Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
18-10-2010
Boos op mezelf.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. Het ellendigste hieraan is, dat het me steeds weer opnieuw gebeurt en ik er ook elke keer weer doodongelukkig van word. Het is nu enkele jaren geleden, dat ik ook telkens opnieuw het slachtoffer werd van mijn eigen gevoelens. Het kontakt met een bepaalde persoon ging een tijdje goed en dan werd er op een meer dan brutale manier misbruik van me gemaakt door bepaalde uitspraken en/of daden. Ik geraakte daardoor helemaal overstuur en nam me voor dit nooit nog te laten gebeuren. Oh neen, hé, niet met mij. Dat liet ik me niet nog eens aandoen! Ik nam afstand van de persoon in kwestie en hield dat weken en maanden vol. En heel geleidelijk verdwenen de scherpe kanten van het voorval en begon ik bij mezelf te overleggen, dat het toch mogelijk moest zijn om met elkaar op te schieten. Ook mensen, die totaal verschillend zijn, kunnen met elkaar omgaan en zich goed verstaan, dus waarom zouden wij dat dan niet kunnen! En daar ging biebieke weer. Opnieuw kontakt leggen en tot mijn grote opluchting ging het goed. Voor een tijdje tenminste en dan herhaalde zich de voorgaande ellende, met alle verdriet en boosheid die dat bij me opriep. De frustratie, dat ik weeral in die val gelopen was en opnieuw het vaste voornemen dat het de laatste keer was. Tot de volgende keer.... Op een avond zat ik bij een van mijn broers en een van die pijnlijke aanvaringen kwam ter sprake. Hij luisterde rustig en toen ik uitgesproken was zegde hij: Ik merk dat dit alles je heel veel pijn doet. Maar er is één ding, wat ik niet begrijp: je bent intelligent en toch blijf je maar met je hoofd door die muur lopen en maak je jezelf doodongelukkig. Nu kun je twee dingen doen. Ofwel aanvaard je dat die persoon is zoals hij is, en aanvaard je dat hij nooit zal veranderen. Ofwel neem je afstand en ga je jezelf beschermen: de keuze is aan jou. Ik was toen zo murw geslagen door die steeds weerkerende confrontaties, dat ik resoluut gekozen heb voor afstand nemen en zelfbescherming. Blijkbaar had ik het nodig dat iemand mij met mijn neus op de feiten drukte. Die afstand en zelfbescherming heeft geholpen en is nog steeds van kracht. Waarom kan ik die dan niet op alle vlakken doortrekken en anderen niet zoveel macht over me geven, dat ze me tot huilens toe pijn kunnen doen. Hoe oud moet een mens worden om met die gevoelens op een evenwichtige manier om te kunnen gaan en genoeg gezond egoïsme aan de dag te leggen om zichzelf te beschermen. Ik kom tot de vaststelling , dat ik nog niet oud genoeg geworden ben.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik voel wat ik voel. Boos omdat ik telkens opnieuw gevoelens de overhand laat krijgen op mijn verstand en daardoor in een toestand van algehele ellende terecht kom en buitenmate verdrietig word. Ik houd mezelf voor, dat ik volwassen ben, en dat ik die gevoelens in toom moet kunnen houden. Steek ongelooflijke redevoeringen af tegen mezelf, voer gesprekken in mijn hoofd met de personen die aan de basis liggen van hetgeen er in me omgaat. Allemaal boter aan de galg. Vraag me dan boos af hoe oud ik eigenlijk wel ben en of ik ooit de ouderdom van kindzijn achter me gelaten heb. 
