Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-01-2009
Druppel, druppel, druppel!!!
Waar is ze naar toe, mijn inspiratie. Samen met de sneeuw opgelost en verdwenen? Ik moet het haast gaan geloven, want ik weet niets te vertellen en heb toch de drang om te schrijven! Dat vormt een behoorlijk probleem, want als er niets in die bovenkamer zit, kun je ook niets op papier zetten. Vraag me af of het komt door die gezondheidsperikelen, die maar niet worden opgelost. De dokters vinden geen naam voor mijn probleem en doen telkens maar andere onderzoeken. Eerst was het inspanningsastma. Dus moest ik een puffer gebruiken voor elke inspanning. Gebruikte die mooi, elke keer en ik voelde zelfs geen verbetering. Dacht natuurlijk dat het aan mij lag en ik dat ding niet juist gebruikte. Niet dus. Het werkte gewoon niet. Dus conclusie: geen inspanningsastma. Dan hartonderzoek met catheterisatie. Hart en aorta in orde en geen afwijking. Goed nieuws en ook weer niet. Want waar kwam die beklemming, soort angina pectoris dan vandaan. Misschien de maag! Dan maar met een camera door de slokdarm naar de maag. Maag en slokdarm ontstoken, dus werd er medicatie voorgeschreven en dan zou het wel beter gaan. Na verschillende maanden nog geen beterschap te bespeuren en alleen maar bijwerkingen van de medicatie, zoals oedeem in handen en onderbenen en voeten. Heb de huisarts dan meegedeeld, dat ik die pillen niet meer slik. Waar een infuus ingebracht werd voor het maagonderzoek, tussen duim en pols op de hand, kreeg ik nadien een aderontsteking, waarvan ik nu nog steeds last heb. Ik heb opnieuw onderzoeken gehad bij een andere hartspecialist, die vaststelde dat mijn hart te fel reageerde op inspanning (inspanningstest) en mijn bloed verzuurde op de de helft van de tijd, die normaal mag genoemd worden. Daarna 45 keren revalidatie gaan doen op allerlei toestellen om mijn conditie op te bouwen. Geen verbetering. En daar sta ik dan en weet het gewoon niet meer. Kan niet meer tennissen, niet wandelen, laat staan flink doorstappen, niet fietsen.... Als ik niets doe, heb ik geen problemen! Ik kan daar dus niet mee leven en ben ten einde raad terecht gekomen bij een arts in Leuven, die ook homeopaat is en een autoriteit op dat gebied. Hij is een dorpsgenoot van me en was in zijn jeugd goed bevriend met enkele van mijn broers. Na onderzoek en testen stelt hij vast dat er zoveel dingen fout zijn in mijn lijf dat hij de behandeling in fases wil doen. Heb een zeer hoge metaalbelasting, de lever werkt niet zoals het zou moeten, mijn batterywaarden deugen niet , een groot tekort aan vitamienen B12 en ga zo maar door. Ik heb nu 3 soorten druppels die ik driemaal per dag voor en na de maaltijd moet nemen, met een tussentijd van minstens 10 minuten. Mag geen Bru, mijn geliefkoosde drank, meer drinken want daar is koolzuur aantoegvoegd en er zit zo al teveel zuur in mijn lichaam. Wel ander bronwater, "plat water", en dat minimum 2.5 liter per dag! Maar goed dat ik altijd al de hele dag gedronken heb. Zie dat iemand, die nauwelijks drinkt, en zo zijn er heel wat mensen, echt niet presteren, 2.5 liter per dag drinken. Mijn lichaam nam teveel electriciteit op van omringende electropunten. Vooral 's nachts schijnt dat een probleem te zijn. Dus geen wekkerradio in de buurt ( op 1.5 meter) geen nachtlampje, etc. M. en ik hebben gewoon van plaats gewisseld in bed en zo het probleem opgelost. Moet echter wennen aan die andere kant van het bed! Nu moet ik er steeds aan denken om voor het eten elke keer mijn druppels te nemen: eerst 30 in wat water, dan 10 minuten wachten en weer 10 druppels van een ander drankje puur, daarna eten en na het eten, weer 10 druppels van een ander drankje puur! Ik druppel wat af op een dag! Niet te doen. En als ik er niet tijdig aan denk, zit ik aan tafel te wachten tot die 10 minuten om zijn, terwijl M. reeds lekker zit te eten! Ik moet dit 8 weken volhouden en hoop uit de grond van mijn hart dan ik dat dan niet meer moet slikken. Ik vrees echter dat het zo eenvoudig niet ligt. Toch heeft de arts mij gezegd, dat hij het ziet zitten en hij mij zal helpen, maar ik moet strikt doen, wat hij me opdraagt. Dus leg ik 's avonds voor het slapengaan een mespuntje zeezout op mijn tong en laat dat smelten en tel ik druppels, die niet snel genoeg willen vallen! Drup....drup.....drup....
Ze is verdwenen, die wondermooie witte pracht, die zoveel ellende kan veroorzaken en zo mooi is om te bekijken. Mensen worden lyrisch bij de aanblik van de witte donzige deken en die bomen en struiken, bevroren tot witte kant en mooier dan het mooiste schilderij. Dan doet het strooizout zijn werk en af en toe valt wat regen en alles wordt één vuile, vieze smurrie. Ik reed op de ringlaan rond de stad achter een vrachtwagen met aanhangwagen en oplegger. Achter zo'n mastodont voel ik me nooit op mijn gemak omdat hij mijn zicht belemmert en ik niet te beste ervaringen heb met dit soort van voertuigen. Ik probeerde dus voorbij te steken en plotseling, in een draai notabene, werd mijn zicht totaal geblokkeerd door de vieze smurrie die door de vrachtwagen opgegooid werd en mijn voorruit tot een ondoorzichtige schijf reduceerde. De ruitenwissers kregen de viezigheid niet meer weg en mijn situatie was niet echt veilig meer te noemen. Ik liet me terug zakken zodat ik weer achterop reed en bleef daar, totdat ik moest invoegen om af te draaien naar links. Mijn hart klopte net wat sneller dan normaal en ik was een beetje boos op mezelf, dat ik dit inhaalmanoeuver überhaupt geprobeerd had. De rest van de rit gebeurde er niets meer en ik raakte zonder problemen op mijn bestemming en nadien ook weer terug thuis. Toen ik echter 's avonds naar de repetitie gereden was en om de wagen liep om aan de andere kant iets van de zetel te nemen, kreeg ik eerst in de gaten, hoe mijn auto eruit zag! Ongelooflijk. Als ik door de bossen gecrosst had, was de auto minder vuil geweest dan nu! De slijk had de volledige flank van de wagen in een slijkerig schilderij veranderd. De zijspiegel, de deurklink, alles was slijk en viezigheid. Heel voorzichtig heb ik de deur geopend en genomen, wat ik nodig had en deur terug gesloten! 's Anderendaags hebben wij gewoon de spuit erop gezet en alle vuiligheid eraf gespoten, want het was te koud om de auto helemaal te wassen. Dat heeft M. dan vandaag gedaan, zodat het allemaal verleden tijd is en het karretje weer mooi staat te blinken.
Het heeft zijn vliegende start weer genomen, het nieuwe jaar en we moeten maar afwachten, wat het zal brengen, vreugde en plezier of verdriet en leed en misschien wel allebei, want zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Ik kijk vanaf mijn computer door de glazen deur van de bureau naar buiten en kijk op een winterwonderland. Ongelooflijk mooi en ongerept ligt de sneeuw over struiken en bomen en alles lijkt roerloos toe te kijken om die witte pracht niet te verstoren. Ik steek mijn neus niet buiten bij dit weer maar ik vind het ongelooflijk mooi om te bekijken, zolang ik er maar niet door moet. En dat was wel het geval voor heel veel mensen, voor wie het nieuwe werkjaar of schooljaar weer begon deze morgen. Normaal moet ik elke maandag naar mijn kleinkinderen in Nederland. Vandaag heb ik een snipperdag en die had niet mooier kunnen vallen. Heb mijn schoondochter gebeld vanmorgen en die was ook blij, dat ik niet moest opkomen. Zelf had ze mijn kleindochter naar school gebracht en had er een uur over gedaan, waar het normaal een ritje van iets meer dan tien minuten is. Op het terras ligt een dikke wollige deken van sneeuw en daar lopen de piepkleine sporen in van ons eekhoorntje. Ikzelf herken die dingen niet maar mijn ventje ziet dat allemaal. Dikwijls staat hij met de verrekijker de struiken en bomen af te speuren naar het gedrag van al dat kleine grut, dat beweegt en wervelt door de takken en struiken. De geluiden buiten zijn als het ware verpakt in een wattendeken en alles klinkt doffer en gedempter dan normaal. Alleen de hond van de overburen maakt, zoals altijd, oeverloos lawaai en staat aan het hekken zonder reden en zonder ophouden te blaffen. Hij begint op het ogenblik dat de auto van zijn baas wegrijdt en stopt niet meer tot die terug voorrijdt. Ik neem me telkens voor de man erover aan te spreken maar heb dat tot op heden niet gedaan. En toch kan dat onophoudelijk geblaf behoorlijk op mijn zenuwen werken. Ik vraag me af hoe zijn vrouw, een Russin, dat maar kan verdragen. Ze heeft totaal niets te zeggen aan het beest en ik verdenk haar ervan dat ze door het leven gaat met oordopjes in! De man is van afkomst Yougoslaaf en de hond is een of andere Yougoslavische herdershond, wit en mooi om te zien maar onuitstaanbaar door zijn gedrag. Hoe mooi ik de wereld rondom ook vind, ik hoop maar dat de wegen morgen vrij zijn want dan word ik geacht voor een onderzoek naar een dokter in Leuven te rijden. En help het me hopen, dat die eindelijk een oplossing vindt voor mijn klachten, zodat ik terug mijn eigen vertrouwde zelf kan worden.
Waar is ze naar toe, mijn inspiratie. Samen met de sneeuw opgelost en verdwenen? Ik moet het haast gaan geloven, want ik weet niets te vertellen en heb toch de drang om te schrijven! Dat vormt een behoorlijk probleem, want als er niets in die bovenkamer zit, kun je ook niets op papier zetten. 
Ze is verdwenen, die wondermooie witte pracht, die zoveel ellende kan veroorzaken en zo mooi is om te bekijken. Mensen worden lyrisch bij de aanblik van de witte donzige deken en die bomen en struiken, bevroren tot witte kant en mooier dan het mooiste schilderij. 
Het heeft zijn vliegende start weer genomen, het nieuwe jaar en we moeten maar afwachten, wat het zal brengen, vreugde en plezier of verdriet en leed en misschien wel allebei, want zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. 
