Ik krijg het gevoel dat er voortdurend mensen in mijn omgeving ernstig ziek worden of sterven.
Een collega van een lid van ons koor, was net verhuisd naar een apartementje, samen met haar man. Ze had deze maand voor het eerst pensioen getrokken. Ze wonen er nu 5 maanden. Zij was doende in de keuken en haar man was begonnen  het tuintje een beetje te fatsoeneren. Af en toe wierp ze een blik naar buiten en zag hem bezig met aarde en plantjes. Toen ze opnieuw keek, zag ze hem bewegingloos op de grond liggen. Ze rende naar buiten en kon alleen nog maar vaststellen, dat haar man morsdood was. Hij was net 61 jaar geworden. Mijn maatje in het koor vertelde dit vanavond en iedereen werd er een beetje stil van.
Dat bracht plots de herinnering terug aan een voorval, heel wat jaren geleden.
Het was ook april en de competitie in het tennis begon. Overal werden er interclubmatchen gespeeld. Wij speelden een thuismatch. Het spel hield in dat er door ieder van ons een single gespeeld werd. Na de vier enkelspelen werd, na een korte rustpauze, de samenstelling van de twee dubbels doorgegeven en werden die gespeeld. We moesten het opnemen tegen een ploeg met jeugdige en vaardige meisjes en wisten, dat we het zwaar te verduren zouden krijgen. We waren niet de enige thuisploeg, die zaterdagnamiddag. Wij hadden twee pleinen ter beschikking en de twee andere waren gereserveerd voor een van onze herenploegen. Thuisspelers en bezoekers liepen druk in en uit de tennisbar en bestelden nog wat te drinken voor het harde werk begon. Eén van de heren van de thuisploeg R.T. moest aan zijn match gaan beginnen. Hij was gekleed in een korte witte tennisshort, een wit tennisshirt en witte sokken en tennisschoenen. Over deze outfit had hij een dikke zwarte bloeson aangetrokken en een donkere pet opgezet. Het was geen gezicht en hij werd dan ook duchtig geplaagd. Tegen zijn jongste zoon, die ook aanwezig was, had hij al gezegd, dat hij het koud had en niet in optima forma verkeerde. Die had hem geantwoord, dat hij niet moest spelen, als hij zich niet goed voelde. Ach wat, repliceerde hij, ik heb het gewoon koud. Het is niets nieuws, dat er tijdens de interclub-competitie soms deftig kou geleden wordt, en dat de aprilse grillen ons ferm parten kunnen spelen. Maar niet gezeurd dus, en maar het plein op.
Wij speelden het plein naast R. en zijn tegenstrever.
Tijdens de wisseling van pleinhelft had R. zich toch weer beklaagd dat hij het zo verdomd koud had.
 De tegenstrever had voorgesteld dat hij misschien liever iets moest rusten maar dat was natuurlijk ook geen oplossing. Buiten op een bank gaan zitten, is niet echt aangewezen om het warmer te krijgen. R. vermande zich en stond op om naar zijn pleinhelft te gaan. Hij liep naar de omheining om de ballen op te rapen, want hij was aan de opslag.
Hij bukte zich, zakte in elkaar en was dood. Eén van onze medespeelsters was arts en haar man, die stond te supporteren, ook. Zij zijn bliksemsnel naar de ineen gezakte man gelopen en hebben op hun knieën hartmassage toegediend en dat heel erg lang. Toen de verplegers van de ambulancedienst, die onmiddellijk verwittigd was, arriveerden en R. op een brancard wegvoerden, stond zijn vrouw, die ondertussen aangekomen was, verwezen te kijken en maakte een indruk, alsof ze helemaal niet in de gaten had, dat haar man gestorven was.
Later bleek dat inderdaad het geval te zijn. Ze dacht dat er een kleinigheid aan de hand was, waarvoor R. even naar het ziekenhuis moest.  Ze is daar dan ook naartoe gereden en is gewoon op de gang gaan zitten en wachtte tot R. terug naar buiten zou komen. Dat het wachten tevergeefs zou zijn, is eerst veel later tot haar doorgedrongen.
Wij hebben onze matchen verder moeten spelen en kwamen er als overwinnar uit. PLezier aan die overwinning  en het feit dat we als eerste van de groep eindigden, hebben we echt niet gehad. Het samenzijn achteraf was bedrukt en van alle vrolijkheid gespeend. Bij onze tegenstrevers, waren meisjes, die nog nooit een dode gezien hadden.©