|
De tijd glijdt als water door mijn vingers en een week schijnt alleen maar te bestaan uit een maandag en vrijdag.
Voorbije dinsdag was het weer afspraak in het ziekenhuis voor een ct-scan en bloedafname voor de controle op tumormarkers. De uitslag mag ik op 02 mei gaan halen bij de oncoloog. Bang afwachten elke keer en hopen, hopen.....
Toen ik chemo kreeg werd er ook telkens bloed afgenomen en dat ging als een fluitje van een cent via de portacath. Sinds ik geen chemo meer krijg gaat dat blijkbaar niet meer zo gemakkelijk. In januari moest ik in een bed gaan liggen en dat bed werd aan het voeteinde ophoog getild want er kwam geen druppel bloed meer in de buisjes. Eén buisje ging vlot en de volgende bleven droog. M., die naast me zat zegde dat ik ongeveer op mijn hoofd stond (lag). Verleden dinsdag was het weer van dat. Ik zat in een stoel en na de prik door de portacath vulde het eerste buisje zich zonder problemen en daarna was het weer gedaan. Geen druppel meer. Ik moest hoesten en daarna moest ik mijn arm aan de kant van de portacath omhoog gestrekt houden en raar maar waar, daar vloeide het bloed weer om de overige buisje te vullen.
De week die hierop volgde ben ik zeer druk in de weer geweest om te voorkomen dat ik ga piekeren. Maar daar betaal ik natuurlijk een prijs voor want mijn lichaam kan dat in de weer zijn nog niet aan. Drie dagen vanalles ondernemen en de vierde dag is de puf er helemaal uit en zit ik op mijn tandvlees. Ik slaap dan heel veel zonder daar echt fit van te worden maar er is geen alternatief en mijn lichaam heeft die rust heel erg nodig. En nu is het afwachten en proberen om alle zwarte gedachten uit mijn hoofd te zetten en mezelf te overtuigen dat alles goed gaat en ik alleen maar positieve berichten ga krijgen.
Op naar maandag dus!
|
