Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-04-2010
Verrassing.
Ik ben weer net terug van de repetitie. Die ging vandaag, woensdag door van half negen tot half elf, ipv op donderdag van acht tot 10 uur. Mijn longen zijn dus weer uitgezet en ik heb weer wat gedaan voor mijn gezondheid! Het is algemeen geweten, dat zingen héél erg gezond is en dus houden we week na week stoer vol. Niet omdat het zo gezond is hoor, maar gewoon omdat we het zo graag doen en het niet laten kunnen.
Op het ogenblik zijn we allemaal kleinkunstliederen aan het instuderen. Sommigen kende ik en van andere had ik nog nooit gehoord. We gaan met Ishtar een programma opvoeren volgend jaar om de mensen aan het zingen te brengen. Er wordt dan opgetreden maar niet op een podium maar tussen de bezoekers en op die manier moet de animo ervoor zorgen dat iedereen aan het zingen slaat. Ben benieuwd wat dat gaat geven! En er moet nog heel veel gestudeerd worden want het is een behoorlijk dik boek en al die teksten en noten komen je niet aanwaaien hoor. Ik zit zo ongelooflijk met die muziek in mijn hoofd, dat ik er af en toe ambetant van word. Als ik midden in de nacht wakker word, wat denk je dan dat er door mijn hoofd speelt???? Juist ja, een van die liedjes, die we tot in den treure herhalen en oefenen. Het enige psoitieve daaraan is, dat het regelmatig wisselt, dat deuntje in mijn hoofd.
En voor het komende weekend staat er een dagtrip naar Gent op het programma. Er komen in de stad 1800 mensen bijeen van koren uit heel Vlaanderen en die vormen op die dag één koor op het Sint-Pietersplein en zingen dus ook kleinkunstliederen. Die zondag is het in Gent de dag van de amateurkunsten, en daar hoort ons zingen ook bij. Ik verheug me op die trip naar Gent maar niet alleen omdat wij daar met zo'n imposant koor gaan zingen, maar vooral omdat ik iemand ga ontmoeten, die ik wel ken via seniorennet en de vele mailtjes, die we uitwisselen, maar die ik nog nooit ontmoet heb. Het voorstel kwam spontaan en overwacht en ik was er in eerste instantie een beetje door overdonderd en dan zwijg ik in alle talen. Maar dan dacht ik: dit is een prachtige kans om elkaar te ontmoeten, samen iets te drinken en te babbelen en te kijken of de klik, die er voorheen al was, de ontmoeting overleeft. Ik heb dus toegezegd en ik kijk ernaar uit, als naar een cadeautje. Dat is het kleine kind in mij, dat nog steeds latent aanwezig is en bij dergelijke gelegenheid tevoorschijn komt. En ik hoop dat het weer meespeelt om er een stralende dag van te maken. Maar weer of geen weer, dat zonnige gevoel blijft en neem ik mee.
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. Terwijl ik daar in een luie stoel lag te niksen, liet ik mijn gedachten de vrije loop en plots herinnerde ik me een scene van jaren geleden. Onze oude buren nu overleden, woonden nog in het huis naast ons. Ze hadden een kleine pincher en die beestjes zijn gekend voor hun vinnige reacties en luidkeelse commentaar op voorbijgangers. Blaffen was hem aangeboren en dat deed het beestje dat ook veel en luidruchtig. Een van de dochters van de overburen was getrouwd en woonde in de buurt van Leuven. Zij en haar man waren steeds gek geweest op honden en hadden op een bepaald moment besloten om zelf te kweken met een paar mooie exemplaren. Ze hadden een bouvier en een prachtige scheper en daar mee zou het moeten gebeuren. Niet met elkaar natuurlijk maar kandidaten zouden er wel te vinden zijn. Op een zonnige dag kwamen dochter en man op bezoek en hadden de twee grote honden meegebracht. De dieren dartelden rond het huis, renden naar achter in de grote weide en kwamen speels en uitgelaten terug naar voor en bleven netjes aan de rand van weg staan. Ik stond af te wassen en bewonderde de dieren in de oprit van de overburen. Ze stonden aandachtig te kijken naar de pincher, die ongemeen heftig van zijn oren maakte en de grote dieren als het ware uitdaagde. Hij hield gewoon niet op met blaffen en maakte een hels kabaal. De grote honden hoorden dat aan, hielden het hoofd schuin maar bleven nog steeds staan, alsof ze overlegden, wat ze hier nu mee aan moesten. En plots, als op afspraak, schoten ze als een bliksemflits de straat over naar de kleine hond en verloor ik ze uit het oog. Het kabaal loog er echter niet om. Ik dacht : lieve deugd, ze vreten hem op, die kleine lawaaimaker. Want dat hij geen partij was voor die grote honden, daar was ik gewoon van overtuigd. Dat was echter buiten de waard gerekend! Opeens schoten de grote loebassen terug de weg over achterna gezeten door die kleine duivel uit een doosje. Ze konden niet snel genoeg terug achter het huis verdwijnen en ik heb ze niet meer gezien. En dat kleine mormel ging tekeer alsof zijn leven ervan af hing. Dat was misschien ook wel zo geweest. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven en moest toegeven dat hier niet de sterkste maar wel diegene met de grootste bek gewonnen had.
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? Moest gisterennamiddag om 13u00 bij de tandarts zijn en ben dus braaf op de afspraak verschenen. Algemeen nazicht en een beetje poetsen, en meer was er niet te doen. Alles oké en dat hoort een mens graag, want niemand laat graag boren, of meer van die akelige dingen, in zijn mond. Mijn tandarts is mijn nicht en dan worden er natuurlijk ook wat familienieuwsjes uitgewisseld. En die zijn niet zo denderend, maar horen wel bij het leven en we zullen het ermee moeten doen. Ik verliet haar praktijk en waaide zo ongeveer van de straat. Zon genoeg maar een strakke, gure wind en dat verdraag ik niet erg goed want ik krijg er altijd opnieuw hoofdpijn van. Snel dus ingestapt en de auto gestart. Ik moest langs de bakker en dus maakte ik me op weg. En daarna wilde ik echt naar het tuincentrum, want ik moest en zou wat lentebloeiers in huis halen. Toen ik daar aankwam, had ik alles wel willen kopen maar dan krijg ik op mijn donder van M. Zeker als ik zo vroeg al plantjes koop, want hij wil absoluut wachten tot de ijsheiligen voorbij zijn en ik heb al tot mijn scha en schande moeten bekennen, dat hij op dat gebied dikwijls gelijk heeft. Ik stond wat te dubben bij al die bloeiende pracht en dan heb ik een karretje genomen en vijf potjes goudgele en vijf potjes paarse viooltjes gekocht. De bloemen keken me aan met hun prachtige gezichtjes en ik kon er gewoon niet voorbij. Naast de viooltjes stonden ranonkels in verschillende kleuren en ook daar heb ik drie potten van gekocht in een teder witte kleur. De bloemen zijn zo prachtig, rond en mollig, dat ik er meteen voor viel. Blijkbaar zijn ze ook nog winterhard, dus dat is mooi meegenomen. De rest zal ik dan maar later halen, zoals planten voor in de hanging baskets en de grote potten op het terras. Maar de struik, waar ik al enkele jaren naar vraag, was weeral niet voorradig: forsythia. Ik ben gek op de bloemen, omdat ze zo vroeg in het jaar al uitbundig staan te bloeien en een hoekje in de tuin of een kamer totaal kunnen veranderen met hun stralende kleur. Een vroegere collega zette elk jaar op mijn verjaardag op 14 janurai een boeket bloeiende forsythia op mijn bureel en dat vond ik zo mooi! In die tijd van het jaar bloeien er nog geen bloemen buiten en zij sneed de takken in december af en zette die in een vaas in een warme kamer. Tegen de veertiende januari bloeiden de takken uitbundig en verwelkomden mij op de morgen van mijn verjaardag. Opeens herinnerde ik me dat ik verleden week ergens langs de weg struiken had zien staan, die ik in een flits als forsythia meende te herkennen. Ik bedacht me niet en ben het dorp uitgereden en volgde de weg, die ik verleden week ook gereden had. En inderdaad, daar stonden vier grote struiken aan de rechterkant van de weg en aan die kant lag er enkele kilometers geen enkel huis. Hoe kwamen die struiken daar dan? Ik stopte de auto en keek eens nauwkeuriger. Er lag mooi gezaagd hout netjes opgestapeld en dat kwam daar niet vanzelf liggen. Aan de andere kant van de weg lagen huizen en ik bedacht me niet en stak de weg over om aan te bellen bij een huis met verschillende trappen naar de voordeur. Bij mijn eerste belletje geen reactie. Dan nog maar eens gedrukt. En het lukte, want ik zag beweging achter het glas van de voordeur. Een wat oudere man deed de deur open en keek me vragend aan. Ik vroeg hem of de grond tegenover zijn huis van hem was. Hij antwoordde ontkennend. Ik verklaarde me nader en vertelde dat ik zo graag wat van die bloemen wilde hebben en dat ik dat dan toch wel aan iemand diende te vragen. Toen zegde hij, dat hij zelf die struiken daar geplant had en dat het inderdaad goed was dat ik het gevraagd had. Ik kon rustig mijn gang gaan en zoveel takjes plukken, als ik wilde. En met een grote bos forsythia op de achterbank reed ik daarna naar huis. Ik heb ze in een mooie vaas gezet en zal ze daar net zo lang laten staan tot ze wortel geschoten hebben en dan plant ik gewoon mijn eigen struik!
Ik heb ervan genoten, van die dag, badend in de zon. De wind? Daar trekken we ons niets van aan want ik ga wel zo zitten, dat die niet aan me kan. En wat doet dat goed, die zonnewarmte op blote huid. Een mens wordt er zowaar soezerig van. En dat wil bij mij heel wat zeggen, want ik ben niet in voor een middagdutje. 
Bij zo'n titel hoort natuurlijk wat uitleg. Zou ik dat doen of iedereen maar laten gissen? 
