|
De dagen slepen zich voort en ik heb zo weinig om ze op te vullen. Ja ellende te over maar daar zit ik ook niet op te wachten. Krijg ik zomaar gratis voor niets er bovenop. Je mag niet pessimistisch zijn want dat staat de genezing in de weg, maar kan iemand me eens vertellen, hoe je dat doet in mijn situatie, optimistisch zijn. Ik ben namelijk niet erg goed in mezelf wat wijs maken. De feiten zijn wat ze zijn en mijn toestand is allesbehalve rooskleurig en met dit gegeven moet ik het doen. Mijn hoofd in het zand steken heeft geen enkele zin en is mijn aard niet.
Maar de volgende chemokuur dient zich aan op 21.09 en dus maar weer op stap naar het ziekenhuis, horen wat de arts te vertellen heeft en vechten met de wapens die ik heb.
Blijkbaar zijn mijn bloedwaarden niet schitterend en hij vraagt of ik de chemo niet een week wil uitstellen. Ik denk er niet aan! Ellendig ben ik toch wel en ik wil dit allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben en dan komt uitstellen niet in mijn woordenboek voor. Dus terug aan het infuus en het gif verwelkomen. Maar de rekening krijg ik dan ook gepresenteerd in de week na de chemo. Ben doodziek, misselijk en duizelig en kan niet op de been blijven. Al mijn spieren geven het op. Zelfs eten is een opgave want mijn slikspieren laten ook verstek gaan. Wist niet dat je van eten zo onnoemelijk moe kon worden.
Het is dus een week van zitten en liggen wat dan ook nog resulteert in een serieuze doorligwonde. Heb daar in eerste instantie niets van gezegd tegen de verpleegkundige maar dan doet dat op den duur zoveel pijn dat ik niet meer kan zitten of liggen en er moet dus iets gebeuren. Ze heeft die wonde dan verzorgd en er een soort tweede huid op geplakt. Die mag er blijven op zitten totdat ze vanzelf eraf komt. En wonder boven wonder, het effect is gelijk voelbaar: geen pijn meer! Het is ondertussen eind september en stilaan betert mijn toestand en kan ik weer een beetje functioneren. Op 30.09 gaan we een ritje maken met de wagen en het is stralend zonnig weer. We rijden naar de jachthaven in Maaseik en komen na een korte wandeling aan bij de Maasnimf, een horecazaak aan het water met een prachtig terras. Daar zullen we wel iets kunnen drinken. Niet dus, want de zaak is gesloten. Ik ga op het terras in een van de zeteltjes zitten met mijn gezicht naar de zon en ben daar blijven zitten en genieten terwijl Michel een eind langs het water verder wandelt. We sluiten later de dag af met een etentje. Daarna is alle reserve op en ben ik blij dat we onze garage inrijden en ik me niet meer sterk moet houden.
In de daarop volgende dagen krijg ik bezoek en telefoontjes van familie en vrienden en dat vind ik heerlijk maar iedereen krijgt direct in de gaten als het allemaal teveel wordt. Ik krijg dan net als een baby vuurrode wangen van vermoeidheid en dat is het teken voor de bezoekers om de visite af te breken. Ik slaap dan ook erg veel. Slaap goed 's nachts en daar bovenop nog in de voormiddag en in de namiddag. Waar blijf ik het toch maar halen.
En de volgende chemokuur dient zich weer aan op 12/10. Die morgen wordt er dan bloed geprikt, zoals voor elke chemokuur, maar daarna krijg ik een CT-scan en als de gegevens van allebei bij de oncoloog zijn, heb ik een gesprek met hem en vertelt hij me hoe ik er voorsta. Michel en ik zitten in zijn bureau en wachten af, terwijl hij geconcentreerd naar het scherm tuurt en geen woord zegt. Dat duurt zo ongeveer een half uur en het is muisstil. Af en toe typt hij iets op zijn klavier en gaat dan verder met bestuderen. Ik vraag me af wat hij allemaal ontdekt en wat er nu weer mis is! Plots kijkt hij me aan met een glimlach en zegt: Ik heb geen enkele kankercel meer kunnen ontdekken. Je doet het heel goed! Er valt een centergewicht van mijn schouders bij dat nieuws. Dat betekent natuurlijk niet alles, want kankercellen zijn niet te zien als ze nog erg klein zijn. Die worden dan opgespoord door de tumormarkers in het bloed. Maar er zijn geen zichtbare cellen meer en voor de onzichtbare krijg ik nog steeds chemo. Dit goede nieuws kan ik echt wel gebruiken en dus nu maar vol goede moed aan het infuus met gif.
De week die volgt is zo mogelijk nog ellendiger dan de vorige keer. Al mijn spieren geven het op en kan me niet meer recht houden. Ellendig, misselijk, duizelig en heel veel pijn in mijn voeten, veroorzaakt door de aantasting van de zenuwuiteinden door de chemo. Ik heb dan ook nog een publicatie gelezen van een arts van UZ Brussel, over de prognose bij eierstokkanker en daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Er zijn vier fases en ik zit in fase 3 met heel veel uitzaaiingen. Van de patiënten in deze fase hervallen er 75% en genezen niet meer. Bij het lezen van zo'n bericht verlies je heel wat illusies als je die al hebt. Haal ik de volgende vijf jaar?
|
