Ik heb weer een bloedonderzoek en een scan achter de rug twee dagen geleden en overmorgen weer mijn drieweekse ontmoeting met de oncoloog en bespreking van de resultaten van de scan, bloedonderzoek en urineonderzoek.

Het is weer bang afwachten, elke keer opnieuw en hopen dat de scan oké is en ik weer niet voor verrassingen kom te staan. Ik pieker deze keer veel meer dan de vorige keren en weet niet waaraan dat ligt. Verkeer al dagen op het randje van een tsunami aan tranen zonder een directe reden en slik dat dan allemaal maar weer af. OP een keer verdrink ik in dat moeras.

Ondertussen geef ik mezelf dan een flinke reprimande dat ik me niet moet aanstellen en blij moet zijn dat ik hier nog steeds rondloop en geen pijn heb. Tenminste niet door K, die mijn hele leven beheerst en regelt. Alle drie weken aan de naald , bloedonderzoek en gesprek met de oncoloog geeft me echt niet de kans om even te vergeten hoe het  met me gesteld is, en drie weken zijn zo snel voorbij dat ik het gevoel krijg dat ik voortdurend in het ziekenhuis zit. Je kunt het mijn tweede thuis noemen. En ja hoor, ik weet dat het allemaal nog veel erger zou kunnen zijn maar in die gedachte vind ik totaal geen troost op het ogenblik. Wat is er toch met me loos? Ik klaag niet en slik alles maar af, maar daardoor verdwijnt het allemaal niet hé.  Dus moet ik het maar van me af proberen te schrijven en het papier of de PC tikt me niet op de vingers om me tot de orde te roepen. 

Als zoonlief met vrouw en kinderen hier is geweest en weer naar huis vertrekken heb ik het gevoel dat ik met hen mee moet om in hun buurt te blijven. En toch is het laatste wat ik wil, hen tot last zijn en voor de voeten te lopen. Nog weer zo'n raar gevoel dat ik eerder niet had. Alles vertelt me dus dat ik niet goed in mijn vel zit en ik weet niet hoe ik het kan veranderen of verbeteren, want dat zal ik toch zelf moeten doen want niemand anders kan dat voor mij. 

En dan vraag ik mezelf af of dit nu altijd zo zal zijn en er nooit een einde komt aan die dipjes en dat verdriet. Ik zou minder moeten nadenken maar hoe doe je dat?  Ik ben nooit goed geweest in het uitschakelen van mijn brein en nu dus ook niet Ik zal dus maar proberen om morgen de dag te vullen met lezen of een spannende film bekijken zodat ik verder niet kan denken en maandagmorgen maar weer op naar het ziekenhuis en de behandeling ondergaan die ondertussen als het ware routine geworden is. 

28-04-2018 om 23:37 geschreven door Michelly