Wat is het lang geleden dat ik nog geschreven heb. Het lijkt alsof samen met mijn kracht ook mijn inspiratiebron is opgedroogd. Zou dat kunnen? Niet de moed kunnen opbrengen om iets neer te schrijven en het nu niet inzien van de inspanning. Vreemd is dat en hoop dat het over gaat, want het maakt me verdrietig. 

Ik had zoveel conditie opgebouwd en die werd in één keer weggeveegd door mijn opname met verklevingen in het ziekenhuis. De pijn was ondraaglijk en alleen onder controle te krijgen met morfine. Toen ik na een week terug naar huis mocht, was alles wat ik opgebouwd had, volledig verdwenen. Toch bleven de scans en het bloedonderzoek, die alle drie maanden gemaakt werden, hoopvol en vertoonden geen tumoren of uitzaaiingen. Tot op 20.07.2017. Plots zat het helemaal fout en vertelde de oncoloog dat er uitzaaiingen waren in de lymfeklieren van de buik en de lever.

En dan zit je daar en probeert die opdoffer weer te verwerken. Hij zou mijn casus weer bespreken met zijn collega's en daarna zou ik dan van hem horen welke behandeling me te wachten stond. Het draaide weer uit op chemo maar in een andere samenstelling dan de vorige. 

Als we naar huis reden, probeerde ik die tsunami aan gevoelens te verwerken en er niet in te verdrinken. Nooit heb je nog een gevoel van veiligheid en zekerheid. Of je iets voelt of niets voelt, het kan totaal verkeerd gaan daar binnen en elke scan is steeds weer bang afwachten en hopen dat het goed gaat. 

Intussen is de serie van chemosessies weer achter de rug. Binnen enkele weken weet ik of die chemo zijn werk heeft gedaan. Ik moet echter tot het einde van mijn levensdagen alle drie weken aan de naald om eventuele groei van tumoren te voorkomen. Het goedje heet avastin en grijpt in op de aders die door tumoren worden aangemaakt om zich te voeden en te groeien. Dat goedje heeft dan weer een hoop bijwerkingen, waarvan je niet vrolijk wordt maar een alternatief is er niet en dus zullen we maar blij zijn dat het überhaupt bestaat en de artsen op die manier proberen om mij tijd te kopen. 

Soms ben ik daar blij mee en heel content maar soms is het tegenovergestelde het geval en zie ik het helemaal niet zitten en baal ik vreselijk dat ik alle drie weken aan de gifnaald moet liggen. Tijd om even te vergeten dat je ziek bent, is er absloluut niet meer en de vermoeidheid en uitputting maakt sommige dagen tot een aanfluiting van een "normaal" leven. 

Maar ik ben er nog en we vechten door soms met massa's moed en soms zonder moed.

25-01-2018 om 00:00 geschreven door Michelly