Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-11-2009
Héla.....
Hier zijn we dan weer even, maar echt maar voor even! Heb de PC onder het laken en de plastiek gehaald en kom even tokkelen gedurende het zoveelste weekend in stof en rommel. Het zou allemaal maar anderhalve week of twee weken duren en nu zijn we seffens een maand verder en het boeltje is nog steeds niet in orde. Het wordt wel mooi en de jongeman levert uitstekend werk, en dat is natuurlijk ook wat waard. De rommel en het stof beginnen me nu echter echt de keel uit te hangen en ik hoop dat hij toch zeker tegen woensdag klaar geraakt met de werkzaamheden. Dan is het nog steeds niet voorbij, want alles moet geschilderd worden en dat zal ook nog wel een week in beslag nemen en dan mag Meister Proper op de proppen komen, want het kan hier een schoonmaakbeurt gebruiken, dat kan jullie wel vertellen. Door de grote vensters zonder glasgordijnen kunnen wij nu heel verweg kijken en al die verschillende weersveranderingen volgen zonder onze neus buiten te steken. Achter ons eigen gebied beginnen de weiden en velden, waar nu enkele vaarzen en een paard lopen. De hagel, de regen, de wind en het zwiepen van de takken van struiken en bomen geeft echt zo'n geborgen gevoel in het besef dat wij lekker warm binnen zitten, al is het dan kamperen in eigen huis. Ik lees me te pletter en heb al een stuk of tien boeken uitgelezen. Het is de ideale manier om niet voortdurend de neiging te krijgen om te stofzuigen en vensters te wassen enz, enz. Ik ben helemaal geen poetsmaniak maar je zou het worden, als je maar lang genoeg in de rommel en het stof zit. Ik meld me weer af en denk dat het ergste nog een dag of drie zal duren en zodra er geverfd wordt, kan ik (hopelijk!!!) weer elke dag op de PC, zodat ik de blogs van mijn blogvrienden kan bezoeken en niet meer het gevoel heb, dat ik van de bewoonbare wereld ben afgesloten!
Ja hoor, we snuiven nog steeds met volle teugen stof en de werken vorderen maar met behoorlijk wat vertraging. We zullen blij mogen zijn als het einde van de maand alles een beetje op zijn pootjes terecht gekomen is en wij de meubelen terug op zijn plaats kunnen zetten. We zullen er maar niet teveel woorden aan verspillen want dat helpt toch niet en het maakt me alleen maar chagerijnig, omdat er slechts vier en een halve dag gewerkt is op twee weken tijd. Het zal wel beteren zeker en wat gedaan is, is perfect en dat mag ook gezegd worden.
Ik kom net van de repetitie van het koor thuis en er was ons reeds eerder meegedeeld, dat wij samen met Folkgroep Ishtar een avond zouden verzorgen hier ter plaatse om samen met de bezoekers te zingen. We zullen ons dan tussen de mensen begeven en hen zo aan het zingen brengen. Wij zullen daarvoor een groot aantal liedjes moeten instuderen, liedjes, die door bijna iedereen gekend zijn en proberen om het ganse publiek aan het zingen te krijgen.Dat is tenminste de bedoeling. Vandaag werd ons meegedeeld, dat wij op 02 Mei 2010 naar Gent treinen om daar in het station met Ishtar samen te zingen. Kan me voorstellen dat het iets is, als reeds plaats gevonden heeft in Antwerpen Centraal, enige tijd geleden. Er zal dus behoorlijk geoefend en gekweeld moeten worden, want op het ogenblik zijn we heel druk bezig met het repertoire voor ons Kerstconcert en die liedjes zijn niet van de minsten. Als je iets in detail instudeert, merk je eerst de moeilijkheidsgraad van een eenvoudig lied. En wat heet eenvoudig. Als wij een lied op de radio horen, en meeezingen, zingen wij dat na zoals wij dat menen te horen. Heel de valkuilen, de moeilijkheidsgraad en speciale buigingen gaan aan de meeste oren voorbij. Telkens opnieuw stellen wij verrast vast, hoe moeilijk dat "eenvoudige" liedje toch weer is! Maar niet getreurd, wij blijven oefenen tot we het onder de knie hebben en eens erin, blijft het erin en zingen we de sterren van de hemel, zonder partituur en zonder tekst voor onze neus, alles"par coeur" met heel ons hart!
De jonge man is aan het werk, helemaal in zijn eentje, en ik sta gewoon verstomd hoe snel en grondig die tewerk gaat. Hij heeft allerlei attributen bij om de platen in zijn eentje omhoog te brengen naar het plafond en daar vast te klemmen. De parketvloer is volledig afgedekt met een soort van dikke folie en daar overheen liggen ook nog eens platen. Hij staat op een dubbele ladder met een been aan elke kant en hij beweegt op die manier van links naar rechts met ladder en alles. Hoeft hij niet elke keer naar beneden te klauteren. Is funest voor de knieën natuurlijk, want die bewegen voortdurend zijwaarts en daar zijn ze niet voor gemaakt. Hij zal nog de ganse volgende week werk hebben en ook nog enkele dagen daarna. Weet niet waar me op te houden want van ons plan om de tweezit of een zetel op de logeerkamer te zetten om daar rustig te zitten en een boek te lezen, is helemaal niets in huis gekomen. Die zetels gaan namelijk niet door de deur en dan houdt het op natuurlijk. Ik blijf hier maar wat opruimen, ofschoon het totaal niets uithaalt. Keren, stofzuigen, wat stof vegen, maar wat moet een mens anders! Tot overmaat van ramp viel gisteren de verwarming uit. Ik kreeg het heel erg koud en omdat ik helemaal niet zo kouwelijk ben, ging ik eens kijken hoe warm het was. Net 16° en om daar bij stil te zitten is echt niet meer gezellig. Begreep niet hoe dat kon en ging de verwarmingsketel controleren. Het water daar was 30° en de brander maakte van die rare plopgeluiden. Manlief erbij gehaald, en inderdaad dat ding deed het niet. Dan maar dringend de verwarmingsman gebeld. Die had de dag ervoor twee radiatoren van de muur gehaald en die avond was alles ok, maar gisteren dus niet meer. Hij is gelukkig nog komen kijken en een en ander geprutst en hij heeft de brander terug aan de praat gekregen. De hele gang hing dan wel vol rook en stank, maar dat moet een mens dan in koop nemen. Nu zit hij opnieuw beneden om alles deftig na te zien en te kuisen en indien nodig te repareren. Want lawaai en stof en daar bovenop nog kou lijden is een beetje veel gevraagd van biebieke. Je hebt dan natuurlijk ook geen warm water om je te wassen en de badkamer is ook steenkoud. Ik wil me niet beklagen, want we hebben er zelf voor gekozen ( niet voor een verwarming, die er de brui aan geeft!) maar dat ik me niet erg goed in mijn vel voel, is wel duidelijk en misschien door andere ook nog te begrijpen.
Hier zijn we dan weer even, maar echt maar voor even!
Ja hoor, we snuiven nog steeds met volle teugen stof en de werken vorderen maar met behoorlijk wat vertraging. We zullen blij mogen zijn als het einde van de maand alles een beetje op zijn pootjes terecht gekomen is en wij de meubelen terug op zijn plaats kunnen zetten. We zullen er maar niet teveel woorden aan verspillen want dat helpt toch niet en het maakt me alleen maar chagerijnig, omdat er slechts vier en een halve dag gewerkt is op twee weken tijd. Het zal wel beteren zeker en wat gedaan is, is perfect en dat mag ook gezegd worden. 
