Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
21-10-2009
Verbouwingswerken....
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. Hoe dat zo komt? Op het einde van de lente hebben wij een afspraak gemaakt met een jonge man, die interieurs verbouwt en moderniseert. Wij wonen in december reeds 40 jaar in ons huis en de binnenmuren zijn in veldbrandsteen en de plafonds in redwood-hout. Dat resulteert, ondanks de zeer grote vensters in een vrij donker interieur, waarmee wij eindelijk komaf willen maken. Alle plafonds worden dus bekleed met lichte platen en nog eens extra geïsoleerd en alle buitenmuren idem, met eveneens extra isolatie. De werken zouden aangevangen worden op 23 of 26 oktober; want de aannemer was tot die tijd bezet. Natuurlijk moeten nu alle kasten leeggemaakt en het hele materiaal dient in dozen verpakt en naar beneden in de bergruimte gestapeld. Als men begint op te ruimen en in te pakken, ziet men men eerst hoeveel men bewaart, en zeker in een tijdspanne van veertig jaren!! Ik heb dus overal stevige dozen verzameld. Hier een paar, dan daar weer enkele en die worden voor en na allemaal gevuld met vanalles en nog wat. Tegen de tijd dat het materiaal terug in de kasten geladen moet worden, zal er heel wat afgevoerd worden naar de kringloopwinkel. Een andere mogelijkheid is, de man bellen, die regelmatig tweedehandspullen ophaalt en, daarmee de markten afgaat. Als alle kasten en laden geleegd zijn, moeten die meubelen allemaal naar de garage gebracht en de auto blijft dan maar voor tijd en wijle buiten overnachten. Ik ben blij dat het eindelijk zover is, dat die werken gaan plaatsvinden , maar als ik eraan denk, krimpt mijn maag samen. Ik zie ongelooflijk op tegen de rommel en het stof en zie niet goed, waar wij ons dan moeten ophouden in die tijd. Hoe en waar ik eten kan klaarmaken enz. Enkele radiatoren moeten ook van de muur genomen, dus geen verwarming en warm is het het nu echt niet meer. Boven is er ruimte genoeg en onze zetels kunnen daar wel op de logeerkamer geplaatst worden, maar daar zit je tegen de muur op te kijken en maaltijden gereed maken, zie ik me daar ook nog niet doen! Zover zo goed, dacht ik! Krijgen we een telefoontje dat de komst van de verbouwers met één tot anderhalve week uitgesteld is. Dus daar begint de miserie al. Dat is dan in het beste geval in de week na Allerheiligen dat er een aanvang gemaakt wordt met de werken. Als alles veranderd is, moet er natuurlijk nog geverfd. Pffffffffffff!!!! Daarom loop ik nu met mijn ziel onder de arm en weet niet goed waar me op te houden en wat te doen. Maar voor Kerstmis zou toch alles terug in orde zijn!!!
De tijd! Hij vloeit als water door mijn vingers, en af en toe glippen de dagen door elkaar en moet ik er eens gaan voorzitten om te weten, welke dag het is, om van een datum helemaal maar te zwijgen. Raar dat ik dat nooit aan de hand had, toen ik nog buitenshuis werkte. Waar zou dat dan wel aan liggen? En als ik dan zie hoe weinig dat het allemaal voorstelt, en hoe snel een mensenleven voorbijflitst, is het nog onbegrijpelijker, dat er zoveel misverstanden, disputen en onbegrip voor elkaar is. Er is zo'n uitdrukking: elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Zo erg is het gewoonlijk niet, maar afgunst en nijd regeren met stevige hand en als ik dan met mijn neus op de feiten geduwd word, slaat het me elke keer met verstomming en probeer ik uit alle macht mijn mond te houden en niemand van repliek te dienen. Ik zwijg dan dus in alle talen, maar eigenlijk wil ik dan niets liever, dan de "schuldigen" duchtig mijn mening te zeggen. Dat doe ik dus als een vestandig mens (pfff!!) niet en schrijf het hier dan maar van me af. Er zijn mensen die het goed en beter treffen in het leven, dan anderen en er zijn er die teveel op hun bord krijgen voor één leven. Ik denk dat niemand daarvan moet overtuigd worden. Maar het gaat toch niet op, dat sommigen, die het minder goed getroffen hebben, de anderen alle plezier ontzeggen, of tenminste niet verdragen kunnen, dat er over gepraat wordt. Als je hieraan toegeeft, mag er nooit meer gepraat worden over kinderen of kleinkinderen, want er zijn heel wat mensen, die tot hun groot verdriet geen kinderen kunnen krijgen. Dus alle aanstaande moedertjes moeten maar zwijgen tot ze zweten over hun geluk van het aanstaande moederschap. Jij of ik kunnen misschien nog achter een balletje rennen op het tennisplein, maar oh wee, geen verhalen daarover alstublieft, want anders kunnen mensen, die in een rolstoel zitten of niet meer goed te been zijn, zich wel eens ongelukkig daarover voelen. En zo kan ik nog heel lang doorgaan. Ver gezocht? Neen toch niet en nog maar pas meegemaakt. De verongelijkte personen in kwestie staken een preek af, die een pastoor zou doen blozen, om iedereen er op attent te maken, dat zij dat ook wel allemaal graag zouden meemaken en doen, maar dat wij maar eens goed moesten nadenken vooraleer we zo uitbundig over de plezante dingen in het leven vertelden. Ik denk dat de Kliniclowns aan hen een héél zware klus zouden hebben. Ik denk niet dat het leven en de wereld er beter van wordt, als niemand nog vrolijk is of lacht en iedereen alleen maar triestig en ernstig rondloopt. Wie dat nodig heeft, hoeft alleen maar elke dag de krant open te slaan.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. Hoe dat zo komt?
De tijd! Hij vloeit als water door mijn vingers, en af en toe glippen de dagen door elkaar en moet ik er eens gaan voorzitten om te weten, welke dag het is, om van een datum helemaal maar te zwijgen.
Waar zou dat dan wel aan liggen?
