Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-01-2011
Emoties.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. En waarom heeft een mens altijd de behoefte om zich dingen reëel voor te stellen? Iedereen weet natuurlijk dat een ziel niet zichtbaar of tastbaar is, en toch... Heb de behoefte om te schrijven en doe voortdurend indrukken op, die me ontroeren, overdonderen, boos maken of onverschillig laten en toch krijg ik ze niet verwoord in een stukje, waaraan anderen dan ook nog iets hebben bij het lezen. Is het de winter, de koude, het gebrek aan zon en het voortdurend binnen zitten, dat hier debet aan heeft. Ik weet het niet, maar blijkbaar ben ik niet de enige die hiermee worstelt. Dan zijn er die heftige emoties, die te intiem zijn om ze aan het papier (scherm in dit geval) toe te vertrouwen. Vroeger dacht ik altijd dat, met de ouderdom, die heftige zieleroerselen zouden afzwakken, of volledig verdwijnen. Ik ben er ondertussen achter, dat dit absoluut niet het geval is, integendeel zelfs! En dan vraag ik me af, wat moet ik hiermee aan? Ik kan daardoor erg gelukkig zijn, maar ook doodongelukkig en in dat laatste geval word ik nog boos op mezelf ook, om wat ik mezelf aandoe! Boos op dat kleine kind, dat blijkbaar nog steeds in me huist en op gezette tijden het roer overneemt en mijn emoties overhoop haalt. Op andere dingen reageert mijn wezen dan weer zo heftig, dat ik terugschrik om die reactie hier zomaar neer te schrijven omdat ik absoluut niet de bedoeling of intentie heb om anderen tegen het hoofd te stoten of tegen schenen te stampen van mensen, die er recht op hebben, om er anders over te denken. Dat kan een artikel zijn in de krant, een bericht op de radio of TV of gewoon een of andere uitspraak, die ik hoor, als ik bijvoorbeeld in de stoel zit bij de kapper terwijl een van de meisjes mijn haren wast. Soms denk ik dat er binnen in mij een zee huist die zijn getijden van ebbe en vloed voortdurend voelt en ondergaat, van hoogtepunt naar dieptepunt en terug. Misschien houd ik daarom wel zoveel van de zee. En ik denk niet dat er nog iets aan me te veranderen valt, dus zal ik me maar erbij neerleggen, dat ik een tumultueus innerlijk heb. Zolang de meeste mensen, dat niet zien aan mijn buitenkant, en ik me gedeisd houd, kan ik met een glimlach de woorden in ontvangst nemen, die ik reeds meerdere malen gehoord heb: Jij bent toch een rustig iemand hé, maar wel nogal gereserveerd.;-))
Ik had me het begin van het nieuwe jaar wel een beetje anders voorgesteld. Van 31/12/2010 tot op vandaag 13/01/2011, precies twee weken, ben ik al driemaal naar de begrafenis moeten gaan. Eénmaal van een tante, dan de zus van een goede vriend en vandaag de zoon van 44 jaar van vrienden. We zaten in de aula van het crematorium. Een aula volgestouwd met mensen, die een laatste groet kwamen brengen en afscheid wilden nemen van dit jonge leven. Ik zag mijn vrienden, zijn ouders, dicht tegen elkaar op de voorste rij zitten, steun zoekend bij elkaar. Naast hen de jonge weduwe met haar twee zoontjes van 10 en 5 jaar. En dan de broer en twee zussen van de jonge overledene. Wat gaat er in godsnaam in je om als je daar zit en niet waar wilt hebben, wat de wrede waarheid is. Ik zag en hoorde het onuitsprekelijke verdriet van mensen, die de tijd wilden terugdraaien tot voor dat moment, waarop dat leven zomaar ontsnapte aan de aardse beslommeringen en voorgoed voorbij was. En ik probeer me een beetje voor te stellen, wat ze voelen, willen en denken. Ik schreef drie jaar geleden volgend gedicht en kan me voorstellen, dat het dit is, wat ze voelen.
Ik laat je hier niet achter, nog in geen honderd jaren, ik neem je mee naar huis om daar met jou te praten.
Je lacht dan door mijn mond en spreekt dan met mijn stem, je tast dan met mijn hand je voelt met heel mijn huid, en kijkt dan door mijn ogen en wordt als ik bewogen tot heel diep in je ziel.
Zo ben je dicht bij mij deel van mijn lijf en leden, en ik voel me weer blij en jij bent nooit verleden... jij blijft voor altijd leven....
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. Klinkt dat een beetje sinister? Is niet de bedoeling hoor, want het is gewoon een gegeven, waar ik nogal veel over nadenk. Heb ik trouwens altijd gedaan, zonder mezelf daarom als een zwartkijker te beschouwen. Ik merk hoe elk jaar de dagen sneller voorbij vliegen en de tijd als water tussen mijn vingers glipt. Dat zal dit jaar niet anders zijn natuurlijk. Ik zie hoe mijn kleinkinderen elke keer weer gegroeid zijn als ik ze terugzie. Mijn kleindochter van 13 is nog maar een centimeter of vijf kleiner dan ikzelf. En ik ben echt geen kleintje met mijn 1m69. En kleinzoon gaat haar al even snel achterna, want hij hoort echt bij de groten van zijn klas. Kan ook niet anders met een mama die 1m83 is en een papa van 1m89. Ik ga dus weer eindigen als het kleintje van de familie, wat ik vroeger thuis ook al was. Al mijn broers waren natuurlijk groter en de éne zus, die ik heb, is ook enkel centimeters langer dan ik. Ik hoop met hart en ziel dat het hen goed gaat natuurlijk, en dat ze het goed doen in hun studies. Als ik zie hoe zelfverzekerd mijn kleindochter is in het maken van haar keuzes, dan besef ik eerst echt het grote verschil tussen kinderen van nu en kinderen van toen, en daarmee bedoel ik onze generatie. Of het nu kleding betreft, dingen waarvoor ze wil sparen, of haar studies en vooruitzichten: ze heeft een heel vast omlijnd plan en houdt zich daar erg strikt aan. Ze laat zich gewoon niet ompraten door anderen, of die anderen nu haar ouders, grootouders, of vrienden zijn. En als ik dan overdenk, hoe getalenteerd ze is op allerlei gebied, van muziek over tekenen naar taal, zou ik me kunnen voorstellen, dat een keuze maken uit deze talenten, niet zo vanzelfsprekend is. Als je goed bent in één discipline, is de keuze gauw gemaakt. Ben je echter goed in verschillende dingen, die dan ook nogal uit elkaar liggen, moet die keuze toch eerder problematisch zijn, stel ik me voor. Voor haar blijkbaar niet. En eerlijk gezegd, dat vervult me met bewondering voor dat parmantige ding, dat er voluit voor gaat. En ik kijk dus, ook dit jaar weer, met interesse en fascinatie naar dat jonge mensenkind in volle ontplooiïng, dat, als het goed is, haar hele leven nog voor zich heeft.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. 
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. 
