Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. Ik kende Den Bosch helemaal niet maar zij verzekerde mij dat het een mooie stad was. En inderdaad, wij hebben de hele dag samen rondgestruind en alle mogelijke winkels aangedaan. Het weer was prachtig en overal zaten de terrasjes vol. We waren aangekomen in de buurt van de kerk en net op dat ogenblik was een huwelijksmis afgelopen. De genodigden en het bruidspaar kwamen naar buiten en er werden een massa ballons het luchtruim ingestuurd, nagekeken door alle bruiloftsgasten en alle toevallige passanten op straat en op de nabije terrasjes. Wij hadden allebei een plaatsje kunnen bemachtigen en sloegen het schouwspel, onder het genot van een drankje geammuseerd gade. Het was echt zo'n dag die tintelde van vrolijkheid en blijdschap. Het hing gewoon in de lucht en het was alsof de mensen het aan elkaar doorgaven, zonder woorden, alleen door hun blikken en houding. Er kwamen straatmuzikanten voorbij, die bleven staan en voor ons speelden en het bruidspaar met zijn gasten, pasten perfect in dit schitterende plaatje van die zonnige zomerdag. Wij hadden iets besteld om te eten en terwijl we rustig wachtten en wat keuvelden, nam een echtpaar plaats aan het tafeltje naast het onze. Ze knikten vriendelijk en er werden wat opmerkingen gewisseld over de bruidsstoet. Zo kwamen we in gesprek en zij vertelden ons dat het de verjaardag was van hun trouwdag. Daarom waren zij er met hun tweetjes opuit getrokken, om een ietwat feestelijk tintje te geven aan die dag. De vrouw vertelde ons dat haar man een onderzoek in het ziekenhuis voor de boeg had en ze waren er allebei niet zo gerust in. Verder werd hier niets over verteld en wij stelden van onze kant voor om een foto van hen te maken als aandenken aan deze huwelijksverjaardag. Oh wat jammer, ze hadden geen toestel bij. Dat was geen probleem. Wij maakten de foto's met ons toestel en ik zou die dan via PC opsturen naar hen. Ze schreven hun e-mailadres op een papiertje en dat was dat. Er werd nog wat gepraat over koetjes en kalfjes en nadat wij onze maaltijd ophadden, namen we vriendelijk afscheid van elkaar en ik beloofde hen die foto's te bezorgen. Toen we dus terug thuis waren en ik enkele dagen later de foto's gedownload had op de PC, stuurde ik die aan hun emailadres door met een kort briefje en de vraag of alles goed verlopen was in het ziekenhuis met het onderzoek van P. Ik kreeg een antwoord terug van M. dat men bij haar man non-hodgkin had vastgesteld en dat er nog heel veel onderzoeken moesten plaats vinden. Er zou zeker een behandeling volgen maar verder wisten ze nog niet veel. Ik was behoorlijk geschrokken van het antwoord. Ik moest regelmatig aan P. en M. denken maar wilde me niet opdringen. Op een bepaald ogenblik nam ik mijn moed onder de armen en stuurde hen een lange email om te vragen hoe de situatie geëvolueerd was. Ik kreeg antwoord, dat P. chemo en bestralingen moest krijgen. Hij had een gezwel achter de neus en moetst bij de bestralingen een masker dragen dat de rest van zijn gezicht beschermde. Hij werd dan in een soort tunnel geschoven en zo bestraald. Dat was voor hem een regelrechte verschrikking, want hij lijdt aan claustrofobie. Er werd voor begeleiding gezorgd in het ziekenhuis en hij kreeg dan medicatie om de grootste onrust de kop in te drukken. Ondanks alles waren ze beiden heel erg positief en ze zouden die ziekte overwinnen. En wij leefden met hen mee en duimden van op afstand. En gisteren kreeg ik plots een email met als hoofding: Genezen!!!! M. had het zo fijn gevonden dat wij zo bezorgd geweest waren en regelmatig geïnformeerd hadden naar de gezondheidstoestand van P. dat ze het maar niet meer dan normaal vond, dat wij op de hoogte gesteld werden van het resultaat na die maanden van ellende en vechten. Er is niets meer over van de tumor en verder werden in zijn lichaam geen uitzaaiïngen gevonden. Ik vond het geweldig en de hele dag werd er zonniger en mooier door. En opnieuw had ik dat heerlijke gevoel van die zomerdag daarginds in Den Bosch, toen geluk door de lucht zinderde. Het moet zeker het geluk van die twee mensen P. en M. geweest zijn, die het begin van de rest van hun leven kunnen aanvatten.
Ergens op een zomerdag verleden jaar trokken de ma van mij schoondochter en ik samen naar Den Bosch. We namen de trein en maakten er een gezellige dag uit van. Wij zijn beiden net even oud en kunnen goed met elkaar opschieten. Het gebeurt zelfs dat ze ons voor zussen houden. We zijn even groot, hebben dezelfde haarkleur en haarsnit en dit al jaren. 
