Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
30-12-2009
Warme liefde en waardering.
Kerstavond hebben wij doorgebracht bij onze kinderen, zoals we dat sinds enkele jaren doen. Onze schoondochter en zoon hadden heel lekker gekookt en de tafel was gedekt als een plaatje. Ook de moeder van onze schoondochter, een weduwe sinds verschillende jaren, was bij het gezelschap en de heel avond was een warme, vriendelijke en liefdevolle ontmoeting en samenzijn, waardoor je een gevoel krijgt van roezige tevredenheid en geluk. Het licht van de kaarsen wierp een fluwelige glans op het witblonde haar van onze kleinzoon en hij en zijn zusje hadden de sterren van de hemel geplukt en die straalden uit hun ogen. Als ik daar dan zit en alles tevreden bekijk, besef ik tenvolle wat een onwaarschijnlijk geluk we hebben, M. en ik, dat dit onze kinderen en kleinkinderen zijn. Ik realiseer me best dat er op heel veel plaatsen heel anders met elkaar wordt omgegaan en die warme liefdevolle aandacht voor elkaar soms mijlen ver te zoeken is of helemaal nooit heeft bestaan. Het gesprek kabbelde rustig voort en ik had totaal geen behoefte om te praten en wilde alleen maar luisteren en genieten en met alle poriën die warmte en liefde opzuigen en met me meedragen. Ik kan dat elk moment van de dag terug oproepen en ervan genieten, en dat maakt een dag, die misschien iets minder aangenaam is, toch weer de moeite waard. Na het heerlijke eten bleven we gewoon zitten en verder babbelen met een kop koffie, een koekje en pralineke en een pousse-café of de avond af te sluiten. Toen we dan opstonden om naar huis te gaan, kwam zoonlief met een prachtige reuzeruiker met witte amarylissen en andere witte bloemen aanzetten voor de beide omi's en een uitnodiging om in januari samen ergens heel lekker uit te gaan eten. In de auto, op weg naar huis, waren we het er roerend over eens, dat wij een lot uit de loterij hebben gewonnen. Mijn witte ruiker staat in de hal mooi te wezen en verschillende keren per dag geniet ik van de pracht van die witte bloemen, en weet me gewaardeerd en geliefd op een heel speciale manier.
De grote ellende op de wegen is eindelijk een beetje opgelost, tenminste wat de sneeuw betreft. Als ik door mijn ramen naar buiten kijk naar de gazon en de velden die daarachter liggen, is het nog steeds één wollige, witte pracht, wat ik zie. Vandaag heeft de zon de ganse dag geschenen en dan verwacht je min of meer dat alles smelt en verdwijnt. Neen dus! Het licht dat door de laagstaande zon in de living viel, zette alles in een verblindend licht en door de lichte muren en plafonds werd ik er totaal door verblind. De Louvre-drapes zijn nog niet geplaatst en dat zal iets zijn voor na nieuwjaar. Net langs het terras staat een ceder met daarin een vogelhutje. In dat open hutje staat steeds een schoteltje, waarop we dan de kruimels en restjes van tafel leggen. Boven het vogelhuisje hangt, aan een takje, een netje met bolletjes vogelvoeder. Het is hartverwarmend om die kleine, vederlichte schepseltjes te zien, als ze af en aan vliegen en aan die bollen hangen in niet aflatende ijver om zoveel mogelijk van die graantjes mee te pikken. Verder is het landschap verstild en geluiden gedempt door de sneeuw. Af en toe komt een kat uit de buurt aangewandeld en laat haar sporen na. Ze hoopt op een smakelijk hapje maar dat gaat gelukkig aan haar neus voorbij. Ooit heb ik er een betrapt, als ze lui bovenop dat vogelhuisje lag te wachten om toe te slaan. Ze had echter buiten biebieke gerekend en ze wist niet hoe snel ze het hazenpad moest kiezen, toen ik haar in de gaten kreeg. Dan heeft me iemand de goede raad gegeven om op het dak van het vogelhuisje enkele takjes hulst te plakken en op die stekelige ondergrond zal ze zich niet meer neervlijen. Aan hulst hier geen gebrek, dus dat was een zeer snelle en simpele oplossing. Morgenavond is het Kerstavond en dat zal, voor ons dan toch, een witte Kerst worden, met sneeuw van gisteren of eergisteren, maar daarom niet minder wit en niet minder mooi.
Ja dat is het, héérlijk, dat gevoel van in een quasi nieuw huis te wonen! Deze voormiddag hebben M. en een schoonbroer de meubelen uit de garage gehaald en terug in elkaar en op hun plaats gezet. Voor mij was het poets- en boenwerk en dat is nog niet klaar maar er komt schot in de zaak. Nog enkele dagen, want alles moet terug in de kasten getast worden en veel wordt opgeruimd en weggegeven, dat heb ik me nu al voorgenomen. Alles wat donker en houtkleurig was is nu ivoorkleurig of taupe en ik kan nog steeds mijn eigen ogen niet geloven, als ik rondom me kijk. De parket ziet er zelfs mooier uit in kontrast met die lichte kleuren en elke kast en tafel komt beter tot zijn recht. Hier zit dus een heel gelukkige vrouw te tokkelen, ondanks het feit, dat ik zo ongeveer geradbraakt ben en het werk nog niet gedaan is. Ik moet me een beetje in acht houden want donderdag en zaterdag nog een repetitie voor het concert op zondag en zaterdagavond ook nog een optreden op het kerstfeest van de plaatselijke harmonie. Het enige wat nu nog ontbreekt is natuurlijk de kerstboom en dat zie ik dus echt niet zitten om die nog te halen en op te tuigen, want er is ander werk dat voorgaat. Dus zullen het wat kerststukjes worden, die de kerstsfeer moeten oproepen en kaarsen natuurlijk, héél veel kaarsen. Ik ben sowieso verzot op die dingen en er branden er altijd wel enkele vanaf het ogenblik dat het 's avonds donker genoeg is om te genieten van die lichtjes. En dan wat mooie muziek en de avonden kunnen niet meer stuk. Aan CD's geen gebrek, dat heb ik ondervonden, toen ik ze in hun hoesjes één voor één met een vochtige doek heb zuiver gemaakt en teruggeplaatst op hun plekje in de kast. En wat hoort daar dan nog bij? Een héérlijk wijntje natuurlijk. Ik drink maar zelden iets maar dat moet kunnen en ik klink op een prachtige kersttijd, een splinternieuw jaar dat er zit aan te komen en dat heerlijke gevoel te wonen in een vernieuwd en superproper huis. Proost!!!
Nee hoor geen Mexicaane griep maar zo'n klein beetje stof op de longen! Maar dat is nu voorbij en vandaag zijn de laatste stoffige werkzaamheden uitgevoerd. Vanaf maandag kan er volop geverfd worden en hopelijk wordt dan weer niet geschuurd. Ik hoop en ik denk dat dat niet het geval zal zijn omdat de te bewerken oppervlakten mooi glad en zuiver zijn. Alles wordt zachtwit (tenniswhite), bone (ivoorkleur) en taupe, zelfs de kasten en deuren en ik denk dat ik ons eigen huis niet meer ga herkennen als deze onderneming eindelijk voorbij is. Zou dat lukken voor Kerstmis??? We zullen er de moed maar in houden en niet doemdenken. Onder het poetsen en vegen kan ik dan mijn liedjesteksten voor het kerstconcert opzeggen of zingen maar dat zal wel niet in de smaak vallen van mijn helpers, want elke tekst wordt veelvuldig herhaald en dat is dan niet erg lollig meer voor de toehoorders. Voor mij ook niet maar dat is de enige manier om die hele rimram vanbuiten te leren: herhalen, herhalen, herhalen.....Zou dat echt goed zijn voor mijn memorie? Ik ga seffens een geheugen hebben gelijk een paard en er mankeerde zo al niets aan! (tot nog toe). Ja het nadert weer met rasse schreden, ons kerstconcert en de liedjes zijn weer prachtig, nu moeten wij ze ook nog prachtig zingen natuurlijk. Eerst een Bulgaars liedje als intro. Dan Hold me van Michael Jackson, vervolgens Oh Fortuna ( in het Latijn), Amazing Grace, The Little Drummerboy (in het Nederlands), Vrede, I sing Holy, en An African Celebration. En zoals elk jaar wordt het weer een wedloop tegen de tijd. En het heel mooie aan dat Kerstconcert is voor mij de aanwezigheid van mijn vrienden. Geen vrienden hier uit mijn buurt, maar mensen die ik heb leren kennen via Seniorennet en die de moeite nemen, om elke jaar opnieuw, naar ons optreden te komen luisteren. Ze komen van Schilde, van Sint Truiden, van Hasselt, Genk, Maasmechelen, enz...en dat is allemaal echt niet bij de deur, maar elk jaar zijn ze er en dan loopt mijn hart over van dankbaarheid en liefde voor hen.
Kerstavond hebben wij doorgebracht bij onze kinderen, zoals we dat sinds enkele jaren doen. Onze schoondochter en zoon hadden heel lekker gekookt en de tafel was gedekt als een plaatje. Ook de moeder van onze schoondochter, een weduwe sinds verschillende jaren, was bij het gezelschap en de heel avond was een warme, vriendelijke en liefdevolle ontmoeting en samenzijn, waardoor je een gevoel krijgt van roezige tevredenheid en geluk. Het licht van de kaarsen wierp een fluwelige glans op het witblonde haar van onze kleinzoon en hij en zijn zusje hadden de sterren van de hemel geplukt en die straalden uit hun ogen. Als ik daar dan zit en alles tevreden bekijk, besef ik tenvolle wat een onwaarschijnlijk geluk we hebben, M. en ik, dat dit onze kinderen en kleinkinderen zijn. Ik realiseer me best dat er op heel veel plaatsen heel anders met elkaar wordt omgegaan en die warme liefdevolle aandacht voor elkaar soms mijlen ver te zoeken is of helemaal nooit heeft bestaan.
De grote ellende op de wegen is eindelijk een beetje opgelost, tenminste wat de sneeuw betreft. Als ik door mijn ramen naar buiten kijk naar de gazon en de velden die daarachter liggen, is het nog steeds één wollige, witte pracht, wat ik zie. 
Ja dat is het, héérlijk, dat gevoel van in een quasi nieuw huis te wonen! Deze voormiddag hebben M. en een schoonbroer de meubelen uit de garage gehaald en terug in elkaar en op hun plaats gezet. Voor mij was het poets- en boenwerk en dat is nog niet klaar maar er komt schot in de zaak. Nog enkele dagen, want alles moet terug in de kasten getast worden en veel wordt opgeruimd en weggegeven, dat heb ik me nu al voorgenomen. Alles wat donker en houtkleurig was is nu ivoorkleurig of taupe en ik kan nog steeds mijn eigen ogen niet geloven, als ik rondom me kijk. De parket ziet er zelfs mooier uit in kontrast met die lichte kleuren en elke kast en tafel komt beter tot zijn recht. Hier zit dus een heel gelukkige vrouw te tokkelen, ondanks het feit, dat ik zo ongeveer geradbraakt ben en het werk nog niet gedaan is. Ik moet me een beetje in acht houden want donderdag en zaterdag nog een repetitie voor het concert op zondag en zaterdagavond ook nog een optreden op het kerstfeest van de plaatselijke harmonie. 
Nee hoor geen Mexicaane griep maar zo'n klein beetje stof op de longen!
Maar dat is nu voorbij en vandaag zijn de laatste stoffige werkzaamheden uitgevoerd. Vanaf maandag kan er volop geverfd worden en hopelijk wordt dan weer niet geschuurd. Ik hoop en ik denk dat dat niet het geval zal zijn omdat de te bewerken oppervlakten mooi glad en zuiver zijn.
