|
Ik probeer zo goed mogelijk mijn normale leven op te nemen. Het ligt natuurlijk een beetje moeilijk als je op gezette tijden en dagen overdag moet gaan rusten omdat het lichaam niet meer mee wil en ik geen verhaal heb tegen die vermoeidheid.
Voorbije nacht heb ik veel pijn gehad. Pijn die ik niet duiden kon en door mijn heel lijf waarde met stekerige aanvallen. Is dat de prijs die ik moet betalen voor een ietwat normale dag met wat inkopen doen en achteraf een korte wandeling in het zonnetje? Als dat zo is, dan ben ik nog heel ver van de genezing verwijderd. Ben ik te ongeduldig of is er toch weer iets fout daarbinnen? Die angst zal wel steeds blijven zodra er iets niet "normaal" aanvoelt of er pijn optreedt. En dus houd ik me vandaag weer gedeisd en lees veel of tokkel op mijn toetsenbord van de PC of de tablet. Speelgoed voor volwassenen? Niet echt want mijn kleinkinderen doen dat nog veel meer dan ik en zijn er dan ook zeker zo handig in.
Toch mooi dat dit bestaat, want daar kan ik al mijn gevoelens en gedachten op kwijt en kan ik zorgen en verdriet van me afschrijven. Niet dat die dan verdwijnen als sneeuw voor de zon maar het lucht wel een beetje op en dat is ook al heel wat. De druk van de ketel nemen, noemt men dat en dat is soms heel erg nodig. Je mag dan wel moedig zijn en niet toegeven aan zeuren of jezelf beklagen, maar hoe het daarbinnen uitziet, weet geen mens en kan ook niemand zich voorstellen. Mijn dierbaren omringen me met liefde en attentie maar mijn pijn vanbinnen en de niet aflatende zorgen kunnen zij niet wegnemen. Ik belast hen dan ook niet met mijn gedachten en piekermomenten. Daar wordt niemand beter van en ik ben al heel erg blij dat ze er steeds voor me zijn. En ondanks die zorgende aanwezigheid, voel ik me totaal alleen in die strijd, die nog lang niet gestreden is.
|
