Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-04-2009
Wat is er loos?
Ja dat begin ik me echt wel af te vragen! Er bestaat zoiets als een writersblock en geloof het of niet maar ik denk dat ik daardoor overvallen ben. Heb vanalles te vertellen en als ik eraan wil beginnen, vind ik het weer niet de moeite waard of veronderstel dat het niemand zal interesseren en laat het maar weer achterwege. Waar komt dat eigenaardige gevoel vandaan? Heb dat ook meermaals ondervonden bij het schilderen en dan specifiek bij aquarellen. Ik zit dan voor een groot leeg blad, netjes opgespannen op een houten onderlaag en dan komt het moment dat ik er de eerste penseelstreek op moet zetten. Ik staar naar die witte vlakte en dan overvalt me het gevoel: als ik daar mijn penseel opzet, is het verknoeid. Natuurlijk schiet er dan van die maagdelijke witheid niet veel over, maar vooral bij aquarel is het zo bepalend , wat je met die kleur doet en welke je gebruikt. Je kunt niet, zoals bij olieverf of acryl eindeloos nieuwe lagen zetten en de vorige laag overschilderen, zodat ze niet eens meer te zien is. Op een bepaald ogenblik houdt het gewoon op en moet je het doen met het resultaat op papier en elke nieuwe borstelstreek kan de zaak alleen maar verpesten. M. schildert met olieverf en acryl en kan eindeloos doorgaan aan een bepaald schilderij. Hij speelt het zelfs klaar, om een schilderij, dat hij al in een kader aan de muur heeft gehangen, er terug uit te halen en weer dingen te veranderen, zoals de tint van de huid, die hem niet echt aanstaat, of hier of daar een klein detail dat hem irriteert of dat hij als onjuist ervaart. Dat kan natuurlijk niet meer als het schilderijoppervlak eenmaal gevernist is. Dan houdt het gepriegel op, of zoals onze leermeester steeds zei: ben je weer aan het fietsen. Als ik dan lang genoeg naar dat witte papier heb gestaard, komt het er uiteindelijk toch van hoor. Dat penseel, in kleur gedoopt, verbreekt die vlekkeloze witheid, en de aanzet is gegeven voor uren ingespannen ontspanning en een totaal onderduiken in je eigen schepping met een gevoel van verwachting maar ook onzekerheid over het te verwachten resultaat. En soms ben ik daar blij mee, maar nooit helemaal tevreden. Maar dat is natuurlijk de aard van het beestje.
Het is zaterdag 11 april en ik ben bezig met het vullen van twee rugzakjes. Paar boterhammetjes, bepaald soort koekjes met woudvruchten, allemaal separaat verpakt, een banaan, verschilende kleine flesjes met drinken. Voor zover het eten maar nu moet er natuurlijk ook nog wat kledij bovenop, zoals een regenjasje. Het is namelijk de dag van de 46ste Kennedymars en M. gaat samen met onze kleinzoon van 8 de 10 kilometer of minimars lopen. De Kennedymars bestaat uit drie te lopen afstanden: n.l. 80 km genaamd de Kennedymars, 40 km of de Swentiboldmars, en 10 km of de minimars. De mars is ontstaan als reactie op een uitspraak van president Kennedy, die ooit zegde, dat de moderne mens zodanig verwend en week geworden was, dat hij niet meer in staat was om 50 mijlen af te leggen binnen 20 uren. Elk jaar opnieuw bewijzen duizenden, dat hij het verkeerd voorhad. In Sittard vertrekt elke paaszaterdag de Kennedymars en mensen van overal nemen er deel aan en lopen de 80 kilometer. Ze vertrekken al om 6 uur 's morgens en lopen (stappen) onafgebroken van Sittard over Maaseik in België om uiteindelijk weer terug aan te komen in de sporthal van Sittard. Voor de 80 km waren er dit jaar 3062 inschrijvingen, voor de 40 km 1529 en voor de 10 km 2253. Deze laatste wandeling wordt vooral gedaan door moeders en vaders en grootouders met kleinkinderen van minder dan 10 jaar. Onze schoondochter loopt de 80 km en S., onze zoon loopt de 40 km samen met onze kleindochter van 11 jaar. Zelf ben ik stand by voor het geval dat er iemand niet meer verder kan of van ellende opgeeft. Langs het volledige parcours staan mensen de wandelaars aan te moedigen. Er staan kraampjes met drinken en fruit, tentjes met Rode Kruis-helpers, die voeten en blaren verzorgen, muziekbandjes en harmonieleden, die uitbundig muziek maken en als de wandelaars langs komen wordt er geroepen en geklapt en het grijpt je gewoon naar de keel. Het geeft de wandelaars een enorme kick en die hebben ze nodig, want iedereen krijgt zijn dipjes, waarop hij/zij denkt: nu kan ik niet meer, nu moet ik opgeven. De rijkswacht is overal aanwezig om de wandelaars vrijgeleide te geven aan kruispunten.In Sittard zelf is een groot deel van het parcours afgezet met hekken, waarachter de toeschouwers op een veilige afstand gehouden worden. Toch zijn er die erover klimmen en de laatste kilometers samen met de wandelaars afleggen. Sommigen onder hen komen wenend van ellende en strompelend de sporthal binnen, maar ze blijven doorgaan. Ik zou zo met hen meewenen, als ik die vertrokken en getekende gezichtjes zie van sommige meisjes. Anderen komen zwaaiend toe en schijnen er totaal geen hinder van te ondervinden. Er zijn mensen in rolstoel, alleen of met begeleiders. Piepjonge wandelaars en mensen, die de 60 allang achter zich gelaten hebben, sportgroepen en soldaten in camoeflageuitrusting, allen komen ze aangelopen met gezichten, die opklaren bij het daverende applaus, dat weerklinkt, als ze de sporthal betreden. Hier zitten honderden mensen, vrienden en familieleden te wachten tot hun geliefden binnenkomen. Een fanfare speelt non-stop muziek en elke wandelaar, die aankomt aan de meet wordt vernoemd via de luidspreker. Naam, toenaam, plaats van afkomst en het aantal deelnames dat hij/zij gepresteerd heeft. Er is één man, die 46 maal de mars gelopen heeft en hij is 80 jaar oud! Er is ook een vrouw, die 39 marsen gelopen heeft, maar ik ken haar ouderdom niet. Buiten achter de sporthal is een stuk van een parkeerplaats vrijgemaakt voor een wafelkraam, een frietkraam, een heel groot overdekt podium, waar weeral een orkest muziek maakt, een tent met allemaal speeltuigen voor de kinderen, zoals een flipper en dergelijke toestellen enook nog een springkasteel.Verder zijn er wat open hoge tenten, waaronder de mensen kunnen gaan zitten op stoelen en op de grond en een beetje bescherming krijgen tegen de zon. Langs de laatste meters van het parcours staan de mensen rijen dik rijkhalzend uit te kijken wie er aankomt. De GSM is een veelgebruikt attribuut om contact te houden met de wandelaars en om bij benadering te kunnen inschatten, wanneer ze eindelijk zullen arriveren. Vlak bij de sporthal staat ook een heel grote kraam met prachtige bloemen en boeketten. Die gaan als zoete broodjes van de hand want die worden de wandelaars bij aankomst toegestoken door familie en vrienden en beladen met hun bloemen komen ze dan de hal binnen. M. en onze kleinzoon hebben net 2u30 gewandeld over de 10 km. Onze zoon en kleindochter hebben 6 uren gedaan over de 40 km en als ik dat lieve frêle meisje zie aankomen aan de zijde van onze lange zoon, loopt mijn hart over. Ik kan hen wel te pletter drukken! Nu is het wachten op mama, die de 80 km moet afleggen. Via telefonisch contact wist ik al dat er verschillende dipjes geweest waren maar van opgeven was geen sprake. Om 20u24 klokt ze af aan de finish, beladen met bloemen en ongelooflijk blij dat het achter de rug is. Dan worden de schoenen en sokken uitgetrokken en de ravage aan de voeten bekeken. Niet te doen, maar als verpleegster weet ze wel welke verzorging hier soelaas zal bieden. De spierpijn zal nog wel enkele dagen parten spelen, maar dat gaat ook voorbij. En van vakantie is geen sprake, want zij hebben geen paasvakantie in Nederland. En hier zit ik dan, temidden van het tumult, muziek en luidsprekers stilletjes te genieten en trots te wezen op die prachtmensen, die onze kinderen en kleinkinderen zijn.
Ja dat begin ik me echt wel af te vragen! Er bestaat zoiets als een writersblock en geloof het of niet maar ik denk dat ik daardoor overvallen ben. Heb vanalles te vertellen en als ik eraan wil beginnen, vind ik het weer niet de moeite waard of veronderstel dat het niemand zal interesseren en laat het maar weer achterwege. 
Het is zaterdag 11 april en ik ben bezig met het vullen van twee rugzakjes. Paar boterhammetjes, bepaald soort koekjes met woudvruchten, allemaal separaat verpakt, een banaan, verschilende kleine flesjes met drinken. Voor zover het eten maar nu moet er natuurlijk ook nog wat kledij bovenop, zoals een regenjasje. Het is namelijk de dag van de 46ste Kennedymars en M. gaat samen met onze kleinzoon van 8 de 10 kilometer of minimars lopen. De Kennedymars bestaat uit drie te lopen afstanden: n.l. 80 km genaamd de Kennedymars, 40 km of de Swentiboldmars, en 10 km of de minimars. De mars is ontstaan als reactie op een uitspraak van president Kennedy, die ooit zegde, dat de moderne mens zodanig verwend en week geworden was, dat hij niet meer in staat was om 50 mijlen af te leggen binnen 20 uren. Elk jaar opnieuw bewijzen duizenden, dat hij het verkeerd voorhad. In Sittard vertrekt elke paaszaterdag de Kennedymars en mensen van overal nemen er deel aan en lopen de 80 kilometer. Ze vertrekken al om 6 uur 's morgens en lopen (stappen) onafgebroken van Sittard over Maaseik in België om uiteindelijk weer terug aan te komen in de sporthal van Sittard. Voor de 80 km waren er dit jaar 3062 inschrijvingen, voor de 40 km 1529 en voor de 10 km 2253. Deze laatste wandeling wordt vooral gedaan door moeders en vaders en grootouders met kleinkinderen van minder dan 10 jaar. 
