De dagen en weken razen voorbij met een snelheid, die me regelmatig beangstigt. Zo is ook de begrafenis van Maria al verleden tijd. Het was een prachtige dienst, beladen van emoties. Maar dat zal wel het geval zijn bij elke begrafenis van een geliefd iemand.

Van de 34 leden van ons koor waren er 32 aanwezig. Wij vormden, volledig in het wit met elk een witte roos, een erehaag aan de deur en zaten nadien op voorbehouden plaatsen, direct achter de familie. De roos werd aan de voet van de kist in een grote vaas gezet. De dienst was direct en intiem en heel erg persoonlijk en algemeenheden werden vermeden. Er werden regematig liedjes, gezongen door ons koor, gespeeld, want zo heeft Maria het gewild. Haar drie dochters hadden mij gevraagd om twee van mijn gedichten te lezen in de kerk. Daar had ik het heel erg moeilijk mee, want had dat nog nooit gedaan. Ik wilde er in eerste instantie niet aan, maar dan heb ik mezelf voorgehouden, dat dit het laatste was wat ik voor haar kon doen. Heb mezelf dus onderhanden genomen en toegezegd. Hoe, dat was mijn probleem. Bij aanvang van de dienst heb ik mijn gedicht, wat het lievelingsgedicht van Maria was, voorgelezen.

Als....

Als jij er niet meer bent

wat moet ik dan beginnen

wie moet mij dan beminnen

als jij er niet meer bent.

Als jij er niet meer bent

zal dan de zon nog opgaan

zal ik nog 's morgens opstaan

als jij er niet meer bent

Als jij er niet meer bent

zal dan mijn leven doorgaan

zal ik dan nog bestaan

als jij er niet meer bent.

jij bent dan "jij" niet meer

en ik ben "ik" niet meer

ons "wij" bestaat niet meer....

In de loop van de dienst heb ik het volgende gedicht voorgelezen:

Jij bent er nog.....

ik hoor de nacht

met duizend geluiden

en mijn gedachten

drijven naar je toe

ik ruik de nacht

met duizend geuren

en een geur is de jouwe

ik weet echt niet hoe

ik voel de nacht

met alle zintuigen

ze tasten naar jou

maken me zo bedroefd

je bent weggedreven

naar een ander leven

liet ons hier achter

zo totaal diep bedroefd

je deelt niet langer

ons aardse leven

maar toch ben je er nog

al weet ik niet hoe.

Bij het eerste gedicht voelde ik hoe mijn stem begon te begeven door de emoties. Er heeft echter niemand een boodschap aan een snotterende lector. Ik werd boos op mezelf en het lukte me om mijn emoties te verdringen en het gedicht zonder verder haperen te lezen. Een ander lid van het koor heeft dan een tekst, opgesteld door de dochters van Maria, voorgelezen en nog een tekst vanwege het koor.

Als we de massa volk zagen, die deze dienst hebben bijgewoond, drong eerst tenvolle tot ons door, hoe geliefd ze was. De mensen bleven toestromen om haar de laatste eer te bewijzen.

Dit is nu voorbij en voor haar kinderen en man begint de droevige tijd om te leren leven zonder haar nabijheid en aanwezigheid. Als de belangstelling van buren en kennissen nalaat en er alleen de stilte overblijft, dan zullen zij waarschijnlijk pas echt beseffen, dat ze er niet meer is en nooit meer zal zijn.

Ik denk elke dag aan haar.

22-08-2014 om 17:18 geschreven door Michelly