wanneer ik voor onderzoek naar de gynecoloog moest, was ik enkele uren later, met doktersbriefje! Direct na het onderzoek vertrok ik sito presto naar mijn werk. De arts , die mijn problemen kende, had mij pillen voorgschreven, en daarvan moest ik er elke morgen een nemen. Ik liet mijn wekker een uur op voorhand aflopen, nam mijn pilletje met wat water in en moest daarna een beschuitje eten met wat jam of smeerkaas. Dan rustig nog een uurtje blijven liggen, zodat mijn maag rustig zijn werk kon doen. Ofschoon ik dat negen maanden lang gedaan heb, heeft het me geen greintje geholpen. Of misschien toch wel, en zou het nog erger geweest zijn, moest ik die medicatie niet geslikt hebben. Dat dit alles een echte uitputtingsslag is voor je lichaam, hoeft wel geen betoog. Op een bepaalde dag reden we met de wagen naar een begrafenis in Doornik. Mijn man heeft de "gubbelstops" geteld en kwam aan 13 keren! Ikzelf kende mijzelf haast niet meer en bij aankomst in Doornik ben ik prompt in bed gedoken en heb de hele namiddag geslapen. Hoe de terugkeer verlopen is, kan ik me niet meer herinneren. Op vrijdag moesten wij extra lang werken op de bank, en wel tot 19u00. Er kwamen dan namelijk veel grensarbeiders hun guldens omzetten in de nationale munt en in die tijd werden de meeste mensen nog wekelijks en cash uitbetaald. Om 19u30 had ik dan een bus. Op een winterse vrijdag eind december nam ik de bus naar huis. De sneeuw viel als een rookgordijn over de wereld. Ik was één van de weinige reizigers en ik voelde me moe en allesbehalve fleurig. En ja hoor, op een bepaald ogenblik was het weer zo ver! En hoe ik ook probeerde om die neiging de kop in te drukken, het hielp geen zier! Ik drukte op de stopbel en de chauffeur, die mij natuurlijk kende, stopte ook prompt en liet me uitstappen. Hij zette zijn traject verder en daar stond ik rond een uur of acht 's avonds, midden tussen de bossen van Opoeteren, moederziel alleen in de sneeuw mijn ziel uit mijn lijf te gubbelen. De tranen liepen over mijn gezicht van ellende en ik huilde ongeremd, want er was toch in geen velden of wegen een mens of huis te zien. Ik zag het echt niet meer zitten en wist absoluut niet, hoe ik thuis moest geraken. Nergens een huis in de buurt, waar ik zou kunnen telefoneren, dus zou er niets anders opzitten dan de ca 8 km verder te voet af te leggen. Ik was zo moe en uitgeput dat ik net zo lief in de sneeuw was gaan zitten om me onder te laten sneeuwen. Het was werkelijk erbarmelijk weer en er was geen levende ziel onderweg. Plots zag ik in de verte het wazige licht van autolampen. Ik was zelfs te versuft om autostop te doen, maar de auto, die mij eerst voorbijreed, stopte plotseling en reed een stukje achteruit. Er zat een ouder echtpaar in, die mij bezorgd vroegen of ik wel ok was. Ze zagen dat ik gehuild had en de vrouw stapte uit en bracht mij naar de auto en vroeg om in te stappen. Ik vertelde hen wat het probleem was en op besliste toon zegde ze, dat zij me wel naar huis zouden brengen. Later bleek dat het de gepensioneerde hoofdonderwijzer van ons buurdorp was en zijn vrouw. Die lieve onbaatzuchtige mensen hebben mij tot aan mijn deur gereden. Ze wilden van bedanken niets weten en van binnenkomen al helemaal niet. Ik moest maar zorgen dat ik het warm kreeg en dan lekker gaan slapen en alles vergeten. Geslapen heb ik, maar vergeten doe ik dit nooit.
Iemand schreef op het forum dat zijn vriendin de electrische kookplaat had laten aan staan en in slaap was gevallen in de zetel. De kookplaat was totaal gesmolten en als hij wat later was thuisgekomen; was de ellende waarschijnlijk niet te overzien geweest. Dergelijke berichten lezen we allemaal wel eens in de krant en dan hebben we de neiging om te zeggen of te denken: hoe kan nu zoiets?Daar let je toch op! Vergeet het maar, want het kan ieder van ons overkomen en daarvoor hoef je geen gatenkaas in je hoofd te hebben! Ikzelf verslind boeken en kan uren aan een stuk zitten lezen en daarbij de wereld an alles wat daartoe behoort, totaal vergeten. Ik vertoef dan in een andere wereld. Enkele jaren geleden zat ik ook weer in mijn tweezit genesteld, de voeten voor me uitgestrekt op de poef, een boek op mijn schoot , lekker drankje naast mij op de bijzettafel en overal in huis brandden kaarsen. Ik heb een onnoemelijk zwak voor kandelaars en kaarsen, en heb ze in alle maten en uitvoeringen. Vanaf het ogenblik dat het vroeger donker wordt, maak ik het gezellig met warmte, kaarsen en een boek. Meer moet dat niet zijn en dan voel ik me perfect gelukkig. Zo ook die avond? M. was weeral naar een of andere vergadering of sportavond en ik had het mezelf héél gezellig gemaakt. Hoeveel uren ik gelezen heb, weet ik niet meer maar ik kreeg wat last van tranende ogen. Dat gebeurde me wel meer, wanneer ik, na een hele dag op het bureel, ook nog de ganse avond met mijn neus in een boek zat. Ik wreef door mijn ogen, maar het hielp niet echt. Ga slapen, dacht ik bij mezelf, want het is weer méér dan laat genoeg. Ik klapte mijn boek dicht en legde het terzijde en stond op uit mijn zetel. Wat ik toen zag deed mijn adem stokken in mijn keel. Aan mijn rechterzijde tegen de muur staat een commode, met glasobjecten en enkele kandelaars. Een kaars, in een stervormige kandelaar van harde kunststof, was volledig tot het einde opgebrand en de houder was gesmolten, ondanks de metalen kaarsenhouder in de ster. . Het kleedje op de commode had vuur gevat en brandde er lustig op los. De rookvorming had mijn ogen doen tranen, en ik had totaal, maar dan ook totaal niets in de gaten gehad! Niets geroken, niets gehoord, niets gevoeld! Er schoot een echte paniekreactie door mijn lijf en enkele seconden wist ik niet wat doen. Alles van de commode de grond opvegen was geen optie, want daar zou de parketvloer niet ongeschonden uit komen. Ik rende naar de keuken, grabbelde een inoxidabele kom uit de kast, liet er water van de kraan inlopen, maakte een handdoek nat en rende terug. Met de natte handdoek veegde ik het hele boeltje de kom in en klopte het vuur van het smeulende tapijtje uit. En toen ben ik terug in de zetel gezakt en heb een deuntje gehuild. Ik besefte namelijk ten volle waaraan ik ontsnapt was. Het tapijtje, geborduurd in Richelieu door mijn schoonmoeder, was onherstelbaar beschadigd, maar ze heeft me een nieuw gemaakt. De commode draagt nog steeds de zwartgeblakerde wonde van de brand. Daar overheen ligt het nieuwe tapijtje, en staan in de winter weer kandelaars met kaarsen.
Ze waren geweldig, onze whippets, maar dat blijkt ook wel uit de voorgaande verhalen. Inderdaad, ze WAREN, want ze zijn al lang dood en verhuisd naar het land achter de regenboog. Boots was de zoon van Valiant en die hiërarchie werd strikt gerespecteerd. Eérst at Valiant en het was prachtig om te zien, hoe Boots dan zat te wachten totdat het zijn beurt was. Op enige afstand zat hij, de kop op de voorpoten en hij liet Valiant geen seconde uit het oog, om direct op te springen als papa gedaan had met eten. Je kon ze zoveel geven als je wilde, ze aten alleen maar dat wat ze nodig hadden, en de rest bleef staan. Je ziet wel eens honden, die meer op worstjes gelijken dan op hondjes, maar ik kan me geen dikke whippet voorstellen en heb er ook nog nooit één gezien, want ze eten maar juist genoeg om hun honger te stillen. Als M. ging wandelen in het vlakbij gelegen bos, nam hij gewoonlijk de twee honden mee, maar af en toe ook maar alleen de oudste en bleef Boots achter. Hij stond dan aan de omheining en week geen millimeter van zijn plaats. Hief zijn kop op en huilde heel verdrietig, waarbij hij zijn snuit in een vierkante grimas trok. Ik vond dit zo ongelooflijk grappig, dat ik daar echt om moest lachen. Ik vroeg dan: Boots gaat het een beetje? Dan keek hij me aan, draaide zijn kop om, hief hem omhoog , trok zijn vierkant snuitje en huilde verder. Hij wilde dus duidelijk mee, en het zinde hem helemaal niet dat hij alleen thuis was. Hij wilde voortdurend gezelschap. Op een koude winterdag was ik aan het schrobben en ging door de gang naar buiten door de achterdeur. Ik had de honden even in het tuinhuis gezet, waar ze ook een warm nestje hadden, zodat ik ongehinderd mijn poetswerk kon afwerken. Dat zinde Boots helemaal niet. Er lag een dikke laag sneeuw en daar stond mijnheertje aan de omheining, met zijn dunne pootjes in de sneeuw. Hij trok voortdurend één van de pootjes omhoog, omdat het blijkbaar toch wel koud was. Ik kon het niet meer aanzien en riep dat hij naar binnen moest gaan. Hij deed net alsof hij mij niet hoorde. Ik kon het niet meer verdragen en ging naar de weide en bracht hem naar binnen in het tuinhuis. Vooraleer ik echter terug aan mijn poetswerk was, stond hij daar weer zielig te wezen in de sneeuw. Ben een paar maal op en af gelopen en vond toen, dat hij dan maar moest voelen, als hij niet wilde horen! Daar wij parketvloeren hebben en een open leefruimte, lieten wij de honden 's nachts in de garage slapen, waar ook weer een warm zacht plaatsje voor hen gemaakt was. Onze slaapkamer is boven de garage en ik ben bij het minste geluid wakker, omdat ik een heel lichte slaper ben. Op een zékere nacht werd ik wakker, en dacht: Wat hoor ik toch maar? M. was naar een vergadering, die blijkbaar aan het uitlopen was, en ik was alleen thuis. Ik luisterde aandachtig en hoorde beneden een geluid, alsof iemand met tussenpozen ergens tegenaan liep. Zonder nadenken vloog ik mijn bed uit en de trappen af naar de garage. Ik trok de deur open en knipte het licht aan en daar stond hij: In zijn bek een hoge werkschoen, die M. in de hof aandeed. Boots was die gaan halen aan de deur van de trap en wilde die meenemen naar zijn nestje. Een kwestie van het baasje dicht bij zich te hebben. Dat beeld vergeet ik nooit. Hoe hij daar heel verschrikt stond te kijken met die grote schoen in zijn bek, hoofd omgedraaid naar mij, beduusd omdat het licht opeens aanging. Hij liep met die schoen tegen de muren aan en dat was het geluid waarvan ik wakker geworden was. Als wij weggingen, lieten we de honden in de gang boven liggen totdat we terugkwamen en dan werden ze naar de garage gebracht. Dat was om te voorkomen dat ze bij het openen van de garagepoort, zouden weglopen. De laatste, die thuiskwam bracht ze dus naar beneden. Dat liep op een bepaalde avond dus grondig fout. M. had ze beneden in de garage gezet en was vertrokken naar een vergadering en ikzelf was naar de tennisclub.Het was middernacht toen ik thuiskwam en ik opende de garagepoort om de auto binnen te rijden. Wij hadden nog geen automatische poort en ik stond met omhoog geheven armen aan de poort toen er twee donkere schaduwen aan me voorbij flitsten en weg waren onze honden!! Ik ben naar binnen gerend, heb daar een zaklamp gehaald en de riemen, sprong in de auto en ben een heel eind het bos ingereden. Daar ben ik uitgestapt, heb de autolichten laten branden en de auto afgesloten. Bij het licht van de zaklamp en de riemen in de andere hand heb ik daar een half uur lopen te zoeken en te roepen maar de twee deugnieten waren in geen velden of wegen meer te verkennen of te horen. Ik zag het nutteloze van mijn onderneming in en ben maar afgedropen naar huis. Als ik daar later over nadacht, was het niet eens zo erg slim om midden in de nacht in het bos te gaan rondlopen op zoek naar een paar honden, die snel waren als de wind. Ze heten niet voor niets "windhonden". Ze waren weg, en wij heel verdrietig. Ik had het verteld bij mijn kapper en op een zekere avond kregen wij een telefoontje van iemand van de dierenbescherming, die enkele dorpen verder woonde.Zijn vrouw had verteld bij de kapper, dat er toch twee zooooooo lieve honden waren aangekomen. Ze waren blijkbaar verloren gelopen en hun zoon wilde ze niet meer kwijt. Mijn kapper reageerde prompt en vroeg welke honden het waren. Toen zij het hem zegde, vertelde hij haar de ware toedracht van de zaak. Toen ze thuis kwam heeft haar echtgenoot ons getelefoneerd. Het nummer hadden ze van mijn kapper gekregen. M. met onze buurman gingen direct op weg op de twee weglopers op te halen. De tijdelijke eigenaar zegde: Als ik niet al drie honden had gehad, hadden jullie die niet teruggekregen! Dat gaat natuurlijk allemaal zomaar niet, maar hij was gewoon verrukt van de beesten en van hun lieve aard. Door het feit dat ze met z'n tweeën waren, waren ze al spelend en buitelend kilometers ver weggeraakt en toen ze dan terecht kwamen bij mensen, die hen ook nog vertroetelden, waren hun zorgen al lang van de baan. Toch waren ze uitgelaten blij, toen ze door hun echte baasje weer werden opgepikt en veilig naar huis gebracht. Nu ja, zo beleef je ook nog eens wat!
Iemand schreef op het forum dat zijn vriendin de electrische kookplaat had laten aan staan en in slaap was gevallen in de zetel. De kookplaat was totaal gesmolten en als hij wat later was thuisgekomen; was de ellende waarschijnlijk niet te overzien geweest. Dergelijke berichten lezen we allemaal wel eens in de krant en dan hebben we de neiging om te zeggen of te denken: hoe kan nu zoiets?Daar let je toch op! Vergeet het maar, want het kan ieder van ons overkomen en daarvoor hoef je geen gatenkaas in je hoofd te hebben! Ikzelf verslind boeken en kan uren aan een stuk zitten lezen en daarbij de wereld an alles wat daartoe behoort, totaal vergeten. Ik vertoef dan in een andere wereld. Enkele jaren geleden zat ik ook weer in mijn tweezit genesteld, de voeten voor me uitgestrekt op de poef, een boek op mijn schoot , lekker drankje naast mij op de bijzettafel en overal in huis brandden kaarsen. Ik heb een onnoemelijk zwak voor kandelaars en kaarsen, en heb ze in alle maten en uitvoeringen. Vanaf het ogenblik dat het vroeger donker wordt, maak ik het gezellig met warmte, kaarsen en een boek. Meer moet dat niet zijn en dan voel ik me perfect gelukkig. Zo ook die avond? M. was weeral naar een of andere vergadering of sportavond en ik had het mezelf héél gezellig gemaakt. Hoeveel uren ik gelezen heb, weet ik niet meer maar ik kreeg wat last van tranende ogen. Dat gebeurde me wel meer, wanneer ik, na een hele dag op het bureel, ook nog de ganse avond met mijn neus in een boek zat. Ik wreef door mijn ogen, maar het hielp niet echt. Ga slapen, dacht ik bij mezelf, want het is weer méér dan laat genoeg. Ik klapte mijn boek dicht en legde het terzijde en stond op uit mijn zetel. Wat ik toen zag deed mijn adem stokken in mijn keel. Aan mijn rechterzijde tegen de muur staat een commode, met glasobjecten en enkele kandelaars. Een kaars, in een stervormige kandelaar van harde kunststof, was volledig tot het einde opgebrand en de houder was gesmolten, ondanks de metalen kaarsenhouder in de ster. . Het kleedje op de commode had vuur gevat en brandde er lustig op los. De rookvorming had mijn ogen doen tranen, en ik had totaal, maar dan ook totaal niets in de gaten gehad! Niets geroken, niets gehoord, niets gevoeld! Er schoot een echte paniekreactie door mijn lijf en enkele seconden wist ik niet wat doen. Alles van de commode de grond opvegen was geen optie, want daar zou de parketvloer niet ongeschonden uit komen. Ik rende naar de keuken, grabbelde een inoxidabele kom uit de kast, liet er water van de kraan inlopen, maakte een handdoek nat en rende terug. Met de natte handdoek veegde ik het hele boeltje de kom in en klopte het vuur van het smeulende tapijtje uit. En toen ben ik terug in de zetel gezakt en heb een deuntje gehuild. Ik besefte namelijk ten volle waaraan ik ontsnapt was. Het tapijtje, geborduurd in Richelieu door mijn schoonmoeder, was onherstelbaar beschadigd, maar ze heeft me een nieuw gemaakt. De commode draagt nog steeds de zwartgeblakerde wonde van de brand. Daar overheen ligt het nieuwe tapijtje, en staan in de winter weer kandelaars met kaarsen..JPG)
Ze waren geweldig, onze whippets, maar dat blijkt ook wel uit de voorgaande verhalen. Inderdaad, ze WAREN, want ze zijn al lang dood en verhuisd naar het land achter de regenboog. 
