Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
29-11-2010
Een hart vol regen...........
De regen roffelt op de ruiten en zwijgend sta ik aan het raam, ik wil nu nooit terug naar buiten, ik wil alleen hier blijven staan.
De druppels trommelen in mijn hart, het is verdronken in verdriet. Wat had ik anders dan verwacht? GELUK dat krijg je ZO maar niet!
Geen ster, geen maan, laat zich nu blikken. Het is al duister wat je ziet. Je hebt je in je lot te schikken, je levensweg ontloop je niet!
En toch zal ook de zon weer schijnen, dan is verdwenen nacht en zwart, dat nu als inkt komt bovendrijven. Geluk dat ERGENS op me wacht.
Je snoetje is nat van je tranen, je hebt zo'n immens groot verdriet, mijn hart splijt in twee ik voel met je mee, echt troosten, kan ik je niet.
Je ogen, die poelen van blauw, ze kijken nu donker van pijn, je kan niet bevatten, weet niet in te schatten, waarom moet het leven ZO zijn!
Die pijn zal nu langzaam verstillen, daar mag je op tellen, mijn lief, dan zal je weer zingen, van duizende dingen, het heeft nooit bestaan, dit verdriet!
Ja daar trekt het zo ongeveer op hé. Ik zit al de ganse dag in het bureel en kijk papieren na, berg ze weg of jaag ze door de papierversnipperaar. Beantwoord mailtjes van vrienden en vriendinnen en surf op het internet naar items, die me interesseren. Ik vul mijn agenda bij, ook al data voor het volgende jaar. Maar voortdurend dwalen mijn ogen af en kijk ik door de grote glazen deur in het bureel naar de hoge beukenboom, recht in mijn zicht. De wind zwiept zijn takken heen en weer en zijn prachtige rode kroon van enkele weken geleden, ziet er behoorlijk gehavend uit en heeft het merendeel van zijn pracht verloren. De stormwind probeert hem zijn laatste bladeren te ontfutselen. Ze dalen en steigen en dalen opnieuw en proberen het uiteindelijk contact met de grond zo lang mogelijk uit te stellen. Ze dansen op een ritme dat alleen de natuur kent en beheerst. Een deel vliegt over het dak van het huis en vlijt zich voor op de gazon of hurkt weg in de inham aan de voordeur, als om bescherming zoekend. Daar worden ze morgen of overmorgen opgeveegd om op de composthoop te belanden en langzaam, als met tegenzin alle kleur te verliezen en te vergaan en als voeding te dienen voor nieuw ontluikend leven in de natuur. De regen geselt de ramen en trekt steeds wisselende sporen langs het glas, plenst neer op het terras en vormt daar beekjes en plassen, waarin de grauwe wolken zich weerspiegelen. De achtergelegen tuin en velden verdwijnen in een grijs waas van water. De regentonnen zijn al lang voldaan en het overtollige water gutst langs hun flanken naar beneden om te verdwijnen in de onderliggende opening van de waterafvoer. De hemel schreit en weet van geen ophouden. Misschien heeft hij daar wel alle reden toe?
De tranen van de wereld schreien de wolken naar beneden vertroebelen mijn blik in sporen langs het raam
Het groen , niet langer groen en nog zingt er een vogel en alle leed wordt weggespoeld diep in mij voel ik vrede.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. Ik werkte nog full-time en had op een gans jaar 20 wettelijke verlofdagen, die allemaal, op drie na, waren vastgelegd door het bedrijf. Het gevolg daarvan was, dat ik me op elke verlof- of feestdag in zweet stond te werken om gordijnen te wassen, vensters binnen en buiten te poetsen, etc, etc. Alle extra werk dat bovenop het gewone poets- en huiswerk kwam, werd ingepland op de verlofdagen. Op een zekere dag, stond ik weer eens in "het zweet mijns aanschijns" vensters te wassen ( en ik heb meer vensteroppervlakte dan muuroppervlakte!), toen ik er plots echt genoeg van kreeg. Ik heb prompt contact opgenomen met de dienst waar ik een poetshulp kon aanvragen en enkele weken later had ik er een. En wat was ik tevreden over de jonge vrouw! Ze kwam uit de buurt en kon, indien ze dat wilde zelfs te voet naar hier komen en ze werkte op een manier, die mijn goedkeuring kon wegdragen. Na enkele jaren kwam het vreselijke nieuws dan ook als een donderslag bij heldere hemel aan: zij had borstkanker en na de operatie zou ze dus niet meer in de poetsbranche werkzaam zijn. Daar had ik dus alle begrip voor en moest naar iemand anders uitkijken. Die iemand anders, zijn enkele andere geweest, die het ofwel zelf na enkele maanden voor bekeken hielden wegens allerlei familiale toestanden, ofwel door mijzelf bedankt werden voor hun diensten omdat ze in de verste verte niet voldeden aan het beeld dat ik me van een poetsvrouw voorstelde. Ik had dan ook een goed voorbeeld gehad, waaraan ik hen kon toetsen. En dan kwam er plots weer een nieuwe jonge vrouw. Ongeveer 1.60m groot en zo ongeveer 120 à 130 kg zwaar. Ik sprak mijn bedenkingen niet uit en nam me voor maar af te wachten en te zien hoe de zaken evolueerden. Het klikte en ze werkte goed. Heb alleen even mijn hart vastgehouden, toen ze boven de convector op een stoel ging staan om de venster aan de binnenzijde te wassen. Ik verwachtte elk moment een smak en een kreet te horen, dat ze erdoor gezakt was. Dat is gelukkig en tot mijn grote opluchting niet gebeurd, dus alles ging zijn gangetje en wij waren weer helemaal gelukkig met onze hulp. Op een bepaald ogenblik heeft ze dan een operatie ondergaan om haar maag te laten verkleinen en we zagen haar als een sneeuwvrouwtje slinken tot een 67 kg. Tot zover alles OK. Maar op een zekere dag vertelde ze dat ze een knobbeltje uit de borst moest laten verwijderen maar dat was allemaal niets speciaal, want de arts had haar verzekerd dat het niets voorstelde en zeker goedaardig was. Hoe die dat zonder operatie en biopsie kon zeggen was me een raadsel, maar ik ben dan ook geen arts hé! Nadien bleek dat het helemaal niet zo onschuldig was en dat ook zij borstkanker had. En ook zij stopte met het werk, wat ik bijna vanzelfsprekend vond. De vroegere procedure herhaalde zich weer en er passeerden allerlei dames, die niet voldeden en door weer een andere collegas werden opgevolgd. En ja hoor op een zeker ogenblik hadden we weer een goede kracht en alles liep weer op wieltjes. Ja dat had je gedacht. Na een half jaar kreeg ik bericht dat ook zij ermee stopte. Ze was ergens gevallen en op haar staartbeen terecht gekomen. Gevolg daarvan was, dat ze er hoe langer hoe meer last van kreeg als ze poetste. Ook deze vrouw mocht ik weer uitzwaaien (figuurlijk dan wel hé, want ze laten je dat melden door de poetsdienst.) Dit laatste deed zich voor net voor de vakantieperiode dit jaar. Natuurlijk is het dan heel moeilijk om een vervanging te krijgen omdat die meisjes ook hun verlof opnemen. Ook daar kon ik alle begrip voor opbrengen en dus heb ik weeral de maanden juni, juli, augustus, september zelf alle werk gedaan, ondanks de pijnlijke artrose in mijn vingers en handen. Maar er was mij een nieuwe kracht beloofd voor oktober. Een nederlandse dame, die in België woonde en zij zou zich nog wel komen voorstellen, vooraleer ze zou beginnen. De dag dat de nieuwe hulp zou beginnen naderde, en ik zag of hoorde niemand. Ik wachtte nog steeds af. De morgen zelf was er een kwartier na de aanvangstijd nog niemand verschenen. Zou er nu echt niemand komen??? Ik telefoneerde naar de uitzenddienst en kreeg te horen dat R. zeker zou komen. De naam klopte niet met diegene die mij eerder was doorgegeven en toen ik die opmerking maakte, kreeg ik allerlei verontschuldigingen. Was mij dat dan niet meegedeeld? De nederlandse kon niet en nu was het een andere vrouw van vreemde origine. Ik wilde niet als een racist overkomen en deed er wijselijk het zwijgen toe en besloot weeral maar eens af te wachten. Daar ging de bel en toen ik de deur opende stond daar een marokaanse met hoofddoek en lange rok en broek. Ik heb R. binnengelaten, haar uitvoerig uitgelegd wat de bedoeling was en haar ook een blad gegeven waarop ik alles getypt had, zodat ze dat rustig nog eens kon overlopen. Toen ze na haar vier uren werk vertrokken was en ik controleerde wat er gedaan was, stelde ik vast, dat het werk wat haar opgedragen was, goed gedaan was. Ze werkte echter veel te langzaam. Tussendoor was ze al eens aan de keukentafel komen zitten blazen en puffen en zegde ze dat ze zich niet goed voelde en het veel te warm had. Ze ging zeker ziek worden. Ik verwachtte dus niet haar terug te zien na veertien dagen. Maar ja hoor, daar stond ze weer. Ik had me voorgenomen haar wat inlooptijd te gunnen en af te wachten of het op de duur wat sneller zou gaan, zodat ze wel alles gedaan kreeg. Die tijd hoef ik haar dus niet meer te gunnen, want verleden woensdag komt ze plots naar beneden. Ze was een half uur aan het werk en was bezig de vensters van de slaapkamers te poetsen. Daar stond ze in deuropening naar de keuken, jas aan en tas in haar handen met de volgende woorden: Ik niet meer werken hier, ik ga naar huis. Wij kwamen uit de lucht gevallen en vroegen wat er loos was. "Ja, ik niet meer werken voor firma, ik naar huis". Meer kwam er niet uit, en ze draaide zich om en sloeg de voordeur achter zich dicht. In de hal lagen de borstel, dweil en aftrekker op de vloer. De huishoudladder, emmer met spons en zeemvel stonden midden in de slaapkamer en weg was de dame! Ik belde de poetsdienst, waar ik te horen kreeg dat er een dispuut geweest was met haar over een futiliteit en zij gezegd had: ik kom niet meer werken, ga naar dokter en ben ziek. Dat was dus de laatste episode van die jarenlange soap of moet ik soep zeggen??? Volgende week komt de volgende kandidate en ik houd mijn vingers gekruist dat het er nu eens een is, waar ik de eerstvolgende jaren op kan rekenen en deze soap eindelijk een happy end kent.
Ja, anders kan je het bijna niet noemen hé. Zal maar bij het begin aanvangen. 
