Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
06-05-2013
Zo eenvoudig is genieten!
Het is eindelijk lente of tenminste een dag, die deze naam waardig is. Ik heb in de voormiddag alles aan de kant gemaakt en hoef me dus geen greintje schuldig te voelen dat ik nu lekker in een ligstoel lig te genieten van dat heerlijk zonnetje. Ik heb de plaats en de mogelijkheid/tijd daarvoor en ik voel dankbaarheid en contentement ingepakt in zonnewarmte. Op een paar meter van me verwijderd staat een kersenboom in volle bloei en bij elk zuchtje wind strooit hij een regen van witte bloemblaadjes over me uit. Ze sieren zelfs mijn haren en lijken in het gras op honderde witte bloempjes, die de madeliefjes gezelschap houden.. Achter de fruitboom staat een notenboom, een lindeboom en een kastanjeboom, maar die hebben geen bloemen om over me heen te strooien. Ik sluit mijn ogen en luister naar alles rondom mij. Zoveel geluiden en toch zo stil. In de verte hoor ik het gelach en geklap van mensen. Het geschater wordt gedempt door de afstand. Een auto toetert, misschien uit haast, misschien als groet. Een haan kraait voortdurend en heeft blijkbaar de morgen gemist! In de weide van de buurman klinkt het geblaat van enkele schapen, dat prompt beantwoord wordt door het gemekker van de geiten. Ik hoor getrappel van paarden. Waarschijnlijk ruiters van de manege in de buurt op stap voor een boswandeling in het bos vlakbij. Ergens ver weg klinkt met tussenpozen het gepiep van een vrachtwagen, die achteruit rijdt. Waarschijnlijk op een of andere bouwwerf van een huis in aanbouw. Een buurman klopt matten uit of misschien wel kussens voor de tuinmeubelen. Vogels van allerlei pluimage zingen elk hun eigen lied, zo totaal verschillend van elkaar en tussendoor het gepiep van hun jongen in de nesten, verscholen in de bomen en struiken. Een merel hupt tot gans dicht bij me en blijft dan roerloos staan en vliegt niet eens weg als ik even beweeg. Even later hupt hij verder en verdwijnt al scharrelend onder de struiken. Iemand in de buurt heeft blijkbaar ganzen en kalkoenen en die dieren laten regelmatig met hun schril geluid op luidruchtige wijze van zich horen. Betere wachters bestaan er niet. Af en toe zorgt een briesje voor verfrissing en daarna wordt het weer warm. De weide van de buurman ziet geel van de paardebloemen. Een gele vlinder fladdert reeds van struik naar struik. De lucht is stralend blauw met hier en daar een wattig wolkje, dat geen kwaad in zich heeft. Ik hoor ergens het zoemend geluid van een electrische grasmaaier. Die dingen maken toch aanmerkelijk minder lawaai dan de andere. Op de wasdraad flapperen enkele lakens en er bestaat geen twijfel dat die binnen de kortste keren droog zijn. Ze nemen de geur van buiten en zon op in elke vezel. Heel ver weg zaagt iemand hout en het geluid van de electrische zaag weerklinkt, met tussenpozen onderbroken door stilte. Ik hoor zelfs een stofzuiger! Iemand die zijn auto poetst? Ik zie hoe klimop langs de stammen van de beukebomen omhoog klimt. Ik laat alles op me inwerken, zoveel geluiden en zoveel stilte. De wind heeft enkele slierten van mijn haar losgewaaid en die friemelen over mijn gezicht en ik krijg de neiging om te niesten. Met een clips zet ik ze terug vast en verlies me dan in wazige gedachten en dromen.
Mijn blog lijkt me verwijtend aan te staren en dan realiseer ik me hoe lang ik al niets meer geschreven heb. Waarom?? Ik heb soms zoveel dingen in mijn hoofd, waarover ik wil schrijven, dat er helemaal niets uitkomt en ik geen letter op papier zet. Raar maar waar. Ben ook erg veel met mijn gedichtenbundel bezig geweest en dat slorpt nogal wat tijd en aandacht op. En natuurlijk weer druk, druk met het repeteren van ons koor. Op 15 juni hebben we weer ons Singing Dinner en daar komt een en ander bij kijken. Een volledig nieuw repertoire en daar wordt heel hard op gestudeerd. Het thema is "Folk" en een mens zou verschieten van wat er allemaal onder die noemer te ondekken valt en wat mooie melodieën we zullen brengen. Toen onze dirigente het aanbracht, had ik zo'n reactie van "Oh neen toch!" Maar dat gevoel is nu verleden tijd en we genieten volop maar studeren superhard om weer het beste van onszelf te kunnen geven. En als ik dan de flyer met de aankondiging van ons optreden heb doorgestuurd naar familie, vrienden en bekenden, en de reacties en inschrijvingen beginnen binnen te stromen, word ik helemaal vrolijk. Ik bevind me dus nu in een vrolijke toestand om heel begrijpelijke redenen. Toch is het niet allemaal vreugde bij ons koor. Wij hebben namelijk enkele weken geleden een heel verdrietig mededeling gekregen. Onze voorzitster, die het koor al jaren met hart en ziel toegedaan is, heeft darmkanker met uitzaaiïngen. Ze heeft het ons zelf meegedeeld op een repetitieavond en daar gelijk aan toegevoegd, dat ze blijft komen naar de repetities en haar taak als voorzitster blijft uitoefenen, zolang het ook maar even kan. Ze heeft ons dat meegdeeld, en dan gevraagd om er niet meer op terug te komen, zodat ze niet elke keer opnieuw hierover moet uitwijden. We waren allemaal muisstil en totaal van de kaart. Mij overviel een gevoel koude en van totale machteloosheid. Wil haar zo graag helpen en heb daar de kennis en de mogelijkheid niet voor. Ze is ergens tussen 55 en 60 jaar. Ze krijgt nu chemo om de andere week en dat zal zo blijven doorgaan. En als ik naar haar kijk en zie hoe ze haar best doet, hoe moedig ze is, vraag ik me af hoe het er diep vanbinnen uitziet en hoeveel verdriet een mens in stilte kan verwerken.
