Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
21-12-2011
Energie!!!!
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! Zo op het einde van het jaar in deze donkere dagen, zou je net het tegenovergestelde verwachten, maar blijkbaar ga ik weer tegen alle normale geplogendheden in en werkt mijn systeem gewoon omgekeerd. Ben er best blij mee hoor. Of zou het toch een bepaalde oorzaak hebben??? Wij hebben namelijk pas ons kerstconcert achter de rug in de kerk van Gruitrode. We wisten al dat de toeloop nog groter was dan andere jaren, maar het overtrof dan toch onze verwachtingen. Het kinderkoor, dat als eerste optrad, is gelijk na het optreden naar het CC vertrokken, om tenminste die plaatsen al voor bezoekers vrij te houden. En elk hoekje was dicht gezet met stoelen en banken De kerk was, zoasl elk jaar, door ons versierd in de voormiddag. De versieringen worden telkens gemaakt door een van onze koorleden, die een bewonderenswaardige fantasie heeft, als het erop aankomt om steeds weer een ander thema als onderwerp te gebruiken. En om 15u00 in de namiddag was het zover. Eerst het optreden van het kinderkoor, dat zeer in de smaak viel. Dan gaven de Heivinken, een gekend mannenkoor, het beste van hun kunnen en last but not least, waren wij aan de beurt. En weten jullie wat dan zo fijn is achteraf??? Dat de mensen zegden, dat wij het mooiste en beste waren van de namiddag. Jongens, ik word er nog helemaal warm van, als ik terugdenk aan de complimenten, waarmee we overladen en het enthousiasme waarmee geklapt werd. Wij hadden een heerlijk programma en onze gastzanger, Maarten Cox van TV Limburg, die twee liedjes samen met ons zong, stal alle harten, die van ons incluis. Je zou dan verwachten dat na dat optreden de weerslag komt van maanden tweemaal per week repeteren, en bij velen zal dat ook wel het geval zijn. Zelf reageer ik dus duidelijk net tegenovergesteld. Ik borrel van energie en die moet ik natuurlijk ergens in kwijt. Heb dus gisterenavond 58 wafels gebakken. M. doet zijn best om mij daar vanaf te helpen! Hij heeft er al 15 meegenomen naar de avondles, voor de medeleerlingen. Zo slinkt die hoop met rasse schreden hé. Vandaag heb twee desserten uitgetest, die ik bij goedkeuring, ga klaarmaken met Nieuwjaar, als de kinderen komen eten. Je moet altijd een beetje rekening houden met de kleinkinderen, want allerlei dingen met drank, zijn aan hen niet besteed. De crême brûlée en de Messinaroom staan te wachten op de gegadigden om uitgetest te worden. Alsof al dat kokkerellen nog niet genoeg is, heb ik ook nog alle hoezen van de eetkamerstoelen gewassen en gestreken. En vooral dat laatste doe je niet gauw even tussendoor.,-))) Maar ben weer supertevreden dat het gebeurd is. Mijn energie is nog steeds niet verbruikt hoor. Morgenvoormiddag wordt er weer getennist van 10u00 tot 11u30 à 11u45 en hoe het daarna gesteld is met het niveau, zal ik wel aan den lijve ondervinden zeker?? Moet zeggen dat het een goed gevoel is en volgens mij heeft het dus alles te maken met dat ongelooflijk vele zingen, mij daarin gelukkig voelen, en hier en daar nog een persoonlijke reden, maar die houd ik gewoon voor mezelf!;-))
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt. Trouwens ik heb nooit de regels gekend, waaraan ik moet voldoen om iets te krijgen van die goede Sint. Ook als kind niet. Ik denk dat in mijn kindertijd de regels van mama en papa's geldbeugel telden en blijkbaar is dat op de dag van vandaag minder aan de orde. Mijn kleinkinderen zijn groot genoeg om hun geschenkjes te krijgen onder de kerstboom maar van iemand, die wel nog op zoek is gegaan, hoorde ik dat alles wat er voor volwassenen denkbaar en te koop is, dat ook voor kinderen te krijgen is. Daar hangt dan natuurlijk het te verwachten prijskaartje aan. Blijkbaar is dat geen bezwaar, want die dingen vliegen de deur uit. Ouders kopen dat, ook als ze het zich eigenlijk niet kunnen veroorloven, want je kunt het niet maken, dat een kind niet heeft wat zijn klasgenootjes hebben. Wij zijn daar vroeger niet aan dood gegaan en ik had veel niet, wat sommige klasgenootjes wel hadden. En onze (klein)kinderen worden overspoeld met "grote-mensen-speelgoed" Een van de veel gehoorde excuses hiervoor zijn: het is zo leerzaam en ze kunnen er heel veel van opsteken. Dat geloof ik onmiddellijk. En ze leren nog iets: namelijk vergeten wat het heet kind te zijn en zich op een kinderlijke manier bezig te houden en te genieten. Natuurlijk moeten wij allemaal met onze tijd mee, maar het stemt me triest als ik zie hoe zelfs kinderen, die de lagere klas niet eens doorlopen hebben, voortdurend aan de computer of de TV zitten om spelletjes allerhande te spelen, waarvan er heel veel niet eens meer de naam spel waardig zijn. Proberen om zoveel mogelijk mensen neer te schieten of omver te rijden, wordt namelijk een spelletjes genoemd in die wereld van entertainment. Ik heb daar een ander woord voor, maar is ben dan ook ouderwets en niet van deze tijd. Mijn kleinkinderen zijn op een ouderdom, dat ze steeds voor een en ander aan het sparen zijn en krijgen dus het liefst een bijdrage voor die spaarrekening. Voor ons erg gemakkelijk, want je hoeft je hoofd niet te breken over een mogelijk geschenk, dat nadien misschien toch niet zo echt in de smaak valt. Als ze genoeg gespaard hebben, kopen zij zelf, hetgeen ze graag willen hebben. Natuurlijk onder begeleiding van papa en mama. Niettemin helpen wij zelf, door onze bijdrage, dus ook mee om te voldoen aan dat koop gedrag. Moet ik mezelf dan troosten met de gedachte, dat ik de vooruitgang niet kan tegenhouden? Of liever hopen, dat ze onder impuls van onze zoon en zijn vrouwtje, alles in goede banen leiden?
Ik zit hier in de bureau en kijk verstrooid naar de regen, die tegen de ruiten en de glazen deur roffelt en de wind, die hardnekkig zijn best doet om de laatste schamele blaadjes van de hoge beukenbomen weg te blazen. Dat lukt hem tot nog toe niet, want er zijn er bij, die zich hardnekkig vastklampen aan dat laatste lijntje met de werkelijkheid en het leven. Eens ze loslaten, is het over en uit en zullen ze vergaan tot compost en dienen om nieuw leven te stimuleren maar nooit meer zelf tot leven komen. Ik ben niet echt met mijn gedachten bij hetgeen buiten gebeurt. Moet voortdurend denken aan een van mijn koormaatjes. Ze staat vlak bij me als we zingen en is verpleegster in het ziekenhuis. Donderdagavond op de repetitie werd ons meegedeeld, dat ze nu aanstaande maandag zou geopereerd worden en dat ze er "even" niet zou zijn. Ze heeft een kwaadaardige tumor op de schildklier en die moet er dus zo snel mogelijk uit. B. is een jaar of vijftig, schat ik, en is vast besloten terug te zijn voor ons kerstconcert op 18 december en dan mee op te treden. Terwijl ik net stond af te wassen, moest ik aan haar denken, en nu natuurlijk ook, terwijl ik dit typ. Hoe voelt ze zich met het vooruitzicht van die operatie maandag? En ik denk dat die operatie op zich niet eens het ergste is maar wel de angst en onzekerheid of er uitzaaiingen zijn. Dat moet je toch maar afwachten. Niemand kan je helpen op zo'n ogenblik, hoe lief men ook probeert te zijn, want het gaat om je eigen lijf en leven en en je eigen levensvooruitzichten. En dan moet je jezelf toch voelen als die blaadjes, die zich daar nog aan die takken vastklemmen en koppig weigeren los te laten, welke natuurkracht dan ook maar over hen heen ranselt. B. zal niet veel uit mijn gedachten zijn dit weekend. Het helpt haar natuurlijk helemaal niet, maar misschien kan ik wat positieve energie doorsturen en heel zeker heel hard voor haar duimen. Mijn god, wat zal ik blij zijn, als ze weer naast me staat te zingen alsof alles nooit gebeurd is.
Waar ze vandaag komt is een grote vraag maar ik heb energie te over!!! 
Dat ben ik dus duidelijk niet geweest want hij is mijn schoentje voorbijgereden zonder er iets in achter te laten. Ben ik dan werkelijk zo stout? Dat moet dan wel. Ben ik van plan mijn leven te beteren? IK denk er niet aan, dus volhard ik in de boosheid, zoals dat zo mooi wordt uitgedrukt.
