Het is weer zover: 04/01 en we worden verwacht in het ziekenhuis voor een CT-scan en bloedafname voor onderzoek naar kankercellen. Normaliter gaat de bloedafname via de port-a-cath zonder problemen maar vandaag zit er duidelijk iets scheef. Eén buisje vult zich zonder problemen en dan is het gedaan en komt er niets meer. De verpleegster probeert en probeert maar het lukt gewoon niet. Hoe komt dat nu opeens? Verstopt kan het niet zijn want het eerste buisje is gemakkelijk gevuld. Teneinde raad heeft ze het bed, waarop ik lig, met het voeteinde volledig omhoog gezet en voilà, daar vloeit het rode goedje zonder verdere problemen in de buisjes.
Ik voel me redelijk goed vandaag en we gaan dan aansluitend in het cafetaria een cappuccino drinken. Er is voorzien dat er ook foto's gemaakt worden voor de chirurg in Genk. Die worden dan via P.C. doorgestuurd en ik hoef niet speciaal naar Genk te rijden. Die foto's gaan echter niet door omdat ze in Maaseik beweren dat dit niet op één en dezelfde dag kan als de CT-scan. Op 11/01 word ik dus opnieuw verwacht om 09.30u om desbetreffende foto's te maken en om 11.00u heb ik afspraak met de oncoloog om de uitslag van de CT-scan en het bloedonderzoek te bespreken. Vooral met dit laatste zit ik de hele week in mijn hoofd. Vingers kruisen dat alles goed is en er niet een nieuwe sessie van 6 chemobeurten aan zit te komen.
Op 11/01 zijn we al vroeg op de afspraak: 09.00u. Wie weet kunnen ze ook vroeger beginnen met het maken van de foto's? Dat is dus helemaal verkeerd gehoopt. We zitten in een overvolle wachtzaal en wachten en wachten.... Om 10.00u gaat Michel dan even vragen of ze ons soms vergeten zijn, want alle aanwezigen in de wachtzaal zijn al geholpen en die heeft zich opnieuw gevuld met nieuwe patiënten en wij zitten daar nog steeds. Neen ze hebben ons niet vergeten maar er is een spoedgeval tussengekomen. Daar hebben we natuurlijk begrip voor maar hoe komt het dan dat de andere patiënten wel geholpen worden?? Nu ja, we kunnen toch niets anders doen dan afwachten en we nemen dan ook terug plaats. Om 10.45u ben ik nog steeds niet aan de beurt en ik word behoorlijk zenuwachtig want om 11.00u is mijn afspraak met de oncoloog en die kan ik absoluut niet verpassen. Michel loopt door de gang en treft daar de oncoloog. Hij brengt hem op de hoogte van het probleem en hij stelt ons gerust. Hij blijft op ons wachten tot hij ons gesproken heeft.
Om 11.15u word ik eindelijk binnengeroepen. De verpleegster deelt me mee, dat ik mij volledig moet ontkleden en dat ze me zo komt halen. En daar zit ik dan in mijn blootje op een klein krukje te wachten totdat ik helemaal ril van de koude. Ik hoor hoe aan beide zijden andere patiënten komen en gaan en ik zit daar maar te wachten. Tenslotte klop ik op de deur en komt de verpleegster kijken. Ja, ja, ik kom u zo halen zegt ze en reikt me een operatiehemd aan, wat ik kan aantrekken. Dat katoenen hemd helpt natuurlijk voor geen zier om me wat te verwarmen. Na nog een kwartier nagelbijten (niet letterlijk) komt ze me eindelijk halen en kan de voorbereiding voor de foto's beginnen. Er wordt weer contrastvloeistof opgespoten en dan worden in alle mogelijke ligstanden foto's genomen van de buikholte om te zien of daar alles mooi genezen is. Mijn botten doen vreselijk pijn ten gevolge van de chemo en het liggen op die harde ondergrond. Er loopt dan ook nog een en ander fout waardoor ze opnieuw moeten beginnen, maar daar wil ik niet eens meer over uitwijden omdat het vooral voor mezelf te gênant is.
Tegen 12.00u kunnen we dan eindelijk naar onze afspraak van 11.00u bij de oncoloog gaan. Gelukkig heeft hij er alle begrip voor en kan het gesprek doorgaan. Hetgeen hij vertelt is een lichtpuntje in de verder ellendige voormiddag. Er is geen enkele tumorcel gevonden op de CT-scan en in het bloed. Dus voorlopig mag ik blij zijn en hopen. Wel heb ik weer bloedarmoede maar nu wordt er geen bloedtransfusie gegeven want ik heb er op korte tijd reeds tweemaal een gehad. Mijn lichaam zal het deze keer zelf moeten doen. Er wordt een nieuwe afspraak gemaakt voor de laatste week van april. Dan wordt er opnieuw een CT-scan gemaakt en bloedonderzoek gedaan. De afspraak voor de bespreking van de resulaten wordt vastgelegd op 02/05.
Als ik eindelijk terug thuis ben, leg ik me neer en slaap, uitgeput van de onderzoeken en emotie, diep van 15.00u tot 17.00u. En 's avonds ga ik voor de eerste keer sinds verleden jaar begin mei, terug naar de repetitie van het koor. Ik houd het misschien niet vol, maar ik probeer het wel. Michel brengt me en gaat ondertussen iets drinken in het CC. Als ik het niet red, hoef ik maar te bellen en komt hij me halen.
Maar ik red het. Ik ben wel totaal op als de twee uren voorbij zijn maar dat heb ik ervoor over. En de verrassing is compleet! Als mijn koormaatjes me zien staan in de deur, is de verwelkoming ongeloolfijk. Als ik er aan terugdenk, word ik nog emotioneel. De gevoelens die door me heengaan, kan ik niet eens beschrijven en zouden als overdreven betiteld worden. Maar wat doet het oneindig veel deugd om zoveel warmte en vriendschap te ervaren in een periode van verdriet en ellende.
|