Ik ben zo enorm verdrietig . Verdrietig in elke vezel van mijn lijf. En omdat ik dat voortdurend tracht te verbergen lijkt mijn hoofd te barsten en verga ik van de hoofdpijn.

Onze voorzitster van het koor is gestorven. Ze was enkele dagen eerder 54 jaar geworden en laat een man en drie dochters achter. En ik kan me bij benadering niet voorstellen welke pijn zij ervaren.

Zo ongeveer anderhalf jaar geleden waren er tekenen dat er iets niet in orde was en dus onderging ze enkel onderzoeken en al gauw bleek dat de situatie heel ernstig was. Kanker met uitzaaiïngen in de lever. Dat kwam bij ons aan als een mokerslag, dus welke impact moet dat gehad hebben op haar geliefden. Maar ze was zo ontzettend dapper. De lever werd geopereerd en gedeeltelijk weggenomen, er volgde nog een operatie om de ziekte de pas af te snijden, alle veertien dagen kreeg ze chemo, en dat dapper vrouwtje verscheen om de week nog op onze repetities en zong met ons en repeteerde voor onze optredens verleden jaar en dit jaar. Soms ging ze bijna door de knieën, letterlijk dan, en moest ze gaan zitten om het vol te houden. En toch gaf ze niet op. Ik had een mateloze bewondering voor deze vrouw, die van geen wijken wilde weten en zeker niet van medelijden of jammeren. Soms, tijdens de pauze, zat ik naar haar te kijken en vroeg me af hoe het daar vanbinnen uitzag. Hoeveel verdriet moest ze hebben. Hoeveel machteloosheid werd gecamoufleerd door die moed en dat doorzettingsvermogen. Ik werd er zelf emotioneel van en wachtte mij wel om daar iets van te zeggen. Haar eigen emoties de baas blijven was al een hele opgave, die af en toe niet helemaal lukte. Ze kon die van mij er echt niet nog bij hebben. Daarom schreef ik het dan maar neer.

Onmacht.....

ze zit daar zo stil

zo tenger en roerloos

verdrietige ogen

verdrongen gevoel

moet steeds naar haar kijken

zou haar willen omarmen

zou ze wel weten

wat ik nu voel

ik weet niet wat ik

voor haar kan betekenen

voel me zo machteloos

opstandig en boos

de ziekte beheerst haar

maakt haar frêle en broos

nog steeds zit ze stil

zonder beweging

en volgt ons gebabbel,

gelach en geplaag

is zij hier nog deel van?

afschuwelijke vraag!

En een maand geleden, tijdens ons Singing Dinner, heeft ze nog bij ons op het podium gestaan en enkele liedjes meegezongen, een woordje gezegd aan de micro, zoals ze dat elke jaar deed, en met ons samen het succes van de avond gevierd.  En weer vraag ik me af, wat ging er in haar om.

En deze week kwam opeens 's avonds laat het telefoontje dat ze gestorven was. Ik ben zo verdrietig en toch dringt het niet echt tot me door. Hoe moet ik me dat voorstellen, dat zij er niet meer bij zal zijn. Dat is op dit moment teveel gevraagd.

Maandag is de avonddienst en dinsdag afscheidsdienst en de begrafenis. Wij zullen daar allemaal staan en een erehaag vormen om haar een laatste groet mee te geven op die weg, die niemand van ons kent. Een mens kan zich meestal wel inleven in de gevoelens van een ander, omdat iedereen wel weer zoiets meegemaakt heeft en je dat ook zo aanvoelt. Maar als je zelf gezond bent, kun je je met geen mogelijkheid voorstellen, wat het met iemand doet, als hij of zij de woorden hoort: wij kunnen niets meer voor je doen en je weet dat elke minuut met een rotvaart naar het einde snelt en er geen weg terug is.

Dag lieve Maria, vergeten zal ik je nooit.

Jij bent er nog.....

ik hoor de nacht

met duizend geluiden

en mijn gedachten

drijven naar je toe

ik ruik de nacht

met duizend geuren

en een geur is de jouwe

ik weet echt niet hoe

ik voel de nacht

met alle zintuigen

ze tasten naar jou

maken me zo bedroefd

je bent weggedreven

naar een ander leven

liet ons hier achter

zo totaal diep bedroefd

je deelt niet langer

ons aardse leven

maar toch ben je er nog

al weet ik niet hoe.

25-07-2014 om 00:00 geschreven door Michelly