|
De dagen rijgen zich aan mekaar en volgen hun eentonig ritme. Soms komt er bezoek maar er zijn ook heel veel dagen dat ik niemand zie, zelfs de kinderen niet en ik hier tegen mijn vier wanden zit aan te hikken.
Maandag 25/01 is er weer koorrepetitie en ik ben vastbesloten om er heen te gaan en mee te oefenen, want ik raak veel te veel achter. Ik weet niet of ik het volhoud maar ik probeer het in elk geval. Een van de koormaatjes komt me ophalen aan huis. Ze willen niet dat ik zelf rijd met de auto en ik wil het M. niet aandoen dat hij me telkens moet brengen en dan zitten wachten gedurende 2 uren om me weer mee naar huis te nemen. En natuurlijk houd ik het vol en dat ik achteraf doodmoe ben kan me niet schelen. Daar is slapen goed voor. M. is bang dat ik over mijn limiet ga en mezelf meer kwaad berokken dan vreugde. Maar dat zal toch wel niet hé. Ik voel het wel als het echt niet meer te harden is.
Op zaterdag 30.01 gaan we naar Serge om hun nieuwe meubelen te bewonderen. Het is bar slecht weer maar we doen maar rustig aan op de weg en dan komen we er wel. M. rijdt niet graag 's avonds bij regen en slecht weer. Hij wil ook nog niet dat ik rijd, maar dat moet er toch stilaan van komen. Ik ben geen kasplantje hé.
Als we na een gezellige avond terug naar huis rijden, is het helemaal ellende. De stortbuien vermengd met natte sneeuw benemen gewoon het zicht op de weg. Maar we komen veilig en wel thuis en ik ben blij dat ik bij de kinderen geweest ben. Zondag wordt dan ook echt een rustdag, en ik heb het nodig. Morgen wordt het weer repeteren en ditmaal zal ik zelf moeten rijden want mijn koormaatje is ziek en kan me niet oppikken. Dus dan wordt gelijk de start gemaakt van het opnemen van een stukje van mijn vrijheid: autorijden. Het doet toch vreemd, als je 8 maanden niet meer achter het stuur gezeten hebt. Dat is weer wennen.
's Anderendaags ben ik erg moe. Naweeën van de repetitie? Ik weet het niet maar de pijn onder mijn schouderbladen is niet te harden. Pure zwakte natuurlijk. Dus maar liggen en rusten en dan gaat het ook echt wel over. De laatste tijd heb ik ook last van pijnlijke huid aan handen en voeten en knieën alsof de huid helemaal open ligt en er is totaal niets te zien. Nog steeds gevolg van de chemo? Dat zal dan wel want er is geen andere verklaring voor.
Op 05.02 doe ik een telefoontje naar het secretariaat van de chirurg en daar wordt me meegedeeld dat ik maandag 08/02 om 07.00u in het ziekenhuis verwacht word voor de hopelijk laatste operatie. Ik ben altijd meer dan op tijd en als we op de kamer aankomen, waar ik word ondergebracht, staan al twee verpleegsters op me te wachten om me in allerijl uit te kleden en klaar te maken voor de ingreep. Ik ben de eerste patiënt en de artsen wachten al op me. Van sneldienst gesproken! Ik word heel snel naar een ruimte gereden, waar meerdere patiënten in bedjes liggen te wachten om onder het mes te gaan. En dan begint de miserie al. Ik heb aders die zich niet laten prikken maar als ik dat zeg, gelooft men me niet. Ik vertel dat ik een port-a-cath heb en dat daar geprikt kan worden maar dat doen ze om een of andere reden niet. En dan begint het geknoei dat dan uiteindelijk resulteert in verschillende prikplaatsen, in beide armen en toch geen infuus ingebracht. Naderhand brengt de anesthesist in de operatiezaal het infuus in aan de binnenkant van mijn rechterarm en dat doet verdomd pijn! Daarna laat ik de wereld en alle pijn achter me totdat ik om 11.15u terug op de kamer afgeleverd word, waar mijn man op me zit te wachten. Na een tijdje zeg ik hem dat hij naar huis kan gaan want ik dommel voortdurend en hij zit alweer zoveel uren te wachten en kan toch niets uitrichten. Later in de namiddag komt hij dan terug. Ik mag niet eten of drinken en dus slapen we maar want daar heb ik het meeste behoefte aan. Een van mijn broers en vrouwtje komen op bezoek en ik kan al met hen babbelen dus de rest komt ook wel goed. De kinderen zijn op skivakantie en die zullen eerst terug thuis zijn donderdagavond. Dinsdagavond krijg ik eindelijk wat te drinken en woensdagmiddag en -avond een kleinigheid te eten. Mijn ingewanden moeten hun normale draai vinden nadat ze acht maanden buiten werking gesteld waren. Het infuus dat nog steeds aan de binnenzijde van mijn rechterarm zit, is hinderlijk, opgezwollen hard en ziet zwart en blauw en nog meer van die prachtige kleuren, net zoals de andere prikplaatsen op beide armen. Als de nachtzuster nog eens komt kijken om een nieuw zakje te hangen voor het infuus, toon ik haar de zwelling. Onmiddellijk besluit ze dat het infuus eruit moet. Ze verwijdert het en nu moet ik alle medicatie en pijn bestrijding in vorm van pillen nemen. In de loop van deze week wordt er nog tweemaal bloed getrokken en weer gaat het prikken van start. Tenslotte hebben ze op de hand geprikt en dat is gelukt. Aangenaam is anders natuurlijk.
Vrijdag staan ze daar, zoonlief en vrouwtje en de twee kleinkinderen. Wat doet het deugd om ze veilig en wel terug te zien en te kunnen knuffelen. En zaterdag mag ik naar huis. De thuisverpleging komt dan nog 10 dagen aan huis voor een injectie en verzorging van de wonde en nu hoop ik dat de laatste keer in me gesneden is, want ik vind het welletjes geweest. Och ja, dat zeg ik nu wel, maar als morgen de arts tegen me zegt dat er opnieuw geopereerd moet worden, laat ik me weer als een gedwee lam naar de slachtbank leiden.
28-02-2016 om 19:44 geschreven door Michelly
|
