|
Het is ondertussen 2019 en de driewekelijkse ontmoetingen met de naald gaan door met een regelmaat die bijna geruststellend is.
Het is intussen februari en onze kleindochter vetrekt op 22/02 naar Shanghai voor een stage van vijf maanden voor haar studies. En net op die dag word ik door M. naar de spoed gebracht omdat ik al enkele dagen koorts heb, die nu opgelopen is tot 39° en ik voel me zo ziek dat ik niet meer op mijn benen kan staan. Ik heb naar het ziekenhuis getelefoneerd en gesproken met de oncocoach, die me aanraadde onmiddellijk naar de spoed te komen. Als we daar aankomen heeft ze de mensen van de dienst reeds verwittigd en is zelf ook ter plaatse om mij wat steun te bieden.
De herinneringen aan die opname is heel erg vaag en ik weet niet meer wie er allemaal bij me was en wat er aan medische handelingen gebeurd zijn. Was zo ongeveer van de wereld en niets interesseerde me nog. Na een tijdje word ik naar een kamer gebracht en daar blijf ik 15 dagen en word ik nauwkeurig in de gaten gehouden door het personeel en de artsen.
Natuurlijk is zo'n opname niet bevorderlijk voor mijn conditie, die sowieso lamentabel is. Als ik dan eindelijk weer naar huis mag na 15 dagen, zet de arts me ook de wacht aan dat ik nog een hele tijd zal moeten revalideren en mezelf moet ontzien. Hij blijft benadrukken dat ik héél erg ziek ben geweest en daar dus rekening moet mee houden.
Tijdens mijn verblijf is er ook een scan gemaakt. Die is reeds voor mijn opname afgesproken en die afspraak gaat gewoon door. Het resultaat is niet helemaal goed maar de oncoloog zegt dat het niet alarmerend is en we gewoon met de huidige behandeling doorgaan.
Op 03/06 wordt de volgende scan gemaakt en als ik naar aanleiding hiervan een gesprek heb met de oncoloog, valt het verdict: de uitslag is niet goed en ik moet terug aan de chemo. De zoveelste kuur van zes. Het zal opnieuw carboplatine-taxol worden, dezelfde als ik de eerste maal heb gehad en de meeste bijwerkingen ken ik dan ook maar al te goed. Mijn haren, wimpers en wenkbrauwen zullen weer uitvallen. De neuropathie in mijn voeten wordt weer erger en nu krijg ik ook nog acné in mijn gezicht. Dat heb ik zelfs als puber nooit gehad en alsof mijn zelfbeeld niet al genoeg aangetast is door alle ellende, krijg ik dat nog op de koop toe.
Ik ben boos en verdrietig maar dat helpt allemaal geen zier en ik zal die pruik en de mutsjes maar weer uit de kast halen want ik zal ze direct nodig hebben.
Als ik twee chemo's gehad heb, word ik weer ziek en word weeral opgenomen en aan het infuus gelegd van maandag tot vrijdag, dag en nacht, wegens uitdroging. Als ik dan een week later in het ziekhuis ben voor de volgende chemobeurt, gaat die niet door. De oncoloog weigert de toediening te laten doorgaan omdat mijn lichamelijke toestand te slecht is en ik eerst moet aansterken. Als ik nu weer chemo krijg, ga ik onderuit en moet ik bijna zeker binnen twee weken weer opgenomen worden in het ziekenhuis. Het is frustrerend en vervelend maar ik zal het ermee moeten doen. Het is allemaal zo dubbel. Eigenlijk wil ik die chemo niet en dan toch weer wel en zo snel mogelijk. In mijn koppeke is aardig wat loos en dat kan ik allemaal niet stilleggen.
Ik heb de oncoloog gevraagd wat er gaat gebeuren na deze sessie van 6 chemobeurten. Na de vorige chemo kreeg ik alle drie weken avastin, een soort van onderhoudschemo. Zou ik dat nu ook weer krijgen? Het antwoord was neen. Die avastin krijg je maar één kuur en kun je niet nogmaals krijgen. Bij mij is die kuur onderbroken door de nieuwe chemo en dus geen avastin meer. Maar wat gaat daar het gevolg van zijn? Gaat de kanker dan nog sneller weer de kop opsteken? Nu was dat na één jaar en vijf maanden, maar dan?? Ik pieker veel meer dan de vorige keren en vraag me af of ik volgende jaar rond deze tijd er nog ben. Is natuurlijk zinloos om daarover te piekeren maar die molen in mijn hoofd leg ik zomaar niet stil. Dat is me nog nooit gelukt en nu dus ook niet. Ik zal dus moeten afwachten en proberen er niet teveel mee bezig te zijn, maar of dat lukt is een groot vraagteken.
|
... 
