|
Het is 13/12 en de volgende rit naar het ziekenhuis staat op het programma.
Ditmaal voor een mammografie en een echo. Hopelijk is alles oké maar dat weet ik vrij snel want krijg de code mee om de beelden op mijn PC te bekijken. Niet dat ik daar veel van snap maar als er iets mis is, vertellen ze dat onmiddellijk. Het neemt allemaal niet veel tijd in beslag en ben blij als ik weer rustig thuis ben en het leven zijn gangetje gaat. 's Avonds krijg ik onverwacht telefoon van mijn vroegere baas. Dat is en aangename verrassing, want ben toch al 14 jaar weg op de firma. Ben 15 jaar zijn secretaresse geweest en dat is voor mijn maatstaven erg lang, want heb bij geen enkele firma zo lang gewerkt. Een termijn van 6 jaren was het maximum en dat is best wel een groot verschil. Hij en zijn vrouw hebben van een van mijn vriendinnen gehoord dat ik ziek ben en wilden absoluut even met me spreken. Ik weet namelijk dat hijzelf ook kanker heeft en aan zijn zoveelste chemokuur bezig is. Lotgenoten zullen we het maar noemen hé.
De week die hierop volgt is er een om heel snel te vergeten. Verschillende overlijdens van mensen, die we van erg dichtbij kennen en zomaar even 5 begrafenissen. Het is allemaal teveel en erg belastend. Een van de overlijdens was het gevolg van zelfdoding, wat alles nog veel erger maakt. Maar ook zo'n week gaat voorbij en maar goed ook dat het leven steeds maar verder gaat en zijn ritme herneemt.
De dagen rijgen zich aan elkaar en ik probeer niet teveel te piekeren. Dat is niet gemakkelijk en lukt dan ook niet altijd. Er zijn dagen dat ik naar een diep dal zak maar ik probeer dat vooral voor mijn geliefden te verbergen. Ze hebben al genoeg te verwerken en daar moet mijn getob niet nog bovenop komen. Daar heeft niemand iets aan. Het wordt alleen nog een stuk moeilijker voor hen en ik wil dat niet. Trouwens wat kunnen ze me vertellen? Ik weet hoe ik er voorsta en wat de kansen zijn. Daaraan helpt geen jammeren, daarmee zal ik het moeten doen en kop in het zand steken heeft geen zin en doen of er niets aan de hand is, nog minder.
Dus als zoonlief met zijn gezinnetje binnenspringt, laat ik chinees halen en zitten we gezellig te kletsen en te babbelen, en krijgen zij het gevoel dat alles picobello in orde is.In de loop van die week komt mijn beste vriendin op bezoek en wordt er de hele namiddag lekker gekletst en verteld. Dat is ook een opkikker natuurlijk en ik kijk weer een beetje positiever naar de komende maanden en jaren.
En er is natuurlijk nog iets om me op te verheugen: Kerstavond bij de kinderen. We worden, zoals elk jaar, behoorlijk in de watten gelegd en ik geniet met volle teugen. Dat is achteraf doodmoe ben, neem ik er graag bij, maar het was lekker en heel gezellig. Na afloop ga ik ook nog eens met een supergroot boeket bloemen naar huis, geschonken door onze kinderen.
Kerstdag zelf is dan rustdag om terug op mijn positieven te komen.
Op 01/01 zorg ik normaal voor een feestmaal en de kinderen worden dan door ons in de watten gelegd. Dat zit er natuurlijk niet in dit jaar. Een wrak als ik kan geen uren in de keuken staan en dus heb ik in een plaatselijk restaurant besproken om lekker à la carte te gaan eten. Changement de décor is ook wel eens prettig. En inderdaad, het is super lekker en wij zijn niet de enige gasten, die genieten van een avondje uit en een lekkere menu.
Het is heerlijk maar ik ben zo oneindig moe, dat ik bijna in elkaar zak en op den duur mijn eten niet meer naar binnen krijg. Ik heb het gevoel dat ik in twee breek en toch heeft het hele gebeuren maar goed 3 uren geduurd.
De dagen erna doe ik niet veel meer dan rusten en rusten..... Maar het nieuwe jaar is ingezet en mijn schatten bekommeren zich om mij alsof ik een onbetaalbaar kleinood ben. En zij zijn onbetaalbaar voor mij.
|
