Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
19-04-2011
Bloemblaadjes....
Op de kalender lees ik dat het april is, maar de temperaturen vertellen dat het zomers is. En waar kan een mens meer naar verlangen, dan naar zon, na een lange winter, die veel te vroeg begonnen was en meer dan lang genoeg geduurd heeft.. Als je dan ook nog een plekje hebt, waar je mooi beschermd zit tegen de wind, die nog een beetje venijnig uit de verkeerde hoek kan komen, dan ben ik wensloos gelukkig. Het middagmaal is verorberd en de afwas netjes gedaan en ik trek met mijn attributen naar het plekje achter de hoge houtstapel, waar geen mens me ziet zitten. Mijn zetel en voetbankje staan er al klaar en ik plaats de meegenomen kussens netjes op hun plaats. Mijn boek en leesbril heb ik ook gelijk meegebracht en die leg ik op een bank totdat ik besluit om te gaan lezen. Maar eerst gewoon achteroverleunen, mijn ogen sluiten en genieten van die heerlijke warmte die door merg en been gaat en me eindelijk opwarmt en de koude uit mijn lichaam verdrijft. Overal staan winterharde struiken en hun groen schermt me af van de wereld rondom. In een stukje weide achter het gazon staan verschillende bomen. Een tamme kastanjeboom, een notenboom, een lindeboom,waarvan de kruin de vorm heeft van een omgekeerd hart. Maar de mooiste op dit ogenblik een kersenboom in volle bloei. Ik leun achterover en sluit mijn ogen en mijn gedachten dwalen af naar mensen en dingen, die mijn geest bezig houden. In de kruin van een boom zitten een paar eksters vreselijk van hun neus te maken, of moet je zeggen van hun bek te maken? Wat maken ze toch een hels kabaal en hun geluid heeft niets liefelijks, zoals dat van vogels verwacht wordt. In de verte hoor ik een jong hondje non-stop blaffen en het doet krampachtig zijn best om als een volwassen hond te klinken, waarin het jammerlijk tekort schiet. Een dekbedovertrek hangt op de draad en maakt af en toe een flapperend geluid. De zon brengt de geur van het hout terug tot leven. Opeens waait er een bries uit het oosten en ik voel hoe vlinderlichte dingen over mijn gezicht, benen, armen, lichaam dwarrelen. Ik open mijn ogen en zie mezelf totaal bebloesemd door honderde bloemenblaadjes van de kersenboom. Zelfs het gras ligt er vol van en ziet er uit alsof er overal bloempjes groeien. En dan komt de herinnering terug aan mijn vakantie in de Domenikaanse Republiek, jaren geleden. Ik had daar een suite en die bevond zich in een grote tuin in een apart huisje. Het volledige complex lag midden in een golfterrein. Steeds hetzelfde meisje onderhield elke dag mijn onderkomen. Het zag er prachtig uit en elke namiddag kwam ze het opgemaakte bed openleggen. Daar bleef het echter niet bij. Elke avond als ik in de kamer kwam en naar het grote bed keek, was dat helemaal versierd met bloemblaadjes, gelegd in prachtige figuren. Natuurlijk moest ik die pracht elke avond vernielen. Kon er echt niet op gaan liggen om te slapen, want dat zou vlekken veroorzaken. Maar het zag zo mooi uit. Na een gesprek met haar over de reden van die bloemenpracht, begreep ik dat ze het deed omdat ze heel erg op me gesteld was en dat was haar manier om dat te tonen. Nooit heeft er nog iemand bloemen in mijn bed gelegd, maar ooit heeft iemand dat wel voor mij gedaan.
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers. Het gestapelde hout vormt een mooie wand, waartegen een bank staat. Toen ik even ging zitten, afgeschermd door een windscherm, voelde ik hoe de weldadige warmte mij koesterde en ik had er wat voor over gehad om hier te kunnen blijven zitten, zonder me nog van iets wat dan ook aan te trekken. Maar de plicht riep en dus maar terug naar binnen om de voorbereidingen te treffen voor het middagmaal. In de namiddag stond namelijk een ontmoeting met schoolvriendinnen uit de lagere school op het programma. Dat doen we éénmaal per maand en dan wordt er gewoon wat gekletst en wat gedronken. Eén van de vriendinnen was verjaard en wilde liefst thuis trakteren. En dan blijft het niet bij een drankje, maar worden er koeken en vlaaien tevoorschijn getoverd, allemaal zelf gebakken natuurlijk. Ditmaal was het echter geen zoetigheid maar wel boekweitkoek, gans dun en krap gebakken en in het midden twee stukjes goed doorbakken spek. Die koeken worden dan geëten besmeerd met siroop. Ik vind het een heerlijkheid en het roept de herinnering op aan mijn kindertijd, omdat mijn pa deze pannenkoeken uitstekend kon bakken en er ook een heel goed recept voor had. Het is een echt streekgerecht en er zijn, zoals voor alles, voor- en tegenstanders. Toen we verzadigd waren, trokken we naar buiten, waar in de zon de tuinstoelen klaar stonden rond een ronde tafel. Eerst werd er nog wat koffie gedronken maar dat is niet genoeg om een verjaardag te vieren, dus dra verschenen de flessen op tafel. Enkelen dronken kriek en enkelen, waaronder ik, limoncello. Het gesprek kabbelde rustig voort midden in het groen, tussen de bomen en planten . Naast ons een vijver met vissen, waar blijkbaar ook een kikvors een onderkomen gevonden had. Iemand wilde hem vangen, maar alle pogingen waren tevergeefs. Onze gastvrouw hoopte namelijk dat hij in een prins zou veranderen, als ze hem een kus zou geven. Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. Onder een fruitboom stonden vijf witte schapen gans rustig en zonder geluid. Kon ook niet anders want ze zijn uit steen, maar zien er zo echt uit dat je elk ogenblik verwacht hun geblaat te horen. Mijn vriendinnen babbelden over dorpsnieuwtjes en ik luisterde alleen maar, omdat ik geen zinnige bijdrage aan het gesprek kon leveren. Ken de meeste van die mensen niet, omdat ik geen dorpsgenote ben. Ik liet mijn blik ronddwalen en keek naar ieder van hen. Wij waren met zes en vier van hen hadden hun echtgenoot al verloren en allemaal op de leeftijd van eind veertig tot eind vijftig. En hier zaten we dan. Zij hadden hun leven terug opgenomen en maakten er het beste van. En elke maand komen wij samen en kletsen over koetjes en kalfjes, over luchtige dingen en trieste belevenissen, over feesten en begrafenissen, over alles wat het leven voor een mens in petto heeft. En dan voel ik die geamuseerde verwondering , hoe wij allemaal, zo ongelooflijk verschillend, al die jaren voeling gehouden hebben en voor elkaar daar waren, in goede en kwade dagen.
Op de kalender lees ik dat het april is, maar de temperaturen vertellen dat het zomers is. En waar kan een mens meer naar verlangen, dan naar zon, na een lange winter, die veel te vroeg begonnen was en meer dan lang genoeg geduurd heeft..
Deze morgen diende zich de dag eerder koud en betrokken aan. Ik had tegen mijn gewoonte in al vroeg mijn neus buiten gestoken om op de thermometer te kijken hoe warm of koud het wel wezen zou. Een graad of 13 is nu niet echt een temperatuur, die mij naar buiten lokt. Maar hoop doet leven en af en toe is die dan ook nog gegrond. Langzaam maar zeker toonde Laura haar lachende gezicht en begon het wat op te warmen. De wind voelde te fris aan en koukleum, die ik de laatste jaren geworden ben, vond ik het nog echt geen weer om ergens buiten te vertoeven. Ik was al eens naar achter gewandeld en daar staat of ligt een grote hoop gezaagd hout onder een dak. Een aanhangwagen heeft daar ook een plaatsje gevonden en aan een haak in het hout, hangt mijn emmertje met wasknijpers.
Maar daarvoor moest hij eerst gevangen worden hé. In de hoek van de gazon stond een prachtige grote struik met de mooiste rhododendron, die ik ooit gezien heb. Grote, bijna doorschijnend rode bloemen zette in het zonlicht de struik in vlammen en ik kreeg niet genoeg van die aanblik. 
