Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-03-2010
Missie volbracht en geslaagd!!
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren. Mijn schoondochter had een plein gereserveerd in een hal in Nederland, waar haar moeder in de winter speelt. Afspraak om te tennissen was om 17u00. Toen ik gisteren was opgestaan en me aankleedde, kon ik aan niets anders meer denken. Dit was de dag van de waarheid en als het niet lukte was het over en uit en kon ik mijn tennisspullen van de hand doen. Had daar al eerder over nagedacht maar kreeg het niet over mijn hart. Daar was nog steeds genoeg tijd voor. Dus maar wat afwachten en hopen, bijna tegen beter weten in. Op een zeker ogenblik heb ik dan al maar het trainingspak aangetrokken, tennissokken en tennisschoenen aan, want dan was ik al aangekleed tegen dat ik moest vertrekken. Nog erger dan een klein kind , dat op schoolreis mag gaan en 's morgens om 05u00 aan het bed van zijn ouders staat om te vragen of het nog niet tijd is om te vertrekken. De wekker kroop vooruit en ik nam voortdurend vanalles in mijn handen om het weer even snel weer weg te leggen. Ik liep van boven naar beneden en omgekeerd en controleerde nog maar eens of ik ook wel alles had klaar liggen. Oh ja, nog een flesje drinken, dus naar de bergruimte om drank te halen. En kauwgom, die moest er ook nog ergens zijn. De enige ogenblik dat ik kauwgom eet, is tijdens het sporten en die moet dus steeds mee, als ik ga tennissen. Toen de wijzers van de klok eindelijk voortgekropen waren tot 15u00, kon ik het niet meer harden. M. was vertrokken voor een vergadering en ik liep alleen te ijsberen door het huis. Ik kon ook net zo goed vertrekken, rustig naar Limbricht rijden en dan daar, samen met mijn schoondochter en kleinkinderen wachten tot onze zoon thuiskwam en aansluitend doorrijden naar de tennishal. Zo gedacht, zo gedaan. Mijn schoondochter keek natuurlijk op dat ik zo vroeg verscheen maar had gelijk in de gaten wat het probleem was. Na een jaar of achttien kent ze natuurlijk wel een beetje. Toen het eindelijk laat genoeg was om te vertrekken, reed ik achter hen aan in mijn eigen auto. Op een zeker ogenblik had ik de indruk dat we rondjes aan het rijden waren en ik zat er niet ver naast. De afslag naar de hal was veranderd en mijn zoon was aan het zoeken, hoe hij er kon geraken. Toen we eindelijk op de parking stopten, stond de moeder van mijn schoondochter ons al op te wachten. Met een klein hartje sjokte ik achter hen aan naar binnen. Wij konden direct het plein op en na wat stretchen begonnen we in te kloppen.Dat inkloppen is een vrij internsieve bedoening en na een minuut of tien voelde ik een lichte beklemming opkomen. De paniek schoot door me heen en ik nam meteen wat gas terug. Ik nam wat meer tijd om een bal op te rapen en om op te slaan. Mijn zoon vroeg op een bepaald moment of het wel ging. Ja hoor, niets aan de hand... En dan begonnen wij aan de match en vergat ik alles, wat me bedrukte en ging volledig op in het spel. Eerst speelde ik met de moeder van mijn schoondochter, en wij verloren, vooral door mijn toedoen met 3-6 en dan stelde mijn zoon voor om samen een set met hem te spelen tegen moeder en dochter. Ik kwam steeds beter in het spel en toen het 3-2 was voor ons ging het eindsignaal en moesten we het spel staken want de volgende spelers kwamen reeds het plein op. En ik had gespeeld zonder problemen, zonder beklemming en zonder pijn in de borstkast. Mijn conditie was niet wat ze moet zijn na twee jaren van inactiviteit maar ik kon het weer en ik was de koning te rijk. Ik ben naar huis gereden met een gevoel van euforie. Competitie zal ik nooit meer spelen en daartoe voel ik niet eens meer de behoefte, maar ik kon weer bewegen en tennissen zonder het gevoel te hebben, dat ik elk moment in mekaar zou stuiken. Tijdens mijn rit naar huis heb ik gezongen van geluk. En zelfs mijn spierpijn vandaag is miniem en dat is voor een dame op jaren, zeker niet niks!
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. En dan was er opeens die klik. Ik stond mistroostig voor de spiegel in de badkamer en vond dat het zo niet langer kon. Wat kon ik zelf doen of proberen om mij beter in mijn vel te voelen? Ik kon me gewoon niet neerleggen bij de situatie! Héél gezond gaan eten, gewicht verliezen, vitamienes slikken en zien hoever me dat zou brengen. Ik voelde me al een stuk opgemonterd, toen ik voor mezelf dit besluit genomen had. Ben naar beneden gegaan en heb prompt een afspraak gemaakt met een diëtiste. En dan volgden er enkele maanden van opletten, veel ontzeggen, heel anders eten en alle snoep achterwege laten. En het resultaat mag er zijn. Ik ben dan ook wel zo koppig, dat ik dat erg goed volhoud. En langzaam voelde ik de energie terugkomen en leek het leven een stuk zonniger. Ik had wel een héél dom ogenblik gekozen voor de start van mijn dieet, namelijk anderhalve maand voor de feestdagen van Kerstmis en Nieuwjaar. Ik liet het aan mijn hart niet komen en heb rigoureus alles afgewezen, wat mijn doelstelling in gevaar kon brengen. En nu moet de kers op de taart komen, nl. terug gaan tennissen. Zou dat lukken? Nu woensdag a.s. ga ik voor het eerst in twee jaren opnieuw tennissen in een dubbel met mijn zoon, schoondochter en moeder van mijn schoondochter. Ik ben bang en hoopvol tegelijk en misschien loop ik de dagen erna rond op krukken, maar dat gaat wel weer voorbij. Als die borstkas het maar volhoudt zonder die afgrijselijke pijn en zonder dat mijn medespelers moeten bang zijn, dat ik elk moment in elkaar zal stuiken. Ik ben nu een klein kind, dat zich ongelooflijk verheugt op iets, wat ze jaren lang als vanzelfsprekend aanzien heeft.
Het is laat en ik zit weeral te tokkelen op dit toetsenbord. Wij zijn vanavond naar een jaarmis geweest van de dochter van M's oudste zus. Moeder (dus zus van M.) gestorven op 37-jarige leeftijd, haar dochter omgekomen in een auto-ongeval, toen ze net de leeftijd van 40 jaar gepasseerd was. Ik heb er toen over geschreven in mijn blog en schrik ervan, hoe lang dit reeds geleden is. De tijd spoelt als water tussen onze vingers door en wij hebben geen enkele mogelijkheid om hem vast te houden. Ik zat achteraan in de kerk en zag hoe de familieleden binnengedruppeld kwamen en hun plaats zochten in de rijen banken. Ook de twee zonen van K. waren in de kerk en de oudste is een boom van een kerel geworden. Hij stak met kop en schouders boven iedereen uit. Het doet zo vreemd aan, om hem als bijna volwassen man te zien en je af te vragen, wat zijn moeder zou gevoeld hebben, als ze hem zo had kunnen meemaken. In hoeverre blijf je doorleven in je kinderen als je er niet meer bent? Er is een gezegde: je bent niet echt dood zolang je niet vergeten bent. Is dat zo? Wat doet je kind aan je denken, als het leven terug zijn rechten opeist en de hectiek van alle dagen hun aandacht gijzelt. Is er dan nog tijd om stil te staan bij een moeder, die wel deel uitmaakte van hun jonge leven, maar niet meer van de jongen, die langzaam man wordt. Wordt zij een vluchtige herinnering, die nu en dan door een woord, een gebaar, even in de herinnering opduikt en dan weer vervaagt. Gaat het zo in zijn werk, of is het toch helemaal anders? Hoeveel jaren zijn er nodig om het exacte beeld uit je geheugen te wissen, en alleen nog via foto's een voorstelling te hebben, van hoe ze was, wat ze zei en al die intieme dingen, die een moeder voor een kind is en doet. Soms denk ik, dat het beeld steeds blijft bestaan en er geen week voorbij zal gaan zonder dat een kind aan zijn overleden moeder denkt. Andere keren denk ik dat vergeten worden juist een deel is van doodgaan en dat wij onbewust daar het meeste schrik van hebben. Dat je dan, zelfs in de dood, heel veel verdriet hebt, omdat je vergeten bent. Klinkt dit allemaal luguber? Dat is niet de bedoeling, maar ik heb over die dingen steeds erg veel nagedacht en door omstandigheden, doe ik dat vanavond dus weer. En nu denk ik dus niet alleen aan K. maar ook aan haar moeder en alle anderen, die reeds vertrokken zijn naar andere en betere(?) oorden. En als het waar is, dat je niet dood bent, zolang je niet vergeten bent, zijn zij in elk geval nog lang niet dood.
Ik zit nog na te genieten. Waarvan dan wel? Mijn eerste tennismatch sinds meer dan twee jaren.
Ja dat zal het dan wel worden, de ultieme poging om opnieuw te sporten en zien of die gezondheidsproblemen eindelijk van de baan zijn. Na twee jaren van onderzoeken, uren van afspraken en testen in het ziekenhuis, steeds weer andere artsen en telkens weer de uitspraak: we kunnen je niet helpen, we weten niet wat die angina pectoris veroorzaakt, heb ik het heft zelf in handen genomen. Ik was het beu om niet meer te kunnen wandelen, niet te kunnen fietsen, en vooral niet meer te kunnen tennissen. Zeker op mijn leeftijd wordt aangeraden om zoveel mogelijk te bewegen en aan sport te doen. En dan kun je opeens helemaal niets meer. Dat lijf, dat die regelmatige sport gewoon was, voelt zich dus helmaal niet happy met dat gedwongen nietsdoen en ik werd er gewoon met de dag somberder van. 
Het is laat en ik zit weeral te tokkelen op dit toetsenbord. Wij zijn vanavond naar een jaarmis geweest van de dochter van M's oudste zus. Moeder (dus zus van M.) gestorven op 37-jarige leeftijd, haar dochter omgekomen in een auto-ongeval, toen ze net de leeftijd van 40 jaar gepasseerd was. Ik heb er toen over geschreven in mijn blog en schrik ervan, hoe lang dit reeds geleden is. De tijd spoelt als water tussen onze vingers door en wij hebben geen enkele mogelijkheid om hem vast te houden. Ik zat achteraan in de kerk en zag hoe de familieleden binnengedruppeld kwamen en hun plaats zochten in de rijen banken. Ook de twee zonen van K. waren in de kerk en de oudste is een boom van een kerel geworden. Hij stak met kop en schouders boven iedereen uit. Het doet zo vreemd aan, om hem als bijna volwassen man te zien en je af te vragen, wat zijn moeder zou gevoeld hebben, als ze hem zo had kunnen meemaken.
