Een zondagnamiddag in de herfst. Dat is er dus duidelijk aan te zien als ik naar buiten kijk. Regen en wind hebben hun best  gedaan en doen dat nog. De roestbruine bladeren van de beukenbomen wervelen door de lucht en vliegen over het dak naar het gazon voor het huis. Die heeft intussen de kleur roestbruin in plaats van groen. Een dik bladerdek bedekt alles en het is dweilen met de kraan open als je het allemaal wil opruimen. Dus maar even wachten tot zo ongeveer alles van de takken gevallen is en niet de hele omgeving na een uur weer onder een bladertapijt ligt. 

Het ziet er eigenlijk echt mooi uit, al die kleuren van groen naar geel, oranje,  bruin en rood. Een prachtig kleurenpalet en echt koud is het ook niet. Maar die regen, waartegen je jezelf niet kunt beschermen door de wind, is er teveel aan. Eigenlijk moet ik niet zagen over die regen want de natuur snakt ernaar en heeft die nattigheid veel te lang moeten ontberen. Wij hebben al heel veel struiken, die totaal verbrand waren, opgeruimd en dat ziet er allemaal een beetje zielig en kaal  uit. Afwachten maar weer wat het in de zomer gaat geven en of sommigen, die er triestig bijstaan, toch nog heropleven. Ik steek mijn neus niet buiten, maar dat heeft eigenlijk weinig met de regen en de wind te maken maar meer met mijn gebrek aan conditie en mijn algehele toestand. Zodra ik wat wandel of een inspanning doe, hap ik naar adem als een vis op het droge en heb ik het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf springt. Van de weeromstuit doe ik minder en wandel ik nauwelijks, wat de zaak dan weeral verergert. Een vicieuze cirkel dus en die  niet doorbroken wordt. Ik moet alle drie weken aan de naald en dat goedje heeft nogal wat bijwerkingen. Heb mijn hele leven eerder lage bloeddruk gehad en nu moet ik pillen slikken tegen de hoge bloeddruk, veroorzaakt door dat driewekelijks goedje. Dat zal ik mijn hele leven moeten krijgen, alle drie weken. Alle drie maanden wordt er een scan gemaakt om te zien of het ook nog zijn werk doet. Maar ik moet niet zeuren, want zo houdt men mij op de been en er zijn ellendige dagen en er zijn fijne dagen. Ik heb net weer meer dan een week binnen gehokt en geen frisse lucht opgesnoven. Maar dat komt wel weer goed. Ik ben er nog steeds bij en kan regelmatig erop uit met een vriendin of met mijn man en er zijn genoeg mensen, die dat helemaal niet meer kunnen. Dus hup met de geit en niet langer treuren en zeuren.  

11-11-2018 om 18:01 geschreven door Michelly