Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-01-2008
En wie loopt het hardst????
Elke laatste donderdag van de maand kom ik samen met vriendinnen uit mijn lagere schooltijd. We vertellen over vanalles en nog wat en drinken een koffietje of wijntje en telkens weer is dat een aangename namiddag, die we geen van allen willen missen. Bij de laatste bijeenkomst kwam het gesprek op een of andere manier op de smokkeltijd in onze jeugdjaren. Wij woonden vlak bij de Maas, die de grens vormde met Nederland en via een veerboot trokken de inwoners regelmatig naar de overkant om daar zaken te kopen, die hier duurder waren. Dat waren o.a. lederen schoenen, boter, stof om kostuums te maken en dergelijke meer. Er was echter een verbod op de vrije invoer van deze goederen. De aankoop moest aangegeven "gedeclareerd" worden in het kantoor van de douane en er moesten invoerrechten op betaald worden. Natuurlijk deden de mensen, die voor eigen gebruik inkochten, dat niet, want dan was hun profijt gewoon afgedragen aan de staat en iedereen, die weet, hoe een Belg in mekaar steekt, weet ook dat hij altijd zal proberen deze dingen te omzeilen. Vrouwen droegen brede jassen, met daaronder nog bredere rokken, die aan de binnenzijde voorzien waren van grote zakken, waarin allerlei smokkelwaar werd gestopt. Een vriendin vertelde het verhaal van haar man M. en zijn belevenis met de douane. M. en J. zouden hun plechtige communie gaan doen en natuurlijk hoorde daarbij een mooi nieuw kostuum. Stof hiervoor was echter erg duur, dus er werd besloten, dat ze samen met hun moeder de grens zouden oversteken en in Nederland kostuumstof zouden kopen. Er werden voor beide jongens mooie stoffen gekozen en die stof werd rond hun lichaam gedraaid. Ze droegen op dat ogenblik allebei een pofbroek, die in die jaren mode was. Dus dat viel allemaal tamelijk ruim en daar kon wel een en ander onder verborgen worden. Toen ze terugkwamen aan de grens werden ze door de Nederlandse douane tegengehouden en moesten ze mee naar het kantoortje. Of ze iets aan te geven hadden? Neen , schudde de moeder, J. en M. De douanier keek M. doordingend aan en vroeg of dat de waarheid was. M., een klein donker en pezig manneke, had het duidelijk niet begrepen op de man, kreeg onder de doordringende blikken plotseling een schrik te pakken, bedacht zich niet en zette het op een lopen. Maar dat was zonder de waard gerekend. De man zette prompt de achtervolging in. M. rende wat hij rennen kon en boog iets verder een straatje in naar een boerderij, waar ze wel eens kwamen. Hij rende rond de mesthoop, die midden op het erf voor het huis lag, en bleef maar rondjes draaien. Zijn achtervolger gaf het echter niet op en volgde hem hijgend en proestend. Dit bracht dus geen zoden aan de dijk en dus besloot M. maar terug te rennen naar het douanekantoor, waar de collega van zijn achtervolger ondertussen de mooie stoffen wikkel van zijn broer op het spoor was gekomen en deze had aangeslagen. Buiten adem arriveerde M. terug in het bureeltje, prompt gevolgd door de andere douanier. Hij kreeg een donderende uitbrander, die hij met gebogen hoofd stond aan te horen. Toen de tirade was afgelopen, mochten ze alle drie vertrekken. Bij hun thuiskomst draaide zijn moeder voorzichtig de kostuumstof van zijn lichaam. Van alteratie had zijn achtervolger totaal vergeten hem ook te fouilleren.
Vanmorgen was de wereld weer een beetje wit. Koning winter liet weten dat zijn rijk toch nog niet helemaal voorbij was. Het gras voor en achter het huis had die glinsterende witheid, die schittert als edelstenen in de opkomende zon en die zo mooi is, zolang je maar niet de weg op moet met de auto. Ik heb echter tot voor enkele jaren, winter en zomer steeds door gemoeten, want het excuus: ik ben bang op de weg bij deze gladheid, werd door geen baas aanvaard en met het openbaar vervoer geraakte ik dus nergens en al heelmaal niet op mijn werk. Het waren nochtans maar 13 kilometer en toch werd die korte afstand een bijna onoverkomelijke hindernis in de wintermaanden. Wij wonen niet in de stad of in de kern van een dorp, maar in de vroegere velden. Het is er mooi en rustig maar de wegen worden nauwelijks of niet bestrooid bij gladijs en dat kan voor de nodige kapriolen zorgen.
Het was een winterse morgen en alles was nog donker en ijskoud. Ik had al eens een oog op de weg geworpen en in het licht van de lantaarn aan de overzijde van de straat, glinsterde die onheilspellend. Tegen beter weten in hoopte ik op beterschap tegen de tijd, dat ik moest vertrekken. Dat bleek dus een lelijke misrekening. M. had de garageuitrit, die schuin ophoog liep, bestrooid met zand vooraleer hij vertrok en het uitrijden gaf dus geen problemen. Wij hadden in die tijd nog geen automatische poort en toen ik de wagen had uitgereden, stapte ik uit en daalde voorzichtig, voetje voor voetje naar beneden om de poort te sluiten. Ik geraakte zonde ongelukken terug in de wagen en reed voorzichtig achteruit en draaide de straat op. Toen ik voorzichtig gas gaf om vooruit te rijden schoof dat gevaarte onder mij gewoon naar de verkeerde zijde van de straat en daar zat ik in een auto die geen grip kreeg op de weg en aan de verkeerde kant tot stilstand kwam. Met geen mogelijkheid kon ik het vehikel terug op de weg krijgen. De wielen draaiden in het ijle en ik besefte dat dit gewoon levensgevaarlijk was en ik echt de straat niet uit zou komen. Ik zette de motor stil, trok mijn sleutel uit het contact en grabbelde mijn tas van bijrijderplaats. Ik zou gewoon de wagen afsluiten en terug naar binnen gaan en dan mijn baas bellen, dat ik niet de straat uit geraakte. Ik zwaaide mijn benen uit de wagen en wilde rechtstaan, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan! Mijn voeten schoven onder mij uit en ik kon mij in laatse instantie aan de deur vastgrijpen, terwijl mijn onderdanen bleven slibberen! Lieve deugd, daar stond ik mooi te houden! Ik kon niet eens van plaats, laat staan terug naar de voordeur lopen! De wagen was voor ons gazon tot stilstand gekomen maar dat stukje weg tussen de auto en het gazon kreeg ik niet overbrugd. De enige mogelijkheid was, mij op mijn knieën laten vallen en zo naar het gras kruipen. Dan rechtstaan en zo naar de voordeur lopen. Alhoewel, dat stukje van het gazon naar de voordeur, dat helemaal herschapen was in een beijzeld stuk klinkers, zag ik ook niet te overbruggen zonder een flinke valpartij. Daar stond ik dan en wist van geen hout pijlen maken. Ik kon daar toch echt niet de hele morgen blijven staan, dus zou ik terug in de auto moeten gaan zitten en maar wachten tot de straat terug berijdbaar was. Plots ging het venster van onze buren open en mijn buurman riep: Wacht maar ik kom eraan! Blijkbaar had hij mijn wanhopige en potsierlijke pogingen in de gaten gekregen. Ik zag niet zo goed in, hoe hij wel kon lopen op deze straat en ik niet maar daar kreeg ik zo het bewijs van. Daar kwam hij al aangeschuifeld. Hij had niet beter gevonden dan een paar noorse sokken over zijn schoenen te trekken en zo kwam hij mij ter hulp. Hij bood mij galant zijn arm en op die manier slibberde ik, mij stevig aan hem vastklampend naar de deur. Toen ik eindelijk terug binnen was, belde ik mijn baas om hem de situatie uit te leggen en hij was akkkoord dat ik zou gaan werken, zodra de toestand dat toeliet. Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn kapriolen op de weg in en uit de auto, totaal niets gemerkt had van de schoonheid van de beijzelde wereld.
In onze jonge jaren namen wij onze zoon, die toen nog een zoontje was, overal mee naar toe in het weekend. Wij werkten allebei buiten huis en we vonden het niet meer dan normaal dat het weekend voor ons samen was, enkele uitzonderingen daar gelaten. Meestal vergezelden wij onze volleybalploeg op alle verplaatsingen en dat waren er heel wat op een jaar. Alle thuismatchen werden sowieso bijgewoond en S. was een van de trouwste supporters van de ploeg, waar zijn papa trainer, coach en voorzitter geweest is. Op zondag gingen we dan eens erop uit en bij de terugkeer stopten wij bij ons stamcafeetje, op enkele honder meters van ons huis en dronken er iets. S. kreeg een chips en een frisdrank. Ik alleen maar het laatse of een tasje koffie en mijn man genoot van een of meerdere pintjes. Er waren altijd dezelfde trouwe bezoekers en er waren ook enkele vrijzellen, die daar hun vaste stek hadden. Een van hen werd door de meesten "nunkske" = nonkske genoemd. Dat deed ons zoontje dus ook. Nunkske biljartte graag en veel en S. stond dan steeds met grote ogen toe te zien en de rode en witte ballen hielden zijn aandacht gevangen. Nunkske had schik in het kleine ventje en nodigde hem ook uit om samen met hem te spelen. Dat leerde hij zo goed en zo kwaad als het ging voor zo'n klein mannetje. De man traineerde het spel om het kleine ventje de kans te geven om de nodige keren de balletjes heen en weer te spelen. S. wat overduidelijk in zijn schik en genoot met volle teugen van het spel en de aandacht, die nunkske aan hem besteedde. Er ging geen keer meer voorbij zonder dat de twee samen biljartten. De oudere vrijgezel fleurde op door de aanhankelijkheid van het kind en S. vond het geweldig om voor vol aanzien te worden en mogen biljarten met een volwassene! Tot ik plots merkte dat nunkske hem ook zo geld toestopte. Niet veel maar toch. Ik sprak hem erover aan en vroeg hem dat niet meer te doen. Jamaar, hij is zo'n lieverd en ik geef hem dat graag repliceerde hij. Ik heb hem dan gezegd dat hij de vriendschap van de jongen niet hoefde te kopen, want die had hij al! S. heb ik dan verboden nog geld aan te nemen van andere mensen. Geen probleem, zoonlief hield zich erg strikt aan die opdracht. Héél strikt wel te verstaan. Het werd Nieuwjaar en we waren allemaal bij mijn schoonouders voor een etentje. Er werd luidruchtig gelachen en gebabbeld en er heerste een tumult van jewelste. Kleinkinderen riepen door elkaar en er werd gegierd en gelachen. Plots kwam een van mijn schoonbroers naar me toe, nam me bij mijn arm en zegde: Zeg wat is dat allemaal! Waarom heb jij S. verboden geld van ons aan te nemen? In eerste instantie hoorde ik het ik Keulen donderen, maar mijn frank viel prompt! Ik had gezegd : van niemand geld aannemen en niemand was niemand! Nonkels en tantes waren "bijna" op hun tenen getrapt toen onze zoon het hoofd schudde en zegde: Neen dat mag ik niet aannemen van mama! Ik heb het verhaal uit te doeken gedaan en kon op het algemeen begrip rekenen. Had ik een zoon die luisterde of niet???
Ze zijn weer ongeveer voorbij, die turbulente dagen van Kerstmis en Nieuwjaar, feesten van eten en drinken.Alhoewel!!! Er komt nog een nieuwjaarsfeest van de familie en dan nog wat verjaardagen, een receptie van het koor, waarbij ik zing. Ik zie het al: het duurt nog even! En toch gaat voor de meeste mensen het leven weer zijn gewone gangetje. De meesten zijn terug aan het werk en de kinderen zijn terug naar school. Voor velen was dat de eerste schooldag en er werden hier en daar traantjes gelaten en waarschijnlijk niet alleen bij de kleine ukjes. En ze zijn toch klein hé. Zelf was ik ook maar 2,5 jaar oud, toen ik voor het eerst naar school ging. Als ik nu die kindjes van die ouderdom zie, dan denk ik: wat zijn ze toch klein!! Mijn ma was toen al in verwachting van het derde en zal waarschijnlijk blij geweest zijn, dat één handenbinder overdag op school was. Volgens haar was ik behoorlijk bij de pinken en was het alleen maar gunstig voor mij, dat ik iets kreeg waarop ik mijn aandacht en nieuwsgierigheid kon richten. En terwijl ik daar over nadenk, herinner ik me iets, dat ze mij vertelde, want zelf heb ik er geen herinnering meer aan. Op een zekere zondag werd besloten om op bezoek te gaan bij mijn grootmoeder, die ook mijn meter was en op de watermolen woonde. Dat was een 15 kilometer van onze woonplaats verwijderd. Als kind was ik er heilig van overtuigd dat het geluid dat de tram maakte, was: bomma, bomma, bomma!! In die tijd, had alleen maar de notaris en de dokter een auto en alle andere mensen gingen te voet of misschien per fiets naar een of ander punt, waar een halte was van de tram.Wij moesten naar het volgende dorp en langs de staatsbaan liep de route van de tram. Mijn ouders hadden voor het vertrek natuurlijk hun handen vol met het klaarmaken van (toen nog maar) drie kinderen. Wij werden dus een voor een gewassen en in de mooiste kleedjes gestoken en er werd nauwlettend toegezien, dat wij niets meer aten of in onze handen kregen, waarmee we ons vuil konden maken. Als de kinderen klaar waren, konden pa en ma aan hun eigen toilet beginnen. Ma had mij uitgedost in een schattig kleedje en ik was volledig vertrekkensklaar op mijn onderbroekje na. Dat deed ze mij eerst in laatste instantie aan, zodat ik, terwijl ik daar rondliep, eventueel nog naar buiten kon naar de tuin om daar een plasje te doen. Zoals alle kleine kinderen was ik gefascineerd door de pantoffels van mijn pa. Het waren van die gemakkelijke instekers en ik had mijn kleine voetjes in de grote sloffen gestoken en slofte door het huis. Toen ik voelde dat ik een plasje moets doen, stuurde mijn ma me naar de tuin om daar op mijn hurken het zaakje af te handelen. Een tijdje later riep mijn ma me terug naar binnen. En daar kwam ik aangesloft: slof, slof, slof, en achter op een van de sloffen lag een héél grote drol. Het plasje was een beetje uitgebreid geworden. Het was dus nog zo'n dom idee niet om dat onderbroekje tot het laatst te bewaren.
Elke laatste donderdag van de maand kom ik samen met vriendinnen uit mijn lagere schooltijd. We vertellen over vanalles en nog wat en drinken een koffietje of wijntje en telkens weer is dat een aangename namiddag, die we geen van allen willen missen. 
Vanmorgen was de wereld weer een beetje wit. Koning winter liet weten dat zijn rijk toch nog niet helemaal voorbij was. Het gras voor en achter het huis had die glinsterende witheid, die schittert als edelstenen in de opkomende zon en die zo mooi is, zolang je maar niet de weg op moet met de auto. 
Ze zijn weer ongeveer voorbij, die turbulente dagen van Kerstmis en Nieuwjaar, feesten van eten en drinken.Alhoewel!!! Er komt nog een nieuwjaarsfeest van de familie en dan nog wat verjaardagen, een receptie van het koor, waarbij ik zing. Ik zie het al: het duurt nog even!
