Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
23-08-2009
Mijmeringen.
Het zijn 25°C in de schaduw op het noorden en het is een van die prachtige zomerdagen, zoals we er al heel wat hebben gehad dit jaar. Ik kijk door de glazen deur van het bureel naar buiten en volg het wiebelen van de bladeren aan de grote beukenbomen achter het huis. Het zonlicht speelt en dartelt met flitsen door het groen. En ik realiseer me, dat ik nog nooit zo weinig heb buiten gezeten in de zon als deze zomer. Hier achter op het zuiden wordt het gewoon veel te heet en dan is het alleen maar lekker in de schaduw van het bladerdak. Als ik buiten zit moet ik kunnen lezen en dat lukt dan niet al te best want het zonlicht speelt een lichtspel door de bladeren en flitst dan voortdurend over mijn boek.Een paar jaren geleden gingen M. en ik dan gewoonlijk fietsen langs het kanaal en daar kreeg ik nooit genoeg van. Af en toe een stoppen en op een of ander terrasje iets gaan drinken en loom genieten van de warmte en het gevoel dat alles kan en niets moet. Maar dat lukt allemaal niet meer door mijn gezondheidsproblemen. Verleden week heb ik nochtans nog eens een poging gewaagd na drie jaren en we hebben een ritje gemaakt van 20 kilometers zonder problemen. Er mogen dan geen hellingen aan te pas komen en waaien mag ook al niet, want dan wordt de inspanning te groot.
Ik vraag me af hoe onze kinderen het stellen in het zuiden van Frankrijk. Hoe heet mag het daar wel zijn? Ze hebben op een camping een huisje gehuurd en gisterenavond belden ze om te zeggen dat alles opperbest was. Het huisje is een droom met alles erop en eraan en uitermate proper en de camping heeft alles wat kinderen verlangen, met op kop natuurlijk een prachtig zwembad. Het gekke is dat ik ze ongelooflijk mis als ze in verlof zijn. Ik zie hen normaal ook maar éénmaal per week maar ver weg is méér weg voor mijn gevoel.Zal dat toch nog even moeten volhouden want ze komen eerst op 05 september terug. Tegen die tijd is alles weer in zijn normale ritme teruggekeerd. De repetities van het koor zijn terug gestart en twee familiefeesten gepland. En daarna weer enkele dagen naar zee met een vriendin. Daar kijk ik ontzettend naar uit en verlies me nu al in dromen van lange wandelingen en verre einders. Op de achtergrond hoor ik de reportages van de atletiekwedstrijden in Berlijn en ik droom verder van zand, zon en water.
Neen het is er niet gemakkelijker op geworden. Mijn schoonzus staat voor een borstamputatie. Met mijn schoonbroer gaat het goed maar moet zeker een half jaar alle inspanningen vermijden. Een vriendin van mijn schoondochter en zoon, die ik al verschillende keren bij hen heb ontmoet, heeft borstkanker en is gisteren geopereerd (39 jaar). Nu volgt er chemo en bestraling. Van een koppel, met wie ze erg close zijn,en waarmee ze al jaren bevriend zijn, is de man opgenomen met een gezwel van 8 x 9 cm tussen lever en gal en men onderzoekt al twee weken en kan niet aan een behandeling beginnen omdat men niet weet wat er gaande is. Gezwel kan niet verwijderd worden maar zou, indien kwaadaardig, met chemo en bestraling moeten behandeld worden. Hij is veertig en een hoopje ellende van de pijn en de onrust. Hij en zijn vrouw werken allebei als verpleegkundigen in het ziekenhuis, waar hij behandeld wordt. Ze hebben nu al voor de derde maal een biopsie van de lever genomen voor onderzoek en nu moet er weer gewacht worden op de uitslag vooraleer er met een behandeling gestart wordt. Als je niet aan de ene denkt, dan denk je wel aan de andere en dan mag een mens nog "blij" zijn, dat het niet aan zijn eigen vel gaat of dat van de kinderen en kleinkinderen. Is dat egoïstisch?? Ja, natuurlijk is het dat maar ook oh zo menselijk, en ik kan het echt niet helpen! Er brandt hier reeds maanden elke dag een kaarsje omdat het maar niet ophoudt en in een kring rondom ons ellende en kommer is.
En toch zijn er momenten van puur genieten en gelukkig zijn. Onze kleinzoon was met M. in de garage aan het knutselen. Er werd gezaagd, geschuurd en gehamerd. PLots wees hij op de handen van M. en vroeg hoe hij aan die rimpels kwam. M. antwoordde dat dat door de ouderdom kwam. Hij bekeek hem eens goed en zegde: Opi ik denk dat jij 100 jaar wordt. Ja, hoezo, vroeg mijn man. Ja jij bent zo actief antwoordde hij ernstig. Maar als wij dood zijn, wil hij het huis wel overnemen want hij vindt het hier heel leuk wonen. Mijn man vond op een zeker ogenblik dat er genoeg geknutseld was en wilde naar boven komen. Dat was buiten de waard gerekend. Kleinzoon maakte hem er fijntjes op attent, dat er eerst opgeruimd moest worden, want hij vond het maar een "zootje"!
Enkele weken geleden waren hij en zijn zusje samen met de andere oma in de trein op weg naar Amsterdam naar een voorstelling. Er zaten heel wat mama's met kinderen in de wagon.Oma had eens rondgekeken en merkte dat zij de enige oma was. Ze zegde tegen onze kleinzoon: Michiel, ik denk dat ik de enige oma ben tussen al die jonge mama's hier in de trein. Hij keek eens rond, wendde zich tot haar en zei troostend: Oma als iemand daar iets over zegt, zeg dan maar gewoon dat je gisteren vergeten hebt je anti-rimpelcrême op te doen! Uit de mond van een achtjarige is dat een hilarische uitspraak. Er wordt dus niet alleen getreurd maar ook heel wat afgelachen. En dat laatste dank zij onze schatten van kleinkinderen.
Die zijn het dus inderdaad en af en toe vraag ik me af wanneer de rust terugkeert en het leven weer voortkabbelt, zoals we het graag hebben. Heeft dat met ouderdom te maken?? Het zal wel zeker. Toch is dat niet alleen de reden, dat ik alweer een tijdje niets geschreven heb. Ik heb het boekenvirus weer te pakken. Kan gewoon niet stoppen met lezen. Had vanmiddag een joekel uit van 478 bladzijden in kleine druk en ben prompt weer aan een nieuw boek begonnen. Verlies dan dag en uur uit het oog en leef tussen de romanfiguren in mijn boek. Ik moet natuurlijk mijn huishouden doen en alle karwijtjes, die daarbij horen. Als ik M. dan af en toe naar me zie kijken, merk ik dat ik helemaal van de wereld ben. Hij weet dat ook en als ik dan zeg: ja,ja, ik zit in mijn boek, grinnikt hij even en laat me met mijn romanfiguren stoeien. Wij zijn dan ook nog voor een lang weekend, van vrijdagmiddag tot maandagnamiddag naar zee geweest samen met de zoon, zijn vrouwtje en mijn mupjes. We hadden een flat gehuurd van vrienden van een van mijn broers en dat is helemaal meegevallen. Een prachtflat met drie slaapkamers en helemaal mooi ingericht. Zelf hebben ze het appartement eerst verleden jaar gekocht in Bredene. Ik was daar nooit aan zee geweest en de kust daar is niet te vergelijken met de rest, die ik wel ken. Je moet eerst over de duinen om op het strand te komen. We hebben een paar maal echt de duinen beklommen en éénmaal via een verharde weg door de duinen naar het strand gegaan. Het viel me op hoeveel fietsers daar aankwamen. Terwijl de kinderen uren in het zand en het water speelden, trokken wij ons af en toe terug op het terras van een surfcafé voor een natje en een droogje. Het was er heerlijk zitten met uitzicht op de zee en het strand. Er was ongelooflijk veel ruimte en weinig volk op het strand en dat geeft zo'n heerlijk gevoel van oneindigheid. Geen flatgegbouw in de buurt alleen zee, zand en zon en heerlijke wind, die voor afkoeling zorgde. Dat waren de heerlijke momenten maar de minder heerlijke vonden plaats aan het thuisfront. Een van M.'s broers kreeg een bloedklonter in het hoofd door een scheurtje in een ader en een van zijn zussen kreeg bericht dat het mis zit in een van haar borsten met alle gevolgen vandien aan onderzoeken, onrust en verdriet. Morgen verjaart mijn schoondochter en volgende week mijn kleindochter. Het roept allemaal zo'n complexe gevoelens op en dan trek ik me gewoonlijk in mezelf terug om die te kunnen hanteren. Maar goed dat er mijn blogvrienden zijn om mij dan aan te porren en aan hun lokroep kan ik dan niet weerstaan, zodoende....
Neen het is er niet gemakkelijker op geworden. Mijn schoonzus staat voor een borstamputatie. Met mijn schoonbroer gaat het goed maar moet zeker een half jaar alle inspanningen vermijden. Een vriendin van mijn schoondochter en zoon, die ik al verschillende keren bij hen heb ontmoet, heeft borstkanker en is gisteren geopereerd (39 jaar). Nu volgt er chemo en bestraling. Van een koppel, met wie ze erg close zijn,en waarmee ze al jaren bevriend zijn, is de man opgenomen met een gezwel van 8 x 9 cm tussen lever en gal en men onderzoekt al twee weken en kan niet aan een behandeling beginnen omdat men niet weet wat er gaande is. Gezwel kan niet verwijderd worden maar zou, indien kwaadaardig, met chemo en bestraling moeten behandeld worden. Hij is veertig en een hoopje ellende van de pijn en de onrust. Hij en zijn vrouw werken allebei als verpleegkundigen in het ziekenhuis, waar hij behandeld wordt. Ze hebben nu al voor de derde maal een biopsie van de lever genomen voor onderzoek en nu moet er weer gewacht worden op de uitslag vooraleer er met een behandeling gestart wordt. 
Die zijn het dus inderdaad en af en toe vraag ik me af wanneer de rust terugkeert en het leven weer voortkabbelt, zoals we het graag hebben. 
