Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-09-2010
Mensen kijken......
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. Ik suf wat voor me heen en doe, wat ik erg graag doe: mensen kijken. Mensen in alle maten en gewichten, groot en klein, dik en dun en alles wat daar tussen ligt. Er wordt non-stop geëten en gedronken: ijsjes, frieten, wafels, broodjes, lolly's, blikjes drank.....Ik kijk naar al die gezichten en betrap er me op, dat ik ze als het ware catalogeer. Sommige gezichten vind ik aangenaam en sympathiek, andere laten me totaal onverschillig en weer andere roepen een gevoel van afweer bij me op en dat alles zonder ook maar een woord met hen gewisseld te hebben of ook maar iets meer te weten over de persoon in kwestie. En weer voel ik die ongelooflijke verwondering over het feit, dat je dan toch op een gezicht, een persoon kunt vallen vanaf het allereerste ogenblik. Zomaar uit het niets is daar dan die ongelooflijke chemie, die hem of haar speciaal en uniek voor je maakt. Zijn het de ogen, is het de mond, zijn er bepaalde trekken in het gezicht, die dit gevoel oproepen? Ik kan er geen zinnig antwoord op geven. En toch begint alles daarmee. En als die eerste chemische reactie en aantrekking er niet is, besteden we geen tweede blik en geen seconde langer aandacht aan de persoon in kwestie. En hoe kan zo iemand, die je totaal vreemd was, zoveel voor je gaan betekenen, dat hij of zij je hele wezen vervult en aanvult. Het is niet tastbaar, maar meer dan voelbaar en kan je hele wereld omver werpen en veranderen. Zomaar, opeens en zonder enige aanwijsbare reden. En dikwijls heeft je entourage het zelfs eerder in de gaten dan jijzelf. Ik kijk nog steeds naar de massa etende en drinkende mensen, en vind het wonderlijk dat zij de aanleiding geweest zijn voor deze gevoelens en gedachten.
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken! Dat bracht me een bepaald voorval in herinnering, dat plaats vond tijdens mijn werk bij Siemens A.G. Op een bepaald ogenblik was er besloten dat de vrouwelijke bedienden alle veertien dagen samen zouden komen en dat alle ergernissen en problemen naar voor zouden gebracht worden, zodat die op een effectieve manier uit de weg konden geruimd worden om zo de wrijvingen en irritaties tot een minimum te beperken. Wij vonden dat allemaal een lovenswaardig initiatief en namen er dus alle twee weken aan deel. De ronde werd voorgezeten door de administratief directeur, een Duitser, er was namelijk ook een technisch directeur, en door de sociaal assistente van de personeelsdienst. We zaten dan ook werkelijk in een ronde, zodat we elkaar allemaal in het gezicht konden zien. En daar zaten we allemaal, elkaar aan te kijken en oorverdovend te zwijgen. Onze directeur bracht dan maar zelf bepaalde problemen aan en vroeg onze mening daarover. Ik denk dat hij zich nooit had kunnen voorstellen, dat vrouwen zo stil konden zijn en zo goed konden zwijgen! Niemand gaf zijn mening, niemand diende hem van repliek en de heel ronde dreigde een maat voor niets te worden. Dat kon ik niet laten gebeuren, en ging dus in op de problemen, in naam van enkele anderen. Zeg jij dat, je kunt het beter uitleggen. Datzelfde scenario herhaalde zich echter elke keer opnieuw. Ik verdedigde anderen, kwam voor hun meningen en opmerkingen op en dat, terwijl ik er zelf helemaal buiten stond. Ik was stilzwijgend gebombardeerd tot hun spreekbuis. En zij bleven zonder meer zwijgen in alle talen! En ik kreeg het gevoel dat ik diegene was, die altijd wat te mekkeren had. Toen we op een bepaalde dag weer een gespreksronde hadden, nam ik me voor om mijn mond niet meer open te doen, en de anderen hun eigen ideeën te laten verdedigen. Tegen een goede collega had ik gezgd, dat ze mij zonder meer tegen mijn schenen moest stampen, als ik ook maar aanstalten maakte om mijn mond open te trekken. Daar zaten we weer en het gespreksonderwerp was de vraag, waarom vrouwen zo zelden een belangrijke functie kregen, en steeds de voorkeur naar mannen ging. Het betoog van mijn directeur kwam er in grote lijnen op neer, dat wij vrouwen niet volwaardig konden functioneren omdat we teveel met onze kinderen in ons hoofd zaten en 's avonds stipt op tijd naar huis wilden en zeker niet meer optimaal werkten, als een van die kinderen ziek was. De hele ronde dames zat hem woordeloos aan te kijken en niemand gaf ook maar een toon van zich. Hij had al lang in de gaten dat ik deze keer mijn mond hield en ook niet van plan was om een woord te zeggen. Daarom legde hij het er op den duur zo dik op, dat ik hem had kunnen aanvliegen en mijn mond dus niet meer hield. Heb hem diets gemaakt, dat als men vrouwen wat fatsoenlijker betaalde voor hun job, zodat ze zich een kindermeisje of hulp in huis en voor de kinderen konden permiteren, ze ook minder zorgen aan hun hoofd zouden hebben en waarschijnlijk zelfs stukken beter dan hun mannelijke collega's zouden presteren! Toen ik mijn zegje gedaan had, zat hij me grijnzend aan te kijken, want hij had zijn slag thuis gehaald: ik had mijn mond toch niet kunnen houden. En ik was, ondanks alles, blij dat ik het hem ingepeperd had. Heel veel later, toen ik uitgenodigd op een drink, met hem stond te praten, vroeg hij me of ik me dat gesprek -als je dat al zo kunt noemen!- nog herinnerde. Ik werkte toen niet meer bij Siemens. En of ik mij dat herinnerde! En toen zegde hij iets, waar ik tot op de dag van vandaag voldoening over voel: ik heb me in mijn oren geknoopt wat jij toen gezegd hebt, en toen jij bent weggegaan, heb ik die job, tussen haakjes: een mannenjob totdat ik hem aangeboden kreeg, opnieuw aan een vrouw gegeven, want ik vond dat je nagels met koppen geslagen had. Mijn hart maakte een buiteling van plezier en ik heb hem in naam van DE vrouw bedankt.
Ik loop door de winkelstraat aan zee en probeer niet op te botsen tegen de tegemoetkomende mensen. Massa's toeristen hebben geprofiteerd van het mooie weer en lopen kwetterend door de straat. Ik slalom tussen het volk door en vang stukken van zinnen op terwijl ik de mensen voorbijloop. Ik heb al een lange wandeling achter de rug van de ene pier naar de andere en als ik een ijzergevlochten stoeltje ontwaar, laat ik mij daar dankbaar in zakken en gun mijn vermoeide voeten, die zulke lange wandelingen niet gewoon zijn, wat rust. 
Ik kijk niet elke avond TV maar als ik kijk, is het gewoonlijk naar Duitse programma's. Vandaag zag ik een aflevering van Frau-TV. Een programma dat vrouwgericht is, maar niet alleen voor vrouwen bestemd is. Er komen allerlei problemen en eigenaardigheden aan bod en is meestal erg interessant. Dat wil zeggen, als je je interesseert voor zulke zaken!
