Het lijkt wel of ik het helemaal heb opgegeven, dat schrijven, en niets is minder waar.
Mijn blog heb ik schromelijk verwaarloosd en de reden daarvoor is, dat ik ergens anders aan het schrijven ben en druk in de weer om mijn gedichten, of tenminste een gedeelte ervan, en een deel van mijn teksten te laten drukken. Ik heb lang geaarzeld of ik dat zou doen. Soms wist ik het wel zeker, en dan overviel me de twijfel en de angst voor de eventuele afkeurende reacties. Wel, niet, wel, niet en tenslotte heb ik de knoop doorgehakt en mezelf voorgehouden, dat ik niemand rekenschap verschuldigd ben over de inhoud van mijn gedichten en teksten, of de gevoelens, die ik verwoord, zolang ik niemand kwets of belachelijk maak. Ik ben er trouwens, niet de persoon naar om ten koste van iemand anders succes te boeken.
En dan komt de moeilijke taak om te kiezen en te schrappen. Welke wel, welke niet. Alles heel secuur nazien en controleren om typfouten en vergissingen uit te sluiten. De controle op de computer vindt namelijk lang niet alles, wat niet correct geschreven of verkeerd gebruikt is.
Het ontwerp van de omslag had ik gevraagd aan een schoonzusje, en ze heeft dat prachtig gedaan. Ze heeft me enkele mogelijkheden voorgelegd en daaruit heb ik de uiteindelijke keuze gemaakt. En ik ben er heel erg blij mee.
Daarna werd alles naar de uitgever/drukker gestuurd en het proces ging van start. Enkele weken later was mijn eersteling geboren.
Ik bedenk nu dat ik best had kunnen trakteren op suikerbonen, want dat doen we hier toch bij de geboorte van een kindje? En deze gedichtenbundel is mijn kindje, in de overdrachtelijke zin van het woord.
Daarna was het bang afwachten, hoe erop zou gereageerd worden, en of er gegadigden zouden zijn voor het boekje. De reacties hebben me volledig overrompeld en diep ontroerd. Ongelooflijk wat dat met een mens doet. Als bijvoorbeeld een man naar je toekomt en zegt dat hij tot tranen toe ontroerd was, toen hij mijn gedichten las. Nooit had ik kunnen denken dat mijn gedichten, deze impact op iemand konden hebben en ik voelde en voel me nog steeds ongelooflijk dankbaar en heel blij met het talent, dat ik gekregen heb, en waar ik eindelijk, na zoveel jaren, openlijk gebruik van maak. Soms moet een mens wat moed tonen en zijn nek durven uitsteken en dat doe ik nu. En ik heb er mij bij neergelegd, dat ik zowel positieve als negatieve reacties mag verwachten, maar dat is nu eenmaal zo. Maar het belangrijkste is, dat ik eindelijk gedaan heb, waar ik al jaren van droom en waarvoor ik toen de moed niet vond. Die heb ik nu eindelijk wel en een boekje met losse verhalen uit mijn kindertijd, zit eraan te komen.
17-10-2013 om 13:36 geschreven door Michelly
|
