Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
Iedereen zal ze wel kennen, die programma's, waarin kinderen op zoek gaan naar hun biologische ouders, vader en/of moeder en daarvoor de halve wereld afreizen en beroep doen op bepaalde instanties of verenigingen. Regelmatig komt er op maandagavond zo'n programma op een van de Nederlandse zenders. Hier gaat het dan gewoonlijk over kinderen, die geadopteerd zijn en uit een of ander ver land komen, maar af en toe is er ook iemand, die op zoek is naar een naamloze donor van een zaadje, dat aan de oorsprong ligt van haar of zijn leven. Het is telkens weer aangrijpend om te zien, hoe die jongeren en soms ook volwassenen hun gevoelens hieromtrent proberen te verwoorden en proberen uit te leggen, wat ze nu eigenlijk missen en waarom het voor hen zo belangrijk is om te weten, wie er aan de oorsprong van hun leven ligt. Gelijken ze op hun vader? Hebben ze zijn talenten of gebreken, zijn ziekten of zijn karakter geërfd? Vraagt hij zich ook wel eens af, waar zijn "kinderen" rondlopen, en zoveel meer onbeantwoorde vragen. De meeste van die zoekenden, krijgen nooit antwoord op hun vragen en blijven gefrustreerd en verloren achter. En nu las ik in de krant en hoorde op TV, dat men op zoek was naar spermadonoren. Hieruit groeien weer zoveel potentiële ongelukkigen, die hun afkomst nooit kunnen achterhalen. Als ik daar dan over nadenk, moet het toch niet denkbeeldig zijn, dat, in zo'n klein land als het onze, een halfbroer en halfzus verliefd worden op elkaar en met elkaar trouwen. Ze kunnen toch geboren zijn uit het zaadje van één en dezelfde man, zonder dat ooit te weten??? Als die donoren anoniem blijven, kan toch nooit achterhaald worden wie hun kinderen zijn. Ofwel zou het DNA moeten opgeslagen worden in een databank en het DNA van jongeren, die uit donorsperma geboren zijn en gaan trouwen, vergeleken worden met die gegevens in die databank. Maar dat is allemaal wel een beetje laat hé en weten alle kinderen, die op die manier verwekt zijn, ook dat dit zo is? Ikzelf vind dit allemaal zo problematisch, dat het een afschrikkende uitwerking op me heeft. Om nog maar te zwijgen van alle hierboven aangehaalde gevoelens en vragen, waarmee ze hun hele leven blijven zitten zonder hoop op een antwoord. Zie ik het allemaal te somber en verkeerd???
Als je op een dag naar de oogarts gaat met het idee, dat je bril moet aangepast worden, en dan te horen krijgt dat je cataract hebt in een gevorderd stadium is dat wel even schrikken. De enige manier om hieraan te verhelpen was, nieuwe lenzen inplanten. Het probleem zou alleen maar verergeren en een sterkere bril kon dat ook niet oplossen, omdat het zicht steeds waziger zou worden. Ik ben niet iemand, die zo'n beslissing voor zich uitschuift. Wat moet gebeuren,moet gebeuren, en dan liefst zo snel mogelijk.
Ik had reeds enkele artikels gelezen over de mogelijkheid om multifocale lenzen in te planten en dat leek me wel wat. Voor altijd van een bril verlost zijn, heeft zo zijn voordelen. Nooit meer zoeken, waar dat ding nu weer ligt. Geen nieuwe uitgaven omdat hij hopeloos verouderd is en nooit meer tot de vaststelling komen, dat je hem weer eens vergeten hebt, net als je hem groot nodig hebt! Heb dan wat informatie opgevraagd, want voor deze lenzen kwam er een bedrag van ca 1.000 te betalen op het hoofd van de patiënt. Maar dat was het me allemaal wel waard, dus werd er een afspraak gemaakt voor de operatie, die door het hoofd van de oogartsen zou uitgevoerd worden. Hij is de enige in de praktijk, die de operaties met multifocale lenzen uitvoert. Hij is een heel rustige arts, aangenaam in de omgang en zonder de attitude, die veel artsen kenmerkt.
Eind november werd het rechteroog onder handen genomen en op 07 december het linkeroog. De operatie verliep onder plaatselijke verdoving en viel goed mee, ondanks het feit dat het linkeroog gevoeliger was dan het rechter. Uit een gesprek met een verpleegster na de operatie wordt dat door elke patiënt zo ervaren.;-)) Na de operatie kreeg ik een schelp op het betreffende oog om te voorkomen dat men er onverwacht in wrijft.Die moet er dan enkele nachten op blijven. Ik zag er zo'n beetje uit als "The phantom of the opera""
Nu kwam dus de tijd om te herstellen en te druppelen, driemaal per dag, dag na dag in elk oog . In eerste instantie leek alles geleidelijk aan beter te gaan. Maar dan merkte ik dat mijn rechteroog waziger werd. Ik moest verschillende keren op controle voor beide ogen en de druppels voor het rechteroog werden aangepast naar antibiotica met cortisone. Maar niets verbeterde en elke keer moest ik zeggen op de controle dat het niet in orde was. Ik kreeg het gevoel dat ik een zeur was en raakte gefrustreerd. Bij andere mensen hoorde je geen of nauwelijks klachten en bij mij moet er, wat de ingreep ook is, steeds iets fout lopen. Bij de laatste controle zegde ik dan ook tegen de arts, dat ik verschrikkelijk vond, dat ik voortdurend klachten had, maar dat het echt niet goed zat. Hij stelde me gerust en benadrukte, datik me daar niet schuldig over mocht voelen en het absoluut moest zeggen, als dat zo was en dat hij moest zorgen dat die klachten verdwenen. Hij controleerde weeral extra het rechtse oog, wat me zorgde baarde en zegde: de lens geneest mooi, staat mooi in het midden, maar trekt ovaal en ik weet niet hoe dat komt. Hij zat daar wat te peinzen en zegde dan: ik ga wat proberen. Je zult geen pijn hebben, het voelt alleen een beetje irritant aan. Hij druppelde wat vocht in mijn oog sperde die open, ging er met een werktuigje in, haalde iets van het draadje achter de lens vandaan, knipte dat af en haalde het eruit met een pincet. Zo, zegde hij, misschien gaat dit helpen, en zou je dat weldra moeten merken, en je komt binnen drie weken terug op controle. Is het dan niet helemaal verbeterd, dan zal er gelaserd moeten worden of moet ik een nieuwe ingreep doen. Ik mocht vertrekken en een uur later merkte ik reeds dat het zicht van mijn rechteroog verbeterde.
En nu sta ik elke morgen op met het gevoel dat het allemaal goed komt en ik binnenkort heldere kijkers en de blik van een arend heb!;-)))
